Semua Bab รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90): Bab 11 - Bab 20

“ม่านเมฆนายชอบไหม” คำถามของพี่สาวทำให้เด็กชายที่กำลังมองสิ่งของในร้านหันกลับมา“ชอบ ว่าแต่เจ้จะซื้อให้เหรอ เพราะเงินของผมจะเก็บเอาไว้สมัครเรียนดนตรีเฮียครามบอกราคาค่อนข้างแพงผมอยากช่วยป๊ากับแม่ประหยัด”“เจ้ซื้อให้เอง” ฟ้าใสหยิบพวงกุญแจออกมาสองชิ้นอย่างละสี“ของนายเอาสีน้ำตาลไปนะ” เธอยื่นพวงกุญแจส่งให้น้องชายหลังจากจ่ายเงิน“แล้วอีกอันล่ะ” ม่านเมฆถาม“ก็ของขวัญให้อาจารย์ของนายไง จะไปเรียนกับเขาทั้งทีไปมือเปล่าคงไม่เหมาะ” คำพูดของฟ้าใสทำให้ม่านเมฆส่งเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกับลูบท้ายทอยของตนอย่างเก้อ ๆ“ยังเป็นเจ้ที่รอบคอบเหมือนเดิม”หลังจากจ่ายเงินสองพี่น้องก็ออกมายืนรอครีมที่กำลังเดินหาหนังสือการ์ตูนเรื่องโปรดอยู่หน้าร้าน ราวสิบนาทีพวกเขาก็เห็นครีมเดินคอตกออกมา“ยังไม่มาเหรอ” ฟ้าใสถามขึ้น“อืม เจ้าของร้านบอกว่าอาทิตย์หน้า” เสียงของครีมหม่นลง“เอาน่า แค่อาทิตย์เดียวเอง ฉันว่าพวกเรารีบไปซื้อเค้กเถอะจะได้กลับบ้านเดี๋ยวจะไม่ทันรถเมล์นะ”“ใช่เจ้ครีม พวกเรารีบกลับกันเถอะ ผมอยากจะเล่นกีตาร์ใจแทบขาดแล้ว” ม่านเมฆรีบเอ่ยเสริมคำพูดของพี่สาว“อืม” ดังนั้นพวกเขาจึงได้เดินมาทางที่ร้านเบเกอรี่ทันทีภา

เมื่อทุกคนลงมาถึงห้องกินข้าวกลิ่นหอมของอาหารก็ลอยมาเตะจมูก ครามเห็นแม่ของเขากำลังจัดโต๊ะอาหารอย่างขะมักเขม้น ส่วนพ่อของเขากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะ“มากันแล้วเหรอ พวกหนู ๆ ไปล้างมือแล้วมาช่วยกันยกอาหารนะ” แม่ของครามพูดด้วยรอยยิ้มเด็ก ๆ ทุกคนรีบไปล้างมือและกลับมาช่วยกันยกอาหารวางบนโต๊ะอย่างว่าง่าย ซึ่งอาหารบนโต๊ะมีหลากหลายเมนู ทั้งแกงส้ม ผัดผัก และปลาทอด ทุกคนนั่งลงรอบโต๊ะอาหารและกินด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย“วันนี้อาหารอร่อยมากเลยครับป้ากิมลั้ง” ม่านเมฆพูดออกมาอย่างสนิทสนม“ปากหวานนะเรา วันไหนที่แม่ยังไม่กลับม่านเมฆกับฟ้าใสก็มากินข้าวที่บ้านป้านะลูก แม่กับป๊าของเราจะได้ไม่เป็นห่วง”  แม่ของครามพูดพลางตักอาหารเพิ่มให้เขาอย่างเอ็นดู และหลังจากการกินข้าวมื้อเย็นที่แสนอร่อยจบลงก็ถึงเวลาเป่าเค้กวันเกิด“เฮีย เอาเค้กมาให้หนูก่อน” ครีมพูดขึ้นด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์“เอ๋! มีเค้กด้วยหรือลูก” แม่ของสองพี่น้องถามอย่างสนใจ“ใช่ค่ะ หนูกับม่านเมฆ ฟ้าใสรวมเงินกันซื้อเพื่อมาเซ

