Semua Bab สามีข้าคือพรานป่า: Bab 31 - Bab 40

หญิงสาวดวงตากลมโตใสเป็นประกาย กำลังนั่งลุ้นกับรสชาติของโจ๊กปูที่ทำให้สามีกิน แต่ชายหนุ่มนั่งกินอย่างเงียบๆไม่พูดอะไรออกมา นางไม่ได้ต้องการคำพูดเยินยอ ขอเพียงอย่าสงสัยว่าทำไมเนื้อปลาถึงเป็นเช่นนั้นก็พอ หากไม่โง่เกินไปย่อมแยกแยะออกแน่นอนว่ามันคนละเนื้อสัมผัสกันในเมื่อเขาไม่พูดอะไร ก็แสดงว่าคงไม่มีอะไรแปลกใหม่จนเกินไป ในหัวตอนนี้คืออยากจะเอาเนื้อปูไปเสนอขาย หรือไม่ก็เปิดหน้าร้านขาย เหมือนจะง่ายแต่ไม่มีอะไรง่ายเลยสักนิด ในเมื่อทุกอย่างมันต้องเก็บเป็นความลับอยู่เช่นนี้ เซี่ยซูมี่นั่งสติแตกกับตัวเองอยู่บนโต๊ะอาหาร จนไม่ทันสังเกตว่าสามีวางตะเกียบและกำลังจ้องหน้าของตัวเองอยู่ “เป็นอันใดไปหรือ? ทำไมถึงเอาแต่มองหน้าพี่ ไหนบอกว่าหิวข้าวอย่างไรเล่า” ซ่งเวยหลงเห็นภรรยาเอาแต่จ้องหน้าตน เหมือนนางจะพูดอะไรก็ไม่พูด คนถูกจ้องนั่งตัวเกร็งรอฟังว่าภรรยาต้องการจะสื่อสิ่งใด แต่แล้วนางกลับนั่งจ้องหน้าเพียงอย่างเดียว หาได้พูดอันใดออกมาไม่“…….” เซี่ยซูมี่เงียบ ไม่ได้ยินที่สามีถาม เพราะกำลังหาวิธีรวยให้กับตนเองและสามีอยู่ คงต้องสำรวจมิติว่าขอบเขตมีแค่ไหน ฤดูหนาวทำอะไรไม่ได้เลย คนที่เคยหาเงินเข้ากระเ

ผ่านมาเกือบ 2 เดือนแล้วสำหรับฤดูหนาว ยังไม่มีท่าทีว่าความหนาวจะลดลง แต่กลับกลายเป็นว่าหนาวมากขึ้น ส่วนเรื่องที่จะทำเค้กข้าวขายนั้นก็ต้องหยุดเอาไว้ก่อน เนื่องจากว่าวัตถุดิบที่มีนั้นมีจำนวนจำกัด จะเข้าไปซื้อในเมืองสุดแสนจะลำบาก จึงแค่เพียงทำกินในบ้านเท่านั้น แต่แล้วจู่ๆ เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เพราะมีม้าเร็วมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านสองตัว ซ่งเวยหลงกำลังจะออกไปดูวัวและหมูป่าของเขาที่บ้านหลังเก่า เป็นอันต้องหยุดชะงัก เพราะบุคคลที่ลงจากม้าเร็วทำให้เขาต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“คารวะคุณชายเหอ ท่านหลงจู๊” ซ่งเวยหลงออกไปต้อนรับผู้มาใหม่“ตามสบายเถิดพรานซ่ง ต้องขอโทษท่านด้วยที่มารบกวนในเวลานี้” คุณชายเหอลงจากม้า จากนั้นก็ทักทายอย่างเป็นกันเอง "เชิญท่านทั้งสองเข้ามาในบ้านก่อนขอรับ" ซ่งเวยหลงผายมือเชิญแขกทั้งสองเข้าบ้าน เวลานี้ภรรยาของตนก็ตื่นแล้วเช่นกัน นางกำลังง่วนอยู่กับการทำมื้อเช้า “รบกวนด้วย” หลงจู๊เอ่ย เขาให้เจ้านายเข้าไปภายในบ้านของพรานซ่งก่อน ส่วนตนนั้นกำลังหาที่ผูกม้า พร้อมทั้งขอน้ำและหญ้าแห้งให้กับม้าของตน ซึ่งซ่งเวยหลงมีของพวกนี้อยู่ เมื่อเข้ามาภ

