Semua Bab สามีข้าคือพรานป่า: Bab 11 - Bab 20

เมื่อกลับมาถึงบ้านก็เป็นยามเว่ยแล้ว ซ่งเวยหลงช่วยภรรยาให้ลงจากเกวียน จากนั้นเขาก็ขนข้าวของที่ซื้อมาเข้าไปไว้ภายในบ้าน เซี่ยซูมี่เดินไปดูลูกหมูป่าว่าพวกมันเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ลืมที่จะเอาน้ำและอาหารให้กิน ซึ่งอาหารที่ให้กินนั้นก็คือผักสวนครัวที่ปลูกเอาไว้นั่นเอง“ทำไมลูกนางเซี่ยถึงอยู่กับชายอื่น หรือว่าพวกเขาฆ่าพรานซ่งตายไปแล้ว?” จู่ๆ ก็มีเสียงกระซิบกระซาบอยู่ที่หน้าบ้าน เซี่ยซูมี่ให้อาหารลูกหมูเสร็จจึงออกไปดู “นั่นไงๆ เดินมาทางนี้แล้ว ใช่ลูกของนางเซี่ยไม่ผิดเป็นแน่" เซี่ยซูมี่สังเกตเห็นว่ามีชาวบ้านจำนวนหนึ่งยืนออกันอยู่ที่หน้าบ้าน จึงตั้งใจว่าจะเดินไปถามแต่แล้วก็ถูกสามีดึงเอาไว้เสียก่อน “พี่ไปเอง” ซ่งเวยหลงพูด พร้อมทั้งให้ภรรยาเข้าไปรอในบ้าน “เจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่พยักหน้า จากนั้นก็เข้าไปในบ้านตามที่สามีบอก เนื่องจากว่าทั้งสองคนยังไม่ได้กินมื้อกลางวัน สำหรับซ่งเวยหลงแล้วนั้นเป็นเรื่องปกติที่ไม่ได้กินมื้อกลางวัน ปกติแล้วกินเพียง 2 มื้อเท่านั้น หรือบางครั้งก็กินแค่มื้อเดียว แต่สำหรับเซี่ยซูมี่ในร่างนี้นั้นมักจะหิวเป็นเวลา และจำเป็นอย่างยิ่งที

หลังจากที่พ่อเฒ่าจูพูดจบทุกคนต่างหน้าซีดเผือด ในกฎของหมู่บ้านเขียนเอาไว้ชัดเจนอยู่แล้ว ว่าผู้ใดที่ให้ความใส่ร้ายผู้อื่น จนก่อให้เกิดความเข้าใจผิดและเดือดร้อน จะต้องถูกปรับหลังคาเรือนละ 1 ตำลึง ซึ่งเป็นเงินที่มากเลยทีเดียว เพราะกฎของหมู่บ้านร้ายแรงถึงไม่มีใครกล้าที่จะฝ่าฝืน ครั้งนี้จึงถือว่าเป็นครั้งแรกที่จะเป็นบทเรียนแก่คนเหล่านั้น “ในฐานะที่เจ้าเป็นผู้นำหมู่บ้าน ยังจำกฎของหมู่บ้านป่าของเราได้ทั้งหมดหรือไม่” ผู้เฒ่าจูพูดขึ้น พร้อมทั้งกวาดสายตามองชาวบ้านทุกคน จากนั้นก็หยุดสายตาอยู่ที่ผู้นำของหมู่บ้าน “จำได้ขอรับ” ท่านผู้นำของหมู่บ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ถ้าเช่นนั้นเจ้าลองพูดกฎของหมู่บ้านป่าข้อที่ 13 ให้ข้าฟังได้หรือไม่” ผู้เฒ่าจูพูดขึ้น “กฎข้อที่ 13 ห้ามพูดจายุยง ใส่ร้ายผู้อื่นจนเกิดความเสียหาย เสื่อมเสียชื่อเสียง หากผู้ใดฝ่าฝืนให้ปรับหลังคาละ 1 ตำลึงขอรับ” “แล้วกฎข้อที่ 14 เล่า” ผู้เฒ่าจูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง หากเป็นเรื่องของหมู่บ้านท่านผู้เฒ่าผู้นี้ไม่มีความสงสารเลยแม้แต่น้อย ผิดย่อมว่ากันไปตามผิด “กฎข้อที่ 14 ห้ามผู้

ซ่งเวยหลงตัดสินใจไปส่งเซี่ยซูมี่ที่บ้านก่อน จากนั้นก็เดินไปตามอาจื่อพร้อมทั้งให้ภรรยาของอาจื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเซี่ยซูมี่ เพราะเขาต้องไปเอาหมูป่าออกมา “เจ้ารอพี่ที่บ้านก่อนได้หรือไม่ ขอพี่เดินไปตามอาจื่อกับภรรยาของเขามาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าก่อน” ซ่งเวยหลงพูดกับภรรยาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พร้อมทั้งพยุงให้นางเข้าไปนั่งรอในห้อง “เจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่พยักหน้าเข้าใจ “ลงกลอนประตูให้เรียบร้อย พี่จะรีบไปรีบกลับมา” ซ่งเวยหลงลูบศีรษะภรรยาอย่างเอ็นดู ไม่ลืมที่จะกำชับให้ภรรยาลงกลอนประตูให้เรียบร้อยจากนั้นไม่นานซ่งเวยหลงก็กลับมา เซี่ยซูมี่เปิดประตูบ้านให้สามี เมื่อออกไปข้างนอกพบว่ามีผู้มาใหม่ 2 คน นั่นก็คืออาจื่อ ส่วนอีกคนหนึ่งนั้นยังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน “นี่เจียงรั่วซีภรรยาของอาจื่อ ส่วนนี่” ยังไม่ทันที่ซ่งเวยหลงจะแนะนำภรรยาเขาให้รู้จัก เจียงรั่วซีก็พูดชื่อภรรยาของเขาขึ้นมาก่อน “เซี่ยซูมี่ ข้ารู้จักนางเจ้าค่ะ เพราะซือมั่นพี่สาวของนางเป็นสหายของข้า” เจียงรั่วซีพูดขึ้น เนื่องจากว่านางเป็นสหายกับเซี่ยซือมั่น “อืม” ซ่งเวยหลงไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะไม่

