Semua Bab สามีข้าคือพรานป่า: Bab 41 - Bab 50

ช่วงสายของวันนี้ซ่งเวยหลงพาภรรยาไปยังบ้านโจว เพื่อสอบถามพ่อโจวเรื่องคนงานทำคอกวัว อีกทั้งยังมีคอกหมูที่ภรรยาต้องการจะทำเพิ่ม เมื่อไปถึงยังบ้านโจวก็พบเข้ากับโจวจื่อสหายของซ่งเวยหลง “ท่านมาที่นี่มีธุระอันใดหรือไม่” อาจื่อเอ่ยถาม “ข้ามาพบท่านลุงโจว อยากจะปรึกษาเรื่องจัดหาคนงานทำคอกวัว” ซ่งเวยหลงแจ้งธุระที่ตนมาในวันนี้ให้สหายฟัง “ท่านพ่อไม่อยู่ เข้าป่ากับพี่ชายข้าตั้งแต่เช้าแล้ว แต่ข้าจะแจ้งท่านพ่อให้หากว่ากลับมาแล้ว” อาจื่อพูดขึ้น “เจ้ามีเรื่องไม่สบายใจหรือไม่? เหตุใดถึงทำหน้าเช่นนั้น” ซ่งเวยหลงเห็นท่าทีแปลกๆ ของสหาย “เหมยเหมยอยู่หรือไม่เจ้าคะ?” เซี่ยซูมี่เอ่ยขึ้น “อยู่ที่สวนน่ะขอรับ” อาจื่อชี้ไปทางสวนหลังบ้าน “ตามสบายเจ้าค่ะ หากคุยธุระเสร็จแล้วก็ไปตามข้าได้นะเจ้าคะ” เซี่ยซูมี่เองก็รู้สึกว่าอาจื่อน่าจะมีเรื่องต้องคุยกับสามี จึงหลีกทางให้ทั้งสองได้คุยกัน ส่วนตนนั้นเดินไปหาโจวเหมยเหมยที่สวนหลังบ้าน“ข้าต้องขอโทษท่านด้วยที่ช่วงหลังมานี้ทำให้บ้านท่านต้องวุ่นวาย” อาจื่อพูดขึ้น “เจ้าเองก็รู้ว่านางเป็นเช่นนั้น แล้วเ

ยามเซินซ่งเวยหลงและเห่ยเฉินอี้ก็กลับเข้าบ้านมา ทั้งสองได้ไม้มาจำนวนหนึ่ง เขาพอใจในการทำงานของเด็กหนุ่มเป็นอย่างมาก เอาการเอางาน ไม่บ่นแม้เพียงครึ่งคำเรื่องที่ยกของหนัก อีกทั้งยังสนใจเรื่องที่ตนสอนวางกับดักปลาอีกด้วย “วันนี้พอแค่นี้แหละ พรุ่งนี้ค่อยไปตัดไม้อีกรอบ” เมื่อแบกไม้มาถึงบ้าน ซ่งเวยหลงจึงสั่งให้คนงานไปพัก เพราะเขาเองก็จะไปพักเช่นเดียวกัน “กลับมากันแล้วหรือเจ้าคะ น้ำเจ้าค่ะนายท่าน” นางเห่ยรีบตักน้ำมาให้เจ้านายดื่ม “อืม ทำงานช่วยฮูหยินเสร็จแล้วหรือ?” ซ่งเวยหลงเอ่ยถามขึ้น “เสร็จแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินน่าจะกำลังนอนพักอยู่เจ้าค่ะ” นางเห่ยรายงานเจ้านาย “เช่นนั้นก็ตามสบายเถอะ” ซ่งเวยหลงเดินเข้าบ้าน แต่ก่อนที่จะเข้าไปหาภรรยาในห้องนอนก็ไม่ลืมที่จะอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสียก่อน ชายหนุ่มเดินเข้ามาภายในห้องก็พบเข้ากับร่างบางที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ นางน่าจะเหนื่อยพอสมควร ไม่เช่นนั้นคงจะรู้สึกตัวเมื่อตนเปิดประตูห้องเข้ามาแล้ว น่าถูกลงโทษยิ่งนักที่ไม่รู้จักปิดบ้านช่องให้สนิท หากคนที่เข้ามาภายในห้องนี้ไม่ใช่ตนจะทำอย่างไร ซ่งเว

เซี่ยซูมี่ได้ยินถึงกับสะดุ้ง พร้อมทั้งหันไปมองหน้าสามีว่าได้ไปทำสิ่งใดให้คุณชายเหอไม่พอใจหรือไม่ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสามีส่ายหน้าเหมือนเขาเองก็ไม่รู้เรื่องมาก่อน แต่เมื่อหันไปมองหญิงสาวที่กำลังกลัวจนตัวสั่นอยู่ก็เริ่มจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้น “เรียนคุณชายเหอ ข้าน้อยไม่ทราบจริงๆ เจ้าค่ะว่าได้กระทำการอันใดล่วงเกินคุณชายไปหรือไม่ รบกวนคุณชายช่วยไขข้อข้องใจให้แก่ข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่เอ่ยขึ้นน้ำเสียงฉะฉาน หาได้มีความเกรงกลัวสิ่งใดไม่ ตนเองมั่นใจเต็มสิบส่วนว่าไม่ได้กระทำการอันใดให้เสื่อมเสียอย่างแน่นอน แต่คนอื่นก็ไม่แน่ “ฮูหยินน้อย ท่านรู้จักแม่นางผู้นี้หรือไม่?” หลงจู๊เป็นคนเอ่ยออกมา น้ำเสียงฟังดูเป็นห่วงคนที่ถูกถามยิ่งนัก เพราะการกระทำครั้งนี้ช่างใหญ่หลวงนัก สร้างความเสื่อมเสียชื่อเสียงให้แก่ทางโรงเตี๊ยมเป็นอย่างมาก“รู้จักเจ้าค่ะ นางเป็นพี่สาวของข้าเองชื่อเซี่ยซือมั่น แต่ข้ากับครอบครัวเซี่ยได้ตัดขาดกันไปนานแล้ว ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กันอีกเจ้าค่ะ” เซี่ยซูมี่ปรายตามองพี่สาวที่กำลังเงยหน้าที่ดวงตาบวมช้ำ เพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แววตาของนางมีความตกใจและเกล

