Semua Bab ปีศาจสาวและเหล่าฮาเร็มของนาง: Bab 31 - Bab 40

๓๑คนเดียวที่เอาเจ้าอยู่ ความพยายามของเฟิ่งเฟยและเหลียนฮวาเยาไม่สูญเปล่า เมื่อในตลาดได้เล่าลือกันเรื่องของทั้งคู่จริง ๆ ท่าทางสนิทสนม สายตาที่เหลียนฮวาเยามองเฟิ่งเฟยทำให้คนที่เห็นพวกเขาในระยะประชิดเชื่อว่าเหลียนฮวาเยาไม่ได้รักชอบบุรุษด้วยกันจริง ๆ เรื่องชายหญิงชอบเพศเดียวกัน ไม่ว่าจะในดินแดนมนุษย์ สวรรค์หรือปีศาจ ต่างก็ยังไม่เป็นที่ยอมรับนัก “เจ้าเชื่อหรือไม่ สายตาที่เหลียนฮวาเยามองท่านหญิงเฟิ่งเฟยหวานหยดย้อยจนแม้แต่ข้ายังระทวย” “มิใช่ว่าท่านประมุขเผ่ากำลังจะมีข่าวดีหรือ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยได้ยินข่าวว่าทั้งคู่จะพัวพันกับใครในแดนปีศาจเลย ครั้งนี้บทจะมีก็มีพร้อมกัน” แม่ค้าปีศาจทั้งสองหันหลังคุยกันอย่างเมามัน ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคำพูดของพวกนางทำให้บุรุษผู้ขึ้นชื่อว่าสง่างามที่สุดในแดนปีศาจชะงักฝีเท้าที่กำลังจะเดินผ่านร้าน ใบหน้าของเขาราบเรียบทว่าดวงตากลับมีรอยคลื่นพาดผ่าน หากข้าไม่บังเอิญมีธุระที่นี่ก็คงไม่ได้ยินเรื่องทำนองนี้สินะ เฟิ่งเฟย! เหตุใดเจ้าถึงดื้อเพียงนี้ ณ จวนลอยฟ้าของเฟิ่งเฟย

๓๓บอกข่าว จากท่าทีไม่เป็นมิตรของตานติ่งเฮ่อทำให้เทพปราการรู้ว่าไม่อาจขอพบเฟิ่งเฟยได้โดยตรงจึงคิดหาตัวแทนเข้าไปสื่อสาร ในหัวพยายามนึกหาบทเวทที่เคยศึกษามา เค้นสมองอยู่นานจึงนึกออก เป็นบทเวทตามตัวที่ต้องอาศัยพลังวิญญาณด้วย ดีที่พลังวิญญาณของเฟิ่งเฟยยังคงติดอยู่บนกาย เขาจึงนำมาใช้กับเวทบทนี้ได้ “ไปบอกนางทีว่าข้ามาหา” พลังวิญญาณผสมกับพลังของเขาหลอมรวมกันเป็นลูกแก้วใส ลอยออกไปทางทิศตรงกันข้ามกับตำหนักของประมุขปีศาจ ทำให้เทพปราการทราบว่าเฟิ่งเฟยอยู่นอกสถานที่ เขาเดินตามลูกแก้วไป ลูกแก้วนี้นอกจากเขาและตัวเฟิ่งเฟยแล้วจะไม่มีใครสามารถมองเห็นได้ ระยะทางไกลพอควรกว่าลูกแก้วจะหยุดนำทางเพราะไม่สามารถไปต่อได้อีกแล้ว ลูกแก้วพาเขามาหยุดอยู่เส้นทางน้ำแห่งหนึ่งซึ่งด้านหน้าเป็นถ้ำขนาดใหญ่ เทพปราการคาดว่าด้านในถ้ำอาจจะเป็นทางต้นน้ำ “ค่ายกลเช่นนั้นหรือ” ตอนนี้ลูกแก้วไม่สามารถนำทางต่อไปได้อีกแล้ว ชัดว่าพื้นที่ตรงนี้มีค่ายกลอยู่ ไม่ว่าเขาจะแก้ค่ายกลได้หรือไม่ได้ ผู้ที่สร้างค่ายกลจะรู้ตัวในทันที “หรือตานติ่งเฮ่อจะเป็

