Semua Bab รุ่นพี่คนนี้พ่อของลูก (เซต รุ่นพี่): Bab 41 - Bab 50

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามีคนตามจีบเธอ แต่เพื่อนที่รู้จักกันก็พูดถึงให้ได้ยินมาเยอะแล้ว ไหนจะคนอื่นที่เขาไม่รู้จักอีกล่ะ“ไม่ค่ะ ยังไม่ได้คุยกับใครจริงจัง ไม่มีเวลาคุยกับใครหรอก ยุ่งจะตาย”คำตอบของเธอเป็นการยอมรับว่ามีคนมาจีบและทุกคนไม่รู้ว่าเธอมีลูก ความคิดด้านชั่วของเขามันอยากให้รู้นัก พวกมันจะได้ไม่ต้องยุ่งแต่มันก็คงมีไอ้พวกที่บอกว่ารับได้ อยากดูแลทั้งแม่และลูก“มีอะไร อยู่ ๆ มาถาม”“เปล่า เห็นคนทักมาแต่เช้า”เฌอริตาหรี่ตาแคบลง มองไปยังร่างสูงสลับกับหน้าจอเครื่องมือสื่อสารของตัวเองที่ตอนนี้ก็ยังสั่นเตือนไม่หยุด มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อคืนจนเธอต้องปิดเสียงถึงได้นอน“แอบดูของชาวบ้าน เรียกนิสัยไม่ดีค่ะ”“เธอไม่ใช่ชาวบ้าน แต่เป็น…”เขาหยุดพูดเธอเองก็รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ ภาวนาให้เป็นคำธรรมดาที่มันไม่ส่งผลมาถึงหัวใจดวงน้อย ๆ นี้ เธอสะกดกลั้นมันไว้อย่างดีเพื่อที่จะไม่หวั่นไหวกับเขาจนกว่าเขาจะทำให้เธอไว้ใจ“เป็น”“แม่ของลูก”เจ้าของใบหน้าผุดผ่องแย้มยิ้มพลางหัวเราะในลำคอ ก็ดีกว่าเขาพูดคำอื่นออกมา คำนี้เธอพอรับได้ขี้เสือกไม่พอยังหวงก้างอีกนะพ่อ!“เฌอเป็นแม่ของลูกที่ดีอยู่แล้วค่ะ ต่อให้คุยเป็

ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามีคนไม่ชอบหน้า อาจมาจากเรื่องการประกวดหรืออะไรก็แล้วแต่ที่อยู่บนตัวเธอมันทำให้คนพวกนั้นไม่ชอบแต่เธอมั่นใจว่าไม่ได้ไปทำนิสัยแย่กับใครก่อนแน่นอน“แล้วช่างซ่อมจัดการให้แล้วใช่ไหม”เฌอริตาพยักหน้าให้เพื่อนสนิท พลางปล่อยลมหายใจที่เพิ่งสูดเข้าไปมากมายนั้นออกมายาวเหยียด“แล้วคนนั้น ยังไงอะ”ป็อปเลือกที่จะไม่เอ่ยชื่อแต่อีกฝ่ายรับรู้ว่าหมายถึงใคร เธอเหลือบมองเพื่อนสนิทครู่หนึ่งแล้วก้มลงมาสนใจตัวหนังสือบนเอกสารต่อจนเพื่อนต้องยิ่งคำถามเพิ่ม“กลับมาคุยหรือยังไง”“ไม่รู้เหมือนกัน ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะมาแบบไหน”“แล้วแกคิดยังไงอะ”เพื่อนสนิทยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยความอยากรู้แต่ไม่น่าหมั่นไส้เท่ารอยยิ้มบนใบหน้าทีฌอมองว่ายียวนเหลือเกิน“อยากทำให้รู้สึกลำบากบ้าง คิดย้อนไปแล้วก็…โมโห” ทั้งเหนื่อยทั้งโกรธสองปีก่อนนั้นกว่าเธอจะผ่านในแต่ละวันได้มันไม่ง่ายเลยนะ แต่จะโทษเขาทั้งหมดมันก็ไม่ใช่ เธอเองก็พอมีเหตุผล หากแต่ความรู้สึกบางอย่างมันยังปะปนอยู่ในนี้“รอดูไปเรื่อย ๆ แล้วนี่เขามาทำดีกับลูกอย่างเดียวหรือยังไง”“รู้แล้วอุบไว้”ป็อปรีบพยักหน้าด้วยความอยากรู้เต็มทน พอเพื่อนก

เฌอริตาอ่านข้อความของคนที่เพิ่งส่งมาแล้วก็กดออกจากหน้าต่างสนทนา เธอไม่ได้ตอบกลับเขา ไม่แม้แต่จะขอบคุณ ไม่ใช่เพราะโกรธกันหรืออะไรแต่เธอเหนื่อยล้าจนไม่อยากคุยเรื่องที่ถูกโจมดีอยู่ตอนนี้แล้วช่างแม่งคำนี้ถูกขุดขึ้นมาใช้เมื่อถูกสายตาและคำถามมากมายถาโถมใส่ มีข้อความจากใครหลายคนส่งเข้ามา ทั้งคนเพิ่งรู้จักและคนไม่รู้จัก ทุกคนต่างขุดคุ้ยและอยากรู้เรื่องส่วนตัวของเธอเพจร้านผู้ติดตามเพิ่มขึ้นหลายพัน เฟซบุ๊กส่วนตัวที่ผู้ติดตามเพิ่มขึ้นตั้งแต่ที่เธอรับตำแหน่งตอนนี้ก็มีคนแห่มาติดตามเธอเรื่อย ๆ บางคนโรคจิตถึงขั้นมาถามตามคอมเมนต์ใต้รูปที่เธอถ่ายกับลูกก็มีเธอไม่เคยปิดบังว่ามีลูก รูปที่ถ่ายน้องฌอนก็ลงประจำ ยกเว้นช่วงหลังมานี้แทบไม่มีเวลาอัปเดตชีวิตให้ใครรู้ แล้วคนนอกที่เพิ่งรู้จักเธอจำเป็นต้องด่าทอดูถูกกันขนาดนั้นเลยหรือ“กูอยากรู้ว่าใครมันเป็นแอดมินเพจนี้ กูต้องรู้ให้ได้!! จะจิกหัวมันมาทึ้งไม่เลือกหน้า!”ป็อปรัวส่งข้อความต่อว่าฝ่ายนั้นอย่างไม่เหลือความอดทน ตอนนี้เพื่อนถูกยกเลิกงานทั้งหมดที่ต้องเป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัย ถูกคนที่ไม่รู้จักแสดงความคิดเห็นในพื้นที่ส่วนตัวจนเสียหายทางความรู้สึกหมดแล้วพว

เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เจอกันอีกครั้ง ที่เขาเข้าใกล้เธอขนาดนี้ กลิ่นหอมที่ว่าหอมตอนนี้มันใกล้จนตีวนเข้าจมูกเกิดเป็นความไหวหวั่น ความรู้สึกทุกชื่อเรียกมากองรวมกันอยู่ตรงกลางอก“ร้องไห้ทำไม”ระหว่างที่ถามริมฝีปากเขาแนบอยู่กับหูเธอ เสียงที่ดังเหมือนกระซิบนั้นทำให้เธอรู้สึกประหลาดจนต้องเบี่ยงหน้าหลบ“ปล่อยก่อน งั้นไม่คุย”“สัญญาก่อนว่าไม่ไล่ ไม่โกรธ”เขายังไม่ปล่อยซ้ำยังกล้าต่อรองเธอ!“ถ้าไม่ปล่อยตอนนี้จะโกรธจริง”เขารีบผละออก ยกมือขึ้นสองข้างมาไว้เหนือเอว กางฝ่ามือหันมาทางเธอแล้วรีบก้าวขายาว ๆ ที่เธอเทียบไม่ได้นั้นเข้ามาในบ้านอย่างกับรู้ทันเพราะถ้าเขายังยืนอยู่หน้าประตูเธอไม่ให้เขาเข้ามาแน่เจ้าเล่ห์!“ลูกหลับแล้วจริงเหรอ พี่ยังไม่ได้กอดเลย”“เขาเป็นไข้ก็เลยให้กินยาแล้วหลับไปเอง”เธอตอบเขาทั้งที่ยังรู้สึกโมโห แต่ก็มีความรู้สึกอีกชื่อลอยอยู่ตามอากาศพยายามแทรกซึมเข้ามาในโพรงอก สายตาที่เขามองมา ความเป็นห่วงที่มาพร้อมกับความเจ้าเล่ห์นั้นทำให้เธอสับสนกับตัวเอง“ขอเข้าไปดู”เฌอริตาไม่ได้อนุญาตแต่ก็ไม่ห้ามเธอเดินผ่านเขาไปแล้วเข้าไปอาบน้ำเพราะมันดึกมากแล้ว บูมก็เดินเข้าไปหาลูกด้วยสีหน้าเป็นกังวล

ลมหายใจของคนตัวเล็กหอบหนัก ในหัวอื้ออึง สติกระจัดกระจายไปหลายที่ ร่างกายอ่อนเปรี้ย ดวงตาหยาดเยิ้มฉ่ำปรือ“หวานจัง”ขยับพูดขณะที่ริมฝากยังแนบชิด ขบกลีบปากของเธออย่างหยอกเย้า คนตัวเล็กอกสั่นขวัญผวาเมื่อเขาขยับริมฝีปากออกจากลีบปากเธอ กดแนบลงที่แก้ม ขยับไปที่ขมับ“พี่บูม” อยากตีปากตัวเองสักสิบที ตั้งใจจะห้ามเขาแต่เสียงเธอกลับสั่นพร่าราวกับเชื้อเชิญ“ครับ” เขาตอบทั้งที่ยังง่วนอยู่กับการก่อกวนเธอ กำปั้นเล็กที่ทุบอยู่ตรงอกไม่มีผลให้คนตัวใหญ่สะทกสะท้าน กล้ามเนื้อไม่มีสะเทือนเลยสักนิด“ไปดูลูกก่อนค่ะ”ชายหนุ่มหัวเราะหึคล้ายชอบใจ เธอเลือกใช้คำได้ดีทีเดียว อยากจะให้เขาปล่อยแล้วหนีแต่ให้ความหวังคล้ายจะกลับมาต่อกันอีก“ข้างนอกหนาวจัง นอนข้างในด้วยได้ไหม”“เฌอมีผ้าห่มให้”“พี่นอนกับพื้น ไม่ขึ้นเตียงให้เธอต้องลำบากแน่นอน”เฌอริตาไม่ยอมตอบเธอขยับตัวเพื่อให้เขาปล่อย อยู่อย่างนี้ต่อรองไปเธอก็แพ้ เขากอดรัดเธอไว้ทั้งร่างจะเอาแรงที่ไหนไปสู้“ได้คืบจะเอาศอก”“ไม่ได้จะเอาศอก” จะเอาเธอต่างหากเขาคิดเล่น ๆ แล้วยิ้มตามหลังคนตัวเล็กที่เหมือนจะยอมให้เข้าไปนอนในห้องด้วยกัน แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เพราะเ