กล่าวถึงเซี่ยซือมั่น หลังจากที่แยกทางกับน้องสาวแล้วก็ตั้งมั่นกับตัวเองว่าต้องทำชีวิตของตัวเองให้ดีขึ้น แม้ว่าหนทางนั้นจะยังมืดมนมากเพียงใดก็ตาม ตราบใดที่ไม่ย่อท้อต่อโชคชะตาเชื่อว่าสักวันหนึ่งจะต้องเป็นวันของตนครั้งหนึ่งเคยหลงผิดเชื่อคำพูดของสหาย เมื่อมานั่งนึกย้อนกลับไปแล้วรู้สึกสมเพชตัวเองที่เห็นแก่ตัว ซ้ำยังอิจฉาน้องแท้ๆ ของตน ทั้งๆ ที่นางกลายเป็นแพะรับบาปแทนแท้ๆ คิดได้ก็สายเกินไปแล้ว ในเมื่อครอบครัวตัดขาดกับน้องสาวไปแล้ว แต่นางกลับยังมีใจคิดช่วยเหลือจากชายบ้ากามผู้นั้นเหตุใดนางถึงจะมองไม่ออกมาคุณชายเหอผู้นั้นบ้ากามมากเพียงใด แค่สายตาที่โลมเลียก็พอจะเดาได้แล้ว ไหนจะท่าทางของหลงจู๊นั่นอีก ยังดีที่ว่าเขาเป็นคนมีศีลธรรมอยู่บ้าง ไม่หน้ามืดตามัวไปกับเจ้านาย ไม่เช่นนั้นนางคงจะเหมือนตกนรกทั้งเป็น เซี่ยซือมั่นเช่าห้องอยู่แถบในเมือง ตั้งใจว่าจะปักผ้าขาย เมื่อมีลูกค้าชื่นชอบฝีมือปักผ้าของนาง ถึงจะเปิดร้านเล็กๆ สำหรับค้าขาย ตอนนี้ต้องฝึกฝนฝีมือไปก่อน มีบางครั้งที่เห็นน้องเขยและสหายเข้ามาขายของป่าในเมือง แต่ไม่คิดที่จะแสดงตัว ให้ตัดขาดกันไปเช่นนี้ดีแล้ว เพราะสิ่งที่ทำนั้นมันยากเกินจ

หลังจากที่ซื้อร้านค้าเสร็จเรียบร้อย ซ่งเวยหลงก็พาคนงานเข้ามาตกแต่งร้านตามคำสั่งของภรรยา ใช้เวลาเกือบ 1 เดือนสำหรับการปรับปรุงร้าน นอกจากจะมีป้ายร้านแล้วก็ยังมีแผงสำหรับวางขายผักต่างๆ ซึ่งแยกออกมาเป็นสัดส่วนกับแผงขายเนื้อสัตว์ ทำให้ดูสะอาดตาและน่าเลือกซื้อมากยิ่งขึ้นเซี่ยซูมี่และท่านป้าเห่ยรับหน้าที่ในการเก็บผักขึ้นเกวียนไปขาย แม้ว่าท่านป้าเห่ยจะห้ามอย่างไรฮูหยินบ้านซ่งก็ไม่ฟัง บอกเพียงว่าไม่ใช่งานหนักอะไร สี่มือดีกว่าสองมือ อีกอย่างจะได้รีบออกไปขายในเมืองเพื่อที่ว่าลูกค้าจะได้กินผักสดๆ ราวกับว่าเก็บมาจากสวนหลังบ้านผักบ้านซ่งก็เหมือนกับผักทั่วๆ ไป แต่แตกต่างตรงที่อุดมสมบูรณ์มากกว่า ลำต้นอวบอิ่มเพราะได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างดี คงไม่มีบ้านไหนที่ไม่ปลูกผักกินเอง แต่เมื่อมาเห็นผักร้านหลงโถว (หัวมังกร) ซึ่งชื่อนี้เซี่ยซูมี่เป็นคนคิดขึ้นมาเอง เพื่อที่ให้คล้องจองกับชื่อของสามีและเป็นสิริมงคลแก่ร้านค้าของตนด้วย “วันนี้น้องจะเอาลูกชิ้นไปขายด้วยใช่หรือไม่?” ซ่งเวยหลงเอ่ยถามภรรยา ปกติแล้วหน้าที่ออกไปขายของที่ร้านค้าจะเป็นของสองแม่ลูกมากกว่า ซึ่งทั้งสองคนได้รับการไว้วางใจจากสองสามีภรร