Semua Bab สามีข้าคือพรานป่า: Bab 1 - Bab 10

เซี่ยซูมี่ลืมตาขึ้นมาในสถานที่ไม่คุ้นเคย เพราะมันทั้งเหม็นอับ และสกปรก เธอเป็นคนสะอาดเกลียดที่สุดกับความสกปรก แต่ตอนนี้ที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่นั้นนับว่ายิ่งกว่าคำว่าสกปรก“เสี่ยวมี่ เสี่ยวมี่ ตื่นหรือยังลูก อีกหน่อยจะถึงฤกษ์ส่งตัวลูกแล้วนะ” เซี่ยซูมี่ได้ยินคนมาเคาะห้อง “ใครกัน” เซี่ยซูมี่ได้แต่นั่งและทบทวนกับตนเอง ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกดึงกระชากมาที่ไหน คงต้องบอกว่ากระชากเพราะหลังจากที่คำขอเสร็จสิ้น ก็เหมือนมีแรงโน้มถ่วงกระชากให้เข้ามายังที่แห่งนี้“เสี่ยวมี่ แม่เข้าไปได้หรือไม่” ผู้ที่เรียกแทนตัวเองว่าแม่เอ่ยขึ้นเซี่ยซูมี่เดินไปเปิดประตูให้กับคนข้างนอก จากนั้นก็ตาโตขึ้นมาทันที เพราะผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็คือแม่แท้ ๆ ที่ทิ้งไปตั้งแต่อายุ 14 นั่นเอง นี่เหตุการณ์มันจะเดจาวูอีกแล้วหรือนี่ แล้วคำขอนั้นเล่าทำไมถึงไม่เป็นผล“ลูกตื่นแล้วหรือ ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเถอะ จวนจะได้เวลาส่งตัวเจ้าสาวแล้วล่ะ” คนบ้านป่าไม่จำเป็นต้องมีพิธีมากมาย เพียงแค่มีสินสอดเล็ก ๆ น้อยพอเป็นน้ำใจ กราบไหว้ฟ้าดินรับรู้ว่าเป็นสามีภรรยากันก็เท่านั้น “แต่งงาน” เซี่ยซูมี่ไม่ได้ล่วงรู้เหตุก

เช้าวันถัดมา เซี่ยซูมี่ตื่นตั้งแต่ยามอิ๋น (03.00-04.59 น.) รู้สึกว่าตัวเองนอนในห้องนอนเพียงลำพัง และไม่รู้ด้วยว่าสามีในนามนั้นหายไปไหน มั่นใจว่าเขาไม่ได้กลับเข้ามาภายในบ้านอีก หลังจากที่ตะโกนใส่หน้าเมื่อคืน หญิงสาวเองก็ไม่ได้สนใจ ดีเสียอีกจะได้ทำอะไรสะดวกๆ หน่อย“ทำอะไรกินดีล่ะทีนี้” เซี่ยซูมี่คุยกับตัวเอง นางเบื่อข้าวต้มเกลือที่สามีทำให้ เขาไม่ใส่อะไรนอกจากข้าวและเกลือ มันให้ความรู้สึกจืดชืดกินแล้วไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อยแต่เมื่อเข้าไปถึงห้องครัวกลับต้องแปลกใจ เพราะเตายังคงอุ่นอยู่ นอกจากนั้นบนเตายังมีหม้อข้าวต้ม และมีไก่ย่างอีก 1 ตัว ใช่แล้วล่ะไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย เพราะมันคือไก่ย่างที่เสียบไม้ย่างทั้งตัว เหมือนในหนังกำลังภายในที่เคยดูตอนเด็ก ๆ ซึ่งตอนนี้มันกำลังส่งกลิ่นหอมไปทั่ว ทำให้ท้องของนางกำลังร้องประท้วง หากยังไม่รีบเอาเจ้าไก่ตัวนั้นเข้ามาในท้องพวกมันจะประท้วงให้ดังกว่าเดิม“น่ากินจัง” เซี่ยซูมี่ไม่คิดว่าจะมีใครอื่นนอกจากสามีในนามที่ทำอาหารให้ ว่าแต่ตอนนี้เขาหายไปไหนนะ แล้วจะต้องรอกินข้าวพร้อมเขาหรือไม่ หรือจะลองเดินสำรวจดูรอบ ๆ เผื่อว่าเขาอยู่บริเวณหลังบ้านเมื่อคิดได้เช่น

