Semua Bab เล่ห์แค้นจินฉาน: Bab 121 - Bab 129

ยิ่งใกล้กำหนดคลอดเข้ามาเท่าใด เซวียนเฟยนั้นกลับจิตใจหดหู่เศร้าหมอง นางอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงพลางลูบครรภ์นูนโตของตน ในใจรู้สึกทั้งรักและหวาดกลัวเด็กน้อยที่กำลังจะเกิดมาคนนี้ไม่น้อย ยามปกตินั้นเจ้าตัวน้อยจะนอนนิ่งสงบเสงี่ยมอยู่ในท้องฟังนางอ่านหนังสือหรือร้องเพลง เมื่อรู้สึกพอใจก็จะเตะท้องนางเบาๆ จนถึงกับคิดไปว่าช่างเป็นเด็กที่อ่อนโยนรักมารดาของตนเหมือนกับบิดาบังเกิดเกล้าของเขายิ่งนัก ทว่าเมื่อถึงเวลาในช่วงคืนสิบห้าค่ำและคืนแรมสิบห้าค่ำของทุกเดือน มีเพียงสองวันนี้ที่บุตรในครรภ์ของนางจะกลายเป็นมารร้าย ดิ้นพล่านไปทั่วท้องของนาง ท้องซึ่งเคยนูนกลมถูกสิ่งที่คล้ายขาเล็กๆ ข้างหนึ่งถีบออกมาสุดแรงจนหน้าท้องโป่งใสเห็นเส้นเลือดเขียวพร้อยประหนึ่งถุงน้ำที่กำลังจะระเบิดแตกออก เมื่อเห็นยามใดเซวียนเฟยมักจะหวาดกลัวแทบสิ้นสติจนนึกอยากคว้ากรรไกรที่วางอยู่กับชุดเย็บปักที่นางไว้ใช้เย็บเสื้อผ้าและเครื่องใช้ของลูกมากรีดแหวกท้องของนางออกแล้วโยนทารกน้อยที่อาละวาดราวกับไม่ใช่มนุษย์ทิ้งออกไปเพื่อให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดทรมานเนื่องจากสุขภาพทั้งกายและใจที่สลับดีร้ายมาเกือบครึ่งปี แม้จะพยายามดื่มยาน้ำหร

...กว่าฮ่องเต้จะยอมเสด็จมาตำหนักปิงตี้เหลียน ขันทีน้อยผู้นั้นจำต้องมาทูลเชิญถึงสามครั้งสามครา จนคราที่สี่ที่จินฉานบอกว่าจะขอตามมาด้วย ฮ่องเต้จึงยอมโอบเอวกลมประคองหญิงสาวนั้นมายังตำหนักด้วยท่าทีที่ไม่รีบร้อนแต่ประการใดท่ามกลางสถานการณ์ที่วุ่นวายของตำหนักปิงตี้เหลียน มีฮองเฮาและจินเฟยล่วงมาถึงก่อนแล้ว ฮองเฮามีท่าทีตื่นเต้นระคนยินดีขณะที่ทูลรายงาน “ฝ่าบาทเพคะ เมื่อครู่หมอหญิงฟู่ออกมารายงานว่าการคลอดของน้องหญิงเซวียนเฟยนั้นราบรื่นอย่างยิ่ง คิดว่าไม่เกินสองชั่วยามพระโอรสคงคลอดออกมาอย่างปลอดภัยเพคะ”ฮ่องเต้เพียงปรายตามองนางกำนัลที่วิ่งเข้าออกห้องบรรทมพร้อมอ่างน้ำร้อนที่เปลี่ยนจากน้ำใสกระจ่างควันกรุ่น เป็นสีแดงเข้มที่มีกลิ่นสนิมเหล็กลอยคลุ้งชวนให้คลื่นเหียน ในหูยังแว่วเสียงครางแผ่วเบาดังเค้าแมวครวญของเซวียนเฟยดังลอดออกมาเป็นระยะๆ จากนั้นจึงหันไปถามจินเฟยด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยน “แล้วที่อารามหลวงมีความเคลื่อนไหวอันใดบ้าง”จินเฟยอมยิ้มราบเรียบขณะยืนอยู่เยื้องจากฮองเฮาไปเล็กน้อย “เฉกเช่นกับตอนที่ลูกหลานของราชวงศ์ของต้าเจวียนที่เกิดกับสนมลำดับเฟยเช่นทุกครั้ง ทางอารามจะจัดพิธีสวดเพื่ออำนวยพรให้การค

