All Chapters of สามีข้าคือพรานป่า: Chapter 21 - Chapter 30

เซี่ยซูมี่ยิ้มอารมณ์ดีที่ได้ซื้อเสื้อผ้าชั้นดีแต่ราคาน่าคบ คงไม่มีใครจะรู้สึกคุ้มทุนไปมากกว่านี้แล้ว เมื่อซื้อของครบหมดแล้ว ก็ให้สามีไปบังคับเกวียนมายังร้านข้าว ส่วนนางนั้นจะไปรอเขาที่ร้าน“เถ้าแก่เจ้าคะ ข้ามาเอาของที่ฝากเอาไว้เจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่เมื่อไปถึงร้านขายข้าวสารก็เดินเข้าไปแจ้งกับทางเจ้าของร้าน “ฮูหยินน้อยนี่เอง เกวียนเจ้าอยู่ใดล่ะ? ข้าจะได้บอกลูกน้องให้ขนไปให้” ระหว่างที่ถามเถ้าแก่ก็สอดสายตามองหาเกวียนที่จะขนของขึ้นไปให้ “กำลังมาเจ้าค่ะ ข้ามาบอกเถ้าแก่เอาไว้ก่อน เกรงว่าท่านจะมีลูกค้าแล้วจะเกะกะเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่อธิบายเรื่องที่ตัวเองนั้นมาคนเดียว “ดีๆ หากว่าสามีเจ้ามาถึงแล้วก็บอกลูกน้องในร้านได้เลย ข้ากำชับพวกเขาเอาไว้แล้ว” หลังจากที่เถ้าแก่ได้รู้ที่มาที่ไป เขาก็ไปขายของให้กับลูกค้าคนอื่นต่อเซี่ยซูมี่นั่งรอสามีบังคับเกวียนมายังร้านค้า นั่งรอเพียงไม่นานก็เห็นวัวสีขาวสองตัวที่ดูโดดเด่นกว่าวัวทั่วไปกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ “มาแล้วล่ะเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่บอกกับคนงานที่รอยกของในร้านเมื่อซ่งเวยหลงมาถึง ลูกน้องในร้านขายข้าวสารก็ทำการยกของขึ้นเกวี

เซี่ยซูมี่รู้สึกตัวตื่นในช่วงรุ่งสางของอีกวัน หลังจากที่ผ่านสนามรบกับพ่อหมาป่าผู้หิวกระหาย รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งร่าง โดยเฉพาะจุดที่อ่อนไหวที่สุดของร่างกาย แต่กลับไม่รู้สึกว่าสกปรกเฉอะแฉะอย่างที่ควรจะเป็น เมื่อลืมตาขึ้นมาพบว่ายังคงอยู่ในอ้อมกอดของชายที่รัก ตอนนี้เขาเองก็ยังคงหลับตาพริ้มด้วยความอิ่มเอมใจ "อือ" ซ่งเวยหลงรู้สึกว่าคนในอ้อมกอดเริ่มขยับตัว จึงส่งเสียงออกมา เขาเองก็รู้สึกเสียพลังงานไปเยอะเช่นกัน เดิมทีไม่คิดที่จะรังแกนางมากถึงเพียงนี้ แต่ด้านมืดในใจกลับชนะ เพราะไม่อยากหยุดเลย อยากจะรักนางอยู่อย่างนั้น เมื่อคิดได้เช่นนั้นน้องชายที่หลับใหลก็ผงาดขึ้นมาอีกครั้ง เซี่ยซูมี่กำลังพยายามแกะมือเหนียวออกจากเอวบาง แม้ว่าจะเป็นไปอย่างยากเย็นก็ตามที แต่ยิ่งขยับกลับยิ่งรู้สึกว่าเจ้าแท่งอุ่นนั้นกำลังทิ่มอยู่ข้างหลัง ทำให้นางตัวแข็งทื่อไม่กล้าที่จะขยับ แม้จะรู้สึกชอบมากเพียงใด แต่หากจะให้ทำต่อในเช้านี้เห็นทีว่าจะไม่ไหว"อย่าขยับ ไม่เช่นนั้นพี่ไม่รับปากว่าจะหยุดมันได้หรือไม่" ซ่งเวยหลงพูดขึ้น ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกปวดหนึบไปทั้งแก่นกาย ยิ่งร่างบางขยับความใหญ่โตก็ยิ่งขยายใหญ่ขึ

