Semua Bab ปีศาจสาวและเหล่าฮาเร็มของนาง: Bab 1 - Bab 10

๑หู่ชิงผู้เงียบขรึม ‘หู่ชิง’ เป็นแม่ทัพใหญ่จากแคว้นตงในเมืองมนุษย์ เขาโดนฮ่องเต้สุนัขกระทำการร้าย ‘เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล’ ลดอำนาจเขาด้วยการโยนข้อหาให้ต่าง ๆ นานา ออกหมายจับ ตั้งค่าหัวเขาสูงลิ่วจนเขาต้องหนีหัวซุกหัวซุนไปทั่วแคว้น เขาต้องระหกระเหินมาซ่อนตัวอยู่ในป่าลึก ตอนนี้ตะวันก็ใกล้จะลับขอบฟ้าเต็มทีแล้ว ร่างสูงจึงรีบหาที่หลับนอนในคืนนี้ แต่บังเอิญยิ่ง! เขาเจอเข้ากับป้ายบอกทางแผ่นหนึ่งเขียนไว้ว่า... “หมู่บ้านกลางน้ำเช่นนั้นหรือ” หู่ชิงคิดในใจว่า... แปลก! ป้ายเช่นนี้บ่งบอกว่าด้านในต้องมีคนอยู่แน่ ตลอดทางข้าหลบลี้ผู้คนมาโดยตลอด เหตุใดครั้งนี้กลับก้าวเดินไปข้างหน้าเรื่อย ๆ อย่างห้ามตัวเองไม่ได้ หู่ชิงไม่ได้สังเกตเลยว่า หมอกหนาที่ปกคลุมเส้นทางไว้ตั้งแต่แรกนั้นได้หายลับไปในทันทีที่เขาก้าวตามทางเดินเข้าไป อีกทางด้านหนึ่ง... ผู้มีศีลเสมอกันมาแล้ว! ‘เฟิ่งเฟย’ ปีศาจนกสาวรู้ได้ทันทีเมื่อมีคนเดินเข้ามาในเขตหมู่บ้านของนางแล้ว ร่างบางระหงหยัดกายขึ้นมาจากเตียงนุ่มด้วยท่าทางสบาย

๓แคว้นตงระส่ำระสาย แม้ฮองเฮาจะพยายามปิดข่าวแล้ว แต่ข่าวระหว่างฮ่องเต้กับองค์หญิงรองก็เล็ดลอดออกมานอกวังอยู่ดี ที่ผ่านมาฮ่องเต้แคว้นตงสร้างภาพลักษณ์อันดีงามให้ตัวเองมาตลอด คนที่ทราบข่าวจึงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “องค์หญิงรองปลิดชีพจนเองเช่นนั้นหรือ” ในตลาดเช้าวันนี้ หัวข้อสนทนายังคงเป็นผู้สูงศักดิ์แห่งแคว้น ตอกย้ำข่าวลือก่อนหน้าให้เป็นจริงยิ่งขึ้น คนปล่อยข่าวซึ่งกำลังนั่งทานโจ๊กอยู่ถึงกับยิ้มกริ่ม แม้หู่ชิงจะรู้สึกสงสารองค์หญิงรองอยู่บ้าง แต่เมื่อคิดว่าน้องสาวตนต้องตายอย่างอนาถเพราะคำสั่งของฮ่องเต้เช่นกัน ความรู้สึกผิดบาปในใจจึงสลายหายไปในทันที “นี่เพียงแค่เริ่มต้น” เฟิ่งเฟยยิ้มกริ่ม คืนนี้นางจะร่ายเวทบทใหม่ให้ฮ่องเต้ผู้นี้หลงในกามอารมณ์อย่างแท้จริง นอกจากจะทำระยำกับบุตรตนแล้ว ยังออกคำสั่งให้เมียชาวบ้านมาอุ่นเตียงให้ด้วย “ขุนนางในราชสำนักมีเพียงตระกูลเดียวเท่านั้นที่เป็นกลาง นอกนั้นล้วนอยากเด็ดปีกข้าทั้งสิ้น นอกจากตระกูลชิงแล้ว ท่านสามารถใช้งานได้เต็มที่” หู่ชิงเอ่ยเสียงเหี้ยมเกรียม 220 ชีวิตในตระกูลหู่ต้

