Semua Bab สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด: Bab 101 - Bab 110

"ข้ามิได้กลัวเจ้าค่ะ เพียงแต่เป็นห่วงคนที่ดีต่อข้า อย่างไรเสียหากท่านหนานไม่ก่อกบฏข้าก็ต้องลงมือกับพวกเขาอยู่แล้ว เพียงแต่คิดว่าคนจำนวนมากที่ดีต่อข้าไม่รู้เรื่องการก่อกบฏนี้พวกเขาจะทำเช่นใด""ใจอ่อนพาลทำให้งานเสีย เอาชีวิตของเจ้าให้รอดเถิดเจ้าเองก็นับว่าเป็นบุตรีของหนานกั๋วกงไม่อาจหลีกเลี่ยงโทษตาย""หากข้าได้แก้แค้นเรื่องอื่นหาได้สำคัญอีกแล้วเจ้าค่ะ"ลู่หนิงหวังยิ้มมุมปากเมื่อเห็นแววตามั่นคงไร้ความหวาดกลัวของนาง เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ "ผู้ใดจะให้เจ้าตายกันในเมื่อข้ายังอยู่"ตำแหน่งฮ่องเต้เขาหาได้สนใจแต่หากเขายกให้ผู้อื่นไปหนานอิงแม้จะเป็นพระชายาของเขาอย่างไรก็ไม่อาจสลัดความยุ่งยากให้พ้นไป อีกทั้งเขามั่นใจว่าหากฮ่องเต้องค์ต่อไปมิใช่เขาตัวเขาและหานเซียวก็จะกลายเป็นเสี้ยนหนามของคนพวกนี้มิได้หยุดลู่หนิงหวังคล้ายจะยกมือขึ้นลูบศีรษะของนางแต่ทว่าเขากลับยั้งมือเอาไว้ใบหน้ายังคงราบเรียบดังเดิม หนานอิงมองตามนิ้วมือเรียวของเขาก่อนที่เขาจะเก็บมือกลับไปกอดอกดังเดิมหนานอิงกลับดึงมือของเขาเอาไว้โดยไม่รู้ตัวทั้งยังจับนิ้วมือหยาบกร้านนั้นเอาไว้แน่นคำพูดของเขาเมื่อสักครู่นี้ความหมายคือเขายินดีจะปกป้

หนานอิงกับอาฉีจึงเดินตามนางผู้นั้นไป ท่าทางของหนานอิงสง่างามอีกทั้งยังเป็นกุลสตรีที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ใบหน้านั้นก็งดงามจนคนตกตะลึงสตรีในวังล้วนเคยได้ยินชื่อเสียงเสียหายของนางมาแล้วจึงนึกดูถูกอยู่มาก แต่เมื่อเห็นความงามและความสงบนิ่งสูงส่งนี้ด้วยตาตนเองกลับไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยคำระคายหูให้นางได้ยินอาฉีเดินตามหนานอิงไปด้วยความระมัดระวัง ภายนอกนางดูบอบบางเป็นอย่างมากจนผู้คนคาดไม่ถึงว่าสตรีร่างเล็กผู้นี้จะเป็นมือสังหารที่ไร้คนต่อกร กระทั่งหลายคนต่างคิดว่านายบ่าวคู่นี้ช่างคล้ายกันยิ่งบอบบางน่าทะนุถนอมเสียจนไม่อาจแตะต้องรุนแรงได้ก่อนเข้าไปถึงตำหนักพระชายาหนานอิงถูกสตรีผู้หนึ่งที่สูงอายุแล้วตรวจอาวุธโดยละเอียด แต่เพราะมีดสั้นของนางนั้นมีที่เก็บโดยเฉพาะอีกทั้งมันยังสามารถพับได้สตรีผู้นั้นแม้จะค้นละเอียดอย่างไรก็ไม่พบอาวุธจึงปล่อยนางและอาฉีที่มีเพียงอาวุธลับชิ้นเล็กและถูกซุกซ่อนอย่างดีจึงไม่ถูกตรวจค้นพบเช่นกันเพียงพบหน้าหนานหงน้องสาวที่นางเคยรักใคร่ หนานอิงพลันรับรู้ถึงความรู้สึกที่มีต่อนางหาได้มีความสนิทสนมคุ้นเคยกันดั่งเช่นที่ผ่านมา หนานอิงที่เคยชี้นิ้วสั่งสอนหนานหงกลับต้องยอบกาย

