All Chapters of เงารักแห่งจันทรา: สักวันข้าจะกลับมารักท่าน: Chapter 41 - Chapter 50

“กึก... กึก...”เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ มือสองข้างของพระชายากำชายเสื้อไว้แน่น หัวใจเต้นช้าลงเรื่อย ๆ ราวกับเตรียมรับพร้อมที่จะเผชิญกับสิ่งที่จะตามมาบานประตูถูกผลักเปิดอย่างแรงองค์รัชทายาท ก้าวเข้ามาด้วยสายตาแข็งกร้าว รูปโฉมงดงามประหนึ่งหยกขาว นั้นไม่แฝงความยินดีเลยแม้แต่น้อย“ข้าคิดว่าเจ้าจะถอนตัวกลับแคว้นเจ้าไปแล้วเสียอีก แต่กลับกัน เจ้ากลับยิ้มรับมันอย่างหน้าชื่นตาบาน”เขากล่าวเยาะด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบเหยียนซือเชิดหน้าขึ้น แม้หัวใจจะสั่นไหว“หากต้องเลือกระหว่างความอัปยศกับการทำเพื่อแคว้นให้สงบสุข…ข้าเลือกที่จะอดทน”นางตอบกลับเขาทันทีเขาหัวเราะในลำคอ สายตาเต็มไปด้วยการดูแคลน“เจ้าก็ไม่ต่างจากหมากตัวหนึ่งในกระดาน”แล้วเขาก็เดินเข้ามาช้า ๆ ย่างก้าวหนักแน่นเหมือนนักล่าที่จ้องเหยื่อ“ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่า...ในวังนี้ ไม่มีสิ่งใดเป็นของเจ้า แม้แต่...ศักดิ์ศรี”มือของเขากระชากผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกจากศีรษะนางอย่างรุนแรง เขามองหน้าเหยียนซือตรง ๆ … ดวงตานางแดงก่ำ น้ำตายังค้างอยู่ในหางตา เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นนางเจ็บปวดแต่เขาจำต้องเดินหน้าต่อไปองค์รัชทายาทโน้มหน้าเข้าใกล้จนลมหายใจร้อนผ่

ตำหนักหวงอวิ๋นแสงจันทร์อ่อน ๆ ส่องผ่านหน้าต่างห้องหอ บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัด พระชายาเหยียนซือยืนอยู่กลางห้อง หัวใจเต้นรัว รู้สึกเหมือนร่างกายถูกกดทับด้วยน้ำหนักมหาศาล ที่ทั้งหนักหน่วงและทรมานองค์รัชทายาท หลี่หยางเฉิน ยืนอยู่ห่างจากนางเล็กน้อย วางหน้านิ่งเฉย เขามองนางโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ นอกจากความเย็นชาและความห่างเหินที่สะท้อนออกจากแววตาของเขาพระชายาข่มความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้ ในคืนที่ต้องเป็นของเขา เพียงแค่ทำตามหน้าที่ที่ถูกกำหนด ไม่มีการพูดคุย ไม่มีความหวัง ไม่มีความรักองค์รัชทายาทหันไปมองเธอสักพัก ก่อนที่เขาจะยิ้มเยาะ"เจ้าคิดว่าข้ามาที่นี่เพื่อร่วมรักกับเจ้าจริงๆ หรือ พระชายา"เหยียนซือกลืนน้ำลายเก็บความรู้สึก ไม่ตอบเขาไม่ นางเพียงแค่ก้มหน้า ยืนอยู่ในตำแหน่งของตัวเอง รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ฝังลึกในหัวใจเขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้ตอบคำถาม รัชทายาทตวัดสายตาไปที่ผ้าขาวที่ปูบนเตียง"ข้ามานอนที่ที่เพราะคำสั่งของท่านแม่ ที่ต้องการให้ลบคำนินทาว่าเจ้าคือคนที่สามีไม่โปรด หึหึ ....ซึ่งมันก็จริงอย่างที่เขาพูดกัน”เหยียนซือสั่นเทาเบา ๆ หัวใจของนางทั้งเจ็บและ

คืนใต้แสงจันทร์เงียบสงบ มีเพียงสายลมยามค่ำที่ลอดผ่านหน้าต่าง ผ้าม่านบางๆ พลิ้วไหวตามแรงลมนั้น แสงเทียนในห้องก็สั่นไหวอ่อนๆ คล้ายสะท้อนความว้าวุ่นในใจของบุรุษที่กำลังสับสน“เหยียนซือ… ทำไมเมื่อข้าได้พบกับปิ่นมุกจันทราที่ท่านแม่มอบให้เจ้า ข้ากลับรู้สึกเหมือนเจ้าคือคนที่ข้ารักมานานแสนนาน... เป็นเพราะเหตุใดกัน? ข้าไม่เข้าใจเลย…”เสียงพึมพำขององค์รัชทายาทแผ่วเบา มือของพระองค์ยังคงกุมมือนางแน่น เขาเริ่มสับสนว่าแท้จริงแล้วรู้สึกเช่นไรกับพระชายากันแน่...องค์รัชทายาทนอนกอดพระชายาไว้แนบอก ราวกับกลัวว่าเพียงคลายอ้อมแขน นางจะหลุดหายไปจากพระองค์ลมหายใจสม่ำเสมอของนางอิงอยู่ข้างซอกคอคืนอันเงียบสงบมีเพียงเสียงหัวใจของเขาที่เต้นแรงจนได้ยินเสียงรุ่งเช้า...พระชายาเหยียนซือค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น พบเพียงเสี่ยวเหมยที่เฝ้าอยู่ไม่ห่าง“พระชายาฟื้นแล้ว เป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”เสียงเสี่ยวเหมยเต็มไปด้วยความห่วงใย“ข้า... เป็นอะไรไป? ข้าจำได้ว่าอยู่กับเสด็จแม่ แล้วหลังจากนั้น... ภาพก็ตัดไป”“พระชายาทรงมีไข้สูงและหมดสติ เมื่อคืน องค์รัชทายาททรงดูแลพระชายาด้วยพระองค์เองเลยทีเดียว”“เขา... ดูแลข้าอย่างนั้นหรือ?” พร

