All Chapters of ฝาแฝดเอวดุ: Chapter 41 - Chapter 50

ภามชูพวงกุญแจสำรองในมือแล้วยิ้มอย่างกวนอารมณ์ใส่แฝดพี่ ภีมพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ"มึงนี่มัน…"ร่างสูงถอนกายออกจากร่างเล็กก่อนจะหันมาเทไวน์ดื่มอย่างหัวเสีย เพิ่งจะอารมณ์ดีไปแท้ๆ"มันทำไมครับพี่ มันรู้ทันมึงสินะ"ภามบอกอย่างไม่สนว่าพี่จะหงุดหงิดแค่ไหน ตาคมมองภาพวาดที่จุ่มตัวลงอ่างที่ยังมีฟองสบู่อย่างโลมเลียไม่ปิดบัง"กวนตีนนัก""เรื่องของกูจ้าา"ภามลากเสียงยาวอย่างกวนๆใส่ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วกระโจนลงอ่างทันทีจนน้ำกระเพื่อมลงมาไม่น้อย"มึงรีบเหรอสัส"ภีมด่าทันทีในความคึกคะนองของแฝดน้องที่แสนจะระริกระรี้เกินเหตุ"รีบดิ แข็งตั้งแต่ได้ยินเสียงแล้ว"ภามบอกก่อนเข้าประชิดตัวภาพวาดทันทีอย่างใจร้อน มือหนาจับเอวบางขึ้นมานั่งทับบนตักทั้งที่ตัวตนดุนดันก้นนุ่มจนภาพวาดหน้าเห่อร้อนขึ้นมา ก่อนที่ภามจะหันไปถามภีมด้วยสีหน้ากวนอารมณ์ว่า“อ่างห้องมึงแข็งแรงป้ะภีม”ภีมที่มองน้องนั่งบนขอบอ่างก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย“มึงจะเอาแรงจนอ่างแตกเลยเหรอภาม”“ก็ไม่แน่นะ หิวมากอยู่”พูดจบก็ก้มลงจูบไหล่เล็กหลายทีจนภาพวาดสยิวไปหมด“งั้นก็รีบแดก น้องจะได้ไปนอน”“เมื่อกี้มึงยังจะเอาต่อ มาให้

“น้องยังไม่ลงมาอีกเหรอคะลูก” เสียงของคนเป็นแม่ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกคนลงมาครบแล้วแต่ภาพวาดยังไม่ลงมากินข้าวเช้าเหมือนเคย“วันนี้เหมือนจะไม่สบายเลยให้ลาครับ”ภามตอบแทนภีมที่ยังดูตึงๆอยู่ แต่จากบรรยากาศก็ไม่ได้แย่เท่าไรนัก คงต้องใช้เวลาอีกนิดในการคุยกัน“ได้เข้าไปดูน้องรึยังลูก ต้องไปหาหมอมั้ย”คนเป็นพ่อถามอย่างห่วงใยทันที มือที่ถือหนังสือพิมพ์ธุรกิจวางลงก่อนหันมามองทั้งคู่จนภามเริ่มรู้สึกผิดที่ต้องโกหก ใครจะกล้าบอกว่าน้องไม่สบายเพราะโดนรังแกจนสลบคาอก พากันอุ้มไปส่งห้องอย่างเงียบเชียบก่อนจะเข้าไปดูตอนเช้าถึงรู้ว่าน้องตัวร้อนจนได้ว่าจะไม่กินดุแล้ว แต่พอได้กินทีไรภาพวาดก็น่ารังแกให้สลบจริงๆนั่นแหละ“ไม่ได้เป็นอะไรมากครับ ให้กินข้าวกินยาไปแล้ว กลางวันค่อยให้คนขึ้นไปดูก็ได้”“งั้นเหรอ อย่าลืมสั่งใครไว้ละกันเผื่อน้องเป็นเยอะจะได้หาหมอทัน”“ครับ”ภามตอบรับโดยที่ภีมยังคงนั่งกินข้าวเงียบๆเหมือนเดิม เห็นว่าแม่ชำเลืองมองแฝดพี่บ่อยๆก็แอบยิ้มอย่างเอ็นดู ไม่ใช่ว่ารอจังหวะง้ออยู่หรอกเหรอแบบนั้นน่ะ นึกแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวขำๆ คนอย่างคุณแม่จะกล้างอนอะไรลูกสุดที่รักได้นานล่ะภาพวาดที่สะลึมสะลือตื่นขึ้นม

