All Chapters of บุตรชายข้าเป็นประมุขพรรคมาร: Chapter 11 - Chapter 20

๑๑หากย้อนเวลาได้ หลันเฟิงกับจางจงกว่านกลับมาที่พักตอนที่ไฟกำลังได้ที่พอดี ปลาถูกขอดเกล็ดแล้ว โรยเกลือบนตัวนิดหน่อยก็สามารถนำไปย่างได้เลย ส่วนเห็ดจางจงกว่านและชุนเอ๋อร์จะเป็นผู้รับผิดชอบเอง “จะเอาพริกสูตรพิเศษของเสี่ยวกว่านใส่ลงในปลาด้วยหรือไม่” ชุนเอ๋อร์นั่งยอง ๆ อยู่ข้างหลันเฟิงมองดูเขาย่างปลา ส่วนนางย่างเห็ดที่เสียบไม้เอาไว้ เมื่อสุกก็ส่งต่อให้จางจงกว่านไปราดพริก “ท่านแม่ ท่านแน่ใจหรือว่าจะทานเห็ดราดพริกจริง ๆ พริกของเสี่ยวกว่านเผ็ดมากเลยนะ” “ลองชิมดูก่อน ไม่ไหวก็ไม่ฝืน” จางจงกว่านยิ้มที่ได้ยินชุนเอ๋อร์กล่าวเช่นนั้น “เสียวกูกุคิดถูกแล้วขอรับ เผ็ดมากเผ็ดน้อยอยู่ที่ปริมาณ ไม่ลำบากปากลำบากกระเพาะแน่นอน” ว่าแล้วเขาก็ทานเห็ดที่ผ่านการราดพริก ร่างสั่นในทันทีเมื่อความร้อนกระทบลิ้นและกระพุ้งแก้ม “ร้อน!” จางจงกว่านไม่ได้คายเห็ดออก ใช้วิธีการเปิดปากปิดปากให้ลมเข้า พอเย็นลงหน่อยถึงค่อยกลืนลงคอ ท่าทางตลกจนชุนเอ๋อร์หลุดหัวเราะออกมา “เป่าไม่เป็น!” เกาจี้เฉินมองจางจงกว่านด้วยหาง

๑๓เจ้าน้ำตาลปั้นสี่ไม้ วันนี้หลันเฟิงตัวน้อยมีความสุขมาก เพราะเป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่เขาได้เข้าเมืองมาเที่ยวเล่นกับท่านแม่ ชุนเอ๋อร์เห็นลูกน้อยมีความสุขนางก็พลอยมีความสุขตามไปด้วย “ท่านแม่ เฟิงเอ๋อร์อยากกินน้ำตาลปั้น” ชุนเอ๋อร์พยักหน้ารับแล้วจูงมือหลันเฟิงเข้าไปเลือกซื้อน้ำตาลปั้นร้านหาบเร่ ด้วยความที่มีหลายรูปร่างไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ ผีเสื้อ เสือ มังกร ดูน่ารักมากจนหลันเฟิงเลือกไม่ถูก “น่ารักหมดเลยขอรับท่านแม่ แต่ว่าเฟิงเอ๋อร์ซื้อได้กี่อันขอรับ” ใจจริงหลันเฟิงอยากได้ทุกอัน ทว่าไม่อยากให้ท่านแม่เสียเงินเยอะ เขาจึงอยากได้อันที่ชอบที่สุด ให้ท่านแม่กำหนดขอบเขตมาเลย “แม่ไม่ได้กลัวว่าจะเปลืองเงิน แต่กลัวลูกทานไม่หมด ซื้อทีละอันดีหรือไม่ ทานหมดแล้วค่อยซื้อใหม่” หลันเฟิงคิดว่าตนทานหมดแน่ แต่ก็เลือกทำตามคำพูดของนาง “เช่นนั้นเฟิงเอ๋อร์ขอเลือกมังกรขอรับ โตขึ้นเฟิงเอ๋อร์จะเป็นมังกรที่น่าเกรงขาม” กล่าวด้วยสีหน้ามั่นใจในตนเอง มือน้อยรับน้ำตาลปั้นมาจากคนขาย เขาอ้าปากกำลังจะอมน้ำตาล แต่ในตอนนั้นเองที่รู้สึกว่

