Semua Bab เล่ห์แค้นจินฉาน: Bab 11 - Bab 20

หลีกงกงได้มาเยือนที่ตำหนักผิงอันหลังจากที่จินฉานกับชุนเยี่ยนกลับมาจากราชอุทยานในช่วงบ่ายเพื่อกลับมารับประทานอาหารกลางวัน แล้วแจ้งว่าฮ่องเต้ได้มีการพลิกป้ายชื่อของนาง ขอให้นางเตรียมตัวให้พร้อม ซึ่งนางเองก็รับราชโองการนั้นโดยไม่มีการอิดออดแต่ประการใดเวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยและพักผ่อนอิริยาบถอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อแสงจันทร์เปลี่ยนทิศ นาฬิกาน้ำบ่งบอกเวลายามเฉิน (ประมาณหนึ่งทุ่มถึงสามทุ่ม) เกี้ยวลายหงส์ที่ประดับด้วยทองคำและอัญมณีหรูหราก็มารับจินฉานถึงหน้าตำหนัก โดยมีชุนเยี่ยน เฉิงฮวาน และปี้อัน มาส่ง ระหว่างทางนั้น จินฉานยังได้ยินเสียงหลีกงกงอธิบายเรื่องราวต่างๆ อยู่เป็นระยะ ซึ่งตัวจินฉานเองก็รับฟังอยู่ มิได้กล่าวอันใดออกไป นางเพียงนั่งอยู่ในเกี้ยวอย่างสงบ ประสานมือไว้บนตัก ดวงตาจับจ้องแหวนหยกสีเขียวเข้มที่อยู่บนนิ้วเงียบๆ นางใช้ปลายนิ้วลูบแหวนวงนั้นอย่างทะนุถนอม นัยน์ตาสองข้างพลันมีม่านน้ำตาฉาบบางๆ เอ่ยพึมพำเสียงเบา“หลี่หยวน ท่านอยู่กับข้านะ อยู่กับข้า ให้ฉานเอ๋อร์ผ่านวันคืนนี้ในวังหลวงไปให้ได้”ใช้เวลาไม่นานนักเกี้ยวหงส์ก็หยุดลงที่ตำหนักปีกขวาของตำห

หลังจากช่วงเวลาแห่งความสุขผ่านพ้น อี๋เหม่ยเหรินแห่งตำหนักผิงอันในสภาพเปล่าเปลือย โดยมีอ้อมแขนกว้างโอบกระชับ ให้ความรู้สึกสนิทแนบเนื้อ ขาข้างหนึ่งกอดก่ายเรียวขางามทั้งคู่ของนางเอาไว้ หมายจะกลืนกินให้หมดทั้งตัว ต้นขาด้านในยังเหนียวเหนอะด้วยเชื้อพันธุ์ที่เขาทิ้งไว้ในกายนาง จนนางยังคิดว่าตนเองกำลังถูกงูใหญ่ที่เพิ่งลอกคราบรัดพันเอาไว้จินฉานเหม่อมองไปยังหน้าต่าง ราวกับแสงจันทร์ที่ทอแสงนุ่มนวลนั้นจะช่วยปลอบประโลมหัวใจของนางกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ฮ่องเต้นั้นแม้อายุจะมีเลขสี่นำหน้า แต่กำลังวังชาและความต้องการนั้นมิได้ลดน้อยถอยลงแต่อย่างใด ถึงช่วงเริ่มต้นจะอ่อนโยนละมุนละม่อม ทว่าเมื่อตอนที่ร่างกายของทั้งสองสอดประสานกัน กลับเป็นตัวฮ่องเต้เองที่ระงับกักกั้นอารมณ์ไม่อยู่ แม้สีหน้าของหญิงสาวใต้ร่างจะแสดงถึงความเจ็บปวดฝืดคับด้วยยังไม่พร้อม แต่อีกฝ่ายก็ใช้กำลังหักหาญน้ำใจด้วยกำหนัดกล้า กระแทกกระทั้นเร่งเร้าจนเสร็จสมในที่สุดถ้าเป็นองค์หญิงน้อยจินฉานสมัยที่ยังอยู่ป๋ายอี้คนนั้น คงไม่อาจทานทนกับเรื่องทารุณเช่นนี้ได้ สองมือคงเปะปะจิกข่วน กรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บ และสุดท้ายก็จบลงด้วยเสียงสะอึกอื้น

จริงอย่างที่ชุนเยี่ยนกล่าวไว้ ตลอดหกวันที่เหลือนั้น ทางฮ่องเต้ได้ให้หลีฮุ่ยส่งน้ำแกงรสเปรี้ยวอมหวานนั้นมาให้ทุกเช้า โดยแต่ละครั้งนั้นหลีฮุ่ยจะจับจ้องจินฉานว่าได้ดื่มน้ำแกงนั้นจนหมดหรือไม่ ซึ่งเด็กสาวก็แกล้งไม่รู้ไม่ชี้ ดื่มจนเกลี้ยงถ้วยไม่เคยเหลือแม้แต่หยดเดียว เมื่อเห็นแบบนั้นขันทีประจำพระองค์ก็จะยิ้มแย้มพอใจ จากนั้นจึงรีบกลับไปรายงานฝ่าบาทก่อนประชุมเช้าจะเริ่ม ส่วนจินฉานเองก็เตรียมล้างหน้าวีผม ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เพื่อเตรียมไปถวายบังคมที่ตำหนักเฟิ่งหวง ซึ่งบรรยากาศของตำหนักเฟิ่งหวงก็มิได้แตกต่างไปจากเมื่อเจ็ดวันก่อน สงบสุขราบเรียบ มีแต่เสียงหัวเราะละมุนละไมอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ที่พิเศษเสียหน่อยก็ตรงที่ตรัสชื่นชมจินฉานที่แม้จะผ่านการถวายการปรนนิบัติมาค่อนคืน ร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียแรงก็ยังมีใจภักดี ตั้งใจที่จะมาถวายบังคมพระนางอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง จึงใคร่อยากให้นางสนมหน้าใหม่ที่มาพร้อมกับจินฉานได้ดูเป็นตัวอย่างเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าคำพูดของฮองเฮาทำให้จินฉานกลายเป็นเป้าอันใหญ่ที่ถูกสายตาคมกริบราวลูกศรจากสนมนางในหลายสิบคน ณ ที่นั้นที่พุ่งมาปักอย่างแม่นยำ เรียกได้ว่าฮองเฮาเป็นพวกปากปราศรัยน้