“ถ้าเช่นนั้นก็ตามใจเจ้าแล้วกัน” ซ่งเวยหลงพูดขึ้น จากนั้นก็ดับไฟที่ตะเกียง แต่เมื่อก้าวขาขึ้นไปนอนบนเตียงเป็นต้องถอนหายใจ พร้อมทั้งลงจากเตียงเพื่อไปช้อนร่างบางขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกัน “ว้าย” เซี่ยซูมี่ร้องเสียงหลง ในความมืดมองไม่เห็นว่าชายหนุ่มเปลี่ยนใจแล้วมาอุ้มร่างตนขึ้นมา “ไปนอนด้วยกันบนเตียงนั่นแหละดีที่สุดแล้ว” ซ่งเวยหลงตัดสินใจ เพราะหากปล่อยให้นางนอนที่พื้น เขาเองก็คงจะนอนไม่หลับเช่นเดียวกัน “แต่ว่า” เซี่ยซูมี่กำลังจะเอ่ยค้าน “หากเจ้ายังไม่หยุดพูด ข้าจะทำให้เจ้าเงียบเดี๋ยวนี้เลยนะ หากไม่เชื่อเจ้าจะลองดูได้” ชายหนุ่มพูดขู่ เพราะทั้งสองคนเสียเวลากับเรื่องนี้นานเกินไปแล้ว สู้เอาเวลาที่ถกเถียงกันป่านนี้คงหลับได้เป็นตื่นแล้วเซี่ยซูมี่รีบคว้ามือมาปิดปากตัวเองไว้ในทันที นางไม่ควรท้าทายอำนาจใด ๆ ของชายบ้านป่า แม้ว่าจะรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่ก็ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงไม่ทำอะไรเด็กอายุ 15 ปีเช่นตนเป็นแน่ นี่มันพรากผู้เยาว์เลยนะ “หึ” ซ่งเวยหลงหัวเราะในลำคอด้วยความพอใจ ที่หญิงสาวเงียบได้เสียทีเมื่อล้มตัวนอนลงจริง ๆ เตียงมันไม่ได้แคบอย่างท

เซี่ยซูมี่ตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวัน พบว่าคนที่นอนข้างๆ เมื่อคืนไม่อยู่แล้ว ซึ่งมันก็มักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอตั้งแต่ที่มาอยู่ที่นี่ จากนั้นก็พับผ้าห่มที่นอน ลุกเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้ารอสามี เขาน่าจะออกไปดูกับดักสัตว์เฉกเช่นทุกวัน “ทำไมถึงได้ตื่นเร็วนักเล่า” “อุ๊ย” เซี่ยซูมี่ตกใจเพราะไม่คิดว่าสามีจะกลับมาเร็ว นี่ยังไม่ฟ้าสางเลยด้วยซ้ำไป “ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เจ้าตกใจ” ซ่งเวยหลงกล่าวขอโทษ เพราะเขาเข้ามาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงทำให้นางตกใจ “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าแค่คิดว่าท่านไม่น่าจะกลับเร็วเพียงนี้” เซี่ยซูมี่พูด “วันนี้พี่ยังไม่ได้เข้าป่า เพราะตั้งใจว่าจะไปซื้อกระด้งมาให้เจ้าก่อน” ซ่งเวยหลงพูดจบก็ยื่นกระด้งที่ซื้อมาให้กับภรรยา“ขอบคุณเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่ซึ้งใจที่ผู้ชายหน้าหนวดตรงหน้าเอาใจใส่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เดิมที คิดว่าเขาคงจะรับปากไปอย่างนั้น เพราะของที่อยากได้ที่บ้านก็ยังมีอยู่ หากไม่จำเป็นจริงๆ ก็คงไม่มีใครจะซื้อสักเท่าไหร่ “อืม" ซ่งเวยหลงรับคำในลำคอ ไม่คิดว่าเพียงแค่ซื้อกระด้งมาให้จะทำให้นางมองเขาอย่างปลาบปลื้มมากถึ

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังจะกลับบ้าน เซี่ยซูมี่เป็นคนถือเงินทั้งหมด เริ่มนับเงินในใจ เดิมทีมีเงินค่าสินสอด 5 ตำลึง เงินจากการขายหมูป่า 500 อีแปะ และเงินที่เหลือจากการขายกวาง 750 อีแปะ ตอนนี้เธอจึงมีเงินในตัวทั้งหมดอยู่ 3 ตำลึงทอง 39 ตำลึงเงินและอีก 250 อีแปะ ซึ่งน่าจะเพียงพอสำหรับสร้างบ้าน ก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง ตอนนี้ยามเซิน (15.00-16.59 น.) เดิมทีเซี่ยซูมี่อยากจะไปคุยเรื่องสร้างบ้านกับช่างในเมือง แต่ก็เกรงใจเจ้าของเกวียน จึงคิดว่าพรุ่งนี้จะชวนสามีเข้ามาในเมืองอีกครั้งหนึ่ง“ท่านพี่เจ้าคะ พรุ่งนี้เราเข้ามาในเมืองเพื่อหาซื้อเกวียนกันเถอะเจ้าค่ะ อีกอย่างข้าก็อยากจะหาช่างฝีมือดีมาสร้างบ้านให้พวกเราก่อนที่ฤดูหนาวจะมาเยือนด้วยเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่บอกกับสามี ตอนนี้นางนั่งอยู่บนเกวียนและกำลังจะกลับบ้าน“อืม เจ้าจะแวะซื้อของเข้าบ้านด้วยหรือไม่” ซ่งเวยหลงเห็นด้วยกับภรรยา และเห็นว่าข้าวสารที่ซื้อไปครั้งก่อนก็น่าจะหมดแล้วเช่นเดียวกัน ตนไม่ได้อยู่บ้านหลายวันจึงไม่รู้ว่าของใช้ภายในบ้านเหลืออะไรอยู่บ้าง “พรุ่งนี้ดีกว่าเจ้าค่ะ ใกล้จะมืดแล้วเกรงใจท่านผู้นำด้วย” เซี่ยซูมี่บอกความต้องการกับสามีอ