Semua Bab ปีศาจสาวและเหล่าฮาเร็มของนาง: Bab 11 - Bab 20

๑๑ชินอ๋องผู้ร้อนแรง เฟิ่งเฟยมาพักอยู่ที่จวนตระกูลชิงได้เกือบเดือนแล้ว นางใช้ชีวิตเรียบง่ายดั่งสตรีที่ออกเรือนแล้วผู้หนึ่ง ตอนเช้าไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่า ตอนกลางวันอยู่กับแม่สามี พอตกกลางคืนก็ปรนนิบัติสามีอยู่ค่อนคืน เพราะทั้งสองร่วมเตียงกันอยู่ทุกคืน ฮูหยินผู้เฒ่าจึงกังวลว่าตนจะได้ทายาทจากสะใภ้ไร้สกุล จึงมักเชิญนางทานอาหารเช้าด้วยกันแล้วแอบผสมสมุนไพรห้ามการตั้งครรภ์ไว้ด้วย เฟิ่งเฟยให้รู้สึกอยากหัวเราะ นางไม่สามารถตั้งครรภ์กับมนุษย์ได้อยู่แล้ว! “ไปด้วยกันมิได้หรือ ข้าไม่อยากหากจากท่าน” ในถังน้ำ ชิงป๋ายอ้อนเฟิ่งเฟยให้ตามเขาไปต่างเมืองด้วยกัน ครั้งนี้ต้องไปถึงสามวัน แค่คิดเขาก็รู้สึกลงแดงแล้ว “มิได้ หากอยากกลับโดยเร็วก็จงตั้งใจทำงาน” เมื่อโดนปฏิเสธ ชิงป๋ายก็ถอนหายใจยาว ตอนเขาอยู่กับนางไม่ต่างจากเด็กหนุ่มคลั่งรัก แต่พออยู่ต่อหน้าคนอื่นก็ทำตัวได้สมกับที่เป็นคุณชายตระกูลสูงศักดิ์แห่งเมืองหลวง “ก็ได้ แต่กว่าจะเดินทางก็ช่วงสาย ๆ ให้ข้าอยู่กับท่านนะ” เฟิ่งเฟยพยักหน้ารับ เรียกรอยยิ้มกว้างจากชิงป๋ายได้เป็นอย่

๑๓ฝ่าปราการมาหานายสาว “น้องสาม พี่สะใภ้ขอนกตัวนี้ไปรักษาได้หรือไม่ ช่างน่าสงสารนัก” เฟิ่งเฟยกล่าวเสียงหวานขึ้นอีกระดับ ดวงตาคู่งามคลอหน่วยไปด้วยน้ำใส ช่างกัดกร่อนใจคนมองยิ่งนัก คุณชายสามพยักหน้าด้วยดวงตาเหม่อลอย ยิ่งเมื่อได้รับรอยยิ้มจากหญิงงาม ใบหน้าของเขายิ่งปรากฏรอยยิ้มกว้างขึ้น ขนาดที่ว่าเฟิ่งเฟยเดินจากไปแล้ว เขาก็ยังคงยิ้มด้วยความเหม่อลอยอยู่ที่เดิม “ซนนักนะ” เฟิ่งเฟยถอนหายใจในจังหวะที่เอี้ยวตัวมองนกน้อยใกล้ตายในมือของอาหลิง เท้าเล็กเร่งฝีเท้ากลับไปยังเรือนของตนเอง “เฮ้อ~-ข้าได้เตรียมใจเตรียมกายรอเทพแห่งปราการมาฉะความเลย” เมื่อมาถึงเรือนนอนอาหลิงก็ร่ายเวทสร้างเตียงหยกขึ้นมา วางนกน้อยปีกหักไว้แล้วช่วยรักษาร่างนกน้อยจนแผลที่ได้รับบาดเจ็บจากการฝ่าด่านปราการออกมาไร้รอยบาดเจ็บ ปราการนี้ถูกสร้างขึ้นโดยเทพแห่งปราการ คอยสร้างอาณาเขตป้องกันเขตแดนมนุษย์ไว้เพื่อไม่ให้ปีศาจเข้ามาล่วงล้ำ ตอนเฟิ่งเฟยฝ่าปราการนี้ออกมา ก็ต้องแลกเปลี่ยนอะไรไม่น้อย มาตอนนี้สมุนปีศาจของนางฝ่าปราการมาเพื่อหานางอีก ..

