Semua Bab เล่ห์แค้นจินฉาน: Bab 31 - Bab 40

วันรุ่งขึ้น หลังจากเสร็จสิ้นการถวายบังคมช่วงเช้า ฮองเฮาตัดสินใจรั้งตัวเหล่าสนมนางในเพื่อปรึกษาหารือกันในงานเทศกาลตวนอู่ที่จะจัดขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้า “จริงอยู่หน้าที่ในการจัดเตรียมงานส่วนใหญ่จะเป็นตัวข้า หลิวกุ้ยเฟย และจินเฟย ร่วมกันเป็นแม่งานกำกับฝ่ายพิธีการ แต่ตัวข้าเองก็อยากให้เหล่าสนมนางในมีส่วนร่วมทำให้งานครึกครื้น นอกจากจะมีการร่วมกันทำขนมโร่วจ้งรสชาติแปลกใหม่ให้ฝ่าบาทและหวงไทโฮ่วเสวยแล้ว ถ้าเป็นไปได้ก็ขอให้มีการจัดการแสดงเล็กน้อย ถ้าน้องหญิงคนใดมีความสามารถในการขับร้องร่ายรำสามารถเข้าร่วมได้ทันที มิต้องเกรงใจ”เหล่าบุปผางามต่างขานรับด้วยท่าทีกระตือรือร้นแข็งขัน จากนั้นจึงมีเสียงสนทนาแผ่วเบาแต่ไพเราะปานนกการเวกกล่าวถ้อยวาจาซักถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนหวานพอเป็นพิธี ฮองเฮามองเห็นเช่นนั้นก็ให้พึงพอใจอย่างยิ่ง การสนทนาดำเนินไปครู่หนึ่ง ฮองเฮาจึงมีรับสั่งให้เหล่าสนมนางในแยกย้ายกลับตำหนักของตนจินเฟยก้าวออกจากตำหนักเฟิ่งหวงโดยมีนางกำนัลประคองอยู่ไม่ห่าง มิคาดว่าผู้ที่เดินตามหลังมาโดยทิ้งระยะห่างอย่างเหมาะสมจะเป็นอี๋เหม่ยเหริน จินฉาน นางหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเด็กสาวที่ย่อกายทำคว

เข้าช่วงกลางวสันตฤดู ต้นจื่อเถิงที่ปลูกไว้เหนือศาลาน้อยหน้าตำหนักผิงอันเริ่มเลื้อยรัดราวกับอ้อมกอดอันอ่อนโยน แล้วผลิใบออกช่อดอกสีม่วงอ่อนปกคลุมทั่วศาลา สายลมอ่อนพาให้ดอกจื่อเถิงที่ห้อยระย้านั้นระบัดไหวชวนให้ผู้ที่นั่งอยู่ใต้ศาลานั้นรู้สึกรื่นรมย์ชุนเยี่ยนที่พักผ่อนจนอาการดีขึ้นแล้วอยู่รับใช้จินฉานเงียบๆ ดวงตากลมโตจ้องมองปลายนิ้วอ่อนช้อยของผู้เป็นนายพรมลงบนเส้นไหมสามเส้นที่ขึงอยู่กับพิณสามสาย พร้อมเสียงนุ่มนวลอ่อนหวานขับร้องบทเพลงพื้นบ้านของป๋ายอี้คลอไปด้วย เด็กสาวยิ่งฟังยิ่งรู้สึกจนอดอมยิ้มไม่ได้ “นานแล้วที่หม่อมฉันไม่ได้ฟังเพลงพื้นบ้านของป๋ายอี้ ชวนให้คิดถึงบ้านเหลือเกินเพคะ”“ต้องขอบคุณจินเฟยที่ให้ยืมพิณซานเว่ยเสี้ยน (พิณสามสายชนิดหนึ่ง ที่ญี่ปุ่นเรียกว่าซามิเซ็ง) คันนี้มา” จินฉานว่า “อ้อ เจ้าต้องไปขอบพระทัยฮ่องเต้ด้วย ที่หมู่นี้มิเรียกตัวข้าไปปรนนิบัติจนหาเวลามาดีดซานเว่ยเสี้ยนให้เจ้าฟังได้”“หม่อมฉันเพียงเห็นพระสนมติดตามข้างวรกายฝ่าบาทตลอดทั้งวันอยู่หลายวันแล้วหม่อมฉันรู้สึกเหน็ดเหนื่อยแทนยิ่งนักเพคะ” ชุนเยี่ยนเอ่ย จินฉานเพียงอมยิ้มจาง ขณะที่นิ้วยังคงขยับบรรเลงเพลงเนิบช้าต่อไปนั