วันนี้จะเป็นวันที่สองสามีภรรยาเข้าไปในเมือง เพื่อเสนอขายผักดองให้กับหลงจู๊ในเมือง เดิมทีจะขายที่ตลาดก็ทำได้แต่เซี่ยซูมี่ไม่อยากจะเสียเวลา เพราะเป็นแม่ค้าคนกลางจึงอยากจะระบายสินค้าจำนวนมาก ๆ ทีเดียวไปเลยดีกว่า ต้นทุนผักดองไม่มีอะไรมาก ซื้อไหมาในราคา 5 อีแปะ ส่วนเครื่องปรุงเซี่ยซูมี่เอาออกมาจากในมิติ ซึ่งทำให้มั่นใจในเรื่องของรสชาติมากยิ่งขึ้น ว่าไม่มีใครทำได้เหมือนอย่างแน่นอน และสิ่งหนึ่งที่ทำให้รู้สึกโชคดีคือ ของที่เอาออกมาจากในมิติเมื่อเวลาผ่านไป 1 วันของเหล่านั้นก็จะกลับมาเท่าเดิม “มีสิ่งใดที่ต้องเอาไปอีกหรือไม่” ซ่งเวยหลงเอ่ยถามภรรยา เขาขนไหผักดองขึ้นเกวียนไปทั้งหมด 20 ไห นอกจากนั้นยังมีขาหมูป่าอีก 4 ขา รวมไปถึงเนื้อสามชั้นอีกราวๆ 50 ชั่ง ซึ่งสีสันของมันดูน่ากินมาก “ไม่มีแล้วเจ้าค่ะ ของที่เหลือพวกนั้นข้าจะเก็บเอาไว้กินช่วงฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึงนี้” เซี่ยซูมี่แบ่งอาหารสำหรับเก็บไว้กินในช่วงฤดูหนาวเรียบร้อย ที่ขนของไปขายในวันนี้ก็เพื่อที่จะเตรียมซื้อข้าวสาร รวมถึงแป้ง กักตุนไว้กินหน้าหนาว จะได้ไม่ต้องลำบากฝ่าหิมะเข้าเมือง ช่วงฤดูหนาวเป็นช่วงจำศีล หากไม่จำเป็นก็ไม่

หลังจากที่เซี่ยซูมี่พูดจบ ทุกคนต่างตาโตด้วยว่าไม่มีใครอยากจะเอ่ยถึงกฎข้อนี้สักเท่าไหร่ และไม่เคยมีใครกล้าละเมิดกฎร้ายแรงนี้เลยสักคน “อะ เอ่อ ข้าว่าเรารีบไปซื้อของกันเถอะเจ้าค่ะ หากสายกว่านี้แดดจะร้อนเอาได้นี่ก็ใกล้ยามซื่อเข้ามาแล้ว” เจียงรั่วซีเข้าใจดีว่าเซี่ยซูมี่ต้องการขู่ แต่ไม่คิดว่านางจะขู่รุนแรงถึงเพียงนี้ สวมหมวกเขียวอย่างนั้นหรือ ทั้งๆ ที่ตนมาก่อนเด็กแก่แดดคนนี้เสียด้วยซ้ำ แต่เพราะที่บ้านของอาจื่อมีฐานะในหมู่บ้าน พ่อกับแม่จึงยอมยกให้อาจื่ออย่างง่ายดาย ทั้งๆ ที่ตนเองก็ไม่ได้รักใคร่อาจื่อเลยสักนิด “อาซ้อ จู่ๆ ท่านจะคิดถึงกฎของหมู่บ้านเช่นนี้ไม่ได้นะขอรับ เพราะกฎบางกฎเราไม่ต้องคิดถึงมันหรอกขอรับ แต่ให้ละไว้ในฐานที่เข้าใจและทำตามก็พอ” อาจื่อพูดด้วยน้ำเสียงตลกแต่นัยน์ตากลับไม่ได้ตลกด้วยเลยสักนิด “รีบไปกันเถอะ” ซ่งเวยหลงรู้ดีที่สุด จึงได้แต่ตัดบทไป จากนั้นก็มุ่งหน้าเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อของเข้าบ้าน ใช้เวลาเพียงไม่นานก็เข้ามาในเมือง ตอนนี้ซ่งเวยหลงกำลังหาที่สำหรับจอดเกวียน เนื่องจากว่าบังคับเกวียนไปด้วยซื้อของไปด้วยมันไม่สะดวกเท่าไหร่ สู้สั่งเอ