Lahat ng Kabanata ng เงารักแห่งจันทรา: สักวันข้าจะกลับมารักท่าน: Kabanata 61 - Kabanata 66

เรสซิเดนซ์หรูของเหยี่ยนหลง — ยามค่ำ“คุณลงมาก่อนนะครับ”เหยี่ยนหลงยื่นมือให้เธอจับ แต่เธอกลับปัดมือเขาออกแล้วลงจากรถทันที“นายไม่มีสิทธิ์บังคับฉันแบบนี้! ฉันไม่ใช่เด็กที่นายจะลากไปไหนก็ได้!”“ใช่... คุณไม่ใช่เด็กแล้ว และผมก็ไม่อยากลากคุณไปไหน ถ้าคุณจะฟังผมแค่ไม่กี่นาที…”“ฉันไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว! โดยเฉพาะจากคนที่โกหกฉันมาตลอด!”เธอผลักอกเขาเต็มแรงจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว น้ำตารื้นขึ้นในดวงตา“นายเคยบอกว่าชอบฉัน... แต่นายกลับยืนเฉย ตอนฉันต้องตัดสินใจจะแต่งกับคนที่ฉันไม่รู้จัก นายเป็นผู้ชายแบบไหนกันเหยี่ยนหลง!?”เขายืนนิ่งคำพูดของเธอเหมือนคมมีดกรีดลงกลางอก“ผมไม่ได้เฉยเพราะไม่รู้สึก... แต่เพราะผมคือ ‘เขา’ ... คนที่คุณต้องแต่งงานด้วย”จางเจียวชะงัก… ใบหน้าเธอเหมือนถูกตบด้วยความจริง“อะไรนะ...?”“ผมคือ ‘กู้เหยี่ยน’ ... ประธานกู้ที่คุณปู่ของคุณอยากให้คุณแต่งงานด้วย”เธอเบิกตากว้าง ถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน“นายโกหก... นี่มันตลกร้ายอะไรของนายอีก... นายแกล้งฉันเหรอ!?”“ผมไม่เคยจริงจังกับอะไรเท่านี้มาก่อน... ที่ผมไม่เปิดเผยตัวตั้งแต่แรก เพราะผมอยากรู้ว่า... ถ้าคุณจะรักผม

เช้าวันแรกของการทำงานในฐานะ "เลขาเฉพาะกิจของประธานกู้"จางเจียวก้าวเข้าสำนักงานใหญ่ของกู้กรุปด้วยท่วงท่ามั่นใจ... สูทครีมเรียบหรูแนบเนื้อเข้ากับรูปร่างอย่างนุ่มนวล ผมหางม้าเรียบเนี้ยบเผยต้นคอขาวเนียน กับเสียงส้นสูงที่ดัง กึก กัก บนพื้นหินอ่อน ทำให้สายตาทุกคู่ในล็อบบี้ต้องหยุดมองบ้างก็มองด้วยความอยากรู้ บ้างก็ทำเป็นไม่สนใจ แต่มีไม่น้อยที่มองตามเธอด้วยความริษยาและที่ชั้นบนสุดของตึก ผู้ชายคนหนึ่ง... กำลังมองเธอผ่านจอมอนิเตอร์ ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ"เธอมาแล้ว..."เขาจิบกาแฟกลบรอยยิ้มที่เผลอผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างลับ ๆก๊อก ก๊อก“ประธานกู้ค่ะ คุณจางมาแล้วค่ะ”เสียงเลขาซูดังขึ้นอย่างสุภาพ“เชิญเข้ามาได้”ประตูเปิดออก จางเจียวก้าวเข้ามาในห้อง ทันทีที่สายตาสบกับกู้เหยี่ยน บรรยากาศทั้งห้องก็เหมือนจะนิ่งงันไปชั่วขณะ...เขา... หล่อจนแทบหายใจไม่ออกในชุดสูทเข้ารูป สีเข้ม เส้นผมเรียบเนี้ยบ และดวงตาที่จ้องมองเธอราวกับจะมองทะลุทุกอย่างใต้ผิวหนัง“คุณทานอะไรมาหรือยังครับ”เสียงของเขา ทุ้มต่ำ แผ่วเบาแต่หนักแน่น“ฉันไม่ทานมื้อเช้าค่ะ”เธอตอบสั้น ๆ แต่เสียงนั้นสั่นไหวเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพ

ประธานกู้โอบอุ้มร่างบางขึ้นแนบอก กล้ามแขนแน่นแรงพาเธอมุ่งหน้าไปยังห้องนอนเตียงใหญ่ เขาวางเธอลงเตียงอย่างเบามือ ก่อนโน้มตัวลงครอบครองริมฝีปากของเธอด้วยจูบลึก ร้อนแรงจนแทบเผาไหม้ปลายลิ้นร้อนแทรกเข้าลึกไปในโพรงปาก ตวัดเกี่ยวดูดลิ้นเธอแรง ๆ อย่างกระหาย มือหนากอบกุมใบหน้าเธอไว้ราวกับไม่ต้องการให้หลบหนีจากสัมผัสนี้แม้แต่เสี้ยววินาที“ฮ่า…อึก…คุณกู้…”เสียงสะอื้นในลำคอของเธอสั่นพร่า ทั้งหวาดหวั่นและต้องการเธอเชิดหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว ดวงตาหลับแน่น ใบหน้าแดงซ่าน ริมฝีปากเผยอออกจากกัน เผยให้เห็นความวาบไหวภายในจ๊วบ...เขารุกเร้าไปตามลำคอขาวเนียน ริมฝีปากดูดเม้มเบา ๆ พร้อมกับลมหายใจร้อนเป่าริน สร้างรอยแดงจ้ำๆ อย่างจงใจ เสียงหอบครางจากเธอเบา ดังต่อเนื่อง บ่งบอกว่าเธอแทบไม่สามารถต้านทานแรงอารมณ์สวาทได้แล้ว“อ่าห์... อ่าห์...”มือหนาสอดเข้าใต้เสื้อเชิ้ตชื้นน้ำฝน สัมผัสกับหน้าอกเปลือยที่ไม่มีชั้นในขวางกั้น เขาสัมผัสกับผิวเนียนละเอียดอย่างจัง เนินอกขาวอวบชูชันอยู่ตรงหน้าเขากลืนน้ำลายอย่างกระหาย ก่อนก้มลงครอบครองยอดอกด้วยปากอุ่น ลิ้นตวัดเกี่ยว สลับดูดเม้มจนยอดอกแข็งชู สองมือบีบขยี้ไปพร้อมกันอย่างร้