All Chapters of ยั่วรักสามีนิตินัย: Chapter 131 - Chapter 140

"ศรรามไหนบอกว่าจะตามเราไปโรงอาหารไง""ศรรามไหน? ในห้องเราใครชื่อศรราม" เพื่อนหลายคนได้ยินเสียงเจ้าขาเรียกต่างก็มองดูในห้องเรียน และอีกหนึ่งคนที่มองก็คืออาจารย์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องก่อนหน้าเธอไม่นาน"หึหึ" มินนี่ขำมุกของเจ้าขาอีกแล้ว คนอะไรจะมุกเยอะขนาดนี้ คงมีแค่มินนี่และคนที่เจ้าขาเรียกมั้งรู้ว่าเธอพูดถึงใคร"จะไปได้ยังไงล่ะ พอเอาของไปให้อาจารย์ในห้องพัก ก็ถูกใช้ยกของมาที่ห้องเรียนอีก" หนุ่มหันมาพูดกับเจ้าขา"จะคุยกันอีกนานไหม หรืออยากไปยืนคุยกันหน้าห้อง" ได้ยินเสียงอาจารย์..หลายคนที่พูดคุยกันอยู่ต่างก็เงียบกริบ"วันนี้อาจารย์กินรังแตนมาหรือเปล่าวะ""ทำไม""ไม่รู้ดูแปลกๆ""เรื่องที่จะให้ไปทำรายงานนอกสถานที่ จับกลุ่มกันหรือยัง"พอไตรสูรพูดจบเท่านั้นแหละ นักศึกษาต่างก็หันมองดูคนที่ตัวเองหมายตาไว้ว่าจะร่วมกลุ่มด้วย"ลืมบอกไป ผู้หญิงจับกลุ่มกับผู้หญิง ส่วนผู้ชายก็จับกลุ่มกับผู้ชาย""ห๊า!?" จากที่จับกลุ่มกันไว้ก่อนหน้าต้องได้มองหาเพื่อนกลุ่มใหม่ เพราะแต่ละกลุ่มก็มีทั้งชายหญิงปะปนกัน"อะไรวะ วันก่อนไม่เห็นพูดแบบนี้""ใครมีปัญหาออกมาหน้าห้องคุยกับอาจารย์ก็ได้นะ""มะ..ไม่มีครับ/ไม่มีค่ะ"

"เจ้าขา? เจ้าขา!!" ชายหนุ่มที่กระเด็นออกไปเพราะแรงผลักรีบหันกลับไปมอง "ไม่นะเจ้าขา คุณอย่าเป็นอะไรนะ" เขาลุกยังไม่ไหวในทันที แต่ไตรสูรก็พยายามคลานเข้ามาหาร่างเธอที่นอนจมกองเลือดอยู่"เจ้าขา" เพื่อนๆ รีบวิ่งเข้ามาหา ส่วนคนที่ตั้งสติได้ก็โทรเรียกรถพยาบาลผ่านไปไม่นานรถพยาบาลก็มาถึงที่เกิดเหตุ[โรงพยาบาล] "มีอุบัติเหตุเหรอ""น่ากลัวจังเลยค่ะ พ่ออย่ามองไปนะ" พริ้มพราวที่พาพ่อมาตรวจสุขภาพกำลังจะกลับ เดินผ่านเห็นรถพยาบาลวิ่งเข้ามาจอดพอดี"ไตร??" เจ้าสัวพิศาลมองไปก็เห็นว่าเป็นใครที่ลงมาจากรถ"ใครเป็นอะไร" พอเห็นว่าเป็นลูกเขย พริ้มพราวเริ่มจะยืนไม่อยู่แล้ว"เจ้าขา.." เจ้าสัวพิศาลแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อเห็นว่าหลานสาวคือคนที่นอนอยู่บนเตียงรถเข็นนั้น"คุณคะ" พยาบาลรีบวิ่งเข้ามารับร่างผู้หญิงที่หมดสติ และผู้หญิงคนนั้นก็คือพริ้มพราว พอเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงรถเข็นเป็นลูกสาวก็วูบไปเลย"เจ้าขาเป็นอะไร" พิศาลตั้งสติได้รีบเข้าไปหาหลานสาวแต่จังหวะนั้นไตรสูรไม่ได้สนใจรอบข้างเลยเขารีบวิ่งตามเตียงรถเข็นเธอไป"ท่านเจ้าสัว?" เพื่อนๆ ที่ติดรถพยาบาลมาจำได้ว่าท่านคือเจ้าสัวพิศาลเจ้าสัวพิศาลรีบเดินตามไปที่ห

