Semua Bab สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด: Bab 41 - Bab 50

หนานอิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวที่มีในโรงเก็บฟืนแห่งนี้ ตั้งแต่นางมาใช้ท่านตาก็ย้ายฟืนไปไว้ที่อื่นที่เพิ่งทำขึ้นชั่วคราว พื้นที่จึงมีมากขึ้นแม้จะมีบุรษสามคนที่ชอบเดินเข้าออกในนี้ก็ยังมีพื้นที่กว้างหนานอิงแช่เท้าลงในอ่าง เย็นจับใจจนหนาวสั่นแช่ไปได้เพียงชั่วลมหายใจฟันของนางก็กระทบกันเสียแล้ว ทั้งยังมีลู่หนิงหวังที่อยู่กับนางสองต่อสองอีก ยิ่งทำให้หนานอิงหวาดระแวงและหนาวจับขั้วหัวใจเพิ่มเป็นเท่าทวี หนานอิงมองเขาอย่างหวาดวิตกคิดจะขยับหนีลู่หนิงหวังจึงเอ่ยเสียงเย็น"ถ้าเจ้ากล้ายกขาขึ้นจากน้ำก่อนหนึ่งก้านธูปข้าจะตัดขาของเจ้าทั้งสองข้างทิ้งซะ"หนานอิงรู้ว่าคนผู้นี้ทำจริง นางก็ไม่กล้าขยับแล้ว วันนี้เขาปล่อยให้นางวิ่งจนเกือบตายแม้เลือดที่ฝ่าเท้าของนางจะไหลจนนางแทบลมจับ เขาก็ไม่อนุญาตให้หยุดวิ่ง หนานอิงเองตอนนี้ไม่มีเวลาอ่อนแอแล้วนางจึงกัดฟันวิ่งราวกับมีแม่หมีตัวร้ายไล่หลังอยู่ความจริงเป็นลู่หนิงหวังต่างหาก นางกลัวเขายิ่งกว่าหมีเสียอีก วิ่งไล่กันมาเกือบทั้งวันหนานอิงรู้สึกแปลกประหลาดใจที่ตนเองไม่เป็นลมล้มพับไปเหมือนก่อนนั่นคงเป็นเพราะได้ของบำรุงร่างกายที่ดีกระมัง ก่อนหน้านั้นจู่ ๆ และกลางค

หนานอิงคิดว่าลู่หนิงหวังจะทำเช่นทุกครั้ง กอดนางแล้วนอนนิ่ง ๆ แต่แล้วเขากลับเชยคางนางขึ้น กล่าวข่มขู่แต่คล้ายจะเจือความวาบไหวในแววตาเล็กน้อย"ข้าจะจูบเจ้า ห้ามหลบข้าเป็นอันขาดหากไม่อยากตาย"หนานอิงจับเสื้อของเขาแน่น แววตากลมโตนั้นไม่ปิดบังว่ากำลังตระหนก นางไม่กล้าหลบเพราะกลัวเขา แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกกระหายใคร่รู้จุมพิตของเขาจะเป็นเช่นใดในยามนี้ รุนแรง เย็นชืด เอาแต่ใจ หรือว่า.....หวานล้ำแน่นอนว่านางเคยถูกเขาจูบมาแล้วแต่ละครั้งล้วนรุนแรงและเต็มไปด้วยความโหดร้ายจูบจนปากของนางเจ็บไปหมด แต่ในครานี้เล่า สายตาของเขานั้นคล้ายจะเว้าวอนเล็กน้อย ทำให้หนานอิงยิ่งระแวงสงสัย เขาไม่เคยมองนางด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อนนี่คือลู่หนิงหวังจริง ๆ หรือไม่? ดูเหมือนว่าครานี้ลู่หนิงหวังจะปล่อยให้นางได้มีเวลาคิด แม้จะเป็นเพียงเวลาชั่วครู่ แต่เพราะเขาเป็นเช่นนี้นอกจากความกลัวจนไม่กล้าขยับแล้วยังมีบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นกับหัวใจของนางแววตาของหนานอิงสั่นระริก ถึงจะมีความรู้สึกบางอย่างแต่นางก็ยังกลัวมาก กลัวว่าคนผู้นี้จะรุนแรงอีกจู่ ๆ คำพูดของอ้ายเจิงพลันปรากฏในความคิดของนาง คำพูดนี้ทำให้หนานอิงคิดอยากจะลอ

