All Chapters of เงารักแห่งจันทรา: สักวันข้าจะกลับมารักท่าน: Chapter 51 - Chapter 60

รุ่งเช้า ณ ตำหนักหวงอวิ๋นแสงแดดอ่อนจางยามเช้าค่อยๆ สาดส่องผ่านม่านผ้าไหมบางเบา เสียงนกร้องไกลๆ ปลุกให้บรรยากาศเช้านี้ดูอบอุ่นเหมือนทุกวันพระนางขยับตัวเบา ๆ ใต้ผ้าห่ม ลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมรอยยิ้มจางที่ยังหลงเหลือจากความฝันเมื่อคืนความอบอุ่นที่ได้อยู่ในอ้อมกอดขององค์รัชทายาท“ท่านพี่...องค์รัชทายาท”เสียงกระซิบเบา ๆ เรียกชื่อคนรักข้างกายอย่างคุ้นชินแต่สิ่งที่พบ...คือความว่างเปล่าที่ข้างกายของนาง—ไร้เงาขององค์รัชทายาทหมอนเย็นเฉียบ ผ้าห่มถูกพับอย่างเรียบร้อยพระชายารีบลุกขึ้น นัยน์ตาเบิกโพลง หัวใจร่วงหล่นอย่างฉับพลัน“ท่านพี่...! ท่านอยู่ที่ไหน...!”“เสี่ยวเหมยองค์รัชทายาทอยู่ที่ใด เสี่ยวเหมย”นางรีบเดินไปที่หน้าต่าง หวังเพียงจะได้เห็นเงาของทัพที่ยังไม่จากไปแต่สิ่งที่เห็นคือธงหลวงที่ปลิวไสวอยู่ไกลลิบ เหนือแนวต้นสนด้านนอกกำแพงวังเขาไปแล้ว...น้ำตาไหลพรากทันทีโดยไร้เสียงสะอื้น หัวใจของนางเหมือนถูกบีบรัดแน่นจนหายใจไม่ออกฝ่ามือบางสั่นเทา ยกขึ้นแตะขอบหน้าต่างอย่างไร้เรี่ยวแรงบนโต๊ะข้างเตียง มีเพียงแผ่นกระดาษผืนหนึ่งพับวางไว้อย่างเรียบร้อยพระชายาค่อยๆ หยิบมันขึ้นมา มือสั่นระริกจนเกือบหล

เสียงแตรศึกดังก้องปลุกระดมทั่วค่าย! ธงประจำราชวงศ์หวู่หลงสะบัดพลิ้วในสายลมแรง ท่ามกลางเสียงฝีเท้าม้านับร้อยที่กระทบพื้นดินเป็นจังหวะ“ตึก ตึก ตึก!”ราวกับฟ้ากำลังสั่นสะเทือน กองทัพม้าเคลื่อนพลอย่างพร้อมเพรียงสู่สนามรบอันดุเดือดกองทัพเดินทางผ่านป่าทึบและเนินเขาสูงต่ำ จนมาถึง หมู่บ้านชิงเฉ่าหมู่บ้านกลางทุ่งหญ้าเขียวขจีในแคว้นหวู่หลง สายลมพัดหญ้าเอนไหวราวกับคลื่นสมุทร ใต้ท้องฟ้าอันเงียบงัน มีเพียงเสียงหัวใจสองดวงที่เต้นระรัวท่ามกลางการจากลา...“เหยียนซือ... เจ้ารอข้าที่หมู่บ้านนี้ ข้าจะกลับมาพร้อมชัยชนะ... เจ้ารอข้านะ!”องค์รัชทายาทกล่าวด้วยแววตาแน่วแน่ พลางจับมือพระชายาแน่น“ข้าจะรอท่านที่นี่... เราจะกลับวังหลวงด้วยกัน!”นางฝืนยิ้มทั้งน้ำตา กอดลาพระองค์แนบแน่นราวกับไม่อยากปล่อยจากไปลมหนาวพัดแรงขึ้น ทุ่งหญ้าเอนเอียงตามแรงลม เสียงกีบม้าเริ่มกระหึ่มดัง“แกร๊ง! แกร๊ง!”ตึกตัก... ตึกตัก... ตึกตัก! เมื่อพระองค์ควบม้าออกไป“ข้าจะรอท่านนะ!”เสียงของพระชายาดังก้องตามองตามหลังไป แม้ภาพจะเลือนลาง แต่คำมั่นสัญญาชัดเจนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดถึงสนามรบในอีกหลายวันต่อมาเสียงดาบปะทะดาบ“เคร้งงงง!!” ดัง

