Semua Bab เมียวัยแรกแย้ม Nc: Bab 31 - Bab 40

“ผัวเมียคู่นี้นี่เป็นอะไรกัน ง่วงนอนเร็วเป็นบ้า” ลูเซียสพึมพำ แล้วเลิกสนใจพี่ชายกับพี่สะใภ้ที่เดินหายออกไป กลับมาจดจ่อที่หน้าจอทีวีเหมือนเดิม “ปล่อยนะหนูจะดูหนังให้จบ กำลังสนุกเลย อื้อ ง่วงก็ขึ้นไปนอนคนเดียวสิ” มือบางฟาดลงบนหลังกว้างเต็มแรง แต่มันก็ไม่ได้สะเทือนผิวกายของลูอิสแม้แต่น้อย“เปลี่ยนใจแล้ว คุณป๋าอยากออกกำลังกาย เราไปออกกำลังกายกันดีกว่า หนูจะได้แข็งแรงเหมือนคุณป๋า แต่ก่อนอื่นต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” ร่างสูงอุ้มร่างเล็กเบาหวิวหายเข้าไปในห้องนอน เพื่อที่จะพาไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกายให้เหมาะแก่การออกกำลังกาย “หนูไม่มีชุดออกกำลังกายนะคะ คุณป๋าออกไปคนเดียวเถอะค่ะ” หนูดีค้านมือใหญ่ที่กำลังจะจับเธอถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกาย “ใส่เสื้อเชิ้ตคุณป๋าไปก่อน เดี๋ยวลงไปที่ห้องออกกำลังกายค่อยเปลี่ยนอีกรอบ” ลูอิสจับถอดเสื้อออกจนได้ พยายามจะไม่มองหน้าอกอวบคู่โตที่อยู่ตรงหน้า พอใส่เสื้อให้เสร็จถึงกับเป่าปากด้วยความโล่งใจ ไม่ใช่จะอดกลั้นอะไรหรอกแต่อยากลงไปข้างล่างเร็วๆ มากกว่า เพราะตอนนี้ร่างกายเขามันบอกว่าต้องการออกกำลังกายจะแย่อยู่แล้ว หนูดีมองเครื่องออกกำลังกายอย่าสนใจ ที่นี่มีครบแทบทุกอย่าง

สองร่างยังคงนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงกว้างที่ยับย่น เสียงนาฬิกาปลุกร้องเตือนอยู่หลายครั้งก็ไม่มีใครลืมตาตื่นขึ้นมา เพราะกว่าคนทั้งคู่จะได้หลับได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบเช้า เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมง หนูดีก็เป็นฝ่ายที่รู้สึกตัวขึ้นมาก่อนด้วยเคยชิน มือบางยกขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ ด้วยความงัวเงีย ยกศีรษะหนักๆ ขึ้นมาดูนาฬิกาที่หัวเตียงก็ต้องย่นคิ้ว เพราะมันปาไปเจ็ดโมงครึ่งแล้ว ทั้งเธอและลูอิสจะต้องไปโรงเรียน จะขยับตัวลุกขึ้นก็ยากลำบากเพราะขายาวของลูอิสกอดก่ายเอาไว้ ท่อนแขนแข็งแรงก็กอดรัดเอวเอาไว้เสียแน่น ใบหน้าหนวดเคราก็ซุกซบอยู่กับอกอวบของเธอ ทั้งดันทั้งทุบคนที่หลับเป็นตายก็ไม่รู้สึกตัวสักที ไม่รู้ว่าแกล้งหรือหลับจริง “อื้อ คุณป๋าตื่นได้แล้วนะคะ จะแปดโมงแล้ว หนูต้องไปโรงเรียนนะ ปล่อยสิคะ ฮื่อ” มือบางเขย่าท่อนแขนใหญ่แรงๆ เพื่อปลุกให้ตื่นขึ้นมา "คุณป๋ายังง่วงอยู่เลย ไปสายหน่อยก็ได้" นอกจะไม่ยอมลืมตาขึ้นมาแล้ว ยังเพิ่มแรงกอดรัด อัดใบหน้าลงกับอกนุ่มคลุกเคล้าอย่างอ้อนๆ "คุณป๋าเป็นผู้บริหารไปกี่โมงก็ได้ แต่หนูเป็นนักเรียนจะไปสายอย่างคุณป๋าไม่ได้นะคะ” เด็กสาวพูดอย่างอ่อนใจ "เป็นเมียเจ้าของโรงเรียนจะ

"พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่เราจะลงไปลำพังอย่างงี้หรอ คนงานก็หลับกันหมดแล้ว จะไปตามก็ต้องเปิดประตูออกไป ฉันว่าเราแจ้งตำรวจก่อนดีกว่า พอตำรวจมาค่อยออกไปทีเดียว” วีต้าพูดเสียงเครียดหวานกับหนูดีจึงพยักหน้าเห็นด้วย "แต่ระหว่างที่แกโทรฉันขอไปชะโงกหน้าดูหน่อยนะว่ามันมากันกี่คน" หนูดีเดินไปที่หน้าต่างที่มีม่านกั้นไว้อยู่ มือบางค่อยๆแหวกม่านออกเล็กน้อย เพ่งมองลงไปยังด้านล่างก็ต้องตาโตเท่าไข่ห่าน โจรที่พวกเธอต่างคิดไปต่างๆ นานากลับเป็นคนใกล้ตัวของเธอเสียเอง "ไม่ต้องโทรแล้วแก" เสียงขุ่นหลุดออกจากเรียวปากบาง มือที่กำผ้าม่านเอาไว้คลายออกพร้อมกับเดินดุ่มๆ ไปที่ประตู "แกจะไปไหนหนูดี” วีต้าถามเสียงร้อนรน "ไปจัดการกับโจรยังไงล่ะ งานนี้ไม่ต้องถึงมือตำรวจหรอก” พูดจบมือบางก็กระชากประตูเปิดออกไป ไม่สนใจที่จะฟังเสียงเรียกของหวานกับวีต้า ผลั๊วะ เสียงเปิดประตูบ้านเสียงดังทำให้ลูอิสชะงักมือที่จะปาหินลง พร้อมกับหน้าบึ้งๆ ของเมียตัวน้อยที่เดินออกมาหาเขาอย่างเอาเรื่องเต็มที่ "ริอ่านจะเป็นหัวขโมยหรือคะ" คนตัวเล็กยืนประจันหน้ากับสามีทางพฤตินัยอย่างโมโห มีอย่างที่ไหนเที่ยวมาปาหินใส่บ้านคนอื่นเขากลางดึกแบบนี้ "ก็เมี

"คุณกับหลานสาวผมไปถึงขั้นไหนกันแล้ว ผมอยากฟังความจริงเท่านั้นนะครับคุณลูอิส หวังว่าคุณจะไม่โกหกผม" คุณบวรไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป เพราะอยากจะรู้ความจริงจากปากของคนตรงหน้า หากเขาไม่กลับมาจากดูงานก่อนกำหนด ก็คงจะไม่รู้ว่าตอนนี้หลานสาวของเขาไม่ได้อยู่ที่บ้านแล้ว ต้องคาดคั้นจากภรรยาอยู่นานถึงรู้ว่าหนูดีอยู่ในความดูแลของ ผอ.โรงเรียน ซึ่งก็คือชายหนุ่มตรงหน้าหรือว่านักธุรกิจหนุ่มมากความสามารถอย่าง ลูอิส วาเลนส์ "ผมกับหนูดีเราเป็นสามีภรรยากัน" ลูอิสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตาก็ฉายชัดถึงความจริงใจ "คุณจะโทษหนูดีไม่ได้เพราะทุกอย่างผมเป็นคนเริ่มเองทั้งหมด ผมรักและจริงจังกับเธอมาก แม้ว่าอายุเราจะห่างกันมากก็ตาม ผมไม่คิดว่าเรื่องอายุจะเป็นอุปสรรค หวังว่าคุณบวรจะเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดนะครับ ผมไม่รู้ว่าก่อนหน้าที่เราจะพบกันคุณได้ฟังเรื่องราวจากปากของใคร แต่ผมขอยืนยันได้ว่าไม่ได้คิดจะหลอกหลานสาวของคุณแน่ๆ หนูดีเธอเป็นเด็กดีไม่ได้ทำสิ่งใดผิดแม้แต่น้อย" คุณบวรฟังจนกระทั่งลูอิสพูดจบ และคิดตามในสิ่งที่ผู้อำนวยการหนุ่มได้พูดทุกประโยค "คุณมั่นใจแค่ไหนว่าจะดูแลหลานสาวของผมได้เป็นอย่างดี ผมไม่อยากให้แกต้อง

ลูอิสมาหยุดยืนดูฟ้าใสที่กำลังปฐมพยาบาลด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่คิดว่าคนที่เป็นพี่น้องกันจะร้ายกาจได้ถึงขนาดนี้ แม้จะไม่ใช่พี่น้องที่คลานตามกันออกมาจากท้องแม่เดียวกัน แต่ยังไงก็ขึ้นชื่อว่ามีสายเลือดเดียวกัน หากเมียของเขาไม่สู้คนป่านนี้ก็คงจะถูกรังแกด้วยคำพูดต่างๆ นานาให้เจ็บช้ำน้ำใจ ต้องขอขอบคุณคุณบวรที่ขอพบกับเขาไม่อย่างนั้นป่านนี้เขาก็คงบินไปต่างประเทศเรียบร้อยแล้ว "ทำแผลเสร็จรึยัง" ลูอิสถามครูที่กำลังทำแผลให้ฟ้าใส "ใกล้แล้วค่ะผอ." ครูสาวหันมาตอบคำถามก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำให้จนเสร็จเรียบร้อย "คุณออกไปก่อน" ครูสาวพยักหน้าแล้วรีบเดินออกไปทันที ฟ้าใสมองผอ.หนุ่มด้วยสายตาไม่พอใจ ปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้าขาวมีรอยนิ้วมือประทับอยู่ มุมปากเริ่มเขียวช้ำ ที่ข้อศออกมีรอยถลอก เมื่อเห็นว่าลูอิสยังไม่ยอมพูดอะไรเอาแต่จ้องอย่างเดียว ฟ้าใสก็อดทนต่อไปไม่ไหวเลยถามออกมา "ผอ.มีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะค่ะ” "หวังว่าพ่อเธอมารับตัวกลับไปแล้วเธอจะคิดได้นะฟ้าใส เธอยังเด็กกลับตัวเป็นคนดีตอนนี้มันยังไม่สาย และหวังว่าเธอจะไม่หาเรื่องใครอีกนะ อ่อ แล้วอีกอย่างคำพูดที่เธอปั้นแต่งขึ้นมาไปพูดกับใครใครเขาก็ไม่เชื่อหร