All Chapters of สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด: Chapter 71 - Chapter 80

เป็นเวลาดึกดื่นแล้วแต่ไฟในตำหนักเบื้องหน้ายังถูกจุดจนสว่าง หนานอิงเดินเข้ามาใกล้ยิ่งมองเห็นได้ชัด ทหารที่คอยอารักขายิ่งเข้าใกล้ตำหนักแห่งนี้ยิ่งดูเหมือนจะแน่นหนามากขึ้นหนานอิงพิจารณาอย่างละเอียด ในที่สุดก็กระจ่างแก่ใจ ที่แท้ตำหนักนี้ได้สร้างเลียนแบบตำหนักในวังหลวงนั่นเอง นางที่เพิ่งเข้าวังในวันนี้จึงคุ้นตานักน่าประหลาดใจที่ตำหนักภายนอกแม้จะอยู่ในจวนอ๋องสามารถสร้างเลียนแบบตำหนักในได้ เช่นนั้นก็หมายความว่าลู่ไท่เฟยเองมีตำแหน่งในใจของฝ่าบาทที่สำคัญไม่น้อยหากเป็นผู้อื่นย่อมไม่มีผู้ใดกล้าสร้างเลียนแบบตำหนักในพระราชวังเช่นนี้หากฝ่าบาทไม่ทรงยินยอมลู่หนิงหวังและหานเซียวหยุดอยู่หน้าประตู พวกเขามองหนานอิงด้วยสายตาที่แสดงออกชัดเจนว่าห่วงนางยิ่ง ทั้งยังจับมือของนางคนละข้างสองมืออบอุ่นกระชับมือเล็กของนางแนบแน่น หนานอิงแม้จะสวมถุงมือแต่ทุกครั้งที่พวกเขาสัมผัสนางกลับสามารถรับรู้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมายังเนื้อหนังภายในได้หานเซียวเอ่ยเบา ๆ กับนาง"เสด็จแม่ทรงประชวร ดังนั้นเจ้าอาจจะเจอเรื่องที่ประหลาดกับพฤติกรรมของพระนาง อย่าได้ตกใจไปหากทรงทำสิ่งใดที่ทำให้เจ้าลำบากใจก็หลบหลีกเสีย"หนานอิงพยักห

หนานอิงยกมือปกปิดหน้าอกเอาไว้ ก่อนจะม้วนกายรวดเร็วพันร่างเข้ากับผ้าขาวผืนนั้นที่ถึงแม้จะถูกขาดก็ยังคงพอรัดร่างของนางไม่ให้เปิดเผยเนื้อหนังจนเกินไปรูปร่างอรชรจึงถูกรัดรึงด้วยผ้าขาวบาง เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งและผิวเนื้อที่กลืนไปกับสีของผ้าขาวนั้นดูงดงามยิ่ง งดงามจนทำให้คนตกตะลึงหนานอิงบัดนี้ในมือมีกระบี่คู่ใจแล้ว นางชี้กระบี่ไปที่เขา คนผู้นั้นยังมีสีหน้าแววตาที่สงบเยือกเย็นและยังสง่างามแต่หนานอิงรู้ดีว่าภายใต้ใบหน้านี้คนผู้นี้กำลังคิดเรื่องชั่วร้ายบางประการอยู่นางระวังตัวมากขึ้นแต่แล้วเมื่อเห็นว่าใบหน้าของคนผู้นั้นยังมีรอยกระบี่เล็กน้อยที่กรีดเป็นทางยาว ถึงจะเป็นแผลเล็กน้อยจนเขาไม่ใส่ใจแต่แผลนี้กลับทำให้หนานอิงฮึกเหิมเป็นอย่างยิ่งนางหมุนฝ่ามือพุ่งเข้าหาเขาราวกับพายุลูกเล็ก แรงกระบี่ค่อนข้างรุนแรงที่เข้าปะทะทำให้ข้าวของในเรือนแห่งนี้หลายอย่างแตกกระจาย คนสองคนกำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ฝั่งบุรุษคล้ายจะหลบหลีกเสียมากกว่าเวลาผ่านไปราวครึ่งถ้วยน้ำชา หนานอิงก็รู้แล้วว่าตนเองบัดนี้เสียเปรียบเขาให้แล้ว เมื่อผ้าสีขาวหล่นจากร่างของนางจนเกือบจะเปลือยเปล่าทั้งตัวของหนานอิงเองก็ถูกคน

"ช่างหวานและอร่อยยิ่งนัก"ลู่หนิงหวังครางเสียงต่ำ ปลายลิ้นของเขายังตวัดเลียเบา ๆ ทั้งยังดูดรวบติ่งเนื้อสีหวานที่พองขยายรับปลายลิ้นร้อน หานเซียวหยอกเย้าปลายลิ้นของนางอย่างหลงใหล ร่างกายแข็งแกร่งถูกปลายนิ้วของหนานอิงลูบไล้ สัมผัสนุ่มเนียนลื่นมือประดุจกำลังจับผ้าแพรชิ้นดี"อ๊า ตรงนั้น"หนานอิงร้องออกมาคำหนึ่ง เมื่อถูกลู่หนิงหวังสอดนิ้วเข้าไปภายในร่องหลืบหอมหวานของนาง เขางอนิ้วแล้วกระตุกเบา ๆ หนานอิงแทบขาดใจเพราะความเสียวสะท้านมือเย็นเยียบของหานเซียวลูบไปทั่วปทุมถันของนาง ปากประกบอยู่กับปากของหนานอิงไม่ยอมห่าง ร่างเปลือยของนางบัดนี้จึงถูกสามีทั้งสองกระตุ้นจนนางบิดกายอย่างเร่าร้อนพวกเขาจับนางยกจากเตียงลงมาร่วมรักที่พื้นพรม พรมผืนนี้เป็นของล้ำค่าจากเปอร์เซียที่มีคนนำมาถวายฝ่าบาท และทรงพระราชทานให้ลู่หนิงหวัง เขาเองก็ไม่รั้งรอที่จะยกให้หนานอิงด้วยในยามนั้นคิดว่าหากได้ร่วมรักกับนางตรงนี้จะให้ความรู้สึกดีเพียงใด บัดนี้ได้ทำอย่างที่ใจคิดแล้วจึงตระหนักได้ว่า มันดียิ่งกว่าที่คิดเสียอีก ทั้งนุ่มทั้งให้สัมผัสที่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างยิ่งหานเซียวกอบกุมลูบทรวงอกของนางทั้งยังคลึงปลายนิ้วสากกับปลายถันส

