เมียวัยแรกแย้ม Nc

ลูอิส วาเลนส์ ชายหนุ่มเลือดผสมสัญชาติไทย-อังกฤษ วัย 32 ปี ในชุดสูทสีเข้ม ก้าวลงจากรถเบนซ์คันงาม ที่ลูกน้องคนสนิทเปิดประตูให้ ทุกวันเขาจะต้องเข้าไปนั่งบริหารงานโรงแรม แต่วันนี้แตกต่างจากทุกวันที่ผ่านมา เพราะต้องเข้ามารับตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียนวาเลนส์ อินเตอร์เนชันแนล ต่อจากบิดาที่เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่เขาได้มาที่นี่ในฐานะ ผอ.คนใหม่ ส่วนโรงแรมก็ได้ให้น้องชายอย่างลูเซียสเข้ามาบริหารแทน

“นายกลับไปก่อนเลยเจฟ” ลูอิสบอกลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“จะไม่ให้ผมอยู่ด้วยเหรอครับบอส เผื่อมีอไรผมจะได้ช่วยบอสได้” เจฟถามบอสหนุ่มรูปหล่ออย่างเป็นห่วง ถ้าเขาอยู่ด้วยยังสามารถช่วยงานได้

“ไม่ต้อง ตอนเย็นค่อยมารับฉัน กลับไปได้แล้ว มีอะไรฉันจะโทรหาเอง” เขามาทำงานเป็น ผอ.ไม่จำเป็นต้องมีผู้ติดตาม ลูอิสพูดจบก็ก้าวเดินเข้าไปในตึกผู้บริหารทันที

“หนูดี วันนี้ไปกินชาบูกันฉันอยากกินอะ ยัยวีต้าก็บอกว่าอยากกิน” สาวน้อยผิวขาวร่างท้วมนั่งเขย่าแขนเพื่อนคนสวย อย่างอ้อนๆ

“หวานแกนี่จะชวนฉันกินทุกเย็นเลยรึไง เมื่อวานขนม วันนี้ชาบู พรุ่งนี้อะไรอีกละยัยอ้วน” หนูดีแกล้งหยิกพุงเพื่อนเบาๆ อย่างมันเขี้ยว

“พรุ่งนี้ยังคิดไม่ออกเอาวันนี้ก่อนละกัน” หนูดีมองเพื่อนแล้วส่ายศีรษะไปมา

“หนูดี! หวานนน” สองสาวหันไปมองตามเสียงเรียก แล้วก็เห็นว่าวีต้าเพื่อนรักอีกคนหนึ่งของพวกเธอกำลังวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาด้วยท่าทางตื่นตูมสุดๆ

“มีอะไรร้องเรียกซะเสียงดังลั่นเลย คนอื่นแตกตื่นกันหมดแกนี่” หนูดีเหลียวมองรอบๆ ตัว ก็เห็นว่ามีคนมองมาทางพวกเธอเยอะ เลยก้มศีรษะให้เป็นเชิงขอโทษที่เสียงดัง

“คืองี้ แป๊บนะ” วีต้าขยับแว่นให้เข้าที่เข้าทางแล้วพูดต่อ “ยัยฟ้าญาติแกถูกเรียกตัวไปห้อง ผอ.ยัยนั่นไปตบแย่งผู้ชายกับรุ่นน้องเกรด 11 ฉันเข้าห้องน้ำแล้วได้ยินเขาคุยกันเลยรีบวิ่งมาเล่าให้พวกแกฟังเนี่ย เหนื่อยชะมัด” วีต้าหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอย่างกระหาย