ตำหนักหรูอี้ของจินเฟยนั้นเป็นตำหนักที่หรูหราสมฐานะพระสนมชั้นเฟย ภายในอบอุ่นประดุจฤดูใบไม้ผลิด้วยเตาถ่านถึงสี่เตา แต่ละเตาบรรจุถ่านหงหลัวชั้นดี เวลาลุกไหม้แดงโชติช่วงสม่ำเสมอ ไร้เขม่าควันรบกวนซ้ำยังส่งกลิ่นหอมละมุน จินเฟยเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้เซียงเฟยข้างกัน ก่อนสั่งให้นางกำนัลนำน้ำชาและเครื่องว่างเข้ามา ทั้งขนมหยวนเป่า ขนมเปี๊ยะเหมยกุ้ย แต่สิ่งที่สะดุดตาจินฉานกลับเป็นห่อลูกกวาดและผลไม้เชื่อมหั่นเป็นชิ้นขนาดพอดีคำ ห่อด้วยกระดาษหลากสีคละเคล้ากันไป นางหยิบห่อกระดาษสีแดงสดขึ้นมาอย่างรู้สึกคุ้นเคย “เหมือนหม่อมฉันเคยกินลูกกวาดชนิดนี้มาก่อน...”“ที่ป๋ายอี้หรือ?”“เพคะ แต่ระหว่างทางมาที่นี่ มีอยู่ช่วงหนึ่งหม่อมฉันไม่ใคร่สบายนัก องค์ชายห้าเห็นดังนั้นจึงประทานลูกกวาดเช่นนี้เหมือนกันให้หม่อมฉัน บอกว่าเสด็จแม่ของพระองค์เป็นคนปรุงขึ้นมาเอง อมให้ละลายในปากช้าๆ จะทำให้หยุดไอได้”จินเฟยพยักหน้า จากนั้นจึงหยิบลูกกวาดสีเดียวกับที่อยู่ในมือจินฉานแกะออกให้ดู “สมัยที่ข้ายังอยู่ป๋ายอี้ เสด็จพี่...เสด็จพ่อของเจ้ามักไอมีเสมหะบ่อยๆ เวลาที่มีอากาศหนาว แต่ก็ไม่ทรงโปรดเสวยโอสถที่หมอหลวงจัดให้ ข้าจึงป

จินฉานกับจินเฟยสบตากันเพียงอึดใจ จากนั้นจินฉานจึงหันไปตอบขันทีส่วนพระองค์ของฮ่องเต้ “ข้าทราบแล้ว ขอบคุณหลีกงกงที่อุตส่าห์นำความมาบอกด้วยตนเอง”“เรื่องเล็กน้อย มิได้ลำบากเลยสักนิด” หลีฮุ่ยเอ่ยอย่างถ่อมตน จากนั้นจึงขอทูลลากลับ จินเฟยส่งยิ้มละไมให้หลานสาว “เจ้ามาถึงเพียงไม่กี่วัน ฝ่าบาทก็พลิกป้ายชื่อเรียกเจ้าถวายการปรนนิบัติเป็นครั้งที่สองแล้ว นับว่ามีวาสนาอย่างยิ่ง”“ฝ่าบาทตอนนี้กำลังเหมือนเด็กน้อยที่กำลังเห่อของเล่นใหม่ ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่พระองค์จะหน่ายของเล่นชิ้นนี้จนความโปรดปรานสิ้นสุดลง” จินฉานว่าอย่างอ่อนน้อม ขณะที่จินเฟยเอ่ยต่อ“โปรดปรานหรือไม่ ดูจากที่เจ้าสนิทกับหลีกงกงก็พอคาดเดาได้ นับว่าฉลาดยิ่งที่รู้จักเข้าหาขันทีคนสนิทของฝ่าบาท”“แต่คงฉลาดมิสู้ท่านอาหญิงที่มองเพียงปราดเดียวก็ทราบอย่างทะลุปรุโปร่ง” เด็กสาวยิ้มเอ่ย “ท่านอาหญิงทราบได้อย่างไร?”“ที่ข้ารู้ เพราะดูจากหัวด้ามแส้ปัดของหลีกงกง ข้ากับหลีกงกงค่อนข้างพบหน้ากันบ่อยครั้ง แต่เท่าที่จำได้ ที่หัวด้ามแส้ปัดของเขามิมีแก่นทับทิมแดงประดับเช่นนั้นอยู่ ถึงเขาจะบอกข้าว่ามันเป็นเพียงแค่ปะการังแดงซาติง (ปะการังแดงแบ่งออกเป็นห้าวรรณะซึ