All Chapters of ฝาแฝดเอวดุ: Chapter 61 - Chapter 70

“น้องภาพคะ แม่เข้าไปได้มั้ยลูก” เสียงเรียกจากหน้าประตูทำให้ภาพวาดรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนส่งเสียงตอบรับและรีบเดินออกมาจากห้องน้ำทันที“ได้ค่ะคุณแม่”“ทำอะไรคะ”ภัทรวดีที่เดินช้าๆสำรวจไปรอบห้องลูกอย่างสังเกตความเปลี่ยนแปลง แต่ก็พบว่าไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปมากนัก ภาพวาดเป็นคนที่พอใจกับสิ่งที่ให้ตั้งแต่เด็กโดยไม่เคยร้องขออะไรเพิ่มเติมจากที่มีสักครั้ง ตั้งแต่โตขึ้นก็ให้ความเป็นส่วนตัวไม่ค่อยได้เข้ามาในห้องเหมือนตอนเด็กๆอีก นานๆครั้งที่มีธุระจริงจังคุยด้วยถึงได้เข้ามาสักทีเหมือนวันนี้“เพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ คุณแม่มีอะไรคะ”ภัทรวดีมองภาพวาดที่เดินออกมาหาด้วยชุดนอนตัวเดิมที่เคยเห็นบ่อยๆก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ก่อนเข้าไปจับจูงแขนเล็กให้เดินตามมานั่งลงบนเตียงเบาๆ “แค่อยากคุยด้วยค่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย” คนเป็นแม่ตอบแล้วยิ้มบางให้ มือก็เอื้อมไปหยิบผ้าผืนเล็กมาช่วยเช็ดผมที่ยังไม่แห้งดีของภาพวาดให้อย่างเบามือ ภาพวาดก้มลงเล็กน้อยให้แม่เช็ดได้ถนัด“งานยุ่งมากเลย ภาพขอโทษนะคะที่ไม่ได้อยู่ด้วย”ภาพวาดบอกออกมาอย่างรู้สึกผิด รู้ว่าช่วงนี้ยุ่งจนแทบไม่มีเวลาเพียงเพราะเธออยากพัฒนาตัวเองให

ภาพวาดที่กำลังตรวจเอกสารสะดุ้งตกใจเมื่อถูกปิดตา แต่กลิ่นหอมที่คุ้นเคยก็แทบไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร เธอถอนหายใจออกมาแผ่วเบาก่อนยิ้มอย่างอ่อนใจในความขี้แกล้งนี้“พี่ภาม เล่นอะไรคะเนี่ย”ภาพวาดพยายามแกะมือใหญ่ออกจากหน้า โดยที่คนกระทำก็ไม่ยอมร่วมมือดีๆทั้งยังหัวเราะออกมาอย่างสนุกอีกต่างหาก“รู้ได้ไงครับว่าเป็นพี่ หืม”เสียงทุ้มถามขึ้นชิดหูก่อนจะค่อยๆเปิดตาให้ภาพวาดมองเห็นเหมือนเดิม“คนที่เล่นอะไรแบบนี้ก็มีแค่พี่นั่นแหละค่ะ”ภาพวาดมองค้อนก่อนหันกลับมาจัดเอกสารบนโต๊ะต่อ ภามยืนพิงโต๊ะก่อนมองดูภาพวาดทำงานไปเรื่อยจนคนถูกมองแปลกใจที่ภามไม่พูดธุระสักที“แล้วพี่ภามมีอะไรรึเปล่าคะ”“หนูทำอะไรครับ”แทนที่จะตอบภามกลับถามคำถามแทน ภาพวาดเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ ก็เห็นอยู่ว่าเธอจัดเอกสารแล้วจะถามทำไมอีก“โอเคครับ ไม่เห็นต้องมองดุขนาดนั้นเลย พี่แค่มาถามว่าหนูเตรียมของเรียบร้อยรึยังครับ อีกอาทิตย์เดียวเราต้องบินแล้วนะ”ภามถามยิ้มๆ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกแก้มนุ่มเล่น ภาพวาดยืดตัวหนีมือซุกซนนั่น ก่อนตอบออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย“พี่ภามบอกภาพเองไม่ใช่เหรอคะ ว่าไม่ให้เอาอะไรไปเยอะพี่ให้ไปซื้อที่นู่นใหม

ภาพวาดยืนมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนรอบๆคฤหาสน์หลังใหญ่จากตรงระเบียงด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลาย ช่วงนี้เป็นฤดูหนาวพอดี คนที่ไม่เคยออกนอกประเทศแบบภาพวาด อดจะพ่นควันออกจากปากอย่างหนาวเย็นไม่ได้ มาอยู่ลอนดอนได้สามวันแล้วแต่ยังปรับสภาพรับความหนาวเย็นไม่ได้เลย และก็คิดว่าคงมุดตัวอยู่ในบ้านไปอีกนาน ถ้าประเทศไทยมีช่วงที่ให้ความหนาวเย็นบ้างคงไม่ปรับตัวยากขนาดนี้“หนาวเหรอครับ”เสียงทุ้มที่ดังด้านหลังฉุดภาพวาดออกจากการดื่มด่ำบรรยากาศสวยงาม หน้าหวานหันกลับไปมองภีมที่เดินเข้ามาใกล้แล้วสวมกอดเธอจากข้างหลังก่อนก้มลงมาหอมแก้มเนียนแรงๆจนภาพวาดยืดตัวหนี“ใช่ค่ะ ไม่คิดว่าจะหนาวขนาดนี้เลย”ภาพวาดตอบออกมาพลางเบี่ยงหน้าหลบคนที่คลอเคลียไม่เลิกอย่างเอาแต่ใจ “ไว้หนูทนหนาวได้อีกหน่อยพี่จะพาออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก อยากไปมั้ยครับ”ภีมก้มถามเบาๆพร้อมรอยยิ้มละมุนที่เห็นได้ยากนักยามปกติ ภาพวาดยิ้มตอบก่อนรับคำด้วยความตื่นเต้น เธอเองก็อยากออกไปสัมผัสบรรยากาศของเมืองในฝันมานานแล้วเหมือนกัน“อยากค่ะ”“งั้นตอนนี้มาอบอุ่นร่างกายกันก่อนดีกว่าครับ”ภีมบอกเสียงพร่าก่อนดึงภาพวาดให้เดินตามเข้าห้องนอนกว้างทันที“ยังไงคะ พี่ภีมจะ

ภาพวาดล้มตัวลงนอนด้วยความมึนเมาอย่างแทบทรงตัวไม่อยู่ เพราะฤทธิ์ไวน์และบรรดาของมึนเมาหลากหลายขวดที่ดื่มไปตั้งแต่หัวค่ำ ภามที่ประคองมาส่งนั้นต้องลงไปคอยดูแลคนที่ยังอยู่ข้างล่างต่อ ภาพวาดถึงได้ต้องนอนหมดสภาพอยูคนเดียวเพราะว่าวันนี้หลายครอบครัวที่แยกย้ายพากันมารวมตัวแล้วจัดปาร์ตี้ครั้งใหญ่ ต่างขนไวน์ชั้นดีมาอวดกันเต็มไปหมดจนพากันเมามาย คุณนายใหญ่ของบ้านที่เห็นลูกๆหลานๆมารวมตัวเยอะแยะก็ทั้งมีความสุข ทั้งระอากับความเมาเละเทะนั่น แต่เป็นช่วงเวลาที่ไม่ได้จะเกิดขึ้นบ่อยนัก ถึงได้ปล่อยตามใจแบบนี้ไม่รู้ว่าหลับไปยาวนานเท่าไร แต่ร่างกายที่ถูกรบกวนทำให้ภาพวาดที่ยังอยู่ในห้วงฝันหวานพึมพำออกมาเบาๆอย่างรำคาญ แต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา เพราะความเมามันทำให้เธออ่อนแรงเกินกว่าจะตื่นขึ้นมาได้“อ้ะ”สัมผัสที่ถูกลูบไล้ไปตามร่างกายสร้างความวาบหวามไปทั่วทั้งตัวอย่างที่ต้องบิดตัวไปมาเพื่อหลีกหนี แต่ไม่ว่าจะหลีกไปทางไหนก็ถูกสัมผัสนั้นตามรบกวนจนต้องยกมือขึ้นมาปัดป้องแทน “อื้อ”ชุดที่ใส่ถูกรูดรั้งลงไปจนสุดเรียวขา ก่อนที่ร่างกายเปลือยเปล่าจะหนาวสั่นความร้อนรุ่มจากร่างกายแข็งแกร่งก็ทาบทับลงมาให้อบอุ่นและร้อนว

ภามบอกออกมาก่อนโอบไหล่เล็กให้เดินกลับไปบ้านด้วยกัน สามคนกลับไปทางเดิมช้าๆถึงจะเดินนานเท่าไหร่ก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเลย เพราะช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันนั้นแสนมีค่า ใจสามดวงที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกันต่างเอ่อล้นไปด้วยความสุขแบบที่ไม่สามารถหาอะไรมาทดแทนสิ่งนี้ได้อีกแล้ว“สวยจังเลยค่ะ”ภาพวาดมองแหวนวงสวยเป็นประกายในมือด้วยความชื่นชม เป็นแหวนทองคำขาววงเกลี้ยงที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่สิ่งที่พิเศษไม่เหมือนใครกลับเป็นตัวอักษรสามตัวที่แทนชื่อสามคนบนแหวนสามวงที่เหมือนกันทุกอย่าง เป็นตัวแทนความรักที่จะสวมติดตัวได้ทุกวันให้รู้ว่าจะมีกันและกันอยู่เสมอ“มาครับ พี่ใส่ให้”ภีมบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบที่นอกจากภาพวาดก็ไม่เคยมีใครได้แบบนี้ ภามที่รอจังหวะรีบเข้ามาร่วมด้วยทันทีอย่างไม่ต้องชวน ส่วนภาพวาดก็บรรจงสวมแหวนให้ทั้งสองคนเหมือนกัน ก่อนที่จะจูบแก้มทั้งคู่แทนคำขอบคุณ สามคนสวมกอดกันด้วยความรักที่แสนอบอุ่นในใจ“ทีนี้ก็มีแหวนแต่งงานแล้วนะครับ”ภามบอกก่อนละออกมามองภาพวาดด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ภาพวาดยิ้มหวานก่อนกอดทั้งคู่อีกครั้งอย่างอบอุ่นในใจ นึกไม่ออกเลยว่าถ้าไม่ใช่ภีมกับภามเธอจะมีความสุขแบบ