“ไปดูกัน” หนูดีลุกขึ้นเดินนำเพื่อนทั้งสองไปยังตึกผู้บริหาร จริงๆ แล้วเธอกับฟ้าใสไม่ค่อยจะถูกกัน แม้จะอยู่บ้านเดียวกันแต่ฟ้าใสก็ชอบหาเรื่องชวนทะเลาะได้ตลอดเวลา พ่อกับแม่ของเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ทำให้คุณลุงพ่อของฟ้าใสที่เป็นพี่ชายของพ่อรับเธอมาดูแล คุณลุงรักเธอไม่ต่างจากลูกแต่คุณป้าแม่ของฟ้าใสนั้นไม่ชอบเธอ ถึงแม้จะไม่ชอบก็ต้องทนให้เธออยู่บ้านด้วย เนื่องจากคุณลุงไม่ยอมให้เธอไปอยู่ที่อื่นตามความต้องการของลูกและเมีย

“แล้วยัยฟ้ามันตบแย่งผู้ชายคนไหววะวีต้า”

“ไม่รู้วะ แล้วนั่นแกจะรีบเดินไปไหนดูดี รอพวกฉันด้วยสิ” วีต้าดึงแขนอวบของหวานให้วิ่งตามเพื่อน ที่เดินนำไปหลายก้าวแล้ว

“พวกแกก็อย่ามัวแต่คุยกันสิ รีบๆเดินตามมาเร็วๆ” หนูดีหันหลังมาพูดแล้วเดินเร็วเข้าไปในตึกโดยมีหวานกับวีต้าวิ่งตามมาติดๆ

สายตาคมจ้องมองนักเรียนสาวที่เป็นคู่กรณีกันนิ่ง ใบหน้าหล่อนั้นเรียบเฉยอย่างเดาอารมณ์ไม่ถูก สองสาวคู่กรณีนั้นก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะสลดแม้แต่น้อย นั่งหน้าเชิด คอตั้ง ส่งสายตาจิกกัดกันเป็นระยะ ใบหน้าของทั้งสองคนมีรอยแดงจากนิ้วมือ เสื้อผ้านั้นหลุดลุ่ย ผมเผ้ายุ่งเหยิง เป็นภาพที่ไม่น่ามองสักนิด

“ทุเรศชะมัด” เสียงทุ้มพึมพำออกมา เป็น ผอ.วันแรกก็เจอเรื่องน่าปวดหัวซะแล้ว “ฉันจะเรียกผู้ปกครองของพวกเธอมา แล้วจะสั่งพักการเรียน” ลูอิสลุกขึ้นยืน เอามือล้วงกระเป๋า

“หนูไม่ผิด ผอ. จะสั่งพักการเรียนก็สั่งพักยัยแพรวาไปคนเดียว” ฟ้าใสพูดขึ้นเสียงดัง มองตาขวางไปยังแพรวา

“เหอะ! กล้าพูดนะว่าตัวเองไม่ผิด ไม่กระดากปากบ้างเหรอ” แพรวาสวนขึ้นอย่างไม่ยอม

ลูอิสมองนักเรียนสองคนที่เถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร อย่างไม่สบอารมณ์ “พวกเธอนี่ยังไม่สำนึกสินะ ตบตีกันในโรงเรียนจนถูกเรียกตัวเข้ามาพบแบบนี้ ยังปากเก่งกันได้นี่น่านับถือในความด้านของหน้าจริงๆ” แขนแกร่งเท้าลงบนโต๊ะทำงาน วาจาเจ็บแสบที่ลูอิสพูดออกมาทำให้เด็กสาวทั้งสองคนถึงกับสะอึก “ถ้าเป็นแบบนี้ฉันว่า ฉันเปลี่ยนบทลงโทษจากพักการเรียนเป็น ไปล้างห้องน้ำทุกพักกลางวัน และตอนเย็นตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน เผื่อพวกเธอจะได้รักและสามัคคีกันมากขึ้น ถ้าขัดคำสั่งหรือไม่ทำตามฉันจะไล่พวกเธอออก แล้วจะเชิญพ่อแม่ของเธอสองคนมารับรู้พฤติกรรมแย่ๆ มราพวกเธอได้ก่อเอาไว้”

