Semua Bab สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด: Bab 51 - Bab 60

ยิ่งลมพัดโชย กลิ่นนั้นทำให้ลู่หนิงหวังรู้สึกอึดอัดยิ่ง เขาขยับห่างออกไป แต่กลิ่นหอมนั้นกลับติดจมูกเสียแล้ว แม้จะนั่งห่างเพียงนี้เขาก็ยังได้กลิ่นลู่หนิงหวังพลันรู้สึกหงุดหงุดใจ บังเกิดโทสะขึ้นมาโดยที่ไม่อาจควบคุม เขาไม่ได้โกรธนางแต่เขาโกรธตนเองที่ไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เหตุใดสตรีนางนี้จึงได้มีกลิ่นหอมของร่างกายที่ประหลาดยิ่งในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว ลู่หนิงหวังจู่ ๆ ลุกขึ้น เขาเดินไปคว้าถังน้ำที่ยังมีน้ำอยู่ครึ่งถังข้างบ่อเดินมาแล้วสาดเข้าที่ร่างของหนานอิงจนนางเปียกโชกใช่ ทั้งหมดเพื่อดับกลิ่นหอมที่ทำให้เขาเป็นไข้หลังจากนั้นเขาก็ทำหน้าคล้ายคนที่ตายไปแล้ว เอ่ยวาจาที่แสนเย็นชาออกมา"เหงื่อมากเช่นนี้ข้ารังเกียจยิ่ง วันนี้พอแค่นี้ไปชำระร่างกายเสียเถิด"หนานอิงตกใจที่จู่ ๆ คนผู้นั้นก็สาดน้ำเข้าที่ร่างของนาง นางเม้มปากก่อนจะยืนตัวตรง ขาที่หยัดยืนในท่าเดิมมานางคล้ายจะเป็นตะคริวเล็กน้อยหนานอิงในยามนี้เกินจะอดทนแล้ว นางจ้องเขาด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ ในใจคงก่นด่าไปถึงบรรพบุรุษแล้ว แต่นางก็ไม่อาจต่อกรกับลู่หนิงหวังได้ ทั้งยังเห็นท่าทางน่ากลัวของเขาแล้วก็ไม่กล้าขึ้นเสียงอีกกระนั้นนางก็ยั

ลู่หนิงหวังรับถุงหอมจากนางแล้วผูกเอาไว้ที่เอว แม้ถุงหอมนั้นเดิมนางไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาแต่เขากลับเก็บมันเอาไว้เป็นอย่างดี หนานอิงในยามนี้อยากจะเย็บใบใหม่ให้เขายิ่ง ด้วยรู้สึกสำนึกผิดขึ้นมาอันที่จริงพวกเขาพี่น้องต่างมีบุญคุณกับนางไม่ต่างจากอ้ายเจิงเลย ไม่ต้องเอ่ยเรื่องความสัมพันธ์ทางกายเฉกเช่นสามีภรรยานางเหมือนสตรีข้างห้องของพวกเขาแม้จะรุนแรงในยามค่ำคืนแต่ทั้งหมดล้วนเป็นนางที่เต็มใจและมีความสุขยิ่ง แต่นางกลับไม่เคยจะได้ตอบแทนพวกเขาด้วยใจจริงสักครั้งความรู้สึกของหนานอิงดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นมากทุกวัน ในขณะเดียวกันที่นางก็ไม่กล้าร้องขอจากพวกเขาจนเกินไป สิ่งที่นางทำได้ในยามนี้คือต้องกลายเป็นมือสังหาร ชำระแค้นให้มารดาแล้วติดตามพวกเขาตลอดไป ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตามเรื่องพวกนั้นจะเป็นไปได้หรือไม่ นางจะมีชีวิตถึงวันนั้นหรือไม่ นางรู้ดีว่าหลังจากเกิดเรื่องโจรร้ายในครานั้น ท่านหนานทุ่มเงินไปไม่น้อยเพื่อจ้างคนคุ้มกัน พวกเขาล้วนเป็นยอดฝีมือหนานอิงตัวคนเดียว จะฝ่ายอดฝีมือเหล่านั้นไปชำระแค้นได้อย่างไรอีกกี่ปีกันหรือที่นางจะทำได้สำเร็จลู่หนิงหวังลูบแก้มของนางเล็กน้อย เอ่ยออกมาอีกคำหนึ่ง"หยกของเจ้าพก

หานเซียวป้อนนางอีกคำ กลิ่นหอมของเนื้อกรุ่นอยู่ในปากหนานอิงเพิ่งรู้ว่าตัวเองหิวเพียงใด นางขยับกายด้วยความอึกอัด อยากนั่งกินให้เต็มที่เพราะถูกโอบกอดอยู่เช่นนี้ทำให้ขยับตัวทำสิ่งใดล้วนไม่ถนัดนัก"ปล่อยข้าเถิด ข้าจะนั่งดี ๆ เจ้าค่ะ""ข้าก็อยากกินดี ๆ เช่นกัน เจ้าอย่าขยับสิ""ในเมื่ออยากกินดี ๆ ก็ปล่อยข้าสิเจ้าคะ"หานเซียวส่ายหน้ายังกอดนางแน่นขึ้น"ไม่ปล่อยเกิดเจ้าเป็นบ้าขึ้นมา นึกอยากทุบตีข้าอีกจะทำเช่นไร ข้าเองก็กลัวเช่นกัน"หนานอิงแทบจะพ่นเนื้อออกจากปาก คนผู้นี้รู้ทั้งรู้ว่าฝีมือของนางห่างชั้นจากเขาเป็นอย่างมาก จะมาอาศัยข้ออ้างว่ากลัวเพื่อสิ่งใดกันเขายกมุมปากยิ้มหล่อเหลาแล้วเอ่ยว่า"ป้อนข้าหน่อยสิ มือข้าไม่ว่าง"น้ำเสียงอู้อี้ของเขาทำให้หนานอิงพ่นหัวเราะออกมา นางหันมามองเขาเห็นว่าใบหน้าของเขาบวมเป่งขึ้นมากกว่าเดิม แต่กระนั้นก็ยังหล่อเหลายิ่งนัก"ปากเจ็บขนาดนี้ยังจะกินอีก แล้วเหตุใดมือไม่ว่างเล่าเจ้าคะ ข้าไม่เห็นว่าท่านจะทำสิ่งใด""ตาบอดหรืออย่างไร เจ้าไม่เห็นหรือว่าข้ายังกอดเจ้าอยู่"หนานอิงพลันรู้สึกใจเต้นแรงเหมือนรัวกอง ในยามนี้ความรู้สึกอ้างว้างค่อย ๆ มลายหายไปทีละน้อย ภายใต้แสงอุ่น

