Semua Bab จะหยุดเสือเหยื่อต้องเด็ด: Bab 91 - Bab 100

"ไหนคุณบอกจะพาฉันไปหาพี่สาวแล้วไง" อาละวาดให้เขามาหลายวันแล้ว วันนี้จะลองคุยดีๆ ดู เผื่อว่าเขาจะยอมปล่อย"ตอนนี้ยังไม่ได้ ขาดเหลืออะไรก็บอก""ขาดอิสรภาพ คอยดูนะถ้าออกไปได้ฉันจะแจ้งความว่านายกักขังหน่วงเหนี่ยว""ออกไปได้ก่อนเถอะค่อยแจ้ง แล้วตอนนี้กินข้าวหรือยัง""จะกินไม่กินมันก็เรื่องของท้องฉัน!""เดี๋ยวก็ตายห่าก่อนพอดี อาหารสดในตู้เย็นไม่เห็นหรือไงทำไมไม่ทำกิน""งื้ออออ ฉันจะออกไปจากที่นี่ คุณเอาตัวฉันมาขังไว้ทำไม" ทีแรกว่าจะคุยดีๆ แล้ว แต่พอได้เริ่มคุยก็เข้าอีหรอบเดิม"มันมีความจำเป็น""จำเป็นอะไรก็บอกกันหน่อยสิ ฉันไม่ใช่นักโทษนะ!"พันไมล์พ่นลมหายใจออกมาก่อนที่จะเดินไปทำอย่างอื่น"คนเลว!"ตุ๊บ!"โอ๊ย" เล่นทีเผลอแบบนี้จะหลบทันไหมล่ะ โชคดีนะเป็นแค่หมอน ชายหนุ่มจับหมอนใบที่เธอขว้างมาเมื่อสักครู่โยนกลับไปในเวลาเดียวกันนั้นอีกสถานที่หนึ่ง..>>{"พวกนั้นก็ยังหาไม่เจอเหรอ"} {"ใช่ครับพ่อเลี้ยง แต่เส้นทางที่เธอเดินทางมาก็คือจังหวัดเชียงราย"}>>{"แล้วทำไมพวกมึงถึงหาไม่เจอ"} {"ออกจากบขส.มาเธอก็หายไปแบบไร้ร่องรอยเลยครับ"}>>{"คนทั้งคนถ้าตายก็ต้องเจอศพ หาต่อและหาให้เจอด้วย!"}[บ้านที่ปางไม

"ไปตายซะ" วันศุกร์ไม่ยอมรับคำขอโทษจากเขา และยื่นคำขาดให้เขาพาเธอออกไปจากที่นี่ แต่คำตอบที่ได้คือเขายังพาออกไปตอนนี้ไม่ได้ อยากให้เธอรอไปก่อนใบหน้าสวยหวานคว่ำลงกับหมอนและไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย"นอนพักผ่อนนะ เดี๋ยวช่วงบ่ายผมก็กลับมา""ไม่ต้องกลับมา ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ""คุณคงต้องเห็นหน้าผมไปอีกสักระยะก่อน" พูดจบเขาก็ออกมาจากเซฟเฮ้าท์ เพื่อเอาหลักฐานที่เก็บไว้ไปตรวจดูว่ามันเป็นแบบที่คิดไหม ถ้าใช่มันจะเป็นฝีมือของใคร[โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในตัวจังหวัด]"สวัสดีครับด็อกเตอร์""สวัสดีครับเรียกชื่อผมธรรมดาก็ได้นะ""ได้ยังไงล่ะครับ อุตส่าห์มีคำนำหน้าเป็นด็อกเตอร์ต้องใช้หน่อยสิ""ไม่ได้เจอกันนานเลย""ก็คงตั้งแต่เรียนจบ" ทั้งสองรู้จักกันตอนที่เข้าศึกษาต่างประเทศ เพราะนายแพทย์คีตะไปศึกษาต่อที่นั่น ถึงแม้จะเล่าเรียนกันคนละคณะ แต่เป็นคนไทยด้วยกันรู้จักกันไม่ยาก"มาถึงก็มีเรื่องอยากให้ช่วยเลย""ถ้าเราช่วยได้ก็ยินดี แล้วมีเรื่องอะไรล่ะ""ช่วยตรวจสอบผลเลือดนี้ให้หน่อย""ของใคร""ของเราเอง"พอรู้ว่าอาการของเพื่อนเป็นยังไงคีตะก็เลยนำผลเลือดนั้นไปเข้าห้องแลปเพื่อตรวจสอบบ่ายคล้อยวันเดียวกัน.."ทานข้าวห

