Semua Bab จะหยุดเสือเหยื่อต้องเด็ด: Bab 101 - Bab 110

"อืออออ" จังหวะที่ถูกปลายลิ้นสัมผัสยอดเม็ดเสียวที่ไวต่อความรู้สึก เสียงครางในลำคอของคนตัวเล็กก็ดังขึ้นอย่างแรง"ไม่ต้องกลั้น ปล่อยมันออกมาเลย""อื้อ" มือเรียวจับศีรษะอีกฝ่ายกดลงไปแบบลืมตัว เพราะเธอไม่ได้ยินหรอกว่าเขาพูดอะไร..แล้วจะเงยหน้าขึ้นมาทำไมพอถูกจับกดลง ริมฝีปากหนาก็เปลี่ยนจากเลียเป็นดูด"โอ๊ยย อื้อออ" ร่างเล็กสะดุ้งแต่ยิ่งเขาทำแบบนั้นมือเรียวก็ยิ่งกดศีรษะเน้นลงไปลิ้นหนาลากยาวและวนรอบกลีบร่องนั้นไม่นานนัก แต่เขาก็รู้แล้วว่าเธอคงชอบแบบนี้ ผ่านไปสักพักนิ้วแกร่งก็ค่อยๆ แทรกเข้าไปในร่องเพื่อช่วยลิ้นกระตุ้นอีกแรงทั้งนิ้วและลิ้นทำงานประสานกันจนคนร่างเล็กเกร็งกระตุกหลายต่อหลายที แต่พันไมล์ก็ไม่คิดจะหยุดอยากให้เธอเสร็จไปก่อนจะได้รู้ว่าความรู้สึกที่เสร็จเพราะลิ้นมันเป็นยังไง"ซี๊ดด ทีผมบ้างนะ" เห็นว่าเธอนิ่งไป ชายหนุ่มก็ขยับขึ้นมาแล้วสอดใส่ความใหญ่โตของตัวเองเข้าไปแทนที่นิ้วที่เพิ่งจะถอดออก"โอ๊ย.." ถึงแม้ว่าน้ำจะออกเยอะมาก แต่พอเจอของใหญ่เข้าไป..แต่วันศุกร์ไม่คิดจะถอยหรอก คนที่เธอมีอะไรด้วยมีดีกรีเป็นถึงดอกเตอร์เลยนะ ถ้าไอ้เพื่อนพวกนั้นรู้คงอิจฉาตาร้อนแน่เลย"ซี๊ดด ยังเจ็บอยู่เหรอ

ขนาดอาจารย์ที่ทำการสอนยังเรียนไม่จบสูงขนาดนั้น พอมีบุคคลตัวอย่างที่อยากให้นักศึกษาได้รู้จักอาจารย์ต่างก็ตื่นเต้น รวมไปถึงนักเรียนนักศึกษา ตอนนี้เสียงในหอประชุมพูดกันเจี๊ยวจ๊าวจนอาจารย์คนที่เป็นโฆษกสั่งให้นักเรียนหยุดการพูดคุยกันก่อน"เรามารู้จักกับด็อกเตอร์กันเลยดีกว่า เชิญด็อกเตอร์พันไมล์มาพูดอะไรกับนักเรียนที่จบการศึกษาปีนี้ด้วยครับ"พอสิ้นเสียงพูดชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลาก็ดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้"เฮ๊ยย นี่มันอะไรกันวะ" เพื่อนกลุ่มนั้นหันไปมองที่วันศุกร์แบบพร้อมเพรียงกัน เมื่อเห็นว่าผู้ชายที่เดินมาหาอาจารย์ก็คือคนที่เป็นสามีของเพื่อนส่วนวันศุกร์น่ะเหรอตอนนี้ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลย จากที่หล่ออยู่แล้ว พอรู้ว่าเขาทำอะไรลงไปยิ่งหล่อมากขึ้นเป็นทวีคูณเลย"วันศุกร์เป็นความจริงเหรอ?" เพื่อนคนที่ถามหันไปมองด้านหน้าเพราะตอนนี้ คนที่อาจารย์บอกว่าเป็นด็อกเตอร์กำลังกล่าวสวัสดี"พอดีว่าผมเดินทางกลับมาทำธุระก็เลยมีโอกาสได้มาที่นี่" เขากล่าวอะไรเล็กๆ น้อยๆ เพื่อให้นักเรียนที่ตั้งใจฟังอยู่ได้รับรู้"อยากให้ท่านด็อกเตอร์แนะแนวทางเพื่อเพิ่มไฟให้เด็กๆ คนที่อยากไปศึกษาต่อต่างประเทศด้วยครับ"

เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อโทรมาทำไม สายตาคมมองไปดูหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนที่จะรับสายนั้น>>{"ชีวิตคงมีความสุขมากเลยสินะ"} {"พ่อโทรมามีอะไรครับ"}>>{"ฉันจะให้แกคุยกับใครบางคน"}ชายหนุ่มหันมองไปดูหน้าเธออีกครั้ง ไม่รู้ว่าพ่อจะมาไม้ไหน แต่ผ่านไปเพียงแค่เสี้ยววินาทีก็มีเสียงผู้หญิงดังผ่านโทรศัพท์นั้นมา"แม่?" ถึงแม้เสียงนั้นจะเบามากแต่เธอก็จำเสียงของแม่ได้ดี "ทำไมแม่ฉันถึงอยู่ในสายด้วย" {"พ่อกำลังคิดจะทำอะไร"}>>{"ยังไม่รู้ว่าจะทำอะไร ขอคิดดูก่อนแล้วกัน"} {"คุณอย่าทำอะไรแม่ฉันนะ"} วันศุกร์ตะโกนผ่านสายนั้นไป>>{"ถ้าไม่อยากให้ฉันทำอะไรแม่เธอ..เธอก็มาหาฉันสิ"} {"พ่อ!"} เสียงลูกชายตัดพ้อ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรมากกว่านี้ทางพ่อเลี้ยงอิทธิพลก็วางสายไปก่อนพันไมล์พยายามโทรกลับไปแต่เครื่องก็ไม่มีสัญญาณแล้วชายหนุ่มก็เลยโทรหาพี่ชายในขณะที่รีบขับรถกลับ ทีแรกว่าจะพักสักคืนแต่เป็นแบบนี้คงพักไม่ได้แล้วบ้านที่ปางไม้ในเวลาเดียวกันนั้น.."ผมออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่งนะ" วางสายไปพันฤทธิ์ก็เลยบอกภรรยาจะออกมาข้างนอก"เพิ่งกลับมาถึงบ้านจะไปไหนอีกคะ" คนท้องเริ่มคิดมากกลัวสามีจะเอานิสัยเดิมมาใช้

"คุณหมอคะ สามีฉันเป็นยังไงบ้าง" นานแล้วที่คุณหมอไม่ได้มาแจ้ง วันจันทร์นั่งรอต่อไปอีกไม่ได้แล้วคีตะที่เป็นแพทย์เจ้าของไข้คนใหม่ก็เลยคิดอะไรได้"พาญาติคนไข้ไปเปลี่ยนชุด" พอคิดได้เขาก็หันไปบอกพยาบาล"ค่ะ"ไม่ว่าจะให้ทำอะไรเธอก็จะทำ ขอแค่ให้สามีฟื้นขึ้นมา หลายคนที่นั่งรออยู่หน้าห้องมองตามวันจันทร์ที่เดินตามพยาบาลเข้าไปในห้องไอซียู"หมอ..พี่สะใภ้เรากำลังท้องนะ" ท้องของเธอเป็นท้องสาวก็เลยยังไม่โผล่พ้นออกมาให้เห็นมากนัก พันไมล์กลัวว่าคีตะจะให้ทำอะไรเสี่ยงก็เลยรีบบอกไปก่อนคีตะพยักหน้าให้กับเพื่อนแล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องไอซียู"หาเก้าอี้มาให้เธอนั่ง" ห้องนี้ไม่ให้ญาติเข้ามานั่งเฝ้าก็เลยไม่มีเก้าอี้สำรอง แต่พอรู้ว่าเธอท้องเขาก็เลยต้องเซฟญาติคนไข้ด้วย"คุณไม่ต้องทำอะไรมาก แค่พูดกับเขา" คนไข้บางเคสที่นอนไม่ได้สติเขารับรู้ทุกอย่าง มีผลวิจัยออกมาแล้วคนที่ฟื้นขึ้นมาจากอาการแบบนี้บางคนก็บอกว่าได้ยินเสียงญาติเรียก แต่บางคนไม่ได้ยินอะไรเลยฟื้นขึ้นมาด้วยตัวเอง"คุณใหญ่คะ เมื่อไรคุณจะกลับมา ถ้าคุณกลับมาฉันสัญญาว่า จะไม่ไล่คุณไปนอนพื้นอีกแล้ว"ติ๊ก~"หือ?" คีตะที่กำลังจะออกไปเพื่อปล่อยให้ญาติคุยไปก่อน

เย็นวันเดียวกันนั้น.. กนกจันทร์กลับมาจากโรงพยาบาล ก็เห็นว่าภรรยาอีกสองคนของอดีตสามีมารออยู่ที่บ้าน"พวกเราได้ยินเรื่องที่คุณกนกจันทร์หย่ากับพ่อเลี้ยงค่ะ" อยู่ร่วมบ้านเดียวกันจะไม่ถามก็คงไม่ได้"ใช่""ทำไมล่ะคะ" พอถามออกไปแล้วคนเป็นภรรยาหลวงไม่ตอบพิมพาก็เลยถามต่อ "เป็นเพราะพวกเราใช่ไหมคะ""ไม่ใช่หรอก""คุณกนกจันทร์บอกพวกเราได้ไหมคะว่าเพราะเรื่องอะไร""เพราะเรื่องยุ่งยากหลายอย่างที่เกิดขึ้น ฉันเซ็นต์ใบหย่าให้พ่อเลี้ยงแล้ว พวกเธอคนใดคนหนึ่งอาจจะได้จดทะเบียนสมรสกับท่าน""ไม่ค่ะ" ประโยคนี้แทบจะออกมาจากปากของภรรยาอีกสองคนพร้อมกัน"มันไม่เกี่ยวกับพวกเธอหรอก""พวกเราก็จะถอยเหมือนกันค่ะ""พวกเธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น ฉันจะบอกอีกอย่างก็ได้ พอตาใหญ่ออกจากโรงพยาบาลฉันก็จะย้ายออกจากที่นี่""พิมพาก็คิดว่าจะไปรอดูแลหลานกับพายุสักระยะเหมือนกันค่ะ""แล้วแต่พวกเธอนะ ถ้ายังไม่มีที่ไปก็อยู่ที่นี่ไปก่อน""พวกเราขอโทษด้วยนะคะ" ทั้งสองพนมมือขึ้นมากราบขอโทษขออภัยที่เข้ามาเป็นมือที่สามที่สี่ แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับผู้หญิงเลย ถ้าไม่เพราะความมักมากของพ่อเลี้ยงอิทธิพล คงไม่มีคนที่สองที่สามตามมากนกจันทร์รับคำขอโ