จินฉานยิ้มเอ่ยอย่างนึกปลาบปลื้ม “จะว่าไปพี่หญิงอาจจะไม่เชื่อ วันหนึ่งหม่อมฉันไปขอพรที่อารามหลวง หลังจากสวดมนต์อธิษฐานว่าขอให้หม่อมฉันตอบแทนความดีของพี่หญิงเซวียนเฟยและผู้ที่ดีต่อหม่อมฉันด้วยของที่วิเศษล้ำค่าที่สุด หม่อมฉันยังมิทันอธิษฐานจบดี ไข่มุกสีส้มเม็ดนี้ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหม่อมฉัน” ว่าจบเด็กสาวพลันยกมือขึ้นพนมด้วยความซาบซึ้งจริงใจ“ที่อารามหลวงหรือ...ประเสริฐ...ประเสริฐยิ่ง” เซวียนเฟยพยักหน้าช้าๆ จากนั้นจึงถามต่อ “แล้วเงื่อนนี้ คือเงื่อนอันใด”“เรียกว่า เงื่อนฝ่าหลุน เพคะ” จินฉานเอ่ยด้วยรอยยิ้มราบเรียบ “จินเฟยตรัสว่า ฝ่าหลุนคือธรรมจักร คือกงล้อแห่งธรรม เพื่อใช้เป็นเครื่องเตือนใจว่าให้ใช้พระธรรมนำทาง อย่าได้หลงตกไปในห้วงแห่งกิเลสราคะเป็นอันขาด หม่อมฉันเองว่าเงื่อนเชือกนี้เหมาะกับนิสัยของพี่หญิงที่ใจบุญสุนทานนัก จึงได้ตั้งใจทำสุดฝีมือเพคะ”เซวียนเฟยเพียงยิ้มไม่ตอบคำ ทว่ามือที่กำพู่ห้อยไข่มุกนั้นสั่นระริก ราวกับมันกำลังร้อนลวกเผาไหม้ที่มือของนางอย่างแช่มช้า ค่อยๆ ลุกลามไปจนถึงหัวใจที่เต้นระรัวราวกับกลองศึก ใบหน้างดงามมีเหงื่อผุดซึมเล็กน้อย หัวไหล่สั่นไหว ประหนึ่งความหนาวเหน็บอันไร้ท

...วันถัดมา กิจวัตรประจำอารามหลวงยังคงดำเนินต่อไป กลิ่นหอมของธูปขดขนาดใหญ่ทั้งสองด้านที่ถูกจุดผสมผสานกับกำยานตำรับเฉพาะของอารามหลวง ยามเมื่อได้สูดดมชวนให้รู้สึกสงบมีสมาธิ เมื่อผสานกับเสียงสวดมนต์และเสียงเคาะไม้หัวปลาม่ออวี๋ของต้าซืออู่คงที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอยิ่งเสริมส่งให้บรรยากาศในโถงใหญ่นั้นดูเข้มขลังเปี่ยมศรัทธา อีกฝ่ายกำลังจรดจ่อไปยังบทสวดและการนับเม็ดประคำไม้จันทน์หอมร้อยแปดเม็ดในมือเมื่อบทสวดจบหนึ่งบทจนกระทั่งไม่ทันสังเกตว่ามีสตรีสองนางกำลังยืนมองอยู่เงียบๆ รอให้การสวดมนต์เสร็จแล้วอู่คงลุกขึ้นยืนเพื่อออกไปทำธุระต่อ เมื่อเห็นมาเห็น อู่คงมีท่าทีตระหนกน้อยๆ ก่อนทำการคารวะ “ถวายบังคมพระสนมอี๋”จินฉานเพียงประสานมือทำความเคารพตอบ “คารวะต้าซือ”“พระสนมเสด็จมา มิได้ให้การต้อนรับ เสียมารยาทแล้ว”“หามิได้ ตัวข้าไม่ได้ให้บอกเพราะไม่ต้องการรบกวนสมาธิต้าซือที่กำลังท่องบ่นบทสวด ถ้าเกิดข้าหาญกล้าทำเช่นนั้นยามตายข้าคงถูกลากไปชดใช้กรรมในนรกเป็นแน่”ต้าซือหนุ่มเพียงแค่ยิ้มบางออกมา “เห็นพระสนมตรัสเรื่องนรกภูมิก็ให้นึกแปลกใจนัก เท่าที่ข้าสังเกต พระสนมดูมิใช่ผู้นับถือพุทธลึกซึ้งถึงเพียงนั้น”จิน

หน้าไหนที่คิดว่าเขาเป็นบุรุษที่น่าอิจฉาที่สุดในแผ่นดินที่ได้สาวงามนับพันนางห้อมล้อม เขาอยากจับคนพวกนั้นมาแทนที่เขาสักเดือนสองเดือน เขาอยากรู้นักว่าพวกมันจะมีปัญญาพ่นถ้อยคำแบบไม่รู้ตื้นลึกหนาบางแบบนั้นได้อีกหรือไม่เพราะในท้ายที่สุด ฮ่องเต้จึงตัดสินใจว่าจะเสด็จฯ เยือนยังตำหนักตำหนักปิงตี้เหลียน (บงกชแฝด) ของเซวียนเฟย...ซึ่งบงกชแฝดนั้นเป็นสัญลักษณ์นิมิตรหมายมงคลอันดี สื่อถึงว่าผู้ใดได้พำนักย่อมมีวาสนาอย่างหาที่สุดมิได้ถึงแม้ความหมายของตำหนักจะเป็นมงคล แต่ฮ่องเต้ก็ยังไม่อยากย่างกรายเข้าไปและอยากไปหาสนมคนโปรดตามที่หัวใจต้องการมากกว่า แต่ถึงต้องการเพียงใดก็ตาม เขาก็ทำได้เพียงแค่คิด ทั้งนี้เพื่อไม่ให้สายป่านทั้งฝ่ายในและฝ่ายหน้าขาดตอน...เพราะเวินเยว่ฉางผู้เป็นบิดาของเซวียนเฟยตอนนี้เริ่มมีผลงานโดดเด่นเข้าตามากขึ้นนับตั้งแต่ภารกิจปราบปรามป๋ายอี้ อีกทั้งตำแหน่งหน้าที่และอายุราชการเหมาะสมที่จะได้เลื่อนตำแหน่งแทนเสนาบดีโยธาที่กำลังจะขอทูลลาจากตำแหน่งหน้าที่ด้วยเหตุเพราะสุขภาพและสังขารที่ร่วงโรย สิ่งที่เขาทำได้เพื่อรักษาความจงรักภักดีของเวินเยว่ฉางคือเติมเต็มความปรารถนาของตระกูลเวินที่ยอมพรากบุต