บททั้งหมดของ ปีศาจสาวและเหล่าฮาเร็มของนาง: บทที่ 21 - บทที่ 30

๒๑เผื่อเจ้าไม่รู้ ณ กระโจมใหญ่ซึ่งมีทหารมากมายหลายหมื่นนายรายล้อม เฟิ่งเฟยพาหู่ชิงกลับมายังฐานทัพของเขาโดยไม่ได้ใช้เวทอำพรางกระโจมใหญ่แต่อย่างใด เพราะไม่มีใครกล้าเข้ามาในกระโจมของแม่ทัพใหญ่โดยพลการ เมื่อมาถึง เฟิ่งเฟยก็เริ่มอุ่นเตียงให้สหายชายคนแรกของนางในทันที คนคุ้นเคยกันแล้วจุดติดง่าย ไม่นานทั้งคู่ก็อยู่ในร่างไร้อาภรณ์ นางอยู่กับพวกเขาทีไร ดูเหมือนเสื้อผ้าจะไม่ใช่สิ่งจำเป็น! เสียงครางแผ่วของหญิงสาว เสียงทุ้มครางต่ำในลำคอ เสียงริมฝีปากดูดกลืนผิวเนื้อ เสียงเหล่านี้ดังลอดออกไปนอกกระโจม จนทหารชั้นผู้น้อยที่เฝ้าหน้ากระโจมใหญ่อยู่หันมาสบตากัน รู้ในทันทีว่าแม่ทัพใหญ่ของพวกเขาคงพาสตรีมาอุ่นเตียงแล้ว ด้วยความห่างหายจากสตรีมานานทำให้พวกเขาไม่สนใจสักนิดว่าหู่ชิงเข้าไปในกระโจมตอนไหน แก่นกายปวดหนึบจนต้องใช้มือของตนเองรีดพิษในกาย โดยเอียงหูฟังเสียงจากด้านใน ใช้จินตนาการสร้างความสุขให้กับตนเอง ส่วนด้านในกระโจมก็โรมรันพันตูกันไม่ยอมหยุด ร่างบางเป็นฝ่ายควบคุมจังหวะรักด้วยตนเอง มือบางทั้งสองวางอยู่บนร่องตรงหน้าท้องเขา ควงเอวสั่นสะโพกผสา

๒๓ซ่งฉีอาละวาดกับการเปิดประสบการณ์ใหม่ เช้าวันนี้จวนตระกูลซ่งวุ่นวายยกใหญ่ เมื่อประมุขน้อยของจวนหาสาวใช้คนสนิทไม่พบ! ตอนแรกเขาเพียงร้อนใจเท่านั้น แต่มาถึงยามเย็นแล้วเฟิ่งเฟยก็ยังไม่มาสักที หนุ่มน้อยจึงอาละวาดทำลายข้าวของในห้อง เดือดร้อนถึงนายหญิงและนายท่านใหญ่ของจวนให้เป็นผู้มาไกล่เกลี่ยด้วยตนเอง “นางอาจมีธุระก็ได้ ฉีเอ๋อร์อย่าเพิ่งร้อนใจไป” ดวงตาซ่งฉีลุกเป็นไฟ กำหมัดแน่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา เพราะกลัวว่าจะหลุดคำพูดไม่น่าฟังจนระคายหูบิดามารดา ท่าทีเช่นนี้ของบุตรชายเพียงคนเดียวทำเอาสองสามีภรรยาถึงกับต้องมองหน้ากัน ในใจคิดตรงกันว่า... ฉีเอ๋อร์ขาดเฟิ่งเฟยไม่ได้เสียแล้ว! ในขณะที่ทั้งสามคนกำลังกลัดกลุ้มกันอยู่นั้น จู่ ๆ เด็กรับใช้ในเรือนก็วิ่งเข้ามาในห้องโถงใหญ่แล้วยื่นจดหมายให้ซ่งฉี “คุณชายขอรับ มีคนมาส่งสิ่งนี้ให้คุณชายขอรับ” ซ่งฉีรับมาอย่างไวแล้วเปิดอ่าน ด้วยคิดว่าอาจจะเป็นเบาะแสจากเฟิ่งเฟย ในที่สุดเขาก็ยิ้มออก ใบหน้าผ่อนคลายต่างจากก่อนหน้านี้หันไปมองบิดามารดา “เดี

