All Chapters of เงารักแห่งจันทรา: สักวันข้าจะกลับมารักท่าน: Chapter 31 - Chapter 40

“ข้านึกว่าพวกเราจะต้องจบชีวิตอยู่ในวังวานรเสียแล้ว...”ไป๋เยี่ยนกล่าว พลางถอนหายใจยาวเฮยเฟิงหันมามองนาง ดวงตาคมเปล่งแสงอ่อนโยน“ข้าไม่มีวันปล่อยให้เจ้าตายหรอก ไป๋เยี่ยน”เขาพูดพลางยื่นมือไปลูบศีรษะของนางเบา ๆ ด้วยความอาทรไป๋เยี่ยนยิ้มเย้ย แต่แววตายังคงเปี่ยมไปด้วยความอุ่นใจ“จริงหรือ? แต่ตอนที่อยู่ในวังวานร พวกเจ้าทุกคนแทบจะหมดแรงจนจะสลบแล้วนี่นา”เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากทุกคน บรรยากาศคลายความตึงเครียดลงเล็กน้อย“ก็ต้องขอบคุณเจ้านั่นแหละ ไป๋เยี่ยน...น้องสาวที่แสนเก่งของพี่”ไป๋เทียนหลงกล่าว พลางยิ้มอ่อนโยนให้น้องสาวของตนไป๋เยี่ยนเม้มริมฝีปาก น้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว“พี่ใหญ่...ข้ายินดีที่จะช่วยทุกคน และที่สำคัญ...ข้ายินดีที่พี่รับข้าเป็นน้องสาวอย่างไม่มีเงื่อนไขใด ๆ”“พอเถอะ...อย่ามาทำให้พี่ซึ้งตอนนี้เลย”ไป๋เทียนหลงพูดกลั้วหัวเราะเบา ๆ พลางเอื้อมมือมาตบบ่านาง“ในเมื่อทุกคนยังอยู่ครบ งั้น...เราเดินทางกันต่อเถิด” ซิ่วหยางกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น“จากที่นี่ เดินทางอีกเพียงครึ่งวันก็น่าจะถึงถ้ำของมังกรดำ ที่อยู่ของบิดาข้าแล้ว”นางหยุดเล็กน้อย สีหน้ามีความกังวลเจือปนอยู่ชัดเจน“แต

หุบเขากระดูกขาว — สถานที่ต้องห้ามที่แม้แต่วิญญาณก็ไม่กล้าเหยียบย่าง ภูเขาทั้งลูกปกคลุมด้วยหมอกสีซีดขาว ราวกับม่านวิญญาณที่ล่องลอยไม่รู้วันสิ้นสุด พื้นหินถูกกัดกร่อนด้วยพลังอาคมโบราณจนปรากฏลวดลายแปลกประหลาดตรงกลางหุบเขา มีประตูศิลาโบราณสูงตระหง่านแกะสลักอักขระลี้ลับที่ไม่มีผู้ใดอ่านออกได้ง่าย หน้าประตูนั้นคือ "อสูรกระดูกดำ" ผู้เฝ้าประตูนิรันดร์ ดวงตาสีแดงฉานดุจเลือดมองลอดผ่านม่านหมอก แววตาไร้ความปรานีใดๆ ทั้งสิ้นว่ากันว่า…แม้แต่จิตวิญญาณที่เร่ร่อน ก็ไม่อาจลอดผ่านมันไปได้โดยไม่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆณ ใจกลางหุบเขา หลังประตูศิลา มีเพียงหนึ่งสิ่งที่ถูกผนึกไว้มาเนิ่นนานนับพันปีหอกสวรรค์จันทรา — หอกศักดิ์สิทธิ์ที่หลอมจากแสงจันทราและโลหิตของจอมยุทธสวรรค์ สามารถสังหารจ้าวแห่งจอมมารได้ในหนึ่งกระบวนท่า แต่ในขณะเดียวกัน หากตกอยู่ในมือของจ้าวจอมมาร หอกนี้จะยิ่งกลืนกินวิญญาณของผู้ถูกแทง เพิ่มพลังให้จอมมารไม่มีวันตายหอกนี้จึงถูกผนึกไว้ด้วยยันต์พันปี อาคมทั้งหกทิศ และถูกคุ้มกันด้วย อสูรประตูสังหารวิญญาณมู่หลินมองตรงไปยังประตูศิลาเบื้องหน้า ลมหายใจของนางนิ่งสงบ ริมฝีปากไม่ไหวติงแม้เพียงครึ่งคำ แต่แววตา