ศพของทารกผู้นั้นลือกันว่าถูกนำไปฝังบริเวณลานทิ้งศพของเหล่านางกำนัลขันทีอย่างเงียบๆ ไร้นาม ไร้พิธีศพ ไร้การสถาปนายศหลังจากสิ้นพระชนม์ ไม่มีการกล่าวถึง ทั่วทั้งวังหลวงต่างปฏิบัติกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคราวนั้นเป็นเพียงฝันร้ายตื่นหนึ่ง ไม่เคยมีตัวตนอันแสนอัปลักษณ์ที่เซวียนเฟยให้กำเนิดอุบัติขึ้นในตำหนักปิงตี้เหลียนมาก่อนช่วงนี้ฮ่องเต้มิอาจบรรทมที่ตำหนักใหญ่ได้ จึงได้แต่แวะเวียนไปยังตำหนักต่างๆ แต่สถานที่ที่ทำให้เขารู้สึกสงบใจลงได้อย่างที่สุดคงมีแต่งตำหนักผิงอันของอี๋ผิน ระยะหลังมานี้ถ้าไม่ต้องออกว่าราชการในตอนเช้า ก็มักจะขลุกอยู่แต่ในตำหนักผิงอัน โดยให้หลี่ฮุ่ยนำฎีกามาอ่านที่ตำหนัก ซึ่งจินฉานเองก็มิได้ทำสิ่งใดเป็นการรบกวนให้รำคาญใจ หลังจากชงชากาหนึ่งถวาย ก็มักจะหาหนังสือมาอ่าน ไม่ก็หางานฝีมือมาทำอยู่ไม่ห่างกัน ใช้เวลาร่วมกันยาวนานหลายชั่วยามอย่างสงบจากนั้นจึงร่วมรับประทานอาหารกลางวันและเย็น จากนั้นจึงให้จินฉานถวายการปรนนิบัติฮ่องเต้แล้วเข้าบรรทม เป็นเช่นนี้ต่อเนื่องนานนับครึ่งเดือนจนกลายเป็นภาพชินตาวันหนึ่งท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มหนาวเย็นในช่วงฤดูใบไม้ร่วง ใบเฟิงจากต้นเฟิงที่ปลูกอย

เซวียนเฟยช้อนตาขึ้นมองด้วยความฉงน แล้วเอ่ย “ข้าจะให้ลูกกินนม เขาหิวแล้ว เสียงร้องไห้ดังไปทั่ว เจ้าไม่ได้ยินเลยหรือ?”หยวนจิ่นขนลุกชูชันพลางหันรีหันขวางมองไปรอบๆ จนแน่ใจแล้วว่าไม่ได้ยินเสียงตามที่เซวียนเฟยกล่าวอ้างแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่มีความกล้าพอที่จะใช้คำพูดตามจริงทำร้ายจิตใจ ได้แต่จัดสาบเสื้อที่ชุ่มไปด้วยเลือดและน้ำเหลืองที่ไหลซึมออกมาจากรอบฝากล่องของอีกฝ่ายให้เข้าที่ พยายามส่งยิ้มฝืดเฝื่อนแล้วกล่าวเสียงอ่อน “อาห์ ที่แท้นายหญิงต้องการให้นมองค์ชายน้อย แต่ว่าเท่าที่หม่อมฉันเห็น ท่านไม่ได้ดื่มน้ำและรับประทานอาหารอย่างเต็มที่มาหลายวันแล้ว เกรงว่าน้ำนมจะมีไม่เพียงพอ ท่านควรจะรับประทานอะไรบ้าง” ว่าพลางผละออกจากเซวียนเฟยอย่างแนบเนียน “อย่างไรเสียให้หม่อมฉันไปดูที่ห้องเครื่องเสียหน่อย ว่ามีอะไรพอให้นายหญิงรับประทานได้บ้าง ท่านรออยู่ตรงนี้ อย่าเพิ่งไปไหนนะเพคะ”เซวียนเฟยพยักหน้าช้าๆ ท่าทีสงบเสงี่ยมว่าง่ายนั้นทำให้หยวนจิ่นเบาใจ จึงเดินไปยังห้องเครื่องเพื่อเตรียมอาหารให้ตามที่ได้ว่าไว้โดยปล่อยให้เจ้านายของตนอยู่เพียงลำพังนาฬิกาน้ำที่วางอยู่ที่มุมห้องบ่งบอกเวลาว่าผ่านไปสองเค่อแล้ว อาจเป็นเพราะอา

“ชีวิตเจ้าที่ต้องทนทุกข์อยู่ในตำหนักเย็นแห่งนี้ยังอีกยาวไกล อย่าเพิ่งรีบร้อนปลิดชีวิตตนเอง”หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองบุรุษที่นางเคยรัก เคยมีช่วงเวลาที่ตกอยู่ในบ่วงเสน่หาร่วมกัน เคยคาดหวังรอคอยถึงชีวิตคู่ที่อบอุ่นพร้อมหน้า ทว่าคนตรงหน้านี้กลับไม่เหลือเค้าของผู้ที่อยู่ในห้วงความทรงจำอีกต่อไป กลับเป็นบุรุษที่เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เป็นผู้ชายที่พร้อมจะสลัดนางออกไปจากชีวิตเพื่อลาภยศของตนอย่างแท้จริง...หลีอ๋องปล่อยให้อดีตคนรักมองเขาจนพอใจ เขาพรูลมหายใจอย่างนึกสมเพช จากนั้นจึงหันหลังค่อยๆ เดินจากไป หญิงสาวจ้องมองแผ่นหลังสง่างามของอีกฝ่ายเขม็ง ขบฟันกรืดกรอดจนแทบแหลกละเอียด ก่อนตัดสินใจเอ่ยเรียก“ท่านอ๋อง!”เมื่อหลีอ๋องหันกลับมาครั้ง หญิงสาวก็เข้ามาประชิดตัวแล้วทำให้มิอาจปัดป้องหลบหนี รู้ตัวอีกทีสองแขนของนางก็สวมกอดเขาไว้แน่นอีกครั้ง พร้อมริมฝีปากอิ่มที่ประกบเข้าที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม เพื่อมอบจูบอ่อนหวานเฉกเช่นที่พวกเขาเคยถ่ายเทแลกเปลี่ยนเวลาลอบพบกัน...สายลมด้านนอกตำหนักปิงตี้เหลียนหวีดหวิวพร้อมพัดพาความหนาวเย็นเสียดกระดูก ทว่าฮ่องเต้และจินฉานก็ยังไม่มีทีท่าขยับ ราวกับรอ