Lahat ng Kabanata ng รุ่นพี่คนนี้พ่อของลูก (เซต รุ่นพี่): Kabanata 21 - Kabanata 30

หลังจากเคลียร์งานในส่วนของวันนี้เสร็จบูมก็ตั้งใจว่าจะกลับห้องไปพักผ่อน เขาลืมไปแล้วว่ามีคนรอให้เขาง้ออยู่ จนกระทั่งมีข้อความส่งมาจากพลอยถึงเพิ่งนึกขึ้นได้น้องพลอย : ถ้าพี่บูมว่างแล้วโทรหาพลอยหน่อยนะ พลอยอึดอัดที่ต้องเป็นแบบนี้เขาถอนหายใจไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไหร่กับเรื่องแบบนี้แต่ทั้งหมดก็เป็นเพราะตัวเองที่ไม่ชัดเจนและเผลอให้ความหวังกับอีกฝ่ายจนเธอเองก็ไปไหนไม่ได้สักที วันนี้คงต้องเคลียร์ให้มันจบ เพราะบูมเองก็เหนื่อยเต็มทนกับนิสัยบางอย่างของพลอยบูม : พี่อยู่ตึกสโม จะมาไหมเขาตอบแล้วเก็บเครื่องมือสื่อสารของตัวเองลงกระเป๋ากางเกง เปลี่ยนเป็นหยิบบุหรี่หนึ่งมวนในกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาจุดไฟแล้วสูดควันเข้าเต็มปอด ว่าจะเลิกแล้วแต่พอหงุดหงิดใจกับบางเรื่องก็คิดถึงมันทุกที“พีช!”เสียงเข้มของใครบางคนที่ดังอยู่บริเวณลานจอดรถนั้นเรียกให้เขาหันไปมองเพราะตอนนี้มันทั้งมืดและเงียบเพราะดึกมากแล้ว แทบไม่มีใครอยู่ตรงนี้ รถที่จอดอยู่ก็เหลือไม่กี่คันดวงตาคมเข้มเพ่งมองไปยังผู้ชายคนหนึ่งที่เอ่ยปากเรียกผู้ชายอีกคนที่กำลังเดินเข้ามาในลานจอดรถ เขาไม่อยากสนใจเรื่องของใครหากคนที่เรียกชื่อเมื่อกี่นี้ไม่หน้าตาเหมือ

ความผิดพลาดของเขาก็มีแค่เรื่องนี้ เรื่องที่เขาเกือบ…จะทำเรื่องนั้นกับพลอยตอนเมา เพราะผู้หญิงเล่นให้ท่าเขาขนาดนั้นทำไมผู้ชายอย่างเขาจะไม่ทำ และนั่นมันก็ตั้งแต่ตอนที่เขาลังเลว่ารู้สึกกับเธอยังไงกันแน่และไม้เด็ดของผู้หญิงที่ชื่อพลอยคือน้ำตาและความอ่อนแอ ที่ทำให้เขารู้สึกไม่ดีเวลาทำให้เธอต้องเป็นอย่างนั้น ที่สำคัญผู้ใหญ่หลายคนก็เห็นว่าเขากับเธอไปไหนมาไหนด้วยกัน กลายเป็นความคาดหวังของใครหลายคน“มึงก็พูดมาสิ กูจะได้หาทางออกให้”เรื่องหาทางออกคงแค่ส่วนหนึ่งแต่เรื่องเสือกของเพื่อนคงมีมากกว่า ถ้าไม่เห็นว่ามันเก่งเรื่องตีตัวออกห่างเรื่องผู้หญิงเขาคงไม่มาคุยกับไอ้เพื่อนคนนี้แน่ มันพูดแต่เรื่องวอนตีน“เกือบใส่”ไมเนอร์หัวเราะเสียงหึออกมา ก่อนจะวางแก้วของตัวเองลงบนโต๊ะ ทีแรกคิดว่ามันได้รุ่นน้องตั้งนานแต่ที่ไหนได้มันคงคิดได้ว่าไม่ใช่ แล้วถ้าเพื่อนถึงขั้นไม่เอาคงเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดาแน่“ผู้หญิงเวลาแก้ผ้าให้ใครเห็นเขาก็คาดหวังกับคนนั้น อยู่ที่มึงว่าจะเลือกเป็นคนเลวหรือคนดีของใคร”ไม่ได้ยุแต่แค่บอกเล่า ไมเนอร์บอกเพื่อนอย่างไม่คิดมาก ทุกคนบนโลกล้วนแต่จะเป็นคนเลวของใครบางคนและอาจจะเป็นคนดีขอ