วันต่อมา.."อะไรนะทำไมไม่มีใครแจ้งข่าวมา!" พ่อเลี้ยงอิทธิพลเพิ่งรู้ข่าวว่าลูกชายคนเล็กตอนนี้ถูกคุมขังไว้ แต่คนที่มาแจ้งไม่รู้หรอกว่าเขาคนนั้นเป็นอะไรกับพ่อเลี้ยง รู้แค่ว่าเป็นรองประธานของโรงงานนี้"ผมได้รับรายงานเรื่องนี้ก็รีบมาแจ้งพ่อเลี้ยงเลยครับ""ขอบคุณท่านมากท่านพอรู้ไหมว่าติดข้อหาอะไร""ตอนนี้ยังอยู่ในขั้นตอนฝากขังเพราะเจ้าทุกข์ยังไม่เอาเรื่อง หลักๆ ก็คือกักขังหน่วงเหนี่ยว โชคดีอีกอย่างที่เธอคนนั้นเกิน 18 ปีแล้วก็เลยไม่ติดคดีพรากผู้เยาว์ด้วยครับ""อะไรนะ" พ่อเลี้ยงอิทธิพลอยู่เฉยไม่ได้ก็เลยเดินทางไปที่โรงพัก[โรงพักในตัวจังหวัด]ที่นี่ไม่มีใครไม่รู้จักพ่อเลี้ยงอิทธิพล ท่านถือว่าเป็นบุคคลที่ช่วยเหลือราชการได้เยอะ จนปีที่แล้วได้รับเหรียญเชิดชูเกียรติจากหน่วยงานราชการที่มอบให้บุคคลธรรมดา"สวัสดีครับพ่อเลี้ยง""สวัสดีครับ""พ่อเลี้ยงมาด้วยเรื่องนั้นหรือครับ" ตำรวจถามพอเป็นพิธี"ตอนนี้ลูกชายผมอยู่ไหน""ลูกชายของพ่อเลี้ยงอยู่ทางโน้นครับ"พ่อเลี้ยงอิทธิพลมองตามนิ้วที่ตำรวจชี้ไป"........" เป็นจังหวะเดียวกับทางฝ่ายนั้นมองมาพอดี "พวกนี้มันมาทำไม" ใช่แล้วคนที่ตำรวจชี้ให้ดูก็คือพันฤทธิ์และพ

"เดี๋ยวก่อนแล้วเราจะไปไหน" กนกจันทร์เรียกตามพันไมล์ที่กำลังจะเดินออกไป"ถ้าเรื่องคดีความจบลงผมก็คงจะกลับที่ที่ผมมา" เพราะถ้าคดีความยังไม่จบเขาจะออกนอกประเทศไม่ได้ ที่ออกจากเรือนจำมาได้ก็เพราะการประกันตัว"ในระหว่างนี้ อยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้นะลูก""ลูก?" เท้าแกร่งที่กำลังจะก้าวออกไป ได้ยินคำพูดนี้มันทำให้เขาหยุดแบบไม่รู้ตัว"แม่อยากให้เราอยู่ที่นี่ไปก่อน เรื่องอื่นค่อยพูดกัน"พันไมล์ค่อยๆ หมุนตัวกลับมาช้าๆ สายตาคมตวัดมองดูคนนั้นทีคนนี้ที อยากรู้ว่าทุกคนเต็มใจให้เขาอยู่ที่นี่ด้วยไหม"จะไปไหนอยู่ที่นี่แหละ" มันคือคำพูดของพี่ชายคนโตของบ้าน และพี่ชายอีกหลายคนก็พยักหน้าให้"ขอบคุณมากนะครับที่ทุกคนไม่รังเกียจผม แต่ผมคงอยู่ที่นี่ไม่ได้" ที่นี่ไม่ใช่ว่าจะมีแค่พวกเขา ยังมีผู้หญิงอีกคนที่เขาได้ทำร้าย ทั้งร่างกายและจิตใจของเธอ ถึงแม้ว่าสิ่งที่ทำไปเขาไม่ได้ตั้งใจ แต่เรื่องแบบนี้จะอธิบายยังไงล่ะเพราะทุกคนก็เห็นอยู่"ถ้านายไม่ใช่ลูกผู้ชายก็ออกไปเถอะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าด้วย" คำพูดประโยคนี้ออกจากปากพันฤทธิ์ทุกคนต่างก็หันไปมองเขาพร้อมกัน ถึงแม้พันไมล์ไม่ได้หันกลับมามองในทันทีแต่ก็สามารถหยุดเขาได้อี

จัดการเรื่องโรงงานเสร็จพันไมล์ก็ขอร้องให้พันฤทธิ์ช่วยประกันตัวคนของเขาออกมาด้วย เพราะคนที่เฝ้าเซฟเฮ้าท์หรือแม้แต่คนขับรถก็ถูกจับกุมฐานสมรู้ร่วมคิด"ขอบคุณมากนะครับ""แล้วเรื่องวันศุกร์จะเอายังไง""เรื่องนี้ผมคิดว่ามันแล้วแต่เธอ""ตัวเองเป็นผู้ชายจะแล้วแต่ผู้หญิงได้ยังไง.. ฉลาดรอบด้านกับเรื่องผู้หญิงดันไม่ฉลาด""แล้วพี่จะให้ผมทำยังไงล่ะ""ก็คิดเองสิ"จนถึงช่วงเย็นวันเดียวกัน..บ้านที่ปางไม้"ผมขอพักที่นี่ด้วยสักระยะก่อนนะครับ ผมยังไม่มีที่ไป" สายตาคนที่พูดไม่ได้มองเจ้าของบ้านเลย เพราะมัวมองไปดูผู้หญิงที่กำลังนั่งทำอะไรสักอย่างอยู่กับพี่สาว ที่เขาไม่รู้เพราะเธอหันหลังมาทางนี้ "เซฟเฮ้าท์ผมคืนเจ้าของเขาไปแล้ว" ประโยคนี้เหมือนตั้งใจบอกอีกคนมากกว่า"จะพักนานเท่าไรก็ได้เดี๋ยวคนของเราแม่ให้ขวดจัดที่พักให้""ขอบคุณครับ"กึก! พอเสียงนี้ดังขึ้นที่หน้าประตูทุกคนก็หันมองไปพร้อมกัน"แหะๆ เพื่อนเองค่ะ""แล้วเราทำลับๆ ล่อๆ อะไรอยู่ตรงนั้น""เพื่อนแค่อยากมาดู.." ตั้งแต่ได้ยินเรื่องนี้ก็แอบมาดูครั้งหนึ่งแล้วแต่ไม่เจอ"เข้ามาสิ เดี๋ยวแม่จะแนะนำพี่ชายให้รู้จัก"พะเพื่อนยิ้มหน้าบานเดินเข้ามา เพราะสิ่งนี้แห