๕หู่ชิงไปคนใหม่ก็มา กลางดึกชินอ๋องมารับหู่ชิงถึงที่ เฟิ่งเฟยส่งหู่ชิงตรงหน้าประตูโดยมีสายตาของชินอ๋องจับจ้องตาไม่กะพริบ “รอข้ากลับมา” “เจ้าค่ะ” เฟิ่งเฟยตอบรับด้วยรอยยิ้ม หู่ชิงให้นางเข้าจวนไปแล้วลั่นกลอนให้สนิท เขาถึงยอมจากไปแต่โดยดี เฟิ่งเฟยเดินเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะสลัดชุดสาวใช้ทิ้งแล้วเปลี่ยนไปใส่ชุดนอนเบาบางสีขาว บางถึงขนาดไม่อาจปกปิดเต้างามได้ เมื่อล้มตัวลงนอน ยังไม่ทันที่เตียงจะอุ่นดี ก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้น “ชะ ช่วยด้วย” เป็นเสียงของบุรุษ เสียงของเขาแผ่วเบานัก ชัดเจนว่าได้รับบาดเจ็บมา “ดวงข้าเป็นอะไรกับชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายนักหนา คนนี้หนีอะไรมาอีกล่ะ” เฟิ่งเฟยคล้ายพร่ำบ่นแต่ใบหน้ากลับผุดรอยยิ้มขึ้น ร่างระหงหยิบชุดตัวนอกมาคลุมทับก่อนที่จะเดินออกไปเปิดประตูให้ “แม่ นะ นาง ช่วย ข้า ด้วย...” เอ่ยเพียงเท่านี้แล้วสลบไปในทันที ผ้าเนื้อดีที่ชายหนุ่มร่างบางสวมอยู่บ่งบอกว่าเป็นผู้รากมากดีที่ประสบภัยมา “ข้าจะช่วยสุดความสามารถก็แล้วกัน” เฟิ่งเฟยดีดนิ้ว

๗ชิงป๋ายร้อนวิชา ชิงป๋ายหวังว่าจะได้ลองวิชาในลำธารแต่ไม่สมหวัง เพราะจู่ ๆ ฝนก็ตั้งเค้าทั้งคู่จึงรีบกลับจวน จนกระทั่งลงกลอนประตูด้านในแล้วเดินเข้ามาในตัวเรือนแล้ว ชิงป๋ายก็ไม่ยับยั้งชั่งใจอีกต่อไป แขนแกร่งสวมกอดร่างบางอันชุ่มไปด้วยน้ำฝน ริมฝีปากขบเม้มใบหูขาวสะอาด ตวัดลิ้นชิมรสหญิงสาวด้วยความร้อนใจประสาชายหนุ่มเพิ่งริลองกายสาว เฟิ่งเฟยยืนนิ่ง ๆ ให้โอกาสเขาได้ทำความคุ้นเคยกับร่างกายของนาง มือหนาปลดเสื้อผ้าของนางออกด้วยความรวดเร็ว จับนางหันกายเข้าหาตนพร้อมตะโบมจูบไม่ให้จังหวะหยุดชะงัก สองมือใหญ่ปลดชุดตนเองจนร่างกายสมบูรณ์แบบไร้อาภรณ์ติดกาย เมื่อขจัดสิ่งกีดขวางแล้ว เขาก็กดสองแขนเรียวเล็กแนบประตู ใช้ปลายลิ้นชิมเนื้อนางทุกซอกทุกมุม ทั้งยังกดลึกจนผิวเนื้อเนียนละเอียดขึ้นสีกุหลาบ “หวานนัก” ผละริมฝีปากออกมาชั่วขณะชมเปาะ ก่อนจะก้มหน้าลงชิมก้อนเนื้อนุ่มทั้งสองข้าง กลางกายของเขาชูชันขึ้นเรื่อย ๆ จากการที่เขาไม่ปลดปล่อยออกมาในทันที ทำให้รู้ว่าเขาคงผ่านการช่วยตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วน ยามนี้เมื่อเจอของจริงจึงสามารถควบคุมไ

๙กลับจวนตระกูลชิง ณ จวนตระกูลชิงแห่งเมืองหลวง ทันทีที่ทราบข่าวว่าหลานชายสุดรักกลับมาได้อย่างปลอดภัย ฮูหยินผู้เฒ่าก็ดีใจยิ่งนัก แต่ไม่นานก็รู้สึกดั่งฟ้าผ่า เมื่อคนที่ติดตามหลานชายนางมาด้วยคือสตรีหน้าตาโดดเด่น ทว่าไร้หัวนอนปลายเท้า! “ท่านย่า เฟิ่งเฟยเป็นสตรีของหลานและจะเป็นคนเดียวตลอดไป ท่านย่าจัดงานแต่งให้หลานเถิดขอรับ” ชิงป๋ายคุกเข่าขอร้องต่อหน้าท่านย่าและบิดามารดาตน บิดาของชิงป๋ายเป็นคนหัวไม่ดี แต่บุตรชายกลับฉลาดโดดเด่นที่สุดในบรรดาหลานชายของนาง ส่วนมารดาของเขาเป็นสะใภ้ ย่อมไร้สิทธิ์ไร้เสียงในจวนแห่งนี้อยู่แล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าลมแทบจับ ไม่อาจทนมองว่าที่หลานสะใภ้ได้อีกต่อไป จึงให้ลูกสะใภ้คนที่สามของตนพาเฟิ่งเฟยไปที่เรือนพัก ซึ่งแน่นอนว่าคนละเรือนกับชิงป๋าย “ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ” เฟิ่งเฟยย่อกายให้มารดาชิงป๋าย หว่างคิ้วของสตรีวัยสี่สิบต้น ๆกระตุก ชัดเจนว่าไม่พอใจ แต่ก็ไม่เอ่ยวาจาใด ไม่ต่อว่าเฟิ่งเฟยลับหลังบุตรชายตนเลยสักนิด เฟิ่งเฟยอดคิดในใจไม่ได้ว่า... แบบนี้อย่างไรเล่า แม่ผัวถึงได