หานเซียวบดเบียดริมฝีปากของนางอย่างบ้าคลั่งในขณะที่ลู่หนิงหวังได้ถอดอาภรณ์ของนางออกจนหมดแล้วเช่นกันแย่แล้ว หนานอิงคิดวิตกเมื่อจุมพิตของหานเซียวเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ หนานอิงเมื่อสักครู่ในการสอนลู่หนิงหวังนางทำสำเร็จแล้ว และนางรู้ตัวดีว่าแม้จะหนีก็คงจะไม่รอดเป็นแน่นางจำต้องสอนหานเซียวอีกคน สตรีผู้กล้าเช่นหนานอิงจึงเปิดปากขึ้น และเริ่มต้นไล้ลิ้นไปตามริมฝีปากของหานเซียว เมื่อเขาบดริมฝีปากลงมานางใช้มือดันเอาไว้ก่อนแล้วค่อย ๆ บรรจงทำเหมือนที่ทำกับลู่หนิงหวังไล้ลิ้นอ่อนนุ่มไปตามริมฝีปากกระด้างอย่างช้า ๆ แล้วค่อยสอดลิ้นเข้าไปภายในอย่างอ่อนโยน เมื่อบัดนี้หนานอิงกลายเป็นฝ่ายจู่โจมเขาแล้ว หานเซียวมีอาการไม่ต่างจากลู่หนิงหวัง เขาแข็งค้างไปทันใด ปล่อยให้นางจูบตนเองด้วยฝีมือที่ย่ำแย่ แต่กลับให้ความรู้สึกอันแสนหวานและตะลึงพรึงเพริดเป็นอย่างยิ่งในขณะที่หนานอิงกำลังตั้งอกตั้งใจสั่งสอนหานเซียว อีกใจของหนานอิงกำลังคิดในแง่ดีเพื่อปลอบใจตนเองหรือว่าพวกเขาไม่ได้คิดทำเกินเลยไปกว่าหน้าหก คงแค่ต้องการสูดดมร่างกายของนางให้มากขึ้นเพื่อให้ใจสงบอาจจะเป็นเช่นนี้ก็เป็นได้ เมื่อหนานอิงปลอบใจตนเองเช่นนี้ จึง

ลิ้นของหนานอิงและลู่หนิงหวังต่างเกี่ยวกระหวัด ดูดดึงกันไม่ยอมปล่อยในขณะที่หานเซียวเร่งซอยสะโพกเร็วขึ้น เขาโอบกอดร่างกายของหนานอิงเอาไว้ มือของเขาทั้งสองข้างกอบกุมเคล้าคลึงเต้านมของนางในขณะที่เริ่มครางไม่เป็นภาษาแล้ว"อ๊า ข้าจะเสร็จแล้ว อ๊า"ด้านหลังของหนานอิงช่างคับแน่น บีบรัดหานเซียวจนเจ็บปวดไปหมดแล้วจวบจนสุดท้ายเขาไม่อาจทนได้ฉีดน้ำรักเข้าไปในกายของนางจนเต็ม สองมือโอบรอบร่างของนางเอาไว้ในขณะที่นางบดจูบเคล้าคลึงกับลู่หนิงหวังหานเซียวถอนกายออกมาจากประตูหลังของนางแล้วลู่หนิงหวังจึงจับหนานอิงให้นอนหงายแยกขาของนางออกกว้าง มองน้องชายของตนที่เพิ่งหลั่งน้ำรักก้มลงจุมพิตหนานอิงต่อริมฝีปากของนางหาได้เคยพักผ่อน ต้องรับศึกของทั้งสองพี่น้องอย่างหนักหน่วง ทั้งบดจูบดูดคลึง ทั้งไล้เลียแท่งหยกให้พวกเขาในขณะที่พวกเขาเองก็ปรนเปรอให้นางอย่างหนักลู่หนิงหวังขยับสะโพกซอยถี่เร็วขึ้น หนานอิงรู้สึกคล้ายใจจะขาดแล้ว นางเปล่งเสียงร้องด้วยความรู้สึกเสียวซ่านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนออกมาทั้งยังขยับปากจูบหานเซียวอย่างกล้าหาญ สองลิ้นแลกกันพันพัวจนไม่อาจแยกได้ว่าเป็นลิ้นของผู้ใดแล้ว สุดท้ายร่างของหนานอิงกระตุกนาง

หนานอิงสั่นระริกเพราะเหนื่อยล้า นางทั้งวิ่งและหาบน้ำจากทะเลสาบมาใส่บ่อน้ำอยู่ทั้งวัน ตกเย็นลู่หนิงหวังยังสั่งให้นางทำท่านั่งม้าอีก หลายวันมานี้สิ่งที่นางทำนอกจากวิ่งและหาบน้ำมาใส่บ่อก็คือการฝึกท่านั่งม้า[1] อันแสนเจ็บปวดและทรมานติดต่อกันหลายชั่วยามในช่วงบ่ายหนานอิงเกือบจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่เมื่อเห็นว่าในมือของลู่หนิงหวังคือแส้เส้นหนึ่ง ทุกครั้งที่นางทำท่าจะล้มลงเขาเป็นต้องตวัดแส้นั้นด้วยความเร็วทุกครั้งนางเคยถูกเขาฟาดขามาหลายครั้งแล้ว เมื่อเห็นแส้ในมือเส้นนั้นนางจึงสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว ตั้งอกตั้งใจฝึกฝนไม่อ่อนแอเป็นขันขาด โชคดีที่บัดนี้พวกเขาให้คนส่งอาภรณ์ที่เหมาะสมต่อการฝึกร่างกาย รวมทั้งรองเท้าหุ้มแข็งคู่ใหม่มาให้ทั้งยังเป็นรองเท้าที่ถูกสั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะเพียงแต่ว่ามันมากเกินไป หาใช่แค่คู่เดียวในตอนที่หานเซียวนำมาให้นางที่เรือนเก็บฟืนหนานอิงถึงกับอ้าปากค้าง รองเท้าคู่ใหม่มีนับสิบคู่ ทั้งหมดล้วนสีดำเหมือนกันฝีมือการตัดเย็บคงมาจากวังหลวงเป็นแน่วัสดุที่ใช้เย็บล้วนเป็นของดีที่สุด นอกจากคนสูงศักดิ์เช่นองค์หญิงองค์ชายแล้ว ต่อให้มีเงินทองล้นฟ้าอย่างท่านหนานก็คงไม่มีทางหาวัสดุร