บททั้งหมดของ ยั่วรักสามีนิตินัย: บทที่ 81 - บทที่ 90

มือเรียวเอื้อมไปยกถาดเครื่องดื่มที่เพิ่งเตรียมเสร็จขึ้นมาถือไว้ เธอไม่ได้ต้องการทำให้ตัวเองช้ำใจแต่อย่างใด แค่อยากรู้ว่าถ้าเขาเห็นเธอมาทำงานโดยที่ยังไม่สั่งเขาจะทำยังไงกับเธอก๊อกๆ โบนัสเคาะแค่ส่งสัญญาณแล้วก็เปิดประตูเข้าไปมองเข้าไปเห็นว่าแขกของเขาเป็นใครเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปแบบมั่นใจถึงกับชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะก้าวต่อ"เครื่องดื่มค่ะ" เธอเตรียมมาทั้งกาแฟน้ำส้มและน้ำเปล่าจากที่ทั้งสองกำลังคุยอะไรกันอยู่ไม่รู้ แต่พอเห็นเธอเข้ามาเขาก็หยุดพูดอินเลิฟหันมองดูหน้าเจ้าสมุทรทันทีเมื่อเห็นว่าใครที่ยกน้ำเข้ามา เพราะเธอจำผู้หญิงคนนี้ได้ "ขอบคุณค่ะ""คุณหน้าคุ้นๆ นะคะ เราเคยเจอกันหรือเปล่า" วางเครื่องดื่มลงตรงหน้าเสร็จโบนัสถือโอกาสชวนคุย"เราเคยเจอกันที่โรงแรมครั้งหนึ่งไงคะ"ไม่ใช่แค่หน้าตาที่ดูน่ารักน่าเอ็นดูแต่น้ำเสียงก็ยังสะกดคนฟังได้ ถ้าเขาจะเลือกผู้หญิงคนนี้มันก็ไม่แปลก ทั้งหน้าตาทางสังคม และรูปลักษณ์ภายนอกดูแล้วเธอเทียบอะไรไม่ได้เลย"อ่อฉันจำได้แล้วค่ะ" ที่จริงจำได้ตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาแล้ว "ถ้าต้องการอะไรเรียกได้นะคะ ฉันเป็นผู้ช่วยเลขาของคุณเจ้าสมุทรค่ะ""คุณเป็นผู้ช่วยเลขาเหรอคะ" เรื่

เจ้าสมุทรขับรถออกจากเพนท์เฮ้าส์ก็ตรงไปที่ที่คนของเขาโทรมาแจ้งใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึง ที่นี่ไม่ใช่โรงแรม ไม่ใช่รีสอร์ท แต่เป็นบ้านหลังหนึ่ง ถ้ามองเผินๆก็เหมือนบ้านคนธรรมดาก๊อก ก๊อกเงียบ...ก๊อก!! ก๊อก!!เคาะครั้งที่สองก็ยังคงเงียบอยู่"งัด" ถึงแม้ว่าจะเคาะอีกกี่ครั้งคนข้างในก็คงไม่เปิดแล้ว แต่จังหวะที่เขาสั่งให้คนงัดหน้าต่างก็มีการเคลื่อนไหวแกร็ก! เสียงปลดล็อกหน้าต่างหน้าต่างบานที่ถูกปลดล็อกค่อยๆ ถูกเปิดออกช้าๆ คนที่อยู่ด้านในแอบมองออกมาดูก่อนว่ามีใครอยู่แถวนี้ไหม ก่อนที่จะเปิดให้กว้างแล้วก็ปีนออกมาจากทางด้านในอึบ!"????" พอเท้าแตะพื้นเท่านั้นแหละ คนที่กระโดดลงมาจากหน้าต่างถึงกับตกใจก้าวขาไม่ออก"พ่อทำแบบนี้ทำไม""พ่อทำอะไร พ่อยังไม่ได้ทำอะไรเลย""เข้าไปค้นข้างใน" คนของเขาที่งัดประตูได้แล้วรีบเข้าไปดูบ้านหลังชั้นเดียว..ด้านในมีสองห้องนอนและเพียงไม่นานผู้หญิงที่อยู่ในบ้านหลังนั้นก็ถูกพาตัวออกมา"มันไม่ใช่แบบที่ลูกเห็นนะ" ไมเคิลมองจ้องใบหน้าของฝ่ายหญิงแบบเอาเรื่อง เพราะเขาบอกให้ปีนหน้าต่างออกคนละฝั่งกัน แต่ทำไมถึงยังถูกจับได้ ที่จริงไมเคิลแค่จะเป็นตัวล่อให้ลูกชายมามุมนี้"พ่อทำแ

