Semua Bab รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90): Bab 21 - Bab 30

หลังจากวันลอยกระทงผ่านมาเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งถึงวันสอบวันสุดท้ายของปลายภาคเรียนในช่วงมัธยมศึกษาตอนปลายของพวกเขา“เผลอแป๊บเดียวพวกเฮียครามก็เรียนจบกันแล้ว” ครีมพูดในระหว่างที่กลุ่มของตนเดินมากินข้าวที่โรงอาหาร“นั่นสิ ว่าแต่แกจะให้อะไรเฮียครามในวันปัจฉิม” ฟ้าใสถามขึ้นอย่างสนใจ“ไม่รู้สิ คงเป็นดอกไม้เหมือนคนอื่นนั่นแหละ ว่าแต่แกถามฉันทำไมหรือว่าแกมีอะไรจะให้เฮียของฉันด้วย” ครีมทำสีหน้าล้อเลียน“แก อย่ามาทำหน้าอย่างนั้น การจะให้ของขวัญเฮียเขาก็ไม่แปลกนี่ เพราะตลอดเวลาพวกเราก็รบกวนเขาให้มาติวหนังสือตั้งหลายครั้งอีกทั้งเวลาไปไหนมาไหนเขาก็มักจะพาไป”“เฮ้อ! นึกว่า” ครีมทำหน้าเสียดาย“นึกว่าอะไร” ฟ้าใสทำสีหน้ามึนงงโดยมีม่านเมฆกับน้ำหนึ่งส่ายหัวไปมาให้กับความรู้สึกช้าของเธอ แต่อย่างว่าพวกเขาเพิ่งจะอยู่ม.4 การที่ไม่มีเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ชอบพอใครเข้ามาเกี่ยวข้องมันก็นับว่าเป็นเรื่องดีในขณะที่ทุกคนกำลังกินอาหารกลางวันกันอย่างเอร็ดอร่อย อีกฟากฝั่งหนึ่งของโรงอาหารครามและเพื่อน ๆ ม.6 ก็กำลังพูดคุยกันถึงเรื่องการสอบเอนทรานซ์ที่กำลังจะมาถึง“พวกเราจะเรียนต่อที่ไหนกันดี” ภูมิถามพลางเค

นับตั้งแต่วันสอบเอ็นทรานซ์เสร็จกลุ่มของครามก็ยังคงไปมาหาสู่กันตามปกติจนวันหนึ่งจู่ ๆ ธรก็พูดถึงเรื่องบ้านแม่ของตนที่อยู่จังหวัดหนึ่งลงไปทางใต้ที่เป็นหมู่เกาะทะเลสวยน้ำใส“ไหน ๆ ปิดเทอมพวกเราก็ไม่มีอะไรทำไปหาตากับยายกูดีไหม” ธรเสนอออกมาอย่างรู้สึกเบื่อ“บ้านตายายมึงอยู่สมุยใช่ไหม” พัฒน์ถามออกมาเหมือนว่าเขาจะจำได้ราง ๆ“อืม พวกมึงอยากไปไหมไปสัมผัสชีวิตของคนที่นั่นกัน” ธรถามอย่างคาดหวัง“ไป แต่ว่าจะไม่เป็นการรบกวนตายายมึงเหรอ กูว่าถ้าจะไปก็หาที่พักเอาเองดีไหม” ครามถามพลางเสนอออกมา“ไม่ต้อง ๆ บ้านตายายกูกว้างอีกอย่างเขาชอบให้บ้านครึกครื้นไปพักที่นั่นแหละไม่อย่างนั้นตายายกูโกรธแน่” ธรรีบส่ายหน้าปฏิเสธในระหว่างที่เด็กหนุ่มทั้งสี่กำลังพูดคุยกันเรื่องเที่ยว ครีมที่เดินกลับมาจากบ้านของฟ้าใสก็บังเอิญได้ยินเข้าพอดี“เฮีย! จะไปไหนอ่ะ” เจ้าตัวรีบเสนอหน้ามาหาคนเป็นพี่อย่างรวดเร็ว“ยุ่งไรด้วย” ครามผลักหน้าผากของน้องสาวอย่างรำคาญ“หากเฮียไม่บอกหนูจะฟ้องแม่ว่าเฮียรังแกน้องแล้วนะ” ครีมขู่พลางอมลมทำแก้มป่อง“เด็กบ้านี่เอะอะก็ชอบเอา