หนานอิงยิ้มเย็นนางยกชาขึ้นจบอีกครั้ง เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงน่าฟังยิ่งนัก"นั่นนับเป็นวาสนาของพระชายา แม้จะใช้เล่ห์กลแต่สามารถก้าวเข้ามาสู่ตำแหน่งนี้ได้นับว่าเก่งกาจยิ่ง แต่น่าเสียดายที่ข้าได้ละทิ้งอดีตไปหมดแล้ว ของพวกนั้นหาได้มีค่าอีกต่อไปหากจะพูดกันตรง ๆ ก็คือ ข้าได้โยนมันทิ้งไปแล้วเพียงแต่ไม่คิดว่าพระชายาจะเก็บของที่ไร้ค่าของข้ามาเป็นของสำคัญของตนเอง ข้าในตอนนี้ยังคิดไม่ตกว่าจะยินดีกับพระชายาหรือเวทนาดี"วาจาเชือดเฉือนนั้นทำให้หนานหงที่แต่เดิมหวังให้หนานอิงเข้ามาพบนางในยามนี้และรับรู้ถึงความรู้สึกของนางในยามที่ด้อยกว่าหนานอิงบ้างกลับรู้สึกเจ็บปวดเสียเองหนานอิงไม่ว่าจะอย่างไรก็ยังวางท่ายโสโอหังไม่เคยเห็นผู้ใดในสายตาสำหรับหนานอิงแล้วผู้อื่นล้วนด้อยค่าไปเสียหมด วันนี้หนานหงจะทำให้นางได้รู้ว่าความรู้สึกด้อยค่านั้นเป็นเช่นไร"พี่ห้าข้าว่าในยามนี้ท่านหันกลับไปเวทนาตนเองเถิด ข้าถามท่านว่าท่านอ๋องทั้งสองนั้นรู้เรื่องของท่านที่ถูกโจรชั่วจับตัวไปหรือไม่ หากพวกเขารู้ท่านจะทำเช่นใด"หนานหงรินชาให้นางด้วยตนเอง หนานอิงยกชาขึ้นดื่มช้า ๆ หนานหงยิ้มอย่างพอใจ กระทั่งหนานอิงเอ่ยว่า"พระชายาอย่าทรงห่วงเ

เพียงคำนี้ลู่หนิงหวังไม่ต้องฟังผู้ใดอธิบายอีกต่อไป เขามองหวังเหยียนอย่างคาดโทษแล้วอุ้มหนานอิงตัวลอยจากไปแล้วอาฉีถอนหายใจนั่งลงตรวจอาการให้หวังเหยียนแล้วเอ่ยว่า"นับว่าท่านโชคดียิ่งที่เขายังยั้งมือ เช่นนั้นคงตายโดยไม่ได้ร่ำลาญาติพี่น้องโดยไม่รู้ตัวแล้ว น่าอนาถโดยแท้ตัดใจเสียเถิดอย่างไรนางไม่มีวันเดินเส้นทางเดียวกันกับท่านได้อีกแล้ว"กล่าวจบอาฉีก็เร่งฝีเท้าตามเจ้านายของตนเองไปหวังเหยียนบัดนี้กลับนอนพังพาบอยู่บนพื้นเขาไร้เรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้น เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งวันนี้เพียงเห็นนางมีชีวิต เพียงได้กอดนางสักคราแลกกับหนึ่งฝ่ามือนี้ก็นับว่าคุ้มแล้ว กระทั่งทหารที่เดินตรวจตรามาพบเขาเข้า"นั่นท่านราชครูมิใช่หรือเกิดเรื่องอันใดขึ้นเหตุใดไปนอนอยู่บนพื้นเช่นนั้น""ข้าลื่นล้มไม่อาจลุกขึ้นไหว พวกเจ้าช่วยพยุงข้าได้หรือไม่""ขอรับ เร็วช่วยพาท่านราชครูไปโรงแพทย์หลวง อาการดูจะบาดเจ็บสาหัสทีเดียว"ลู่หนิงหวังพานางกลับจวนอ๋องและให้หมอประจำจวนตรวจร่างกายของหนานอิงโดยละเอียด ตั้งแต่กลับมาถึงจวนลู่หนิงหวังก็หุบปากสนิท เมื่อหนานอิงสบตาเขาสิ่งที่ได้รับคือความเย็นชาอันน่าหวาดหวั่นกระทั่งสามารถทำให้ร่างกาย

"ผู้ใดต้องการให้เจ้าปรนนิบัติข้า สตรีอื่นมีมากมายนักเจ้ามีความสำคัญอันใดที่ข้าต้องให้เจ้ามาปรนนิบัติ"ถึงลู่หนิงหวังจะเอ่ยเช่นนั้นแต่ลิ้นของเขากลับเริ่มรุกรานร่างกายของนางอย่างหนักหนานอิงใบหน้าแดงระเรื่อ นางกัดฟันข่มความเสียวซ่านที่เขาเริ่มละเลงลิ้นลงมาที่กลีบดอกหวานของนางอีกครั้ง มือข้างนั้นของเขาที่กำลังขยำเต้าอวบของนางยิ่งเพิ่มความร้อนแรงและรัญจวนใจมากยิ่งขึ้นนางดิ้นรนอย่างสุดความสามารถที่จะหลุดพ้นจากเชือกที่พันธนาการนางเอาไว้ แต่ลู่หนิงหวังเองกลับไม่ยินยอมยิ่งนางดิ้นเร่าเขาก็ยิ่งพึงพอใจแต่แล้วความเจ็บปวดอันหนักหน่วงกลับกำลังเล่นงานเขาแทน เขาปวดหนึบจนแทบจะทนไม่ไหวครานี้จับหนานอิงอ้าปากแล้วให้นางบำเรอรักให้เขากระแทกกระทั้นแท่งหยกเข้าปากของนางครั้งแล้วครั้งเล่าเขาสุขสมครางระงมอยู่ในลำคอหนานอิงได้แต่คิดในใจว่าเป็นผู้ใดกันที่เพิ่งเอ่ยเมื่อสักครู่ว่าไม่ต้องการให้นางอยู่บนเตียง บัดนี้กลับตะบี้ตะบันยัดแท่งหยกของตนเองเข้าปากของนางเช่นนี้เมื่อปากเล็ก ๆ ของนางปรนเปรอของเขาจนปลดปล่อยออกมาลู่หนิงหวังก็กลับมาเล่นงานหนานอิงอีกครา เขาก้มลงดูดถันของนางข้างหนึ่งตวัดเลียไปรอบ ๆ จนกระทั่งนางเปีย