“อะไรนะคะ” สองเสียงประสานกันดังลั่นอย่างตกใจ

“หนูทำไม่ได้ เกิดมายังไม่เคยต้องมานั่งทำอะไรแบบนี้เลย แล้วอยู่ๆ ผอ.จะมาให้หนูทำ ไม่มีทางซะหรอก ให้ยัยแพรวานี่ทำไปคนเดียวเถอะค่ะ” เหอะ! อย่าว่าแต่ล้างห้องน้ำเลย จานที่บ้านเธอยังไม่ต้องเก็บล้างเองเลย แล้วห้องน้ำสกปรกๆ แบบนี้จะมาให้เธอทำ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น

“อย่ามาโยนให้กันแบบนี้นะพี่ฟ้า ฉันก็ไม่ทำเหมือนกัน” แพรวาจิกตาใส่สาวรุ่นพี่ เมื่อเห็นฝ่ายนั้นก็จ้องหน้าเธออย่างอยู่

“หยุดกัดกันได้แล้ว! ที่นี่โรงเรียนสอนให้ความรู้กับคน ไม่ใช่โรงเรียนสอนหมานะ เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอรึไงกัน ถึงไม่เกรงกลัวอะไรเลย” อากรฟึดฟัดใส่กันในตอนแรกหายไป เมื่อโดนคำพูดเปรียบเปรยของ ผอ.หนุ่มหล่อ ไม่คาดคิดว่าหน้าตาหล่อเหลาแบบนี้จะมีปากที่คมยิ่งกว่ากรรไกรเสียอีก “ฉันพูดคำไหนคำนั้น เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่มีข้อต่อรองใดๆ ทั้งสิ้น นี่ถือว่าฉันใจดีมากแล้วนะ ถ้าทำให้ฉันหงุดหงิดไปมากกว่านี้ ฉันจะไล่เธอออก ไปได้แล้ว!” ลูอิสเดินไปเปิดประตูให้นักเรียนคู่วิวาทออกไป ก็เห็นว่ามีนักเรียนยืนออกันอยู่แถวหน้าห้องทำงานของเขากันเต็มไปหมด “มีอะไรกันทำไมถึงมายืนอยู่หน้าห้องทำงานฉันเต็มไปหมด” เสียงเข้มเอ่ยถามบรรดาไทยมุงที่เริ่มจะแยกย้ายกันออกไปบ้างแล้ว

“เอ่อ คือว่าพวกเราแค่อยากมาเห็น ผอ.คนใหม่นะคะ” เด็กนักเรียนผู้หญิงที่อยู่มอต้นพูดเสียงเบาด้วยท่าทางกลัวๆ

“เห็นแล้วก็แยกย้ายกันไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่สวนสาธารณะที่ใครก็ขึ้นมาได้นะ พวก รปภ.นี่ยังไงถึงปล่อยให้พวกเธอขึ้นมาถึงนี่ได้” ลูอิสพูดด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง ตอนนี้ไทยมุงได้อันตธานหายไปหมดแล้ว จะเหลือก็แต่เด็กผู้หญิงสาวคนที่คาดว่าจะอยู่มอปลายยืนหลบมุมคุยกันอยู่ เพราะดูจากชุดเครื่องแบบที่สวมใส่ ลูอิสยืนกอดอกจ้องมองทั้งสามคนอย่างไม่วางตา และหนึ่งในนั้นก็ทำให้เขาเกิดความสนใจ

“พวกแก” หนูดีกระตุกแขนวีต้ากับหวานที่ยืนคุยกันอย่างออกรสเรื่องฟ้าใส แต่ก็เหมือนเพื่อนเธอจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยว่าตอนนี้มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ที่พวกเธอ ซึ่งเธอก็พอจะเดาออกว่าคงจะเป็นผู้อำนวยการคนใหม่

“อะไรของแกหนูดี” วีต้ากับหวานหันมามองเพื่อนที่สะกิดเรียกพวกเธอยิกๆ