All Chapters of รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90): Chapter 31 - Chapter 40

ครามที่รอการกลับมาของฟ้าใสก็เกิดความไม่สบายใจบางอย่าง เนื่องจากเด็กสาวหายไปค่อนข้างนานจนกระทั่งเห็นร่างบางของเธอเดินมานั่นแหละเขาถึงถอนหายใจออกมาอย่าง โล่งอก“ทำไมไปนานจัง เกือบจะไปหาตู้โทรศัพท์เพจตามตัวแล้ว” แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะไม่ค่อยฟังรื่นหูเท่าไหร่แต่ก็มีความจริงใจอยู่ในนั้น“เฮียมีเบอร์เพจของหนูด้วยเหรอ” ฟ้าใสเปลี่ยนเรื่องเธอไม่ได้พูดถึงเรื่องไปอยู่เป็นเพื่อนเด็กน้อยออกมา“อืม เพิ่งมีเมื่อเช้า” ครามเองก็ไม่ได้เซ้าซี้เมื่อเห็นว่าเด็กสาวไม่ตอบเพราะเขาคิดว่าเธอน่าจะไปเข้าห้องน้ำหรือว่ามีอะไรบางอย่างที่ไม่อยากให้ตนรู้หลังจากเห็นครามอาการดีขึ้น เขาสองคนก็เดินไปเล่นเครื่องเล่นชนิดอื่นที่ไม่สูงมาก“เฮีย หนูอยากนั่งไอ้นั่นเฮียไหวไหม” ฟ้าใสชี้นิ้วไปที่เคเบิลคาร์หรือกระเช้าลอยฟ้า“ไหว ขอแค่มันไม่เหวี่ยงไปมาก็พอ” ครามตอบตามตรง“โอเค ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปกัน” ฟ้าใสเอ่ยชวนอย่างร่าเริงก่อนจะบอกบางอย่างกับเขาออกมาเสียงเบา“ที่จริงหนูก็กลัวควา

ขุนเขามองใบหน้าของหญิงสาวที่ช่วยตัวเองอย่างมึนงงเช่นเดียวกับหญิงวัยกลางคนร่างบางที่มองมาทางบุตรชายคนเล็กกับหญิงสาวสลับกัน"หนูรู้จักลูกชายของป้าด้วยหรือจ๊ะ" ฟ้าใสยกมือไหว้โดยที่ไม่ต้องรอให้ใครแนะนำอย่างรู้มารยาท"สวัสดีค่ะ หนูเคยเจอน้องชายมาก่อน" ฟ้าใสตอบพลางมองไปทางเด็กชายที่กำลังขมวดคิ้วมุ่นมองเธอและแล้วเจ้าตัวก็นึกออก"พี่สาวคนสวย" น้ำเสียงอ่อนหวานดังขึ้นอย่างเขิน ๆ เช่นเดียวกับมือของเขาที่กำลังบิดกันไปมา"พี่ชื่อว่าฟ้าใสจ้ะ" เธอกล่าวแนะนำตัว"เดี๋ยว ๆ เธอไปรู้จักน้องชายฉันได้ยังไง" ขุนเขารู้สึกสงสัยเนื่องจากน้องชายคนเล็กมักจะไปไหนกับครอบครัวโดยตลอดหรือไม่ก็ไปกับตน"เราเจอกันที่สวนสนุก ใช่ไหมเจ้าตัวเล็ก" ฟ้าใสตอบโดยที่ไม่ได้สนใจคนถามเพราะตอนนี้เธอกำลังยกมือขึ้นลูบหัวเด็กชายอย่างเอ็นดู"ใช่ฮับ พี่สาวผมชื่อแผ่นดิน" เจ้าตัวเล็กพยักหน้ารับพลางแนะนำตัวเองออกมา"แผ่นดิน ชื่อเพราะมากเลยจ้ะ" เธออดไม่ได้ที่จะกล่าวชมจึงทำให้คนเป็นแม่มองเธอกับลูกชายคนเล็กสลับกันด้วยความชื่นชมในตัวของหญิงสาวตรงหน้า"ว่าแต่ หนูเป็นอะไรกับตาขุนหรือ