“รอนานเลย ง่วงหรือยังคนเก่งของแม่”“นุ่นนะ ปาย”เฌอเดินเข้ามาหาลูกชายตัวเองแล้วรีบอุ้มขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ก่อนที่จะหันมองด้านหลังอีกทีเพราะกลัวว่าจะมีใครตามมาอีก และการกระทำนั้นก็หนีไม่พ้นอยู่ในความสนใจของเพื่อนสนิทที่รู้ทัน“ไม่ได้แล้วครับ เราจะกลับบ้านแล้วนะน้องฌอนจะถึงเวลานอนแล้ว”“ทุกทีแกบ่นว่าลูกนอนดึกนะ ฉันพาหลานไปร้านนมก่อน”บอยเป็นคนบอกป็อปเองก็พยักหน้าตาม เฌอเลยไม่มีทางเลือกก็ลุงป้าเขาอยากพาไปแล้วนานทีทุกคนถึงจะอยู่พร้อมกันข้างนอก ขอแค่ไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดก็พอ กลัวใครบางคนจะมาเห็นเข้าแต่เธอคงไม่รู้ว่าเขาเห็นแล้ว จากนั้นก็กระวนกระวายใจจนอยู่ไม่สุขน้องณอนได้มาร้านนมกลางคืนรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย เด็กชายยิ้มแก้มปริตั้งแต่ถูกอุ้มเข้ามาในร้านแล้ว ลูกค้าบางคนก็เข้ามาเล่นด้วยเพราะความน่ารักน่าชังของเด็กน้อยที่มีแววหล่อเหลาแต่เด็ก ไม่เว้นแม้แต่พนักงานและเจ้าของร้านที่เข้ามาหยอก“พ่อหนุ่มเซเลบ”บอยแซวหลานตัวน้อยที่มีแต่คนเข้ามาทักทายอย่างกับเป็นคนดัง เพราะความน่ารักและยิ้มเก่งเลยทำให้ใครหลายคนหวีดกับเขา แล้วย่านนี้มีแต่คนทำงานวัยรักเด็กกันทั้งนั้น น้องเฌอแก้มแทบปริอยู่แล้ว“เดี๋ยวป

“แล้วสรุปพี่ทำอะไรให้เราไม่พอใจล่ะ ถึงได้พูดไม่ดีแบบนี้”“ไม่มีอะไรทั้งนั้น”พูดจบเธอก็พยายามจะเดินหนีแต่เขาก็ยังเดินตามมาจนเฌอทำเสียงจิ๊ปากอย่างนึกรำคาญ พอเธอหมุนตัวไปกำลังจะต่อว่าเขาก็เลิกคิ้วมองเหมือนไม่รู้ตัว“ตามมาทำไมคะ”“เนี่ย เราหาเรื่องพี่อยู่นะ รถพี่ก็จอดอยู่แถวนี้ทำไมต้องเดินตามเรา”เสียงหน้าแตกดังอยู่แถวนี้แต่เธอไม่ได้รู้สึกอับอาย เฌอรู้ว่าเขาตั้งใจจะกวนใจเธอมากกว่า แล้วเหตุผลล่ะคืออะไร หรือเขาสนุกที่เล่นกับความรู้สึกเธออย่างนี้คนตัวเล็กขมวดคิ้วมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ เธอสะบัดหน้ากลับมา เดินไปที่รถของตัวเอง เป็นรถสัญชาติญี่ปุ่นคันสีขาวมือสองที่เพิ่งตัดสินใจซื้อมาใช้เพราะเธอจำเป็นต้องมี“ขอถามอะไรหน่อย”เธอไม่หันมาตอบอีกแล้ว ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วควานหากุญแจรถในกระเป๋า เขาจึงสูดหายใจเข้าแล้วพ่นลมหายใจที่มากกว่าปกตินั้นออกมาช้า ๆ เกิดมาก็เพิ่งเคยรู้สึกว่าตัวเองกำลังว้าวุ่น“เราท้องกับพี่จริงไหม”ฝ่ามือเล็กที่ถือพวงกุญแจอยู่นั้นหยุดชะงัก หัวใจดวงน้อยที่เคยเต้นเป็นปกติมันค่อย ๆ ขยับจังหวะเร็วขึ้น เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามแบบนี้จากปากของเขา มือของเธอมันสั่นแต่ก็แค่นิดเดียวนิดเดีย

“ว้าย!! มันเกิดอะไรขึ้นคะ”“พี่บูม!”คนแรกคือสายที่แสร้งวิ่งหน้าตื่นเข้ามาเพราะเห็นว่าคนที่วิ่งเข้ามานั้นเป็นเฌอกับลูกของเธอเขาโทร.หาเธอหลังจากแจ้งตำรวจ ทีแรกเธอไม่เชื่อเพราะคิดว่าเขาแกล้ง แถมยังเป็นการโทร.หาครั้งแรกขณะที่เธอยังนึกสงสัยว่าเขามีเบอร์โทรศัพท์ของเธอได้อย่างไร“เกิดอะไรขึ้นคะ แล้วคุณคนนี้เป็นใคร” สายหน้าซีดเผือด มองมาที่บูมแล้วเลื่อนสายตามองเลือดที่แขนของเขาอย่างกลัว ๆ“ไปโรงพยาบาลก่อนไหม”เขาพยักหน้ารับแล้วขยับตัวลุกขึ้น ขณะที่ตำรวจกำลังพาตัวคนก่อเหตุขึ้นรถเขาก็หยุดยืนคุยอะไรบางอย่างแล้วบอกว่าจะตามไปโรงพักทีหลังก่อนจะเดินไปที่รถของตัวเองแต่เสียงของเฌอก็ขัดขึ้น“มาสิเดี๋ยวจะไปส่ง”บูมชะงักมองดูเลือดที่ไหลไม่หยุด ร่างแบบบางเดินเข้ามาใกล้ตัวเขาแล้วแล้วใช้ผ้าของลูกชายผืนหนึ่งมาพันไว้อย่างน้อยก็น่าจะช่วยไม่ให้มันไหลมากกว่านี้ได้ ก่อนที่เธอจะดันหลังลูกชายที่มองมาอย่างกลัว ๆ นั้นไปทางสาย“พี่สาย เฌอฝากน้องฌอนด้วยนะ”“ค่ะ”“ไม่ต้อง เอาลูกไปโรงพยาบาลด้วยนี่แหละ”บูมบอกหน้านิ่งเขามองสายด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป อีกคนที่กำลังมองเขาถึงดูตกใจขนาดนั้น แล้วก็