๑๕บอกลาชิงป๋ายชั่วคราว ในยามที่เฟิ่งเฟยกลับมาถึงจวน ทั้งจวนเงียบสนิท มีเวรยามเคาะไม้บอกเวลาว่าผ่านพ้นเป็นวันใหม่ นางใช้พลังซ่อนกายจากมนุษย์เดินเท้าเข้ามาในจวนตระกูลชิง จนกระทั่งเดินมาถึงเรือนของตนเองก็เห็นว่าตะเกียงถูกดับไปเรียบร้อยแล้ว “นายท่าน ในที่สุดท่านก็กลับมาเสียที” อาเชาปรากฏกายออกมาจากความมืด สีหน้าของเขาร้อนใจยิ่งนัก อาหลิงเองก็ไม่แพ้กัน แม้จะไม่แสดงออกทางสีหน้า แต่แววตากลับฉายชัดถึงความโล่งใจ เมื่อเห็นนายตนกลับมาโดยไร้รอยขีดข่วน “ท่านเทพว่าอย่างไรบ้างขอรับ” อาหลิงเป็นผู้เอ่ยถามขึ้นมา ก่อนจะรินน้ำชาเทใส่จอกแล้วยื่นให้ เฟิ่งเฟยรับมาดื่มแล้วเดินไปที่โต๊ะน้ำชาพร้อมกับเรียกให้ทั้งคู่มานั่งลงพร้อมกัน “อีกไม่กี่วันท่านเทพจะลงมาฝ่าด่านเคราะห์ เขาให้ข้าคอยกันเขาออกจากองค์หญิงสามแห่งเผ่าสวรรค์ พวกเจ้าช่วยข้าคิดหน่อยว่าจะเข้าไปอยู่ในชีวิตเขาในสถานะใดดี” อาหลิงสีหน้าหนักอึ้ง กำลังคิดหาเหตุผลทัดทานนายสาว ทว่าหญิงสาวรู้ทัน จึงรีบแจงเหตุผลออกไป “เช่นนั้น...แล้วชิงป๋ายเล่าขอรับ” “เขาย่อมเข้

๑๗ปลุกคุณชายยามเช้าและรถม้า ยามเหม่า[1] เฟิ่งเฟยเดินเข้ามาในเรือนนอนของคุณชายซ่งฉี หลังจากนั้นก็จุดตะเกียงตรงหัวเตียง ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้เตียงอันมีเจ้านายของนางนอนหลับตาพริ้มอยู่ “คุณชายเจ้าคะ ยามเหม่าแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยปลุกเขาเสียงเบา ก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาว่า “อือ” เพียงคำเดียว จากนั้นก็เงียบไป นางเดินเข้าไปยังอีกฝั่งหนึ่งของฉากบังลมอันมีถังน้ำวางอยู่ ก่อนจะร่ายเวทเติมน้ำอุ่นใส่ถังไว้ ดูจากท่าทีโอ้เอ้ของคุณชายแล้ว กว่าจะได้อาบ น้ำก็คงเย็นลงกว่าเดิมแล้ว “คุณชายเจ้าคะ” เฟิ่งเฟยเดินเข้ามาปลุกอีกรอบ ครั้งนี้ผ้าห่มที่ซ่งฉีห่มกายก่อนหน้าถูกวางกองอยู่บนเตียง แก่นกลางกายตั้งชูชันพร้อมสู้รบในตอนเช้า บุรุษที่เคยผ่านมือนาง ไม่เคยมีใครธรรมดาเลยสักคน “เฟิ่งเฟย...” ชายหนุ่มเรียกนางเสียงแหบพร่า ดวงตาเว้าวอน เพราะต้องเดินทางออกไปนอกเมือง เฟิ่งเฟยกลัวจะไปสายจึงส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกับฉุดแขนเขาขึ้นมาอาบน้ำ เจ้าตัวขืนตัวไว้แล้วดึงแขนเล็กจนร่างบางล้มทับบนตัวเขา แขนแกร่งโอบนางไว้ไม่ให

๑๙กลางป่าเขาลำเนาไพรและทำให้เด็กมันดู เมื่อเดินเข้ามาในป่ายังจุดลับตาผู้คน เฟิ่งเฟยก็เป็นฝ่ายจู่โจมเขาก่อน โอบคอเขาลงมาจุมพิต ตอนแรกชายหนุ่มตั้งตัวไม่ทัน แต่ใช้เวลาไม่นานเขาก็ตอบรับจุมพิตด้วยท่วงท่าดุดันไม่แพ้กัน เฟิ่งเฟยผลักเขาลงกับพื้นแล้วลงไปคร่อมทับเขา มือเรียวปลดผ้าคาดเอวเขาออก มายามนี้นางจะเป็นฝ่ายลอกคราบเขาก่อนบ้าง ริมฝีปากอิ่มจรดลงกับซอกคอหนาลากริมฝีปากมายังยอดถันของชายหนุ่ม ขบกัด ทิ้งรอยฟันเล็ก ๆ ไว้โดยรอบ ท่าทางเร่าร้อนของนางยิ่งทำให้ชายหนุ่มหายใจติดขัด “ซี้ด” แม้ซ่งฉีจะรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง แต่กลับเสียวมากกว่า ยิ่งตอนร่างบางนั่งทับหน้าท้องเขาโดยไร้ผ้าขวางกั้น เสียดสีส่วนกลางกายภายใต้กระโปรงกับผิวเนื้อ เขายิ่งรู้สึกคลุ้มคลั่ง ความรู้สึกแฉะตรงหน้าท้องบ่งบอกว่ากายสาวพร้อมรับมากแค่ไหน สมองส่วนหนึ่งบอกให้เขาหยุดเพียงเท่านี้ก่อนที่จะเลยเถิดจนผิดธรรมเนียม ทว่าสมองก็ยังแพ้ใจอยู่ดี ไม่สิ! เขาแพ้นางมากกว่า “ธรรมเนียมมีไว้พอเป็นพิธี ทำให้ข้าเป็นของเจ้าโดยสมบูรณ์เถิด” คำพูดของชายหนุ่มทำใ