เสียงนาฬิกาเรือนหรูในห้องนอนของคฤหาสน์ใหญ่กลางกรุงดังขึ้นบอกเวลาเที่ยงคืนแสงจันทร์ส่องผ่านม่านโปร่งบางทอดเงาเย็นลงบนใบหน้าของหญิงสาวที่นอนหลับตาใบหน้าสวยหวาน ผิวขาวซีดเหงื่อซึมออกมาตามขมับ หัวใจเต้นเร็วเหมือนเพิ่งผ่านการวิ่งออกกำลังกายมา... ทั้งที่เธอแค่นอนหลับฝัน"หลี่หยางเฉิน... อย่าไป... อย่าทิ้งข้าไว้...กลับมาหาข้าได้โปรด"เธอกระซิบเสียงแผ่ว ร่างสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจอธิบายได้ แม้ลืมตาตื่นขึ้นมา หัวใจก็ยังเต้นโครมครามเหมือนจะหลุดออกมา เธอไม่เข้าใจว่าฝันถึงผู้ชายคนเดิมทุกคืนได้อย่างไร ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้าเขาในชีวิตจริงมาก่อนชื่อของเธอคือจางเจียว ทายาทคนเดียวของตระกูลจาง หนึ่งในตระกูลผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของกลุ่มธุรกิจระดับประเทศ ชีวิตเธอไม่เคยขาดเหลืออะไรเลย... เธอกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เล็ก ถูกเลี้ยงดูตามใจด้วยคุณปู่ที่สุดแสนจะใจดีในเช้าวันต่อมา“คุณหนูครับ ถึงเวลาออกเดินทางแล้วครับ”เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มดังขึ้นด้านหน้าเธอ จางเจียวหันไปมองชายหนุ่มในชุดสูทดำเข้ารูปที่ยืนตรงด้วยท่าทางสุภาพ บอดี้การ์ดคนใหม่ของเธอ — เหยี่ยนหลงทันทีที่สายตาทั้งสองสบกัน โลกทั้งใบก็เหมือนหยุดหมุ

รถแล่นไปจอดในเรซิเดนต์หรูกลางเนินเขา แสงไฟสลัวนวลละมุนส่องกระทบผนังหินอ่อนสีอุ่น เสียงคลื่นลมจากทะเลสาบด้านล่างกระทบชายฝั่งเบา ๆ ให้บรรยากาศทั้งสงบ... และร้อนแรงในเวลาเดียวกันเหยี่ยนหลงอุ้มร่างบางตัวเล็กลงจากรถอย่างเบามือ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปในห้องรับแขกกลางบ้านที่เย็นสบายด้วยระบบอัตโนมัติจางเจียวยังอยู่ในสภาพร้อนรุ่ม แก้มแดงจัด หายใจถี่ ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยเหมือนกำลังเรียกร้องอะไรบางอย่างจากเขา...เขาวางเธอลงบนโซฟายาวนุ่ม แล้วลุกขึ้นถอดสูทโยนทิ้งอย่างลวก ๆ ก่อนจะก้าวไปเปิดแอร์ให้เย็นลงอีกระดับ แล้วรีบเดินกลับมานั่งข้าง ๆ“น้ำ...”เธอครางเสียงเบาเหมือนละเมอจางเจียวนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีเข้ม ใบหน้าแดงเรื่อจากทั้งแอลกอฮอล์และความร้อนที่ก่อตัวในอก สายตาของเธอยังไม่มั่นคงนักเมื่อเงยหน้ามองชายหนุ่มที่เพิ่งช่วยเธอจากกลุ่มชายแปลกหน้า“ขอบคุณที่ช่วยฉัน...”เสียงของเธอเบาแผ่วแต่เต็มไปด้วยแรงสั่นสะเทือนบางอย่างที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่อาจควบคุมกู้เหยียนหลงยื่นแก้วน้ำเย็นให้กับเธอ เธอรับมันมาดื่มอย่างกระหายเขาขยับเข้ามานั่งข้าง ๆ จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากกายของเขา เธอรู้สึกว่าเวลานี้อยากเข

เสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังมาอย่างแนบชิดทำให้จางเจียวรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ห่าง เธอยังรู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่จับจ้อง...จนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ“เมื่อครู่...คุณหนูหวั่นไหวบ้างไหมครับ”เสียงทุ้มต่ำของเหยี่ยนหลงดังขึ้นข้างหู ราบเรียบแต่แฝงความห่วงใยที่ชวนให้ใจอ่อนจางเจียวหยุดเดินหันกลับเล็กน้อย“ถ้าฉันบอกว่าหวั่นไหว...นายจะทำยังไงล่ะ”ไม่ทันให้คำตอบจากเขาหลุดออกมา เหยี่ยนหลงก็ก้าวเข้ามาแนบชิด คว้าเอวเธอมากอดแน่นจนร่างบางแทบจะซุกอยู่ในอกของเขา กลิ่นหอมอ่อนจากน้ำหอมราคาแพงล้อมรอบเธอไว้ทันที“นี่นาย...เหยี่ยนหลง! ปล่อยฉันนะ! นายจะทำอะไร!”“ผมไม่ชอบให้คุณหนูของผม...หวั่นไหวกับใครนอกจากผมคนเดียว”คำพูดของเขากระซิบชิดริมใบหูจนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดผิวแก้มเนียน หัวใจเธอเต้นแรงราวกับจะทะลุอก“นายกับฉัน...ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย อย่ามาแสดงความเป็นเจ้าของ”เธอพยายามดันเขาออก แต่มือแข็งแรงกลับกระชับแน่นขึ้น“หรือคุณอยากให้ผม...ย้ำว่าเราเป็นอะไรกันแน่”น้ำเสียงนั้นทั้งนุ่มและเจ้าเล่ห์ เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีก เฉียดริมฝีปากของเธอเพียงเสี้ยวนิ้ว ความร้อนจากตัวเขาแผ่ซ่านเข้าสู่ร