Semua Bab สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด: Bab 31 - Bab 40

หนานอิงตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง นางหวังว่าท่านแม่ของนางจะสบายดีและนางจะต้องหาทางพาท่านแม่ออกมาให้ได้ อ้ายเจิงสูดลมหายใจเข้าลึก หนานอิงกลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่ทำให้นางกลัว จู่ ๆ นางก็กลัวจนตัวสั่น"ท่านแม่ของเจ้าสิ้นแล้ว คนชันสูตรบอกว่าตรอมใจตายแต่ข่าวของข้าคาดว่าอาจมีคนสังหารนาง"อ้ายเจิงส่งกระดาษแผ่นเล็กให้หนานอิง มือของนางสั่นเทาเมื่อเอื้อมไปจับกระดาษใบนั้น หนานอิงปากสั่นนางอ่านข้อความซ้ำไปซ้ำมา"ท่านเลขาไม่จริงใช่หรือไม่ เป็นข่าวลวงใช่หรือไม่ท่านแม่ของข้ายังสบายดี นางยังอยู่ที่สกุลหนานข้าต้องไปช่วยนาง ข้าต้องไปช่วยนาง"หนานอิงเหมือนคนไร้สติจนกระทั่งทรุดลงตรงนั้น น้ำตารินไหลออกมาเป็นสาย ได้แต่ส่ายหน้าบอกว่ามันไม่จริงบุรุษทั้งสามต่างมองนางและไม่เอ่ยคำใด ลู่หนิงหวังเงยหน้าขึ้นมองฟ้า เขาเคยผ่านเรื่องพวกนี้มานับครั้งไม่ถ้วนเมื่อทหารคนสนิทของเขาต้องตายจากและเขาต้องไปส่งข่าวนี้กับญาติของทหารด้วยตนเอง"หนานอิง..."อ้ายเจิงเอ่ยได้เพียงชื่อนาง เขาเองก็ไม่รู้ต้องปลอบใจคนเช่นไร หนานอิงร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด ทุกอย่างสิ้นแล้ว ทุกอย่างหมดหวังแล้วบัดนี้ท่านแม่ไม่อยู่แล้วนางจะมีชีวิตต่อไปได้อย่าง

ก่อนหน้าจะได้ลิ้มรสชาติของอาหารที่หนานอิงทำ ฝีมือของท่านตานายพรานผู้นี้ก็ยังพอที่จะยัดลงท้องได้ แต่หลังจากได้ลิ้มลองรสมือของสตรีผู้นั้นแล้ว อาหารที่อยู่ตรงหน้าในยามนี้ล้วนยากที่จะยัดลงท้องเสียจริง ทั้งรูปร่างหน้าตาของสิ่งนี้ก็ยากเกินที่จะทำใจเรียกว่าอาหารคนหากเป็นทหารในกองเสบียงลู่หนิงหวังคิดว่าเขาคงคิดจะลากทหารพวกนั้นไปตัดหัวแล้วโทษฐานทำอาหารคนให้กลายเป็นอาหารสุนัขเมื่อไม่เจริญอาหารคนทั้งสองจึงวางตะเกียบลงอย่างพร้อมกัน และไม่สนใจที่จะพูดคุยกับอ้ายเจิงเรื่องอื่นอีกต่อไป "ท่านอ๋องท่านจะปล่อยให้นางนั่งอยู่อีกนานเท่าใด"หานเซียวบ้วนปากพร้อมทั้งเดินไปที่เตียงนอน เขาขยับที่เข้าไปด้านในแน่นอนว่าที่ว่างที่เหลือย่อมแบ่งให้พี่ชาย เขานอนตะแคงเนื่องจากแผลที่หลังยังไม่หายดี ยังกระดิกนิ้วเรียกอ้ายเจิงเข้าไปหาแล้วชี้ไปที่อ่างไม้ที่วางอยู่ด้านข้างอ้ายเจิงรู้แล้วว่าเขาต้องทำหน้าที่นี้แทนหนานอิง จึงเดินเข้ามาอย่างว่าง่ายหวังเอาใจอ๋องน้อยผู้นี้เสียหน่อย อ้ายเจิงนั่งลงใช้ผ้าชุบน้ำเย็นยะเยือกบิดจนหมาดแล้วเช็ดหน้าหน้าให้หานเซียว หานเซียวถึงกับสะดุ้งโหยง"เหตุใดน้ำจึงเย็นเช่นนี้เจ้าคิดจะฆ่าข้าหรือ"อ้า

หากจะถามว่าผู้ที่รู้ใจสองอ๋องเด็กน้อยนั้นที่สุดคือผู้ใด แน่นอนว่าอ้ายเจิงมั่นใจถึงสิบส่วนว่าต้องเป็นเขาผู้นี้เมื่อสักครู่เพียงแต่เขาทำท่าจะกอดหนานอิงด้วยร่างกายเปลือยเปล่าของตนเองก็โดนถีบออกมาทันใด อ้ายเจิงส่งเสียงหนวกหูน่ารำคาญออกมา"ท่านอ๋องท่านต้องถอดเสื้อผ้าของนางออกเสียแล้วกอดนางเอาไว้ให้ร่างกายอบอุ่น แต่ไม่ต้องห่วงหลังจากร่างกายของนางอบอุ่นแล้วประเดี๋ยวข้าไปต้มยาสักหม้อให้นางกินไล่ความเย็นตามเวลานางก็จะดีขึ้นในไม่ช้า"ไร้เสียงตอบรับจากด้านใน แต่อ้ายเจิงรู้ดีว่าคนทั้งคู่หากไม่มีความรู้สึกกับหนานอิงแล้วย่อมปล่อยให้นางตายไปตั้งแต่นางคิดจะหนีไปจนโดนกับดักวันนั้นแล้วคนอย่างลู่หนิงหวังและหานเซียวไม่มีทางช่วยผู้ใดเป็นอันขาด หากคนผู้นั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเขา การที่ลู่หนิงหวังช่วยนางอีกทั้งหานเซียวยังยอมทำเพียงนั้นจะบอกว่านางผู้นั้นไม่สำคัญเลยย่อมคิดผิดแล้วหลังจากเสียงอันน่ารำคาญของอ้ายเจิงสงบลง สองคนพี่น้องที่อยู่ภายในห้องเพียงลำพังบัดนี้ยังยืนมองหนานอิงเงียบ ๆ โดยไม่มีผู้ใดคิดที่จะแตะต้องนางเลยแม้แต่น้อยจวบจนกระทั่งร่างกายของหนานอิงสั่นสะท้านอย่างรุนแรง นางงอเข่าเข้ามากอดปาก

