Semua Bab เงารักแห่งจันทรา: สักวันข้าจะกลับมารักท่าน: Bab 21 - Bab 30

แสงจันทร์ลอยเด่นกลางฟ้า สาดแสงเหลืองนวลลงสู่พื้นดิน ค่ำคืนอันเงียบสงบในหุบเขาอสรพิษ ที่อบอวลไปด้วยอันตรายซ่อนเร้นมู่หลินหลับตาลงอย่างแผ่วเบา นางฝันเห็นปิ่นปักผมไข่มุกจันทราส่องประกายสว่างไสว ภาพในฝันเผยให้เห็นสตรีผู้เลอโฉมราวเทพธิดาและบุรุษรูปงามดุจเซียน สตรีผู้นั้นมีใบหน้าคล้ายคลึงกับนาง ส่วนบุรุษนั้นก็ดูละม้ายกับไป๋เทียนหลง“นี่คือปิ่นปักผมมุกจันทรา... ของรักล้ำค่าที่เยว์ซินเทพแห่งจันทรา มอบให้แก่ชายคนรัก จิ่นหลิง เทพแห่งสงคราม...”ภาพความฝันแปรเปลี่ยนเป็นฉากบนสวรรค์ ที่ทั้งสองได้ทำผิดกฎของสวรรค์ สวรรค์จึงส่งทั้งสองให้มาเกิดบนโลกมนุษย์ เพื่อพิสูจน์ความรัก ซึ่งนั้นอาจจะไม่ได้หมายความว่าความรักจะสมหวัง หรือความรักจะล้มเหลวทุกอย่างอยู่ที่โชคชะตาลิขิตในความฝันเยว์ซินยอมรับบทลงโทษจากสวรรค์หวังว่าสักวันนางจะได้ครองรักกับจิ่นหลิงสักครั้ง“สักวัน... ข้าจะกลับมารักท่านอีกครั้ง”คำกล่าวลาจากใจของเทพแห่งจันทรา ทำให้ในฝันของมู่หลินโศกเศร้าหลั่งน้ำตาออกมาทั้ง ๆ ที่นางหลับใหลอยู่ในห้วงของความฝัน“มู่หลิน มู่หลิน... เจ้าเป็นอะไรไป? เหตุใดจึงนอนร้องไห้?”ซิวเหยาเขย่าตัวนางเบา ๆ เพื่อปลุกให้ได้สติ

หุบเขาแห่งเทพ...ทุกคนมุ่งหน้าเข้าสู่หุบเขาแห่งเทพด้วยความมุ่งมั่นและไม่ย่อท้อ ใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวัง แม้ไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง แต่เพราะโลกมนุษย์และคนที่พวกเขารัก พวกเขาจึงไม่ถอย แม้ข้างหน้าเต็มไปด้วยอันตรายที่อาจซุ่มซ่อนอยู่ก็ตามพวกเขาผ่านสะพานไม้เก่าๆ ที่สูงชัน ราวกับกำลังเดินข้ามขอบฟ้า ข้างล่างมีแมกไม้หนาทึบ ลมเย็นพัดเบาๆ พร่าไปด้วยหมอกหนา จนแทบไม่สามารถมองเห็นอะไรชัดเจนแต่เมื่อก้าวเข้ามาถึงหุบเขา ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปทันที ท่ามกลางความเงียบสงบ หิมะขาวโพลนปกคลุมทั่วทุกพื้นผิว บรรยากาศเย็นยะเยือกทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความหนาวสะท้านที่พุ่งตรงไปถึงกระดูก“ทุกคน ระวังตัวให้ดี แม้หุบเขานี้จะขึ้นชื่อว่าเป็นหุบเขาแห่งเทพ แต่เราก็ยังไม่อาจไว้วางใจได้ เพราะสิ่งที่ไม่คาดคิดอาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ”เซียวหานกล่าวเตือนเสียงทุ้ม“อากาศมันหนาวเกินไป ข้ากลัวว่าหากเดินต่อ ทุกคนจะถูกหิมะกัดกินจนตายแน่... พักสักครู่ ให้พวกเราได้มีโอกาสทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นอีกหน่อย”ไป๋เทียนหลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวลทุกคนต่างพยักหน้าเห็นพ้องกัน เพราะความเย็นยะเยือกนั้นทำให้แม้แต่การก้าวเดินยังกลายเป็นเรื่อง