นิ้วเรียวไต่ไล้มาสัมผัสแนบแก้มเนียนของนาง หนานอิงดูดดึงเขาอย่างล้ำลึกสองมือของนางประคองแท่งหยกของเขาเอาไว้ทั้งยังจับรูดกระทั่งเรียกเสียงครางจากหานเซียวออกมาเป็นระยะ"ดูดแรง ๆ ได้โปรด"หานเซียวเองไม่อาจอดกลั้นเอาไว้ได้แล้ว ปากของนางเก่งกาจและดียิ่ง หนานอิงหาใช่เด็กสาวไร้เดียงสาที่เขาต้องสั่งสอนอีกต่อไป ตรงกันข้ามบัดนี้คล้ายกับว่านางกำลังควบคุมเขาอยู่หานเซียวจู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนตนเองกลายเป็นเมืองขึ้นของนางเสียแล้วหนานอิงกุมแท่งหยกของเขาเอาไว้ ปากอุ่นจนร้อนของนางทำให้เขาถึงกับแหงนเงยใบหน้าขึ้นด้วยความเสียวสยิว นางดูดลึกขึ้น ยิ่งดุนเลียปลายหัวอย่างว่องไว ร่างกายของหานเซียวแข็งเกร็งเป็นท่อนไม้ใหญ่ไปแล้วเมื่อหนานอิงลากลิ้นมาจนถึงโคน"อ๊า อิงอิงของข้า ดียิ่ง อื้ม"หานเซียวครางกระเส่าสองมือประคองศีรษะของนางเอาไว้ทั้งยังดึงรั้งเส้นผมหนานอิงเล็กน้อย ทั้งยังระวังไม่ให้ตนเองเผลอจิกเส้นผมของนางเข้า เส้นเลือดที่มือของเขาปูดโปนแท่งหยกที่ถูกครอบอยู่ในปากสั่นระริกร้อนเร่า"อิงอิงเจ้ากำลังทำให้ข้าคลั่ง ปากของเจ้าเก่งกาจยิ่ง"หนานอิงขยับปากตามความรู้สึกของตนเอง เสียงครางของเขาเองก็กระตุ้นนางไม่น้อย นา

ฝีมือของหนานอิงที่ได้รับการฝึกฝนมาจากลู่หนิงหวังโดยตรงย่อมดีจนหานเซียวพอใจ แต่ห่างจากลู่หนิงหวังมาหลายเดือน ท่าทางของนางก็ดูผิดเพี้ยนไปบ้าง"การยิงของเจ้าดีแล้ว ตรงเป้าถึงเก้าในสิบแต่ข้อมือยังไม่นับว่าแข็งแรงเท่าใด เจ้าทำแบบนี้"หานเซียวโอบนางจากด้านหลัง แล้วช่วยจัดท่าทางให้นางด้วยความตั้งใจ แววตาของเขาดูมุ่งมั่นไม่อ่อนข้อให้ เมื่อมือของนางอ่อนลงเขากลับใช้ไม้ตีโดยไม่ปราณี"ให้แข็งแรงกว่านี้ ข้อมือยังนุ่มนิ่มเจ้าต้องฝึกยกถังน้ำให้หนักขึ้น"หนานอิงไม่โอดครวญหานเซียวยังนับว่าอ่อนโยนกว่าลู่หนิงหวังอยู่มาก เขาสอนสิ่งใดนางก็จำใส่ใจและทำตามได้อย่างรวดเร็ว นับว่าก้าวหน้ามากก่อนที่นางจะฝึกต่อ หานเซียวหยิบบางสิ่งออกมาจากสาบเสื้อด้านใน เขาดึงมือของนางมาพร้อมกับสวมสิ่งนั้นให้นางช้า ๆ หนานอิงมองดูเป็นถุงมือหนังสือดำคู่หนึ่ง "ถุงมือคู่นี้จะช่วยถนอมมือของเจ้าไม่ให้ด้านชา และยังป้องกันไม่ให้เจ้าได้รับบาดเจ็บต่อไปใส่เอาไว้ตลอดเวลาห้ามถอด"ถุงมือหนังนี้หนานอิงย่อมรู้ว่าวัสดุทำจากสิ่งใด ทั้งราคาแพงและหายากยิ่งนางอดรู้สึกทึ่งไม่ได้เมื่อหานเซียวมีมันอยู่ในมือ หนานอิงมองเขาด้วยสายตาค้นคว้า จะว่าไปแล้วน