"มีเรื่องอะไรวะ" ไมเคิลถามลูกน้องที่วิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่ตื่นตกใจ"สงสัยว่าตำรวจตามมาครับ""มึงพาเจ้านายไปทางด้านหลังก่อน"ไม่มีเวลาให้คิดมากไปกว่านี้แล้ว ไมเคิลรีบตามลูกน้องอีกคนออกไปทางด้านหลัง"........." แต่พอออกมาก็ถูกดักไว้"เชิญคุณตามพวกเรามาดีกว่า""พวกนายอยู่สน.ไหน""พาตัวไปขึ้นรถ" อีกฝ่ายไม่ตอบเพราะไม่จำเป็นต้องตอบ"กูไม่ไป!"อึบ!! จังหวะที่ไมเคิลกำลังจะหลบหนีการจับกุมก็ถูกเข้าชาร์จตัว"ปล่อยกูนะ! พวกมึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร เรียกนายมึงมาคุยกับกูได้เลย!""ได้คุยแน่"ในเวลาต่อมาที่สถานีตำรวจ.."ก็เหมือนที่ผมให้ปากคำไป ผมจับตัวไอ้คนที่มันชนลูกสาวผมได้""แล้วทำไมคุณไม่ส่งตำรวจ""ด้วยความโมโหของหัวอกคนเป็นพ่อ พวกคุณไม่เคยมีลูกกันหรือไง""แต่อีกฝ่ายไม่ได้ให้ปากคำแบบนี้" เพราะตอนนี้ถูกแยกให้ปากคำ รวมถึงลูกน้องของไมเคิลด้วย"มันโกหก มันโกรธที่ฉันกระทืบมัน""วันนี้เราคงยังปล่อยตัวคุณไปไม่ได้""อะไรวะ!" ..ไมเคิลรีบหยุดอารมณ์ตัวเองไว้ก่อน "ผมเป็นผู้เสียหาย ลูกสาวผมยังอยู่โรงพยาบาล""นำตัวไปฝากขังไว้ก่อน" ตำรวจนายนั้นหันไปพูดกับผู้ใต้บังคับบัญชาอีกที"พวกคุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ พวกคุณจะจับผ

เย็นวันนั้น.."ทานข้าวหน่อยนะครับ""แม่ไปไหน""มีผัวแล้วนะเรา ยังจะเรียกหาแม่อยู่อีก""ฉันทานเองได้ค่ะ""อ้าปาก""นี่คุณไตรสูร""ได้..จะเอาแบบนี้ใช่ไหม" ชายหนุ่มตักข้าวใส่ปากตามด้วยอาหารแล้วเคี้ยว"คุณจะทำอะไร?""อืม..อืม.." เขากำลังเคี้ยวอยู่ก็เลยพูดไม่ได้"คุณ!!" หญิงสาวรีบหันหน้าหลบเพราะอีกฝ่ายขยับริมฝีปากเข้ามาใกล้ และตอนนี้รู้แล้วว่าเขาทำอะไร "อืมมม! ฉันทานเองได้" จะขยับแรงก็ไม่ได้เพราะร่างกายยังไม่แข็งแรงได้ยินเธอบอกว่าจะทานเองไอ้ที่เขาเคี้ยวอยู่เมื่อสักครู่ก็ถูกกลืนลงไปในคอ"พูดง่ายๆ แบบนี้หน่อย จะได้ไม่ต้องเหนื่อยแรง" ช่วงนี้เธอทานอาหารได้หลายอย่างแล้ว แต่ยังทานรสชาติจัดๆ ไม่ได้หลังทานข้าวเสร็จไตรสูรก็เอายามาให้เธอทานตาม"ลืมไปเลย" เห็นยาที่เขาส่งมาให้เธอถึงนึกได้"ลืมอะไร""ฉันเพิ่งทานยาคุมไปได้แค่ไม่กี่เม็ดเอง""เรื่องนั้นช่างมันเถอะ" พอเธอได้รับอุบัติเหตุยาที่เหลือก็เลยไม่ได้ทานต่อ"จะช่างมันได้ยังไง""เดี๋ยววันหลังไปตามนัดคุณหมอค่อยคุยกับคุณหมอเรื่องนี้" เขาก็ลืมเหมือนกัน มัวเป็นห่วงเธอก็เลยไม่ได้นึกถึงเรื่องพวกนั้นด้านนอกในเวลาต่อมา.."เดี๋ยวแม่ให้คนเข้าไปยกออกมา วันหล

"คุณตา?" เห็นแค่รถที่วิ่งเข้ามาเจ้าขาก็รู้แล้วว่าเป็นรถของคุณตา..ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ช่วงหลังเลิกเรียน ตอนที่เจ้าขาตัดสินใจว่าจะไปกับเขา ไตรสูรก็พาเธอมาบ้านหลังหนึ่ง และก็เป็นเวลาเดียวกับที่เจ้าสัวพิศาลนั่งรอหลานสาวกลับบ้านเพื่อจะไปเซ็นใบหย่า"บ้านใครคะ?" เจ้าขาเห็นเขาขับรถเลี้ยวเข้ามา ที่เธอถามเพราะมันไม่ใช่บ้านหลังเล็กๆ เลย ถ้ามีบ้านหลังขนาดนี้อยู่ในเมืองหลวง นั่นหมายถึงฐานะไม่ธรรมดาแล้ว"ก็ผมบอกแล้วไงว่าจะพากลับมาอยู่บ้านด้วยกัน""บ้านของคุณเหรอคะ?""ตามมาสิครับ" ชายหนุ่มเดินอ้อมไปเปิดประตูให้เธอลงจากรถ แล้วก็พาเข้ามาในบ้าน"........." เจ้าขามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอีกที ทำไมหน้าท่านถึงดูคุ้นๆ "...ใช่ท่านอธิการบดีไหมคะ?" ถึงแม้เธอจะไม่เคยเจอท่าน แต่ก็เห็นรูปของท่านที่แปะอยู่บอร์ดของมหาวิทยาลัย"ใช่ พ่อผมเอง""พะ..พ่อของอาจารย์เหรอคะ?""พ่อให้คนเตรียมห้องไว้ให้แล้วนะ""สะ.. สวัสดีค่ะ" หญิงสาวพนมมือไหว้ท่าน เธอยังไม่ค่อยเชื่อสายตาเลย ..แล้วทำไมเขาถึงพูดเหมือนตัวเองต้อยต่ำนัก เขาเป็นถึงลูกชายของอธิการบดีมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่เลยนะ"พาน้องเอาของไปเก็บบนห้องก่อนไป แล้วค่อยลงมาทานข้า