All Chapters of สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด: Chapter 121 - Chapter 130

"อวี้ชิงเป็นเด็กกำพร้าจากสงครามที่นายท่านเลี้ยงดูเอาไว้นางฉลาดไหวพริบดีแต่ไม่ชอบฝึกวรยุทธ์ เดิมทีเป็นสตรีอุ่นเตียงของนายท่านแต่บัดนี้นายท่านไม่ได้เรียกหานานแล้ว ท่านจึงไม่เคยเห็นนางอย่างไรเล่า"หนานอิงตาโต นางตกใจเป็นอย่างยิ่งหัวใจหล่นวูบไปที่ปลายเท้า บังเกิดเหงื่อซึมที่ฝ่ามือ นางย่อมรู้ว่าพวกเขาผ่านสตรีมามากมายเพียงใด แต่ทั้งหมดล้วนเป็นคนที่นางไม่เคยพบจึงไม่นำมาใส่ใจแต่อวี้ชิงผู้นี้เป็นสตรีร่างบางมิหนำซ้ำยังงดงามไม่น้อย หนานอิงกลับรู้สึกถึงความรู้สึกบางประการที่ยากอธิบาย แต่ทั้งหมดลงท้ายด้วยความหวงแหนพวกเขาเป็นอย่างยิ่ง"นางคือผู้หญิงของพวกเขาหรือ"หนานอิงกัดปากแน่น นางไม่อยากเป็นสตรีขี้หึงแต่อวี้ชิงงดงามปานนั้น เดิมทีนางคิดว่าเป็นคนของอาฉีจึงไว้ใจรีบใช้งานหาได้ซักประวัติอันใด บัดนี้งานใกล้สำเร็จจึงคลึ้มใจถามขึ้นมาอาฉีพยักหน้ายังไม่เข้าใจหนานอิง"ใช่เจ้าค่ะ""อาฉีแล้วข้าจะต้องทำเช่นใด"ความจริงหนานอิงไม่มั่นใจตนเองเลยสักนิด สองอ๋องล้วนปฏิบัติต่อนางอย่างดี ทั้งยังมีตำแหน่งพระชายาที่รอนางอยู่ แต่นางเป็นสตรีเห็นแก่ตัว นางพวกเขารับอนุเล่า นางจะทำเช่นใด"ท่านหมายความว่าอย่างไร อาฉีไม่เข

ฉับพลันแสงสะท้อนในดวงตาขององค์รัชทายาทกลับกลายเป็นร่างสูงใหญ่ของหานเซียว ดวงตาของหานเซียวเป็นสีดำทะมึนบรรยากาศรอบกายคล้ายเหมือนเมฆฝนกำลังตั้งเค้าและสายตานั้นประดุจสายฟ้าที่ฟาดลงมายังร่างของเขาจู่ ๆ หลวนเซี่ยก็รู้สึกหนาวขึ้นมา"สตรีของข้ามิสมควรให้องค์รัชทายาทจ้องมองเช่นนี้"องค์รัชทายาทละสายตาแต่โดยดีไอสังหารที่พวยพุ่งทำให้เขาเองรู้สึกหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย ในยามนี้เมื่อได้เห็นหนานอิงหลวนเซี่ยยอมรับว่าประเมินสองอ๋องต่ำไป ที่แท้เพราะหนานอิงดึงดูดใจเช่นนี้ แม้กระทั่งเขาที่เห็นนางเพียงครู่ยังอดหลงใหลไม่ได้ สองพี่น้องนี้จึงสามัคคีกันครอบครองนางด้วยกันหากเขาชนะ หนานอิงหรือ ในยามนั้นเขาจะเมตตาแต่งตั้งให้เป็นสนมตำแหน่งเฟยดีหรือไม่ นางคงพึงพอใจกว่าการเป็นพระชายาเสียอีกสตรีที่อรชรอ่อนหวานตราตรึงใจผู้นี้สมควรปรนนิบัติเขามากว่าอ๋องบ้านป่าเช่นหานเซียวและลู่หนิงหวังองค์รัชทายาทเพียงแต่ส่งยิ้มที่แฝงความนัย มิได้เอ่ยคำใดก่อนที่จะปรายตามองหนานอิงอีกคราแล้วเสด็จออกไป หลังลับตาคนเขาเอ่ยกับองครักษ์ของตนประโยคหนึ่ง"หนานอิงผู้นั้น ข้าอยากได้นางมาไว้ดูเล่น ไว้ชีวิตนางแล้วส่งนางมาหาข้าหลังการศึกเราสำเร็จ

หนานอิงยิ้มงดงามให้อาฉี ทหารผู้นั้นที่เห็นทุกการกระทำของสตรีทั้งสองถึงกับตัวแข็งค้าง ตัวของเขาสั่นเทามิกล้าแม้แต่จะแอบมองหนานอิงผู้งดงามอีกต่อไป ด้วยกลัวว่าหากถูกจับได้ดวงตาทั้งสองข้างของเขาคงถูกควักออกมาเป็นแน่หนานอิงแสยะยิ้มเย็นชา นางคลายจุดให้หนานหงสตรีผู้นั้นใบหน้าเปื้อนไปด้วยโลหิตสด ๆ ที่ไหลออกมาจากปาก ลิ้นของนางถูกตัดขาดไปทำให้นางไม่อาจร้องโหยหวนออกมาได้สุดท้ายหนานหงก็กลายเป็นสตรีบ้าใบ้ลิ้นขาดประดุจที่เคยทำกับอาโจวเอาไว้หานเซียวยิ้มอย่างภูมิใจ อิงอิงของเขาเติบโตมาอย่างดีโดยที่เขาไม่ต้องห่วงนางอีกต่อไปแล้วหลังจากวันนั้นเรื่องที่หนานหงถูกตัดลิ้นถูกเก็บเอาไว้อย่างเงียบเชียบ นางลงนามรับสารภาพทุกอย่างโทษของนางคือประหารชีวิต แม้กระทั่งองค์รัชทายาทก็รู้สึกโล่งใจแล้วที่นางไม่ทำให้เขาเดือดร้อนไปด้วยในคืนแห่งความมืดมิดศพของหนานหงถูกขนออกจากพระราชวัง ร่างของนางถูกขนไปทิ้งยังสุสานแห่งหนึ่ง แผลบนใบหน้าของนางเริ่มแห้งแต่ยังทิ้งรอยแผลเป็นกลายเป็นสตรีหน้าผีหนานหงมิได้ถูกลู่หนิงหวังฆ่าเขาปล่อยนางตามความต้องการของหนานอิงอย่างลับ ๆ โดยทำให้ผู้คนเข้าใจว่าหนานหงถูกประหารชีวิตหนานหงที่ตกต่ำเพ