๑๕ฝากตัวเป็นศิษย์ หลันเฟิงแยกห้องนอนกับมารดาตั้งแต่อายุ 12 หนาว กว่าจะชินกับการนอนคนเดียวก็ใช้เวลานาน ต้องพึ่งกลิ่นหอมจากหมอนชุนเอ๋อร์ มิเช่นนั้นจะนอนไม่หลับ ตอนนี้เขาเติบโตเป็นหนุ่มน้อยวัย 15 หนาว โตพอที่จะช่วยมารดาทำงานสวน “ท่านแม่ เฟิงเอ๋อร์ทำเร้าไก่ให้เพิ่มแล้วขอรับ” “ขอบใจมากลูก กับข้าวเสร็จแล้วนะ ไปพักทานข้าวได้เลย” หลันเฟิงถอนหายใจ เอ่ยตอบเสียงเหนื่อยอ่อน “ท่านแม่ เฟิงเอ๋อร์ไม่ใช่เด็กอ้วนอีกต่อไปแล้วขอรับ เอะอะอะไรก็คอยแต่จะทานข้าวอย่างเดียว” ชุนเอ๋อร์ยิ้มให้เขาพร้อมเอ่ยแซว “นั่นสินะ โตเป็นหนุ่มแล้วต้องรักษารูปร่าง” หลันเฟิงในตอนนี้ความสูงเลยศีรษะชุนเอ๋อร์ไปนิดหนึ่ง บิดาของเขาคนรูปร่างสูงใหญ่ ชุนเอ๋อร์ดูจากโครงสร้างของบุตรชายแล้วยังสามารถเติบโตได้อีก “ท่านแม่ก็...” “อรุณสวัสดิ์ อยู่หรือไม่แม่ลูก” เสียงคุ้นหูของเฉียนจิ่นหงที่ดังขึ้นจากหน้าบ้านขัดคำพูดของ หลันเฟิง “ลุงเฉียนมาแต่เช้าเลยขอรับท่านแม่” ชุนเอ๋อร์ยิ้มพร้อมกล่าวเร่งบุตรชายไปรับแขกค

๑๗ชีวิตตามใจตน เมื่อบุตรชายจากไปทั้งเรือนก็ดูเงียบเหงา เพื่อนบ้านของนางแต่ละคนก็มีแต่เก็บตัวเงียบ หากไม่มีการทำงานอะไรที่เป็นส่วนกลาง น้อยคนนักที่จะออกมาจากเรือน ดังนั้นเพื่อนเล่นคลายเหงาที่ดีที่สุดของชุนเอ๋อร์ก็คือไก่ทั้งหลายที่นางเลี้ยงเอาไว้ “เป็นอย่างไรบ้างเจ้าตัวเล็ก วันนี้ไม่ร้องเจี๊ยบ ๆ หรือ” “เจี๊ยบ ๆ” “น่ารัก” ชุนเอ๋อร์ยิ้มเอ็นดูลูกเจี๊ยบทั้งหลาย เสียงไก่ขันบางครั้งอาจสร้างความหนวกหูให้กับบางคน แต่สำหรับชุนเอ๋อร์แล้ว การได้ยินเสียงของพวกเขาในหลายวันที่ผ่านมานี้ทำให้นางคลายเหงาได้บ้าง อย่างน้อยนางก็ไม่ได้เป็นคนเดียวที่อาศัยอยู่ในเรือนหลังนี้! “นอนเล่นไปนะ เดี๋ยวแม่ไปทำสวนก่อน” เมื่อตรวจสอบแล้วว่าไก่ในเล้าทุกตัวยังคงปกติดี ไม่มีอาการเหงาที่แสดงถึงอาการป่วย ชุนเอ๋อร์จึงได้วางใจแล้วไปหาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตนรู้สึกว่างจนเกินไป ผักที่นางปลูกมีแตงกวา มะเขือเทศ ผักกาด ผักบุ้ง คะน้า พริก ข้าวโพด หัวไชเท้า ฝักทองคละกันไป ทุกอย่างไม่ได้ปลูกเพื่อเน้นขาย แต่ปลูกไว้ประกอบอาหาร หากทานไม่ทันก็จะ

๑๙ฝึกนรก การฝึกของที่นี่อย่าเรียกว่า ‘โหด’ เรียกว่า ‘นรกบนดิน’ ยังดูเข้าท่าเสียกว่า วันไหนที่การฝึกไม่ได้ทำให้พวกเขาเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด วันนั้นคงเป็นวันที่พวกเขาตายไปแล้ว “ตาแก่นั่นพาเรามาทรมานชัด ๆ” จางจงกว่านกล่าวขึ้นมาด้วยความคับแค้นใจ มาในเวลานี้ทั้งสี่คนล้วนเข้าใจแจ่มชัดแล้วว่าตนเองกำลังย้อนเหตุการณ์ในอดีตกันอยู่ การย้อนอดีตในครั้งนี้ไม่ต่างอะไรกับหยิบเอาภาพฝันร้ายของพวกเขามาฉายซ้ำ ข้อดีของการเห็นอดีตของตัวเองได้ เห็นทีจะมีอยู่ในกี่ข้อ “รู้เช่นนี้ข้าเป็นขอทานตัวน้อยเหมือนเดิมยังดีเสียกว่า” จางจงกว่านกล่าวความในใจที่ตนเองไม่เคยพูดมาก่อน มีหลายเหตุการณ์มากที่เขาได้สร้างเรื่องตลกเอาไว้ตอนที่เป็นเด็กฝึกอยู่ พอจะต้องแสดงเป็นตัวเองในอดีตอีกครั้ง ใจเขาก็รู้สึกไม่ยินยอมขึ้นมาในทันที ติดที่ว่าฝืนร่างกายไม่ได้ “หึ! เป็นเจ้าไม่ใช่หรือที่อยากย้อนอดีตมากนัก เป็นไงละ ได้เห็นหรือไม่เล่าสิ่งที่เจ้าอยากเห็น” หลันเฟิงถาม ตอนนี้อยู่ในช่วงพักจากการฝึกทำให้พวกเขาอยู่นอกเหตุการณ์จริงที่เคยเกิดขึ้น จึงได้มีเวลามานั่งจับเจ่าคุยกันเ