เช้าวันรุ่งขึ้น พิธีแต่งงานระหว่าง ไป๋เทียนหลง บุตรบุญธรรมของจ้าวแห่งจอมมาร และ เซี่ยซี ธิดามาร ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ เหล่าบริวารและหมู่มารทั้งหลายต่างส่งเสียงสรรเสริญแซ่ซ้อง ยินดีปรีดาให้กับพิธีมงคลในครั้งนี้มู่หลิน และพวกพ้องปลอมตัวแฝงกายเข้ามาในพิธีในฐานะบริวาร เพื่อรอจังหวะที่เหมาะสม"และแล้ว... ท่านก็ต้องยอมแต่งงานกับข้าเสียที, ไป๋เทียนหลง"เซี่ยซีกล่าวเย้ยหยัน น้ำเสียงเปี่ยมด้วยชัยชนะ"หึ... มันก็แค่พิธีเท่านั้น" ไป๋เทียนหลงตอบกลับอย่างเฉยชา โดยไม่แม้แต่เหลือบตามองนาง"อย่างไรเสีย ท่านก็เป็นของข้าเพียงผู้เดียว... ข้ารักท่าน"เซี่ยซีเอ่ยด้วยความจริงใจ ทว่าตลอดช่วงเวลานับแต่วันแรกจนถึงวันเข้าพิธี ไป๋เทียนหลงกลับไม่เคยรู้สึกใด ๆ ในเชิงชู้สาวต่อเซี่ยซีเลยแม้แต่น้อย"วันนี้ ข้าชื่นชมยินดีอย่างที่สุด ที่ได้เห็นบุตรของข้าทั้งสองครองหุบเขาจอมมารร่วมกัน!"เสียงของจ้าวแห่งจอมมารกึกก้องกังวานทั่วทั้งหุบเขา ท่ามกลางเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีจากเหล่ามารนับพัน"ขอบคุณท่านพ่อ... ที่ทำให้ข้าได้ครองรักกับคนที่ข้ารัก" เซี่ยซีเอ่ยด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุขขณะเดียวกัน มู่หลินที่ยืนปะปนอยู่ในหมู่บ

“หลี่หยางเฉิน ข่าวจากแคว้นเหิงหลาง แจ้งมาว่าจางยู่สิ้นแล้ว”ฮ่องเต้ตรัสกับองค์รัชทายาททันทีที่พระองค์ได้รับข่าวนั้นองค์รัชทายาททรุดลงไปนั่งกับพื้น ดวงตาพร่ามัวด้วยความเศร้าและความสับสน“จางยู่...ทำไมเจ้าถึงด่วนจากไปเช่นนี้...แคว้นนั้นทำอะไรกับเจ้ากัน?”“องค์รัชทายาท”เสียงของฮ่องเต้ดังขึ้นอย่างหนักแน่น“เจ้าต้องรู้...นางสิ้นด้วยโรคประจำตัวหามีใครทำสิ่งใดนางไม่”“ท่านพ่อ...ข้ารู้...แต่...”เสียงหลี่หยางเฉินสั่นคลอนด้วยความรู้สึกอัดอั้น“ขนาดนางมีโรคประจำตัว แคว้นเรายังส่งนางไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์...เหมือนผลักไสนางไปสู่การตาย”“เจ้าจงมีสติเถิด”ฮ่องเต้ตรัสด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น“ข้ารู้ว่าเจ้ามีใจให้นาง แต่นางคือบุตรบุญธรรมของข้า และนางเองก็ยินดีแต่งออกไป เพราะนางรักเหยียนหลง องค์รัชทายาทแห่งแคว้นเหิงหลาง”ระหว่างการสนทนา องค์รัชทายาทรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ลึกยิ่งขึ้นเมื่อสายตาของมารดา—ฮองเฮา—ได้ปรากฏขึ้นข้างกายฮองเฮาทรงตรัสว่า“องค์รัชทายาท...บัดนี้แล้วเจ้าจะยังตัดใจจากนางไม่ได้อีกหรือ? เจ้าต้องยอมรับตั้งแต่ต้น นางไม่เคยรักเจ้า...นางเห็

ภายใต้ท้องฟ้าของวังหลวงที่ประดับด้วยโคมแดงนับพัน ดอกไม้โปรยปรายลงจากยอดเสาเสียดฟ้าอย่างเป็นมงคลองค์หญิงเหยียนซือ ค่อย ๆ ย่างก้าวผ่านพรมแดงแห่งราชพิธี ดวงหน้านางถูกปกคลุมด้วยผ้าคลุมบางสีเลือดนกปักดิ้นทอง ลายหงส์ฟ้าโบยบินผสมกับอักษรมงคลที่ถักทอด้วยมือชั้นยอดจากทั้งสองแคว้นชุดเจ้าสาวสีชาดของนางงดงามประณีต ผ้าไหมเนื้อแน่นปักด้วยดิ้นทองสะท้อนแสงแดดยามบ่ายระยิบระยับ ชายเสื้อด้านล่างปักลายเมฆมงคลราวสวรรค์มาเยือน ผ้าคาดเอวผูกด้วยหยกสลักลวดลายมังกรทอง เป็นสัญลักษณ์ของความผูกพันระหว่างสองแคว้นแต่แม้จะงดงามเพียงใด... ใต้ผ้าคลุมนั้น นัยน์ตาของนางกลับฉายแววหม่นเศร้าจนมิอาจซ่อน — ไม่ใช่ด้วยความเขินอายในวันแต่งงาน หากแต่เป็นน้ำตาที่กลืนไม่ลงกับโชคชะตาที่ไม่อาจขัดขืนได้บุรุษที่อยู่เบื้องหน้าคือองค์รัชทายาท ผู้เย็นชาไม่ได้ยินดีกับการมงคลสมรสในครั้งนี้ ทั้งสองเข้าพิธีอย่างเสร็จสมบูรณ์ในวังหลวงที่เต็มไปด้วยเสียงฆ้องกลอง ชื่นชมยินดี… ภายใต้เสียงแสดงความยินดีนั้น กลับมีเสียงองค์รัชทายาทดังขึ้นอย่างเยียบเย็น“อย่าคิดว่าเจ้าจะได้อะไรจากการแต่งงานครั้งนี้...”เสียงทุ้มของเขากระซิบชิดหู แต่เย็นชาจนสะท้าน