"คนที่หนานหงและฮูหยินใหญ่จ้างวานเป็นกลุ่มโจรชุดเดิม ยังมีมือสังหารจากเจียงหนานฝีมือดีลงมือในคืนวันคล้ายวันประสูติของฝ่าบาท"หนานอิงยิ้มแล้วเอ่ยว่า"ข้าเอาชิ้นนี้ท่านเจ้าหอโปรดคิดเงินเลย""เจ้าค่ะ"ที่แท้หอหรูอี้แห่งนี้เป็นของลู่หนิงหวังด้านหน้าคือหอเครื่องประดับแต่ด้านหลังคือสถานที่หาข่าวของจวนอ๋องที่มิมีผู้ใดล่วงรู้ ด้วยที่ผ่านมาล้วนเป็นจวนอ๋องที่สนับสนุนพวกเขาจนกระทั่งสามารถเข้าไปทำสัญญาค้าขายกับวังหลังได้ความสามารถในการหาข่าวลับของเจ้าหอนั้นยอดเยี่ยมนัก หลังจากตกลงค้าขายสำเร็จคนของหอหรูอี้จึงกลายเป็นคนของจวนอ๋องด้วยความตกลงในครานั้นหนานอิงและอาฉีเดินดูเครื่องประดับรอจนทั่วกระทั่งหนานอิงเอ่ยขึ้น"เจ้าไม่เลือกไปสักอย่างสองอย่างหรืออาฉี"อาฉีส่ายหน้า"ข้าเป็นมือสังหารคงไม่มีโอกาสได้ใส่ หากไม่เพราะมาติดตามท่านเสื้อผ้าของข้าก็ล้วนเป็นเสื้อผ้าแบบบุรุษทั้งสีดำทั้งชุด"หนานอิงบัดนี้มองอาฉีอย่างพิจารณา"เจ้าเป็นสตรีที่งามนัก ข้าดูอย่างไรก็ไม่เหมือนชาวบ้านทั่วไป อีกทั้งผิวพรรณนี้อีกเล่าล้วนหาไม่ได้ในคนธรรมดาทั่วไป"อาฉียิ้ม "มิอาจเทียบท่านได้""มิใช่เป็นเพราะเจ้าไม่มีโอกาสได้แต่งกายด้วยเสื

บุรุษร่างสูงสองคนเดินขนาบข้างบุรุษร่างเล็กหน้าหวานราวกับสตรีผู้หนึ่ง พวกเขามีใบหน้างดงามทั้งสง่าราศีอันสูงส่งจึงทำให้ผู้คนที่เดินตลาดอันจอแจนั้นมิกล้าเดินใกล้หนานอิงมีความสุขมาก หานเซียวคอยคุยกับนางเป็นระยะในขณะที่ลู่หนิงหวังกลับมีใบหน้าผ่อนคลายมากกว่าทุกครั้งแม้ว่าเขาจะไม่เอ่ยคำใดเลยก็ตามสุดท้ายแล้วสองอ๋องยังพานางไปไหว้พระ ที่น่าประหลาดใจคือคนทั้งสองกลับรอนางอยู่ด้านนอกด้วยหานเซียวที่บอกว่า"พวกข้าไม่เชื่อในพระพุทธศาสนาหรือคำขอใด ทุกสิ่งล้วนเป็นเพราะการกระทำของตนเอง เจ้าอยากไหว้พระก็ไปไหว้ด้วยตนเองด้านในเถิด"หนานอิงจึงจำเป็นต้องเข้าไปด้านในด้วยตนเอง ต่อหน้ารูปปั้นพระโพธิสัตว์หนานอิงหลับตาขอพรด้วยความตั้งใจ กระทั่งปักธูปแล้วเดินออกมาหานเซียวเอ่ยถาม"ขอสิ่งใดหรือ"หนานอิงยิ้ม"ขอเพียงมีพวกท่านอยู่ข้างกายตลอดไปเจ้าค่ะ หากเป็นเช่นนั้นต่อไปเรื่องอื่นก็มิได้สำคัญแล้ว"ลู่หนิงหวังยิ้มอ่อนโยน เขาไม่ได้เอ่ยคำใดในขณะที่หานเซียวยีศีรษะของนางแล้วเอ่ยเบา ๆ"เด็กโง่ กระทั่งความแค้นก็ไม่ต้องการแล้วหรือ"หนานอิงเกือบจะพยักหน้าอยู่แล้ว แต่ใจของนางยังพะวง"อีกไม่กี่วันก็ได้แก้แค้นแล้วเจ้าค่ะ โจรพว