๓๕ชินอ๋องน่าตาย เฟิ่งเฟยลังเลอยู่เพียงครู่ว่าจะแสดงตัวออกไปดีหรือไม่ จนกระทั่งได้เห็นท่าทางหายใจรวยรินของชิงป๋ายแล้ว นางก็ไม่ลังเลอีกต่อไป “ชิงป๋าย!” น้ำเสียงหวานใสที่ชิงป๋ายจำได้ขึ้นใจปลุกให้เขาตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตากวาดมองโดยรอบเพื่อให้มั่นใจว่าเขาไม่ได้หูฝาดไปเอง เมื่อเห็นสาวงามในชุดสีแดงยืนอยู่ในคุกตรงหน้าเขา ร่างกายที่มีแผลเหวอะหวะก็พยายามหยัดกายขึ้น “เฟิ่ง...เฟย” “ชิงป๋าย” เฟิ่งเฟยถลันกายเข้าไปหาเขา ใช้เวทรักษาแผลบนกายให้ในทันที “เฟิ่งเฟย เป็นเจ้า จริง ๆ หรือ เจ้ายังไม่ตาย...” น้ำตาชิงป๋ายไหลอาบหน้า แผลนอกกายถูกรักษาแล้ว ส่วนแผลในใจกำลังได้รับหยาดน้ำทิพย์ชโลมใจ “ข้ายังไม่ตาย แล้ว...เหตุใดพวกเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้” เฟิ่งเฟยเอ่ยถามพร้อมหันไปมองหู่ชิง ชายร่างหนาที่เกาะรั้วคุกมองมายังคุกฝั่งนี้ผุดรอยยิ้มดีใจ สุขใจที่เฟิ่งเฟยให้ความสนใจตนแล้ว “ชินอ๋องจับชิงป๋ายมาที่นี่ ข้าตามมาช่วยเขา แต่ก็ถูกจับขังด้วยอีกคน” สภาพของหู่ชิงยังดูดีกว่าชิงป๋ายเยอะ มีบาดแผลอยู่บ้าง ท

๓๗ใครจะหลับลง สองร่างแนบชิดเปลือยเปล่ากอดก่ายกันอยู่บนตั่งไม้ขนาดหนึ่งคนนอน แต่ไม่เป็นปัญหาเมื่อร่างหนานอนอยู่ด้านล่างไม่ต่างจากที่นอนให้ร่างเย้ายวนผิวนวลลออทาบทับอยู่ด้านบน ริมฝีปากของทั้งสองจุมพิตกันในจังหวะนุ่มนวล คล้ายอยากระเลียดชิมรสหวานจากฝ่ายตรงข้าม ดวงตาของทั้งคู่หลับพริ้ม เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของกันและกัน มือหนาลูบไล้อยู่ตรงเอวเล็กคอดกิ่วลูบขึ้นลูบลงจากสะโพกขึ้นมายังแผ่นหลัง ส่วนมือบางสัมผัสที่ลำคอแกร่ง นิ้วโป้งสัมผัสอยู่บนผิวหน้าค่อย ๆ ลูบไรเคราพร้อมตอบรับสัมผัสนุ่มนวลที่ริมฝีปาก ให้ลิ้นสากสอดลิ้นเข้ามาชิมความหวาน มือหนาลูบสะโพกงามหนักหน่วงขึ้น มืออีกข้างหนึ่งกอดแผ่นหลังบางไว้แนบแน่น กดร่างนางให้แนบชิดเขา ให้สมกับที่ทนคิดถึงมานาน มือบางผละออกจากใบหน้าหล่อเหลาของหู่ชิง เลื่อนลงต่ำลูบไล้แผ่นอกหนั่นแน่น ขาเรียวที่กอดรัดร่างแกร่งผละออกจากส่วนกลางกายของเขาเพื่อเปิดทางให้มือบางได้ไล้ลงไปลูบไล้ลำเขื่อง ลูบยวงสองก้อนดั่งกำลังนวดแป้ง สลับกับเค้นลำยาวขึ้นลงจนมันแข็งขึงขึ้นเรื่อย ๆ มือหนาเองก็ไม่อยู่เฉย มือข้างหนึ่งกดต้นคอเล็กลงม

๓๙เจ้าบ่าวผู้รอมานาน ณ แดนปีศาจเฟิ่งเฟยกลับมายังแดนปีศาจหลังจากที่ไม่ได้กลับมานานหลายวัน คนแรกที่นางได้พบหลังจากย่างกรายข้ามสะพานมาก็คือ... “เฮ่อเกอ! มานานแล้วหรือเจ้าคะ” เฟิ่งเฟยถามด้วยน้ำเสียงสดใส เดินเข้าไปหาพี่ชายต่างสายเลือดด้วยรอยยิ้ม “ท่านประมุขปีศาจให้ข้ามารอรับเจ้า” รอยยิ้มบนใบหน้างามหายไปทันควัน ท่าทางกระอักกระอ่วนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตอนแรกนางยังไม่คิดจะกลับตำหนักประมุขปีศาจ วางแผนว่าจะไปกลบดานที่เรือนลอยฟ้า ให้พี่ชายรับหน้าไปก่อน “ข้า...ทำอะไรผิดไปหรือเจ้าคะ” ด้วยไม่อยากคาดเดาจึงเอ่ยถามไปตามตรง “หึ!” คนถูกถามยิ้มมุมปาก หันหลังให้นางแล้วเดินจากไป “เอา! ไม่ตอบแต่มาส่งยิ้มปริศนาให้กัน” แม้จะแอบมองค้อนชายหนุ่มไล่หลัง แต่สุดท้ายก็ก้าวตามหลังเขาไปเพราะยังต้องการคนไกล่เกลี่ยกับบิดาอยู่ ที่ผ่านมาเป็นเช่นนี้เสมอ เมื่อใดที่นางทำผิดมักจะมีตานติ่งเฮ่อคอยแก้ต่างให้ ในชีวิตข้าไม่มีเขาไม่ได้ ณ ตำหนักของประมุขปีศาจ สองร่างต่างเพศในชุดสีดำแ