เพี๊ยะ!"โอ๊ย"เพี๊ยะ!!"โอ๊ยย คุณไมเคิลคะไว้ชีวิตลินินด้วย ลินินกลัวแล้ว""เธอกล้าดียังไง ถึงจะไปพูดให้เมียฉันได้ยิน" ไมเคิลจิกผมคนที่เลือดกบปากให้เงยหน้าขึ้นมามอง "กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าถ้ามึงยังอยากมีลมหายใจให้ไปแบบเงียบๆ""ลินินไม่กล้าแล้วค่ะ ลินินกลัวแล้ว" มือสั่นระริกค่อยๆ ยกขึ้นมาพนมไหว้ ครั้งนี้ลินินกลัวมากจริงๆ ไม่คิดว่าคนที่สังคมยกย่องจะกล้าทำอะไรที่รุนแรงได้ลง"มึงคิดว่าครั้งนี้กูจะปล่อยมึงไปอย่างนั้นเหรอ จัดฉากให้เนียนที่สุด" ไมเคิลหันไปสั่งลูกน้อง"อะไรคือจัดฉากให้เนียนคะ" ลินินหวาดกลัวมาก เริ่มมองหาทางหนีทีไล่"คนนี้ผมคิดว่าจะให้รถชน""ผมว่าให้เป็นอุบัติเหตุตกน้ำเหมือนคนก่อนดีกว่า เพราะถ้ารถชนคนจะเห็นเยอะ" ลูกน้องทั้งสองกำลังหารือกับลูกพี่"พวกมึงจะจัดการยังไงก็ไปจัดการแต่ห้ามให้เรื่องมาถึงกู""คุณไมเคิลคะ ลินินกลัวแล้วจริงๆ จะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว ชาตินี้ลินินสัญญาว่าจะไม่มาให้คุณไมเคิลระคายเคืองสายตาอีก""เอามันไปจัดการสิวะ!" ไมเคิลหันมาตะคอกลูกน้อง"ลากคอมันออกมา""ไม่นะคะคุณไมเคิล ลินินกลัวแล้ว ลินินสาบานก็ได้ว่าจะไม่มาทำอะไรแบบนี้""เธอไม่ต้องมาสาบานหรอก ให้ทางเลือกดี

"จะไปเชียงรายเหรอคะ แล้วงานที่ค้างอยู่ล่ะคะ""ถ้ามีอะไรด่วนก็ส่งอีเมลไปให้ผม.. ส่วนงานที่ค้างอยู่คุณตาบอกว่าจะให้คนอื่นมาจัดการต่อ""จะไปกี่วันคะ" ประโยคนี้ยี่หวาปรายหางตามองไปดูคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เจ้านาย"ยังไม่แน่ใจ ต้องรอให้คุณตาอารมณ์เย็นลงกว่านี้ก่อน""ถ้าถึงที่นั่นแล้วจะโทรมาหา" ชัยชนะกระซิบพูดเบาๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายยังทำหน้าบึ้งตึง"เรื่องตั๋วเครื่องบินเสร็จหรือยัง""เรียบร้อยแล้วครับ""ถ้างั้นก็ไปกัน""เดี๋ยวโทรมาหานะรับโทรศัพท์เค้าหน่อยนะ" ชัยชนะยังหันกลับมามองยี่หวาแต่อีกฝ่ายก็ยังทำเป็นไม่สนใจบ่ายคล้อยวันเดียวกัน ทั้งสองก็ได้เดินทางมาถึงสนามบินแม่ฟ้าหลวง"ทำไมเจ้านายไม่บอกคุณกวินให้หารถมารับล่ะครับ""นั่งรถสนามบินไปมันจะตายหรือไง" เขายังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับกวิน แต่เจ้าสมุทรคิดว่ากวินคงรู้จากคุณตาแล้ว หรือไม่รู้อันนี้เขาก็ยังไม่ทราบ"มันไม่ตายหรอกครับเที่ยวบินลงแบบนี้สนามบินที่ไหนรถก็ไม่ค่อยว่างทั้งนั้นแหละครับ" ทั้งสองนั่งรอรถอยู่พักหนึ่งถึงได้รถของสนามบินไปส่งที่โรงแรม[โรงแรมม่านฟ้า]"ที่นี่หรือครับ""ก็เพิ่งมาด้วยกัน"ชัยชนะลากกระเป๋าที่เอามาด้วยเดินตามเจ้านายเข้าไปในโรง

"คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง""4 4 4 4""ออกไป" ลืมเรื่องนี้ไปเลย แต่เขารู้ได้ยังไงว่าเธอพักอยู่ห้องนี้"ทำไมจะมาแล้วไม่บอก""แล้วทำไมฉันต้องบอกด้วย""อย่าลืมสิว่าเรามีสัญญาอะไรต่อกัน""คุณฉีกสัญญาทิ้งได้เลยค่ะ""ถ้าจะฉีกกันง่ายๆ ขนาดนั้นแล้วจะมีสัญญาขึ้นมาเพื่ออะไร" ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่รู้สึกโมโห เขาก็โมโหไม่ต่างกันที่เห็นเธอนั่งทานข้าวอยู่กับไอ้หน้าสลอนนั่น"ในเมื่อคุณมีผู้หญิงที่จะใช้ชีวิตร่วมกันแล้ว คุณยังจะต้องการสิ่งนั้นจากฉันอยู่ทำไมล่ะคะ" โบนัสหมายถึงลูกที่จะเกิดจากเธอ"ผู้หญิงที่ไหน""เรื่องนั้นช่างมันเถอะค่ะ เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่มีค่าอะไร ในสายตาคุณอยู่แล้ว""เตรียมตัวกลับด้วยกัน" เขาก็ไม่รู้จะแก้ตัวเรื่องนั้นยังไง เพราะเขาก็เคยพูดไว้ ถ้าไม่เพราะหลายๆ เรื่องที่เธอทำเขาคงไม่พูดคำนี้ออกมาหรอก"เสียใจค่ะ ฉันจะทำงานอยู่ที่นี่""อยากอยู่ใกล้ไอ้สารวัตรนั่นมากนักหรือไง""ใช่ค่ะ..โอ๊ย.. ปล่อยนะคุณเจ้าสมุทร" โบนัสพยายามแกะมือที่เจ้าสมุทร กระชากแขนเธอเมื่อสักครู่ให้ออก"ถ้ามันรู้ความจริง ดูซิว่ามันจะทำยังไง""รู้ความจริงว่าอะไรคะ" หญิงสาวลอยหน้าลอยตาถามกลับ แบบเขาเนี่ยเหรอจะกล้าพูดเรื่