องค์รัชทายาทก้าวเข้าใกล้ ดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ“เหยียนซือ…ข้าไม่เคยรู้…ข้าเข้าใจผิดมาตลอด…”พระชายาเหยียนซือยังคงไม่หันกลับมา นางยืนนิ่งดวงหน้าไร้ความรู้สึก“ต่อให้ท่านรู้แล้วจะอย่างไร?”“แต่ข้ากำลังเสียใจ ข้าผิดไปแล้ว—”“ผิด?”นางเอ่ยขึ้นแทรกเสียงของนางนิ่งราวกับน้ำแข็ง“ท่านแค่เสียใจเพราะความจริงถูกเปิดเผย ไม่เป็นอย่างที่ท่านคิดไว้”องค์รัชทายาทชะงัก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด“ข้า...ข้าแค่ไม่เคยรู้เลยว่าเบื้องหลังของทุกอย่างคือเจ้า…”“ใช่สิ…ท่านไม่เคยรู้ เพราะท่านตัดสินข้าไปแล้ว ท่านเห็นข้าเป็นเพียงเครื่องแก้แค้นพี่ชายข้า”พระชายาหันกลับมามองเขาด้วยแววตาเย็นชา“ข้าเข้าใจว่าจางยู่ช่วยข้า นางไม่เคยบอกว่าเจ้าเป็นคนช่วยข้า ตั้งแต่นั้นมาข้าคิดว่านางคือผู้มีพระคุณของข้า ข้าจึงชอบนาง จนวันหนึ่งพี่ชายเจ้าเข้ามาแย่งนางไปจากข้า”“พี่ชายข้าไม่ได้แย่งจางยู่ไปจากท่าน แต่เขาทั้งสองรักกันถึงได้แต่งงานกัน ท่านต่างหากที่คิดไปเอง”“ใช่ข้าผิดเอง ข้าผิดคนเดียว”องค์รัชทายาทพยายามจะคว้ามือของนาง แต่เหยียนซือขยับมือหนี“อย่าแตะต้องข้าเลย ตอนนี้…แม้แต่คำขอโทษของท่าน ข้าก็ไม่แน่ใจว่าจะเชื่อได้ห

องค์หญิงแห่งแคว้นเว่ยหนาน ได้เสด็จมายังแคว้นหวู่หลง พระชายาเหยียนซือ รับเสด็จทันที“ยินดีต้อนรับองค์หญิงหยางจือ เพคะ”“ท่านคงเป็นพระชายาของท่านพี่หลี่หยางเฉิน สินะ”เหยียนซือยิ้มพยักหน้าอย่างเป็นมิตร ทว่าตัวองค์หญิงหยางจือกลับไม่แสดงไมตรีตอบเลยแม้แต่น้อย“ท่านคงทราบข่าวมาบ้างว่าข้าจะแต่งเข้าเป็นชายาอีกคนของที่นี่ เจ้าคงไม่คัดค้านสิ่งใดใช่หรือไม่”องค์หญิงยังคงพูดด้วยน้ำเสียงแน่วนิ่ง แต่เจือความท้าทาย“ก็พอได้ยินมาบ้าง... แต่ก็คงต้องรอให้องค์รัชทายาททรงตัดสินพระทัยเสียก่อน มิใช่หรือเพคะ”พระชายาตอบกลับอย่างสุขุม“ท่านไม่กลัวหรือว่าข้าจะแย่งความโปรดปรานจากองค์รัชทายาทไป?”“หากพระองค์ทรงโปรดปรานท่านมากจริง ข้าก็ยินดีถอยให้เพคะ”หยางจือหัวเราะเบาๆ“เจ้านี่ช่างใจดีเด็ดเดี่ยวเหลือเกิน ข้าชักจะชอบเจ้าแล้วสิ”พระชายาเหยียนซือมององค์หญิงหยางจืออย่างพินิจ ไม่แน่ใจว่านางต้องการจะเป็นมิตร หรือเป็นศัตรูกันแน่ในขณะนั้นเอง องค์รัชทายาทหลี่หยางเฉินก็เสด็จมาพร้อมกับจิ่นหาน สหายคนสนิท“ทั้งสองคุยอะไรกันดูสนุกเชียว”องค์รัชทายาทกล่าวยิ้มๆ“ข้าก็กำลังคุยเรื่องที่ข้าจะมาเป็นชายาอีกคนของท่านไง!”องค์หญิงห