ทันทีที่ได้ยินว่าหนานอิงกลับมาแล้วฮูหยินใหญ่ทั้งตกใจและประหลาดใจไม่น้อย ในวันนั้นที่หนานอิงถูกใครบางคนช่วยไปได้ทิ้งปริศนาให้คนสกุลหนานเป็นอย่างมากเห็นได้ชัดว่าคนที่เข้ามานั้นวรยุทธ์สูงส่งยิ่งนัก คนในสกุลหนานมากมายกลับไม่มีผู้ใดเห็นคนร้ายที่เข้ามาแม้แต่คนเดียวเพราะเรื่องเป็นเช่นนี้ฮูหยินใหญ่จึงยุยงท่านหนาน ว่าคนที่เข้ามาช่วยนางอาจจะเป็นหัวหน้ากองโจรนั่นที่บังเกิดความเสน่หาต่อหนานอิง และคนพวกนั้นอาจจะแค้นเคืองและกลับมาเพื่อชิงตัวหนานอิงกลับไปท่านหนานในตอนนั้นรุ่มร้อนและมีโทสะเป็นอย่างมาก ยังก่นด่าหนานอิงว่าอกตัญญูสมควรตายไปเสีย ทำเรื่องเสื่อมเสียไม่พอยังพาโจรเข้ามาปล้นบ้านอีกเพราะเหตุกังวลนี้ท่านหนานจึงได้ให้คนเฝ้าระวังที่นี่เป็นอย่างดี และหลังจากหนานอิงหายไปสกุลหนานกลับถูกโจรบุกเข้ามาอีกหลายครั้ง และทุกครั้งแม้พวกโจรจะทำการไม่สำเร็จแต่ความผิดนั้นล้วนถูกโยนให้หนานอิงอย่างไม่ต้องสงสัยบัดนี้ท่านหนานจึงไม่เผาผีหนานอิงจริง ๆ แล้วทั้งยังจงเกลียดจงชังเข้ากระดูกดำเสียอีก กระทั่งมารดาของหนานอิงเสียชีวิตเขายังไม่สนใจ สั่งให้บ่าวนำไปฝังโดยไม่สนใจกระทั่งทำพิธีส่งวิญญาณ กลายเป็นศพไร้ญาติที่ไม่

เพราะหนานอิงมีมีดสั้นของหานเซียวอยู่แล้วจึงลืมมีดที่ลู่หนิงหวังเพิ่งมอบให้นางไปเสียสนิท และไม่คิดว่าลู่หนิงหวังจะใส่ใจนางเพียงนี้ ทำให้หนานอิงรู้สึกผิดต่อเขาอยู่ไม่น้อย นางยังยิ้มงดงามแล้วกล่าววาจายั่วยุเขา"นายท่าน ท่านขู่ข้าด้วยสิ่งใด ด้วยจุมพิตหรือ?"ลู่หนิงหวังถลึงตาใส่นางแต่หนานอิงกลับไม่กลัวเลยสักนิด ลู่หนิงหวังไม่เอ่ยสิ่งใดอีกเขาอุ้มนางไปนั่งที่เดิม ขยับกายว่องไวและหายไปอย่างรวดเร็ว หนานอิงอ้าปากทัดทานแต่ไม่ทันเสียแล้วยามนั้นนางมองไม่ชัดนักนางคล้ายจะเห็นว่าใบหน้าเคร่งขรึมของเขากลายเป็นสีแดงก่ำ หรือว่านางตาฝาดไปเอง ลู่หนิงหวังผู้นั้นหรือจะเขินอายหนานอิงยิ้มหน้าบานบัดนี้นางรู้สึกมีความสุขยิ่งนักที่รู้ว่าลู่หนิงหวังเองก็ให้ความสำคัญกับตนเองไม่น้อย เมื่อลู่หนิงหวังออกไปแล้วรถม้าของนางก็เริ่มเคลื่อนไหวมุ่งสู่จวนของหนานกั๋วกงผู้สูงศักดิ์ทันใด ฮูหยินใหญ่ถึงกับตกตะลึงเมื่อเห็นว่าเป็นหนานอิงที่กลับมา และท่าทางของหนานอิงบัดนี้กลับดูสูงส่งยิ่งนักนางอยู่ในอาภรณ์ผ้าไหมเนื้อดีอันล้ำค่าที่แม้กระทั่งฮูหยินใหญ่เองยังไม่มีปัญญาที่จะเสาะหามาสวมใส่ ทั้งยังเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกที่หนานอิงสวมอ