บ้าจริงไยต้องปวดปัสสาวะในตอนนี้ แล้วนางจะทำเช่นไร ในแดนนรกมีที่ปลดปล่อยหรือไม่ หรือนางสามารถปลดทุกข์ตรงนี้ได้เลยนางครุ่นคิดไปมาอยู่เช่นนั้น จวบจนกระทั่งรู้สึกว่าไม่ไหวแล้วเมื่อหินก้อนใหญ่ก้อนนั้นยังทาบทับลงมาช่วงหน้าท้องของนางอีกหนานอิงเริ่มขยับตัวและข่มใจให้สงบ เอ่ยออกมาด้วยเสียงขลาดเขลา"ท่านยมทูตที่นรกแห่งนี้มีห้องปลดทุกข์หรือไม่"เมื่อหนานอิงทำใจกล้าเอ่ยคำนี้ออกมาดูเหมือนว่าหินก้อนใหญ่ที่กำลังทับร่างของนางอยู่นั้นพลันขยับออกราวปาฏิหาริย์ หรือว่านี่คือสัญญาณลับในการปลดปล่อยคนจากขุมนรก หนานอิงจึงลองพูดคำนี้อีกครั้ง"ข้าปวดปัสสาวะมีที่ให้ปลดทุกข์หรือไม่"ครานี้นอกจากหินสองก้อนจะเคลื่อนห่างนางแล้ว หนานอิงยังได้ยินวาจาที่แสนจะน่ากลัวดังขึ้น"หากเจ้าพูดอีกคำเดียว ข้าได้จับเจ้าโยนให้สุนัขป่ากินแน่"หนานอิงในใจตระหนกวาบ แย่แล้วที่นี่หาใช่ปรโลกแต่มันเลวร้ายยิ่งกว่าเสียอีก นางยังนิ่งงันลืมว่าตนเองนั้นปวดปัสสาวะจนทนไม่ไหวเพียงใดหัวใจของหนานอิงบัดนี้คล้ายกับกำลังถูกจับแขวนเอาไว้บนขื่อขึ้นมาทันใด เมื่อเริ่มตระหนักได้ว่าน้ำเสียงนั้นเป็นของผู้ใด นางอยู่กับพวกเขามานานเพียงนี้พบเจอหน้ากันทุกวัน

หนานอิงพลันถูกแรงใครบางคนรวบข้อมือแล้วดึงขึ้นจากกองหิมะอย่างรวดเร็วหนานอิงหวีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อรู้ตัวอีกครานางก็ลอยอยู่บนฟ้ากับคนผู้หนึ่งแล้วหนานอิงเห็นอ้ายเจิงที่ล้มลงไปเช่นนั้นในใจเป็นห่วงยิ่งผู้ใดที่ทำร้ายอ้ายเจิงเช่นนั้น โหดร้ายเกินไปแล้วและเมื่อนางเงยหน้ามองเห็นว่าเป็นผู้ใดที่กำลังอุ้มตนเองอยู่ดวงตาของหนานอิงพลันเบิกกว้างทั้งยังคล้ายกับมีเปลวเพลิงอยู่ในนั้นเมื่อประจักษ์แจ้งว่าเป็นผู้ใดที่ทำร้ายอ้ายเจิง ความโกรธเพราะตนเองถูกรังแกพลันเกิดขึ้นทวีคูณ หนานอิงในบัดนี้ไม่อาจควบคุมตนเองได้อีกต่อไป "หานเซียวเป็นท่านที่กลั่นแกล้งข้า"และนั่นเป็นครั้งแรกที่นางลงมือข่วนหน้าบุรุษผู้หนึ่งด้วยโทสะที่ระเบิดออกมาราวกับลาวาที่ไหลออกจากปล่องภูเขาไฟหนานอิงถูกลากตัวมาจนกระทั่งถึงกระท่อมน้อย นางรีบกลิ้งลงจากเตียงทันทีแต่ยังช้ากว่าหานเซียวอยู่มาก"จะไปที่ใด""กลับไปนอนยังที่ของข้า"นางตอบเสียงแข็ง"ไม่ได้เจ้าทำให้ข้านอนไม่หลับแล้วคิดจะทิ้งไปเช่นนี้หรือ"หานเซียวเสียงเย็นดึงแขนของนางอย่างแรงให้นางกลับมานอนที่เดิม ในใจของหนานอิงย่อมไม่เป็นสุขเมื่อสักครู่ที่นางลืมตัวข่วนหน้าของเขาไปมิใช่คนผู