Все главы สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด: Глава 91 - Глава 100

หนานอิงเองยังไม่รู้เรื่องนี้ สตรีผู้นี้เมื่อกลับมาพวกเขาย่อมไม่คิดว่านางจะเป็นวรยุทธ์อีกทั้งยังเก่งกาจเช่นนี้ พวกเขาประมาทไปแล้วคนผู้หนึ่งตาโตเมื่อหนานอิงสั่งให้อาฉีลงมือ อาฉียิ้มเหี้ยมเกรียมตวัดดาบเฉือนใบหูของโจรร้ายทั้งสองจนแหว่ง โจรสองคนตกตะลึงอาฉีผู้นี้งดงามยิ่งนักแต่กลับลงมือเหี้ยมโหดผิดกับใบหน้าที่อ่อนหวานของนาง เสียงร้องโหยหวนดังลั่นป่า หนานอิงหัวเราะคล้ายนางมารร้ายผู้หนึ่ง"แค่ใบหูเอง ร้องเป็นสตรีไปได้ต่อไปอะไรดีล่ะอาฉี หากฟันด้วยดาบเดียวดูจะตายง่ายไปหน่อย"โจรสองคนที่ถูกตัดอวัยวะเพศออกในตอนนี้ก็แทบจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว ครั้นเมื่อถูกตัดใบหูก็แทบจะกัดลิ้นตายแต่หนานอิงไม่ยอมให้พวกเขาตายง่าย ๆ จึงสกัดจุดพวกเขาเอาไว้นอกจากปากที่สามารถพูดได้แล้วพวกเขาไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อนตัวได้อีก"ว่ายังไงยังจะปิดบังอีกหรือไม่ หากเจ้ายอมบอกข้าจะสงเคราะห์พวกเจ้าทั้งสองให้ยารักษาแผลดีหรือไม่"นางเอ่ยเสียงอ่อน คนสองคนที่ได้รับความทรมานอย่างแสนสาหัสในที่สุดก็ยอมเปิดปากแล้ว"ฮูหยินสั่งให้คนนำนางไปฝังในสุสานศพไร้ญาติ เพียงแต่ว่านางเกลียดฮูหยินรองมากจึงให้พวกข้าตามไปแยกร่างของนาง แล้วทำพิธีสาปแ

หนานอิงร้องอ้อออกมาคำหนึ่ง"ฮูหยินใหญ่เปิดเผยว่าอาฆาตอยากจะฆ่าข้าเพียงนี้นับว่าห้าวหาญยิ่ง เช่นนี้หนานอิงคงเดาไม่ผิดแล้วกระมังว่าเมื่อคืนคงมีการจับตัวผิดคนไปเป็นแน่ โจรพวกนั้นตาบอดหรืออย่างไรเห็นสาวใช้เป็นข้าไปได้ ทีหลังท่านกับท่านหนานจะใช้ผู้ใดก็ดูให้ดีอย่าหาว่าหนานอิงสั่งสอนคนแก่ ใช้งานคนโง่คนลำบากก็คือพวกท่าน"ฮูหยินใหญ่หัวเราะราวกับว่ามีเรื่องขบขันเกิดขึ้น"สองคนนั้นก็เป็นเพียงแค่บ่าวหาได้มีสิ่งใดสำคัญกับข้า จะบ่าวก็ดีจะพ่อบ้านก็ดีเจ้าก็ลงมือได้กับแค่คนชั้นต่ำพวกนั้น หนานอิงเจ้ากับข้าล้วนเปิดเผยจริงใจเจ้ากลับมามีจุดประสงค์ใดเหตุใดข้าจะไม่รู้เล่า อย่าเล่นแง่กันอีกเลยหากเจ้าแน่จริงก็ลงมือเสียหรือหวาดกลัวข้าจนไม่กล้าดีแต่ลงมือจัดการสวะข้างกาย ความจริงก็ต้องขอบคุณเจ้าที่สังหารคนพวกนั้นเสียไม่ต้องเปลืองแรงของข้า คนที่รู้มากเช่นนั้นจะเก็บไว้ต่อไปมีประโยชน์อันใดเล่ารังแต่จะคอยหวาดระแวงไปเปล่า ๆ"หนานอิงแย้มยิ้มงดงามใบหน้างามที่ถูกแต่งแต้มอย่างสวยงามดูแล้วสูงส่งยิ่งนัก"ยินดีที่ได้ช่วยเหลือ ท่านไม่ต้องห่วงข้าย่อมมีวิธีการจัดการกับท่านเพียงแต่ว่าท่านชรามากแล้วหนานอิงผู้นี้จึงอยากเล่นให้ท่า