หลังจากที่ขุนเขาเห็นว่าครามมาช่วยฟ้าใสแล้วเจ้าตัวอยู่ตรงนี้ไปก็คงไม่มีประโยชน์ดังนั้นเขาจึงได้ขอตัวเดินออกมา ท่ามกลางสายตาของเพื่อนที่มองดูอยู่ไม่ไกล"กูว่าพี่ครามเป็นแฟนของเธอชัวร์" ใครคนหนึ่งในกลุ่มสันนิษฐาน"แต่พี่ครามบอกทุกคนว่ายังไม่มีแฟนไม่ใช่หรือวะ" เสียงของเพื่อนอีกคนแย้งพลางมองมาทางขุนเขาที่ยังคงมองตามแผ่นหลังของคนทั้งคู่"กูก็ไม่รู้ แต่เขาสนิทกันมาก" ขุนเขาตอบก่อนจะแย่งลูกบาสในมือของเพื่อนอีกคนที่ไม่ระวังตัวแล้วชู้ตลูกลงห่วงอย่างแม่นยำฟ้าว! เสียงลูกบาสกระทบตาข่ายดังขึ้น“กวนตีนนะมึงอ่ะ เล่นทีเผลอ” เพื่อนคนหนึ่งบ่น“เอ้า! ก็บอกอยู่ว่าไม่ให้เหม่อ” ขุนเขาตอบยียวนเพื่อน ๆ ต่างพากันส่ายหน้าให้กับความกวนประสาทของขุนเขา แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไรเพราะทุกคนก็รู้ว่าขุนเขาเก่งบาสฯ และหวงบอลเป็นชีวิตจิตใจ“แล้วสรุปจะเอายังไงต่อ?” อีกคนถาม“ยังไง...อะไร?” ขุนเขาขมวดคิ้วย้อน“ก็เรื่องฟ้าใสไง จะจีบต่อปะ?” เพื่อนถามอย่างตรงไปตรงมาขุนเขาเงียบไปครู่

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จากปีหนึ่งเทอมแรกกิจกรรมรับน้อง การเรียน การสอบ วนเวียนจนกระทั่งทุกอย่างผ่านพ้นไปหนึ่งปีการศึกษาเต็ม ๆความสัมพันธ์ระหว่างครามและฟ้าใสยังคงดำเนินไปในรูปแบบของเพื่อนบ้านและพี่ชายที่แสนดีอย่างที่หลายคนเห็นครามยังคงวนเวียนเข้ามาช่วยเหลือฟ้าใสอยู่เสมอ        ทั้งเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตประจำวัน อย่างการช่วยถือของ ซื้อขนมมาฝากหรือแม้แต่ช่วยดูเรื่องความปลอดภัยตอนเธอกลับบ้านดึก ๆและบางครั้งก็รวมถึงเรื่องที่มหาวิทยาลัย ทำให้เธอกับเขายิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้นโดยปริยายตามประสาคนที่บ้านอยู่ตรงข้ามกันส่วนขุนเขา...เขาก็ยังคงเป็นขุนเขาคนเดิม ไม่เคยถอดใจจากเป้าหมาย แม้จะไม่ได้ทุ่มเทเข้าหาฟ้าใสอย่างหนักหน่วงเหมือนช่วงแรกที่เจอกัน แต่ก็ยังคงหาโอกาสเข้ามาทักทาย       ชวนคุยหรือทำตัวเป็นเพื่อนจอมกวนให้เธอได้เห็นหน้าอยู่เสมอส่งผลให้ฟ้าใสถูกเพื่อนสนิทในกลุ่มศิลปกรรมฯ แซวจนหูชาทั้งเรื่องพี่ชายข้างบ้านสุดอบอุ่นและเด็กวิศวะฯ จอมตื๊อหน้ามึนลึก ๆ แล้วฟ้าใสเองก็อดรู้สึกแปลก ๆ ก

ทุกวินาทีที่ผ่านไปหน้าห้องผ่าตัดคล้ายเป็นการทรมานสำหรับคนรอคอย ฟ้าใสยังคงกอดแม่ไว้แน่นมีเพียงเสียงสะอื้นแผ่วเบาเป็นระยะขณะที่ผู้เป็นแม่ก็ได้แต่ลูบหลังปลอบลูกสาว ดวงตาจับจ้องบานประตูห้องผ่าตัดด้วยใจที่ร้อนรน ครามยังคงยืนอยู่ไม่ห่าง คอยเป็นหลักให้สองแม่ลูกอย่างเงียบงันตามเดิมบรรยากาศระหว่างพวกเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียดและคำภาวนาในใจทันใดนั้นเสียงเรียกเข้าเฉพาะตัวของเครื่องพีซีทีในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของครามก็ดังขึ้นทำลายความเงียบงันแสนหนักอึ้งนั้นลง ครามขมวดคิ้วและเมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาเจ้าตัวก็รู้แล้วว่าทางนั้นคงจะร้อนใจไม่ต่างกัน"เฮีย! ป๊าของฟ้าใสเป็นยังไงบ้าง" เสียงครีมน้องสาวของเขาดังลอดออกมาทันทีที่เขากดรับสาย น้ำเสียงสั่นเครือและเต็มไปด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด"แม่เพิ่งโทรมาบอกว่าคุณอาโดนรถชน! ท่านเป็นอะไรมากไหมเฮีย? ครีมเป็นห่วงมากเลย!" ความสนิทสนมระหว่างครอบครัวทำให้ครีมรู้สึกผูกพันและตกใจกับข่าวร้ายไม่น้อย"ใจเย็น ๆ ก่อนครีม" ครามตอบกลับพยายามใช้เสียงที่สงบและมั่นคงที่สุดเพื่อไม่ให้น้องสาวที่อยู่ไกลถึงเมืองหลวงต้องตื่นตระหนกไปมากกว่า