กลับบ้าน

หลายสัปดาห์ผ่านไปนับตั้งแต่วันที่ครามกับเพื่อนคุยกัน การเรียนในเทอมแรกก็ดำเนินไปอย่างเต็มรูปแบบ ชีวิตในมหาวิทยาลัยเริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น

ทางด้านขุนเขาที่ยังไม่ยอมแพ้เรื่องของฟ้าใส เจ้าตัวได้อาศัยข้อมูลที่ได้จากเพื่อนฝูงที่ช่วยสืบมาบ้าง และอาศัยความหน้าด้านหน้าทนเป็นทุนเดิมบ้างก็เริ่มหาจังหวะเข้าใกล้ฟ้าใสได้บ่อยครั้งขึ้น แม้ไม่ถึงกับทุกวันแต่ก็มากกว่าช่วงที่ผ่าน ๆ มาอย่างเห็นได้ชัด

เขาอาจจะบังเอิญไปเจอเธอที่โรงอาหารในช่วงเวลาที่พอจะรู้มาว่าเธอและเพื่อน ๆ ชอบไปนั่งหรือบังเอิญเดินผ่านแถวตึกคณะศิลปกรรมฯ ในจังหวะที่เธอกำลังเก็บของหลังเลิกเรียนพอดี

บางครั้งเขาก็เสนอตัวช่วยถืออุปกรณ์วาดรูปชิ้นใหญ่ ๆ หรือแค่เดินเข้าไปทักทายชวนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศรวมถึงเรื่องสัพเพเหระทั่วไปตามแต่จะนึกได้ในตอนนั้น บางทีก็มีซื้อน้ำหรือขนมติดมือไปฝากโดยอ้างว่าเห็นคนเยอะเลยซื้อมาเผื่อหรือน้องชายของเขาฝากมาให้เธอ

แต่ไม่ว่าขุนเขาจะพยายามมากแค่ไหนปฏิกิริยาของ     ฟ้าใสก็ยังคงเหมือนเดิม เธอดูเป็นมิตรสุภาพแต่ก็มีกำแพงบาง ๆ กั้นไว้อย่างชัดเจน เธอยิ้มรับความช่วยเหลือห