๒๕นกกระเรียนมงกุฎแดง กิจกรรมส่งท้ายที่เฟิ่งเฟยกับซ่งฉีได้เลือกใช้เวลาร่วมกันคือการนั่งเรือล่องแม่น้ำสัมผัสบรรยากาศธรรมชาติท่ามกลางแสงจันทร์ โดยมีหิ่งห้อยเป็นตัวสร้างบรรยากาศ กระแสน้ำในฤดูนี้ไม่ได้แรงมาก เรือจึงไหลเอื่อย ๆ ไปตามฝีพายคนแจวเรือ เรือที่ทั้งคู่เลือกเป็นเรือขนาดย่อมมีห้องโดยสารส่วนตัวที่กันสายตาจากคนแจวเรือและคนที่สัญจรเรือผ่านไปมา เฟิ่งเฟยเปิดหน้าต่างเรือให้ลมพัดเข้ามา ร่างบางโดนซ่งฉีโอบกอดเอาไว้ ใบหน้างามที่ปลดหน้ากากออกแล้วซบหน้าลงกับอกหนั่นแน่น... เดี๋ยวนะ อกหนั่นแน่นเช่นนั้นหรือ! เมื่อสัมผัสได้ถึงอกหนั่นแน่นของชายหนุ่ม เฟิ่งเฟยก็ผละออกจากอกเขาพร้อมใช้พลังปีศาจตรวจสอบ ก่อนจะพบว่าพลังเทพของเขาเข้มข้นกว่าเดิมหนึ่งส่วน หรือภารกิจของข้าใกล้จะสำเร็จแล้ว “ทำไมหรือ” ซ่งฉีที่ถอดหน้ากากออกแล้วเช่นกันเลิกคิ้วขึ้นสูง ทว่าก็ได้รับเพียงรอยยิ้มจากหญิงสาวกลับมาเท่านั้น “ข้าเพียงแค่รู้สึกว่าเจ้าดูบึกบึนขึ้น” ไม่ว่าเปล่า เฟิ่งเฟยยังแสร้งยื่นมือไปลูบอกเปลือยเปล่าของเข

๒๗เหลียนฮวาเยาขอความช่วยเหลือ เมื่อสมุนทั้งแปดทราบว่านายสาวกลับแดนปีศาจมาแล้ว พวกเขาก็ผละจากสิ่งที่ทำอยู่มาหานายสาว จากตำหนักที่เงียบสงบมานานก็ครึกครื้นขึ้นในทันใด “นายท่าน ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว” เฟิ่งเฟยมองสมุนทั้งหลายของนางด้วยรอยยิ้มเอ็นดู พวงเขายังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แย่งกันเอ่ยถามนางอย่างกับว่าจะไม่ได้ถามอีก “เอาล่ะ ๆ ข้ายังอยู่แดนปีศาจอีกนาน เวลานั้นอยากทราบเรื่องใดค่อยถามทีละคนก็แล้วกันนะ” เฟิ่งเฟยเอ่ยตัดบทก่อนจะเข้าไปในห้องนอนของตนเอง นอนหลับพักผ่อนเอาแรง ในใจมีลางสังหรณ์ว่าจะพบเจอเรื่องให้ต้องใช้แรงกายแรงใจอีกมาก และแล้วลางสังหรณ์ของนางก็เป็นจริง เพราะหลังจากที่นอนหลับไปไม่นาน อาหลิงก็เข้ามาปลุกนางด้วยสีหน้าลุแก่โทษ “ขออภัยที่รบกวนขอรับนายหญิง เหลียนฮวาเยากล่าวว่ามีธุระสำคัญจะคุยกับท่าน ขอร้องให้ข้าน้อยช่วยมาปลุกท่านให้ทีขอครับ” “เหลียนฮวาเยารึ ยากนักที่เขาจะขอความช่วยเหลือจากข้า แสดงว่าต้องเป็นปัญหาที่แก้ไม่ตก” เฟิ่งเฟยลุกขึ้นนั่งบนเตียง อาหลิงเข้ามาช่วยจัดผมจัดเสื้อผ้าให

๒๙ให้ข้าตอบแทนด้วยสิ่งใดดี เฟิ่งเฟยไม่เพียงมีความสามารถทำให้บุรุษหลงใหลได้เท่านั้น แม้แต่สตรีด้วยกันเองก็ยังรู้สึกหลงนาง นางรู้วิธีการเข้าหาผู้ใหญ่ เพียงพูดคุยกันไม่นาน สายตาที่เหลียนฮวาหมู่มองเฟิ่งเฟยก็เปลี่ยนไปแล้ว “ขอบใจเจ้ามากที่มาช่วยข้าในวันนี้” เหลียนฮวาเยาพาเฟิ่งเฟยไปเดินเล่นที่ตลาด เพื่อเป็นการกลบข่าวลือก่อนหน้านี้ ในเมื่อจุดเริ่มต้นของเรื่องราวมาจากตลาดทั้งสองจึงตกลงกันว่าจะจบเรื่องนี้ที่นี่ “เจ้าชอบปิ่นอันนี้หรือไม่ ข้าซื้อให้” เมื่อเดินผ่านร้านขายเครื่องประดับ เหลียนฮวาเยาก็พานางเดินเข้าไปดูเพราะรู้ว่าสหายชอบของสวย ๆ งาม ๆ “อืม...” เฟิ่งเฟยยกปิ่นขึ้นมาดูพลางทำสีหน้าครุ่นคิด แต่แล้วก็ยกปิ่นทาบบนผมด้านหลัง ถามความเห็นของเขา “เจ้าว่าอย่างไร งามหรือไม่” ใบหน้างามมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าเฝ้ารอคำตอบ พร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนคนถูกถามใบหน้าร้อนฉ่า “เจ้าถามข้าด้วยเหตุใด เอาตามความชอบเจ้าสิ” “ข้ารู้ตัวว่าตนเองงามมากอยู่แล้ว ปักอันไหนก็รอด แต่ปิ่นอันนี้เจ้าเป็นคนซื้อให้ ก็ต้องอิง