น้ำเสียงของหานเซียวเหี้ยมโหดยิ่งนัก แต่แววตาที่มองหนานอิงกลับอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง หนานอิงรู้สึกอุ่นวาบที่หัวใจเพราะเขาเป็นเช่นนี้นางจึงเริ่มจะเคยชินกับการกระทำของเขา ผู้ที่คอยปกป้องนางอยู่เสมอไม่ต้องไต่สวนก็รู้ว่าบัดนี้อวิ๋นอ๋องหานเซียวตัดสินในความผิดของจวนกั๋วกงไปเรียบร้อย เดิมทีหนานกั๋วกงคิดจะปิดบังเรื่องนี้ให้เป็นความลับไม่ต้องการให้องค์รัชทายาทล่วงรู้ แต่การกระทำอันอุกอาจไม่ไว้หน้าเขาแม้แต่น้อยทำให้ท่านหนานบันดาลโทสะ อย่างไรเสียเขาต้องร้องเรียนให้ถึงที่สุด ตำแหน่งกั๋วกงเป็นตำแหน่งที่ฝ่าบาทประทานให้ หาใช่ผู้ใดจะรังแกได้ง่าย ความผิดนี้ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะหนานอิงตัวกาลกิณี เป็นดั่งที่ฮูหยินใหญ่ว่าตั้งแต่นางกลับมาดูเหมือนว่าสกุลหนานจะเกิดเรื่องวิบัติไม่เว้นวันสายตาแสดงความรังเกียจบุตรสาวของตนเองนั้นแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง จะด้วยจงใจหรือไม่รู้ตัวก็หารู้ได้ เมื่อหานเซียวเห็นเช่นนั้นเขาพลันรู้สึกสงสารหนานอิงจับใจ มือใหญ่ของเขาจึงกดศีรษะของนางแนบอกทั้งยังบังดวงตาของหนานอิงจนมิดไม่ให้นางได้เห็นสายตาอาฆาตแค้นชิงชังของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของตนหนานอิงเองไม่ได้ทันมองนางเห็นเพียงฝ่

"หนานกั๋วกงบอกเราว่าหนานอิงได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย กระบี่ยังไม่ได้ฝังคมเข้าไปในเนื้อของนางมิใช่หรือ"หานเซียวตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ"เรื่องนี้ท่านราชเลขาอ้ายเจิงเป็นพยานได้พ่ะย่ะค่ะ"ฝีมือของหมอเทวดาอ้ายเจิงได้รับการสืบทอดมาจากผู้เป็นบิดาคำพูดของเขาย่อมได้รับการเชื่อถือจากเหล่าขุนนางเป็นอย่างมากพูดออกไปไม่กี่ประโยคคนพวกนั้นก็เชื่อถือแล้วอ้ายเจิงจึงรับไม้ต่อทันใด"ทูลฝ่าบาทที่ลำคอของว่าที่พระชายาเป็นแผลฉกรรจ์หากลงแรงอีกเพียงนิดเดียวนางคงไม่รอดเป็นแน่ โชคดีที่มีผู้เข้าไปพบเสียก่อน มือสังหารผู้นั้นจึงไม่ทันได้ลงมือพ่ะย่ะค่ะ"เมื่ออ้ายเจิงเอ่ยจบพลันเสียงพูดคุยก็ดังขึ้น แม้แต่ละคนจะพูดคุยกันด้วยเสียงอันเบา แต่คนมากเช่นนั้นก็ทำให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์อันอื้ออึงฝ่าบาททรงหอบหายใจยาว เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา"หนานกั๋วกงข้าเข้าใจท่านว่ากำลังเรียกร้องความเป็นธรรมให้ฮูหยินของตนเอง แต่ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บก็คือบุตรสาวของท่านเช่นกัน ท่านกั๋วกงหรือว่าเรื่องที่ชาวบ้านลือกันจะเป็นเรื่องจริง ท่านหาได้ใส่ใจบุตรสาวผู้นี้อย่างที่สมควรเป็นทั้งยังเคยขับไล่นางออกจากสกุลด้วยใช่หรือไม่"เรื่องกลับกลายเป็นเช่น

"ที่เราให้พวกเจ้าเข้าพบวันนี้ ล้วนรู้ดีว่าพวกเจ้าต่างสนับสนุนลู่หนิงหวังเป็นรัชทายาทใช่หรือไม่"คนพวกนี้ลับหลังล้วนเป็นพวกที่สนับสนุนคนเก่ง ในใจของพวกเขาคิดเช่นไรก็ไม่อาจปิดกันมิด นานวันเข้าจึงเกิดกลุ่มการเมืองที่สนับสนุนซู่อ๋องและอวิ๋นอ๋องให้ครองราชย์ เพียงแต่ว่าพวกเขาไม่อาจบุ่มบ่ามได้เนื่องจากท่านอ๋องทั้งสองไม่เห็นด้วยและน่าเกรงขามเกินกว่าที่พวกเขาจะเซ้าซี้ได้บ่อยครั้งเรื่องนี้จึงเป็นเพียงความต้องการภายในใจเงียบ ๆ ของคนเหล่านี้เมื่อถูกฝ่าบาทจับได้คนพวกนี้จึงปาดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผาก มิใช่ว่าพระองค์ทรงรู้แล้วไม่พอพระทัยคิดจะสังหารพวกเขาทิ้งใช่หรือไม่ เมื่อคิดได้ดังนั้นคนทั้งหมดจึงคุกเข่าลงทันใดปากยังร่ำร้องขอความเป็นธรรม"ฝ่าบาทกระหม่อมเพียงแต่เห็นแก่บ้านเมือง กระหม่อมไม่มีสิ่งใดแก้ต่างพ่ะย่ะค่ะ""เรามิได้ตำหนิความคิดของพวกเจ้า ความจริงเราเองก็หวังให้เป็นเช่นนั้น"สีพระพักตร์ของฝ่าบาทเป็นเช่นไรในยามนี้ไม่มีผู้ใดรู้ แต่น้ำเสียงของพระองค์ช่างเด็ดขาดและจริงจังเป็นอย่างยิ่ง"ซู่อ๋องลู่หนิงหวังรับราชโองการแต่งตั้งเจ้าเป็นรัชทายาท หากข้ามิอาจครองบัลลังก์สืบต่อไปได้ซู่อ๋องลู่หนิงหวังย่อมม