ภามที่เพิ่งเลิกจากงานรีบขึ้นชั้นบนเพื่อมาหาคนที่นอนป่วยอย่างเป็นห่วง วันนี้โทรหาก็ไม่ยอมรับสายแต่เพราะไม่มีใครรายงานว่าเป็นอะไรมากถึงได้วางใจ แต่ก็แอบมาก่อนพี่ชายเพราะทนรอไม่ไหวนั่นแหละ ไม่รู้ว่าถูกงอนเรื่องอะไรอีกตาคมกวาดสายตาไปทั่วห้องก่อนจะเห็นว่าภาพวาดไปยืนท้าลมที่ระเบียงกว้าง ขายาวก้าวไปหาอย่างไม่รีรอก่อนจะเข้าไปสอดแขนเข้าที่เอวบางและกอดรัดเอาไว้อย่างแนบแน่น“ทำไมมายืนรับลมตรงนี้ครับ หายดีแล้วเหรอ”ภามถามพลางก้มลงจูบแก้มใสอย่างรักใคร่ ภาพวาดหันกลับมามองคนด้านหลังที่คลอเคลียไม่ห่าง ตาสวยฉายแววหม่นเศร้าจนภามรู้สึกได้ ร่างสูงจับตัวคนในอ้อมกอดให้หันมาเผชิญหน้ากันและสบตาอย่างเป็นห่วง“หนูเป็นอะไรครับ บอกพี่ได้มั้ย วันนี้โทรมาทำไม่ไม่รับสายครับ”“พี่ภาม…”“ขา หนูเป็นอะไรคะ โกรธอะไรพี่”ภามก้มลงแนบหน้าผากกับภาพวาดอย่างเอาใจ ภาพวาดยิ้มบางหลับตาลงรับสัมผัสอย่างอบอุ่นในใจ“ไม่ได้โกรธค่ะ ไม่เคยโกรธพี่ภามเลย แต่ภาพมีเรื่องที่ไม่สบายใจ”“เรื่องอะไรคะ บอกพี่มาเร็ว”“ภาพอยากบอก แต่ภาพกลัวค่ะ”ภาพวาดทำหน้ากังวลจนภามยิ่งอยากรู้และเป็นห่วง“อยู่กับพวกพี่ หนูไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นค่ะ พี่สองค

“คุณพ่อค้าบ พาไปเที่ยวหน่อย” ภามเคาะประตูห้องพ่อกับแม่เสียงดังจนคนเป็นแม่ออกมาเปิดด้วยความตกใจ ก่อนจะดุเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวทำหน้าทะเล้นเกินกว่าจะมีเรื่องเดือดร้อนอะไร“อะไรกันลูกคนนี้ เสียงดังเอะอะเป็นเด็กไปได้ แล้วดึกป่านนี้มาชวนพ่อไปเที่ยวไหนอีกคะ”“ความลับครับ บอกไม่ได้”ภามยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่คนเป็นแม่ไม่สนว่าจะโดนมองค้อนใส่ด้วยความหมั่นไส้แค่ไหน ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องมองหาพ่อไปทั่วถึงได้รู้ว่าอยู่ในห้องน้ำ“งั้นแม่ไม่ให้พ่อไปด้วยดีมั้ยคะ”ภัทรวดีย้อนลูกชายตัวแสบจนภามทำหน้าอ้อนเข้ามากอดเอวแม่ทันทีอย่างเอาใจ“โธ่…คุณแม่ครับ อย่าใจร้ายกับลูกสุดน่ารักแบบนี้สิครับ รู้มั้ยว่าผมกลุ้มใจมากต้องการให้คุณพ่อช่วย ไม่งั้นลูกคุณแม่จะกินไม่ได้ นอนไม่หลับเลยนะครับ”“ถึงจะไม่น่าเชื่อแต่แม่จะยอมก็ได้ค่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวลูกแม่จะแสดงเหนื่อยฟรีเปล่าๆ”คนเป็นแม่ที่ถูกเล่นละครใส่ยิ้มส่ายหน้าไปมาอย่างเอ็นดู โตตั้งขนาดนี้ยังจะอ้อนเป็นเด็กๆอยู่อีก“อะไรกันครับ ไม่เห็นต้องประชดกันเลย ผมไม่เนียนตรงไหนน้า”ภามเงยหน้ามองแม่ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างออกมาอย่างสดใสจนคนมองชื่นใจ แค่เห็นลูกมีความสุขก็ยิ้มแก้มปริไ

“ครับ พวกเรารักภาพ รักแบบที่ไม่ใช่พี่น้อง แบบคนรัก อยากใช้ชีวิตด้วยกันไปตลอดทั้งสามคน”ภามยืนยันอีกครั้งอย่างชัดเจนทุกอย่างจนไม่ต้องถามให้มากความ สิ่งที่คิดว่าพ่อจะตกใจกลับไม่เป็นแบบนั้นสักนิด เมื่อคนเป็นพ่อพยักหน้าเบาๆเท่านั้น“อืม ไม่ผิดจากที่คิดจริงๆสินะ”แดเนียลพึมพำเบาๆอย่างไม่ได้ตกใจอะไรจนสองแฝดงง“คุณพ่อไม่ตกใจเลยเหรอครับ พวกเราชอบน้องนะครับ เราทั้งคู่”เป็นภามที่ถามอย่างแปลกใจแทน“พ่อเป็นคนเลี้ยงมาตลอดคิดว่าพ่อจะไม่รู้จักพวกลูกรึไง พ่อพอจะมองออกมาตั้งนานแล้ว สายตาพวกเราใช่เล่นๆที่ไหน แต่แค่ไม่แน่ใจว่าใครเท่านั้น ไม่คิดว่าจะทั้งคู่”แดเนียลยิ้มก่อนมองลูกชายทั้งคู่สลับกันไปมาด้วยรอยยิ้มบาง สายตาที่สองแฝดคิดว่าจะถูกมองอย่างรังเกียจ กลับกลายเป็นสายตาที่อบอุ่นอย่างเข้าใจ ความรักที่เคยมีอยู่ในนั้น ตอนนี้ก็ยังคงอยู่ไม่หายไป“กลายเป็นพวกเราตกใจแทนซะงั้น เฮ้อ อุตส่าห์เนียนแล้วนะครับเนี่ย”ภามที่ทนความเงียบไม่ไหวรีบพูดติดตลกทันทีเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ “เนียนมากจนพ่อมองไม่ออกเลยล่ะ หึๆ แต่กับแม่เราพ่อก็ยังไม่แน่ใจนะว่าจะคิดยังไง แม่เป็นคนไทยแท้ๆคงรับอะไรพวกนี้ยากลูกเข้าใจใช่มั้ย”