ครามมองรถของธรก่อนจะถอนหายใจ “ธรมึงมาขี่รถของกูส่วนไอ้ภูมิมึงมาขี่รถของไอ้ธรแล้วให้ม่านเมฆนั่งกับมึง            ส่วนไอ้พัฒน์มึงไปนั่งกับไอ้ธรส่วนกูจะขี่รถพ่วงน้องสาวสองคนไปเอง” ครามพูดขึ้นโชคดีที่วันนี้น้อง ๆ ใส่ชุดกีฬา“ทำไมต้องเปลี่ยนรถวะ” ภูมิถามด้วยความรู้สึกสงสัยแม้ว่าเจ้าตัวอยากมีรถอย่างธรอย่างครามมากก็ตาม“ก็รถมึงมันซ้อนสามได้ อีกอย่างกูไม่ไว้ใจให้มึงพ่วงสามมีปัญหาไหม” ครามพูดก่อนจะเดินไปที่รถของเพื่อน“เชี่ยคราม กูพ่วงมึงต้องหลายครั้งแล้วนะโว้ย” ภูมิโวยวายพอเป็นพิธีทั้งที่ภายในใจดีใจจนเนื้อเต้น“มันไม่เหมือนกัน มึงหยุดโวยวายแล้วทำตามที่กูบอกซะ เย็นมากแล้วกูหิว” ครามตัดบท“ส่วนหมวกกันน็อคก็เอามาให้น้องมันใส่” ครามพูดขึ้นอีกครั้งก่อนที่เขาจะขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนโดยมีครีมตามขึ้นมาก่อนจะตามมาด้วยฟ้าใสปิดท้าย“นั่งให้ดี ๆ ล่ะจับให้แน่นด้วยนะ” ครามเตือนก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ออกตัวรถทั้งสา

“...เอ่อ ๆ ซ้อมก็ซ้อมว่ะ” ภูมิพูด หลังจากนั้นแต่ละคนก็เข้าประจำตำแหน่งยังเครื่องดนตรีของตนเสียงกลองชุดดังกระหึ่ม ตามด้วยเสียงเบสที่หนักแน่น ม่านเมฆเริ่มบรรเลงกีตาร์ตามจังหวะ ส่วนน้ำหนึ่งก็เริ่มร้องเพลงเสียงดังฟังชัด“เดิมทีเดียวไม่เคยสนใจ มองทีไรไม่เคยเข้าตา[1]” น้ำหนึ่งร้องเพลงด้วยท่าทางสนุกแม้ว่าจะค่อนข้างเกร็งอยู่บ้าง เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วทั้งห้องซ้อม ท่าทางของทุกคนดูมุ่งมั่นและตั้งใจ ธรเคาะจังหวะกลองด้วยความสนุกจังหวะเพลงดำเนินไปอย่างราบรื่นจนกระทั่งถึงท่อนโซโล่กีตาร์ของม่านเมฆ ม่านเมฆกำปิ๊กแน่นก่อนจะเริ่มโซโล่กีตาร์อย่างพลิ้วไหว นิ้วของเขาไล่ไปตามเฟรตอย่างรวดเร็วและแม่นยำ“เยี่ยมมาก ม่านเมฆ” ครามเอ่ยชมก่อนจะพูดต่อเสียงดังหลังเพลงจบ “เอาละ ซ้อมกันอีกรอบนะ”ทุกคนเริ่มซ้อมกันใหม่อีกครั้ง คราวนี้เสียงเพลงประสานกันอย่างลงตัว น้ำหนึ่งร้องเพลงเสียงดังฟังชัดขึ้นไม่ค่อยเกร็งเหมือนครั้งแรก รวมถึงท่าทางของเขาเองก็ดูสนุกสนานและมีชีวิตชีวามากขึ้นด้วย“ดีมากทุกคน คราวนี้แยกย้ายกันกลับบ้านได้

หลังจากฟ้าใสทำหน้าที่ของตนเรียบร้อยเธอก็ถูกครีมกับครอบครัวที่ตามมาชักชวนไปดูการแสดงดนตรีสด“ไปให้กำลังใจทุกคนกัน” ครีมพูดขึ้นเสียงดังพลางจับมือของฟ้าใสแน่นในระหว่างเดินเบียดเสียดผู้คนเพื่อไปทางหลังเวทีกลุ่มของครามต่างอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนส์สีดำรองเท้าผ้าใบตามสมัยนิยมที่แต่ละคนชื่นชอบเมื่อม่านเมฆมองเห็นพี่สาวเจ้าตัวก็รีบเดินเข้าหา “เจ้สวยจัง ผมว่าหลังจากวันนี้คงจะมีคนเหมือนต้นอีกหลายคน” คำว่าต้นทำให้ครีมหัวเราะคิกคักอย่างล้อเพื่อนออกมาน้ำหนึ่งที่ได้ยินเองก็เกิดความสงสัยเนื่องจากเขาเพิ่งจะมาอยู่กลุ่มเดียวกันกับสามคนนี้“ต้นคือใครเหรอแล้วเกี่ยวไรกับฟ้าใสล่ะ” วันนี้น้ำหนึ่งได้สลัดภาพเด็กเรียนในภาพลักษณ์เรียบร้อยออกจึงทำให้ใบหน้าของเจ้าตัวดูดีขึ้นอย่างชัดเจน“คือ....” ครีมแสร้งลากเสียงยาวก่อนจะอุทานออกมาด้วยความคาดไม่ถึง“นะ..นั่นใช่ต้นไหม” นิ้วของเธอชี้ไปทางเด็กต่างโรงเรียนคนหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดลำลองมีกระเป๋ากีตาร์สะพายอยู่ทางด้านหลังทุกสายตาย้ายไปมองตามนิ้วของค