ครีมรีบรับยาไปกินทันที ก่อนจะพิงพนักเก้าอี้ด้วยสีหน้าซีดเผือด“เป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม?” ครามถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วงครีมส่ายหน้า “ยังเลย...หนูรู้สึกจะอ้วกอ่ะ”“เฮ้อ...แย่เลย แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย” ธรยกมือเกาหัว“หรือว่าคงต้องหาอะไรให้กินรึเปล่า?” ภูมิเสนอ“กินอะไรดีล่ะ น้องมันจะไม่อาการแย่ไปกว่าเดิมใช่ไหม” พัฒน์ถามฟ้าใสคิดอยู่ครู่หนึ่ง “หนูคิดว่าน่าจะต้องเป็นของเปรี้ยวค่ะน่าจะทำให้ครีมดีขึ้น”“ของเปรี้ยวบนเรือนี่นะเจ้ฟ้า มันจะมีไหม” ม่านเมฆพูดขึ้นอย่างสงสัย“ปกติบนเรือก็จะมีพวกมะม่วงน้ำปลาหวานขายนะเดี๋ยวไปดูให้” ธรตอบก่อนจะอาสาเดินออกไปจากกลุ่มเขาเดินไปถามพนักงานบนเรือว่ามีขายมะม่วงน้ำปลาหวานไหม แต่ก็ได้รับคำตอบว่าวันนี้ไม่มี“ไม่มีเลยว่ะ พนักงานบอกว่าไม่มีคนเอามาขาย” ธรเดินกลับมาหาเพื่อนด้วยสีหน้าเซ็งระคนรู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยน้องของเพื่อนได้“หนูขอโทษที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง” ครีมเอ่ยเ

เช้ามืดของวันใหม่ แสงอาทิตย์ยังไม่ขึ้นสูง ท้องฟ้ากำลังค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีฟ้าอมส้มอ่อนเสียงนกร้องทักทายวันใหม่ดังขึ้นจากต้นไม้ใหญ่ใกล้บ้าน ท่ามกลางอากาศที่เย็นและสดชื่นทำให้ความรู้สึกเหนื่อยล้าของเมื่อวานเริ่มจางหายไปธรเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นเขาเดินไปทางหน้าต่างภายในห้องที่เปิดออกทำให้เห็นทะเลห่างออกไปไม่ไกล ก่อนจะยืนมองพระอาทิตย์ที่เริ่มเคลื่อนตัวขึ้นเหนือขอบฟ้า ค่อย ๆ ฉายแสงสีทองลงมายังผืนน้ำที่เปล่งประกายเหมือนทองคำเมื่อเจ้าตัวเห็นภาพเช่นนี้เขาก็อยากให้เพื่อน ๆ และ         น้อง ๆ เห็นด้วยแต่เมื่อหันกลับไปมองทางมุ้งของทุกคน แต่ละคนยังคงนอนหลับสนิทดังนั้นเจ้าตัวจึงตะโกนขึ้นเสียงดัง“เฮ้! ตื่นได้แล้ว มาดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน”ครีมที่นอนอีกมุ้งที่อยู่ข้างกันสะลึมสะลือพลางเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาคลุมหัว“ขออีกห้านาทีนะคะแม่” เจ้าตัวพึมพำตามความเคยชินก่อนจะลืมตาอย่างตกใจ“ที่นี่ที่ไหน” คำถามของเธอได้ทำให้ฟ้าใสที่นอนอยู่ข้างกันลืมตาตื่นอย่างงัวเงียไม่แพ้กัน“ที่บ

หลังจากที่พวกครามได้เข้าเรียนในรั้วมหาวิทยาลัยได้ตามที่หวังเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้ฟ้าใส ครีม ม่านเมฆ และน้ำหนึ่งก็มาถึงวันปัจฉิมนิเทศกันแล้ว“พวกเราจะแยกกันไปคนละทางจริงเหรอ” น้ำหนึ่งถามขึ้นหลังจากยืนอยู่หน้าโรงเรียนหลังออกจากหอประชุม“นายกับม่านเมฆก็เลือกที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ ส่วนฉันกับครีมแม้ว่าจะเลือกเรียนกันคนละที่ถึงยังไงก็ต้องได้เจอกันเพราะบ้านอยู่แค่ตรงข้าม” ฟ้าใสพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม“เรื่องนี้ฉันรู้ แต่พอคิดว่าไม่มีเธอสองคนแล้วมันใจหายไง” น้ำหนึ่งยอมรับออกมาตามตรง“ทำไมแกขาดฉันสองคนไม่ได้เหรอ” ครีมเย้า“ก็...ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกเพียงแต่” น้ำหนึ่งถอนหายใจเนื่องจากเจ้าตัวเพิ่งจะเจอเพื่อนที่สามารถคุยได้ทุกเรื่องและคบได้สนิทใจก็ต้องมาแยกจากกันแม้ว่าจะมีม่านเมฆอยู่ด้วยก็ตาม“เอาน่านายอย่าทำหน้าแบบนี้ได้ไหม” ครีมปลอบก่อนจะพูดต่อถึงเรื่องที่ตนคิดเอาไว้“ไหน ๆ พวกเราก็สอบเสร็จกันแล้วระหว่างรอสอบเอ็น ทรานซ์ไปเที่ยวกันดีไหม”“ไป! ว่าแต