ยามเหม่าสองสามีภรรยาออกจากบ้านเพื่อนำลูกพลับตากแห้งไปเสนอขายให้กับหลงจู๊ หรือหากเขาไม่รับซื้อตนก็จะขอวางขายที่หน้าร้าน และจะแบ่งกำไรให้กับทางร้าน เชื่อว่าต้องขายได้อย่างแน่นอน แต่จะต้องใช้คนที่ฝีปากกล้าหน่อย “น้องคิดว่าหลงจู๊จะรับซื้อหรือไม่?” ซ่งเวยหลงเอ่ยขึ้น ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินทางเข้าไปในเมือง เขาเองก็รู้สึกกังวล เนื่องจากว่าราคาที่ภรรยาตั้งเอาไว้นั้นสูงมาก แม้ว่ามันจะดูสวยแปลกตาไม่เหมือนใคร แต่เมื่อเทียบกับราคา 350 อีแปะที่ภรรยาตั้งเอาไว้ ตนมองว่าไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ “ท่านจำคำพูดของเถ้าแก่ที่สร้างบ้านเราได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าไม่ปฏิเสธว่าลูกพลับที่ข้าขายนั้นราคาสูงจริงเจ้าค่ะ แต่งานฝีมือย่อมมีราคาของตัวมันเอง คนที่เข้าถึงงานพวกนี้เท่านั้นเจ้าค่ะที่จะยอมจ่าย” เซี่ยซูมี่ไม่คิดจะเอาไปขายตลาดให้ชาวบ้านเช่นตัวเองซื้อ เพราะหากทำเช่นนั้นแน่นอนว่าไม่มีผู้ใดซื้ออย่างแน่นอน นี่จึงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งว่าทำไมถึงต้องขายให้กับโรงเตี๊ยมของนายท่านเหอเซี่ยซูมี่ใช้กลยุทธ์เดียวกันกับคุณชายเหอ เขาเปิดโรงเตี๊ยมเพื่อรองรับเศรษฐี และเหล่าขุนนางที่เดินทางมาว่าราชการ หรือสำหรับคุยก

เมื่อแม่ยายโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงจากไปแล้ว ซ่งเวยหลงจึงหันไปมองหน้าภรรยาที่นั่งข้างๆ นางไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาแม้เพียงครึ่งคำ ทำเพียงนั่งเหม่อออกไปข้างนอก คล้ายอาการของคนเหม่อลอย “เป็นห่วงแล้วเหตุใดถึงพูดกับท่านแม่เช่นนั้นเล่า จะดีจะชั่วอย่างไรก็คือผู้มีพระคุณที่ให้กำเนิด” ซ่งเวยหลงจับมือภรรยา เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย “ไม่รู้สิเจ้าคะ ลึกๆในใจข้ามันบอกว่าทั้งหมดที่พวกเขาพูดนั้นคือเรื่องโกหก” เซี่ยซูมี่พูดออกมาทั้งๆ ที่ยังคงเหม่อลอยอยู่ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี แล้วถ้าหากว่าเป็นเซี่ยซูมี่คนเก่าเล่า นางจะทำเช่นไรกับเหตุการณ์นี้ “ให้พี่ไปตามหมอในเมืองดีหรือไม่ เราแค่ทำหน้าที่ของลูก ส่วนพวกเขาจะคิดหรือทำสิ่งใดก็สุดแล้วแต่เวรกรรม คนเราทำเช่นไรย่อมได้รับสิ่งนั้นตอบแทน” ซ่งเวยหลงลูบหัวภรรยาเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยน ส่วนตัวไม่คิดเข้าข้างพ่อตาแม่ยาย แต่มองในบทบาทของลูกก็ยังคงต้องกตัญญูต่อพ่อแม่และผู้มีพระคุณ น้ำนมแค่หยดเดียวก็ถือว่ามีบุญคุณ พวกท่านเลี้ยงดูภรรยาของเขามา 15 ปีก็ถือว่ามีความเป็นคนมากแล้ว “แล้วแต่ท่านพี่แล้วกันเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่คิดอะไร

วันนี้เป็นวันที่สองสามีภรรยาทำบุญขึ้นบ้านใหม่ จากนั้นก็จะทำการย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังใหม่อย่างเป็นทางการ ซึ่งทุกอย่างเซี่ยซูมี่จัดการเรียบร้อยหมดแล้ว เหลือเพียงย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านเท่านั้น ซ่งเวยหลงไม่ได้เชิญผู้คนมาร่วมงานมากมายนัก หากแต่มีเพียงแค่ท่านผู้เฒ่าจู ครอบครัวท่านยายจางที่เป็นแม่สื่อ ครอบครัวอาจื่อ และครอบครัวท่านผู้นำหมู่บ้านเพียงเท่านั้น อาหารการกินเซี่ยซูมี่เป็นคนจัดการเองทั้งหมด โดยมีน้องสาวของอาจื่อเป็นลูกมือ“ขอบใจเจ้ามากนะอาเหมย หากไม่ได้เจ้าข้าคงทำไม่ทันเป็นแน่” เซี่ยซูมี่กล่าวขอบคุณโจวเหมยเหมยที่มาช่วยงานตั้งแต่ยามอิ๋น “อาซ้อไม่ต้องสุภาพ คนกันเองทั้งนั้น” โจวเหมยเหมยเอ่ยจริงๆ แล้วทั้งสองคนอายุเท่ากัน แต่เป็นเพราะเซี่ยซูมี่คนเก่าขี้โรคจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากบ้านไปไหน จึงไม่มีเพื่อนสมัยวัยเด็กเช่นคนอื่นๆ มีเพียงพี่สาวอย่างเซี่ยซือมั่นเท่านั้นที่เป็นทั้งพี่และเพื่อน นานวันเข้าคนพี่เริ่มโตเป็นสาว จึงไม่ได้สนิทสนมกันเหมือนวัยเด็ก “แขกเริ่มมากันแล้ว ออกไปต้อนรับแขกเถอะ ที่เหลือข้าจัดการเองเจ้าค่ะ” โจวเหมยเหมยเอ่ยขึ้นเมื่อเริ่มได้ยินเสี