15 วันแล้วหลังจากที่ซ่งเวยหลงเข้าป่า เซี่ยซูมี่แอบเอาเนื้อหมูไปขายในเมืองได้เงินมาอีก 5 ตำลึงทอง แม้รู้ว่าเสี่ยงแต่ใครจะสนกันหากเสี่ยงแล้วได้เงินมาจำนวนมหาศาลเพียงนี้ รวมๆ แล้วสามีไม่อยู่นางหาเงินเข้าบ้านได้มากถึง 8 ตำลึงทอง ตอนนี้มีเงินอยู่ทั้งหมด 14 ตำลึงทอง 70 ตำลึงเงิน ส่วนเสียงที่ได้ยินในวันนั้นกลับเงียบหายไปราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น จึงคิดว่าน่าจะเป็นสัตว์ป่าออกมาหาของกินวันนี้เป็นอีกวันที่เซี่ยซูมี่ต้องอยู่คนเดียว หน้าที่หลักๆ คือเดินเข้าไปให้อาหารหมูป่า ไก่ป่า และวัวสองตัวที่เลี้ยงเอาไว้ ท้องของวัวตัวเมียเริ่มขยายใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สามีบอกว่ามันน่าจะท้องได้ราวๆ 4 เดือนแล้ว ซึ่งมันจะท้องราวๆ 7-8 เดือนถึงจะคลอดลูกออกมา ได้แต่หวังว่าร่างกายมันจะแข็งแรงพอสู้กับอากาศที่แสนหนาวเหน็บนี้ได้เมื่อให้อาหารสัตว์เลี้ยงเสร็จแล้ว เซี่ยซูมี่กำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่แล้วต้องหยุดชะงักลง เนื่องจากว่าชายรูปร่างสูงใหญ่หน้าตามอมแมม เสื้อผ้าฉีกขาดมีคราบเลือดแห้งเกรอะกรังติดตามเสื้อผ้าเต็มไปหมด บ่งบอกว่าเป็นรอยเลือดเก่าที่ได้รับบาดเจ็บมาหลายวันแล้ว หญิงสาวยืนนิ่งสำรวจชายคนรักอย่างเงียบๆ เห็

เมื่อถึงกำหนดเวลานัดหมาย ทุกคนต่างมาพร้อมหน้าพร้อมตา ขาดเพียงแค่สองสาวเจียงรั่วซีและเซี่ยซือมั่นเท่านั้น ทุกคนนั่งรอข้างๆ เกวียนราวๆ 2 เค่อ แต่แล้วก็ไม่เห็นแม้เงาของทั้งสองคน “กลับกันเถอะ” ซ่งเวยหลงเอ่ยขึ้น หลังจากที่ยืนบังแดดให้ภรรยาเป็นเวลานาน ไม่ใช่เรื่องที่ตนจะต้องมานั่งรอผู้ที่ไม่รู้จักเวลา คนหมู่มากรอเพียงคนสองคน หาใช่เรื่องสมควรทำไม่ ในเมื่อไม่รักษาเวลาจะมาโทษเขาก็คงจะไม่ได้ “เจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่ยืนขึ้นเต็มความสูง พร้อมทั้งก้าวขึ้นไปนั่งบนเกวียนเมื่อเจ้าของเกวียนขึ้นเกวียนไปแล้ว ผู้อาศัยเดินทางมาจะมัวชักช้าอยู่ไย อีกทั้งยังรู้สึกไม่พอใจสองสาวนั่นอยู่ไม่น้อย ที่ปล่อยให้คนแก่นั่งรอตั้งนานสองนาน จะไม่กลับด้วยกันก็น่าจะบอกไม่ใช่ปล่อยให้รอเก้อกันเช่นนี้ แต่ในระหว่างที่เกวียนกำลังจะพ้นประตูเมืองไปก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียกตามหลังมา “รอด้วยเจ้าค่ะ รอข้าด้วยเจ้าค่ะ ท่านพี่” เซี่ยซูมี่รีบหันไปมองว่าใครช่างกล้าเรียกสามีของตนว่าท่านพี่ ปรากฏว่าเป็นเจียงรั่วซีคนเก่าคนเดิม ชาวบ้านที่อยู่บนเกวียนต่างได้ยิน พร้อมทั้งทำตาโตไปตามๆ กัน ไม่คิดว่าภรรยาของอาจื่อจะกล้าเรีย

หลายวันผ่านไปอาการป่วยของเซี่ยซูมี่ดีขึ้นและหายเป็นปกติ ช่วงนี้ถือว่าไม่มีงานอะไรให้ต้องทำ ส่วนซ่งเวยหลงหลังจากที่ภรรยาหายป่วยแล้ว ก็เริ่มไปวางกับดักปลาตามที่เคยบอกภรรยาเอาไว้ตั้งแต่แรก สิ่งที่น่าแปลกใจคือปลาจำนวนมากมาติดกับดัก อีกทั้งยังมีแต่ตัวใหญ่ๆทั้งนั้น “ได้มากถึงเพียงนี้เชียวหรือเจ้าคะ?” เซี่ยซูมี่ไม่อยากจะเชื่อสายตา เท่าที่กะด้วยสายตาน่าจะมีราวๆเกือบ 100 ชั่ง “ใช่ พี่เองก็แปลกใจ อาจจะเพราะหมดหน้าปลาถือศีล พวกมันถึงออกมามากเพียงนี้” ซ่งเวยหลงเองก็ไม่สามารถตอบได้ ว่าเหตุใดปลาถึงติดกับมากมายนัก ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยหาปลาได้มากเท่านี้มาก่อน “หากเอาไปขายที่ในเมืองจะมีคนซื้อหรือไม่เจ้าคะ?” เซี่ยซูมี่เอ่ยถามขึ้น เนื่องจากว่าปลาเป็นสิ่งที่คนทั่วไปหาได้ง่าย จึงไม่แน่ใจว่าจะตรงตามความต้องการของชาวบ้านหรือไม่“ขายให้โรงเตี๊ยมเหอฟู่น่าจะขายได้ มีแต่ปลาเฉาฮื้อตัวใหญ่ๆทั้งนั้น” ซ่งเวยหลงเอ่ยขึ้น “เช่นนั้นก็ใส่ตุ่มไปขายทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่กันเถอะเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าเราคงต้องซื้อวัวเพิ่ม ส่วนวัวตัวเมียที่กำลังท้องอยู่สมควรให้มันได้พักเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่อ