กลางสะพานไม้ที่ทอดยาวเหนือผืนน้ำฟ้าครามมู่หลินยืนนิ่ง ประจันหน้ากับไป๋เทียนหลง สายตาของเขาฉายแสงแดงก่ำ เหมือนจอมมารผู้ทรงพลังและน่าสะพรึงกลัวที่สุด“ไป๋เทียนหลง ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่? ข้าคิดว่าข้ามาที่นี่คนเดียวเสียอีก” มู่หลินถามเสียงสั่นไป๋เทียนหลงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เจ้ามาที่นี่ได้ ข้าก็มาที่นี่ได้เช่นกัน”มู่หลินยืนนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าและถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย“ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมท่านถึงดูไม่เหมือนตัวท่านเอง?”เสียงหัวเราะห้วน ๆ ของไป๋เทียนหลงดังขึ้น“ฮ่า ฮ่า”เสียงเย็นชาที่ทำให้มู่หลินรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล“ท่านไม่ใช่เขา เขาไม่มีทางเป็นเช่นนี้!”มู่หลินสูดลมหายใจเข้าลึกและตั้งสติ ก่อนจะออกเวทดอกโบตั๋นสะกดวิญญาณขึ้นมา ทันใดนั้น พลังเวทลุกโชนในอากาศและแสงสีชมพูพุ่งออกไปยังเขาทันที“อ๊าก...”เสียงร้องออกมาพร้อมกับร่างที่ฟุบลงไปกับพื้น กลายเป็นปีศาจหิมะในพริบตา“หุบเขาเทพ แต่กลับมีปีศาจอยู่ นี่มันช่างน่าขันเสียจริง”มู่หลินพูดเสียงเบาแต่แข็งกร้าวปีศาจหิมะที่ตอนนี้กลายร่างเป็นปีศาจเต็มตัวร่ายพลังและหวังจะฟาดใส่มู่หล

หุบเขามังกรดำ“กลิ่นมารที่นี่แรงมาก... ทุกคน ระวังตัวให้ดี” ไป๋เทียนหลงพูดเสียงหนักแน่น แววตาคมกริบกวาดมองไปรอบบริเวณ“อาจารย์เคยบอกไว้ว่าหุบเขามังกรดำซ่อนความลี้ลับเอาไว้มากมาย มันมักจะโผล่มาในจังหวะที่เราคาดไม่ถึง เพราะงั้น... ห้ามประมาท แล้วก็อย่าแยกจากกลุ่ม”เซียวหานพูดเสริมก่อนหันไปสบตากับซิวเหยาเล็กน้อยราวกับเป็นห่วง“งั้น... เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ ข้าใจไม่ค่อยดีเลย” ซิวเหยากระซิบเสียงเบาพลางขยับเข้ามาใกล้เซียวหานโดยไม่รู้ตัว“แต่จะออกจากที่นี่ ต้องใช้เวลาสองวัน เส้นทางก็วกวน ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว... ข้าว่าพักกันที่นี่ก่อนดีกว่า จะได้มีแรงพรุ่งนี้”เซียวหานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลง“ข้าไปดูมาแล้ว ข้างหน้าโน้นมีโรงเตี๊ยมเก่าๆ ยังพอพักได้”เฮยเฟิงรีบแจ้ง“ดี งั้นเราจะพักกันที่นั่น”ไป๋เทียนหลงพยักหน้าแล้วหันกลับไปหามู่หลินที่ยืนมองฟ้าสลัวๆ อยู่เงียบๆ“คืนนี้เราจะแบ่งพักกันเป็นคู่ จะได้ดูแลกันง่ายขึ้น... ซิวเหยา เจ้ามากับข้า”เซียวหานยิ้มอ่อนก่อนคว้าจับมือของซิวเหยาเดินไปยังห้องพักทันที“ศิษย์พี่ ท่านนี่... ชอบใช้กำลังนักนะ”ซิวเหยาแสร้งว่าไม่พอใจแต่ก็ยอมปล่อยให้เขาจูงมืออย่

“ไป๋เทียนหลง ท่านให้น้องสาวของท่านพักกับองครักษ์ของท่านแบบนี้ แสดงว่าท่านดูออกแล้วใช่ไหม... ว่าทั้งสองมีใจให้กัน?”มู่หลินเอ่ยขึ้น พลางทอดสายตามองเขาที่นั่งอยู่บนเตียงกว้างไป๋เทียนหลงยิ้มบางๆ ก่อนตอบอย่างมั่นใจ“แน่นอน เฮยเฟิงเป็นคนดี ข้ากับเขาโตมาด้วยกัน ดูแลกันมาตั้งแต่ยังเด็ก หากน้องสาวข้าจะรักเขา ข้าก็ยินดีมาก”“ท่านนี่ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีจริงๆ”มู่หลินยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะถามต่อ“แสดงว่าตอนนี้... ท่านยอมรับไป๋เยี่ยนเป็นน้องสาวของท่านแล้วใช่ไหม?”เขานิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงจริงใจ“ไป๋เยี่ยนไม่เหมือนคนอื่น นางเห็นข้าเป็นพี่ชาย ไม่เคยดูถูกหรือรังเกียจข้าเลย ข้าก็ไม่เคยคิดรังเกียจนางเช่นกัน”มู่หลินพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถามอย่างนุ่มนวล“แล้วเรื่องระหว่างท่านกับท่านพ่อ... ท่านยังคงมีความแค้นอยู่หรือ? ข้าอยากให้ท่านลองปล่อยวางดูนะ”ใบหน้าของไป๋เทียนหลงพลันหม่นลง“มู่หลิน... ข้าพยายามแล้ว แต่ทุกครั้งที่ข้านึกถึงท่านแม่ ภาพเหล่านั้นก็ยังคอยตามหลอกหลอน มันเจ็บ... เจ็บยิ่งนัก”“แต่ตอนนี้ก็พิสูจน์แล้วมิใช่หรือ... ว่าท่านพ่อของท่านมิได้มีส่วนรู้เห็น ทุกอย่างเป็นแ