Semua Bab สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด: Bab 11 - Bab 20

เมื่อไร้ปฏิกิริยาตอบรับจากผู้เป็นบิดา หนานอิงจึงเงยหน้าขึ้น"ท่านพ่อ ลูกกลับมาแล้วเจ้าค่ะ ลูกปลอดภัยดี"ท่านพ่อของนางกลับมีใบหน้าทมึนทึง เขากัดฟันพร้อมกับเอ่ยว่า"เจ้าหายไปเกือบครึ่งเดือน ถูกโจรร้ายย่ำยีไปเท่าใดแล้วหากเป็นผู้อื่นที่รักศักดิ์ศรีเขาย่อมฆ่าตัวตายไปแล้ว ไม่เสนอหน้ากลับมาให้คนในสกุลหนานลำบากใจ เจ้ากลับมาเช่นนี้เจ้าจะให้พี่น้องสตรีของเจ้าทำเช่นไร จะไม่ถูกตราหน้าว่าเป็นคนไม่รักศักดิ์ศรีตามเจ้าหรือ แม่เจ้าสั่งสอนเจ้าเช่นไรจึงได้เห็นแก่ตัวเพียงนี้"หนานอิงได้ฟังคำพูดนี้ถึงกับตกตะลึง ร่างกายของนางชาคล้ายกับถูกน้ำเย็นจัดสาดใส่อย่างแรง นางกล้ำกลืนก้อนน้ำตาที่จุกจนล้นคอหอยกล่าวเสียงสั่นออกมา"ท่านพ่อ ท่านหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ หรือว่าท่านพ่อ...กำลังไล่ลูกไม่ต้องการลูกแล้วหรืออย่างไร"บิดาไม่ตอบคำนางแต่กลับหันไปบอกพ่อบ้านด้วยน้ำเสียงเย็นชา"พ่อบ้านสือ ลากนางออกไป""ท่านพี่ ท่านพี่ทำเช่นนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ อิงเอ๋อร์เป็นธิดาของท่านนะเจ้าคะท่านทำเช่นนี้ได้อย่างไร จะไล่นางไปได้อย่างไร ท่านใจร้ายมากนะเจ้าคะ ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอมให้ท่านทำเช่นนี้กับลูกของข้า""หุบปาก"ท่านหนานหน้าตึงถลึงตาม

เสียงตะโกนด่าทอดังออกมาจากตำหนักหลังในจวนซู่อ๋อง บ่าวสองคนเดินออกมาจากตำหนักนั้นด้วยใบหน้าบวมเป่งพลางสะอื้น เสื้อผ้าเลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำแกงพวกเขาก้มหน้ารีบเดินจนกระทั่งชนกับคนผู้หนึ่งเมื่อเงยหน้าขึ้นต่างตกใจคุกเข่าลงทันใดซวยซ้ำซวยซากนี่คือความคิดของพวกนางทั้งคู่ซู่อ๋องลู่หนิงหวังถูกบ่าวรับใช้ชนเข้าอย่างแรง เขาเองเห็นพวกนางแล้วไม่คิดจะหลบจึงยืนนิ่ง ๆ ให้พวกนางเดินมาชนและยังกล่าวข่มขวัญสตรีทั้งสอง"เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ อยากตายหรืออย่างไร"คนผู้นี้ใบหน้าหล่อเหลาดุจเทพเซียน แต่วาจาร้ายกาจและไม่เคยโอนอ่อนแม้จะเป็นสตรี บ่าวทั้งสองก้มลงกับพื้นตัวสั่นงันงกแม้จะเอ่ยปากขอโทษยังไม่กล้า อวิ๋นอ๋องหานเซียวผู้ที่เดินเคียงกันมาถึงกับหัวเราะดังลั่น"พวกเจ้าไปเถิดจะคุกเข่าทำไมกันขัดหูขัดตาคนเข้ารังแต่จะถูกสังหารเพื่อคลายโทสะ""ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ"พวกนางกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือแล้วลุกขึ้นวิ่งหนีไม่คิดชีวิต อวิ๋นอ๋องหานเซียวส่ายหน้า"เห็นสภาพพวกนางแล้วคงทำสิ่งใดไม่ถูกพระทัยเสด็จแม่อีกเป็นแน่"ลู่หนิงหวังเอ่ยเสียงเย็นชา"สตรีผู้นั้นหลายปีมานี้ไม่รู้วิปริตไปเพียงใดแล้ว"ลู่หนิงหวังไม่เรียกผู้หญิง

จวบจนเติบโตเด็กทั้งสองกลายเป็นแม่ทัพที่ห้าวหาญชนะสงครามมานับครั้งไม่ถ้วน จนได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาทมอบตำแหน่งซู่อ๋องและอวิ๋นอ๋องให้และยังมอบตำแหน่งแม่ทัพใหญ่และรองแม่ทัพที่มีกองทัพเจ็ดแสนอยู่ในมี อีกทั้งยังทรงพระราชทานหยกขาวเนื้อดีหายากเป็นป้ายประจำตำแหน่งอ๋องทั้งสองคนอีกแต่น่าเสียดายที่พวกเขาหาได้ยึดติดกับสิ่งนั้น กระทั่งป้ายหยกพระราชทานยังสามารถโยนทิ้งได้อย่างไม่ไยดี เมื่อทำแผลเสร็จท่านหมอออกไปแล้วลู่หนิงหวังจึงเอ่ยขึ้น"ฝ่าบาทคิดจะมอบสมรสพระราชทานให้เราสองคน แต่ข้าปฏิเสธไม่ต้องการแต่งกับผู้ใด อีกทั้งสตรีพวกนั้นล้วนเกี่ยวพันกับการเมือง ข้าไม่อยากเข้าไปเป็นหมากผู้ใดให้วุ่นวาย แต่ดูเหมือนว่าฝ่าบาทกำลังถูกเหล่าขุนนางกดดันอย่างหนัก ผู้ใดก็ล้วนต้องการนำสตรีมาเป็นเครื่องมือทำให้ตนเองเรืองอำนาจ ข้าไม่ต้องการพระชายาเช่นนั้นน่ารังเกียจสิ้นดี"สิ่งที่อยู่ในใจของลู่หนิงหวังคือ ไม่ต้องการมีพระชายาเหมือนมารดาของตนเองที่เขาขยะแขยงยิ่งหานเซียวพยักหน้า "มีเสด็จแม่เป็นสตรีเพียงคนเดียวก็วุ่นวายเกินพอแล้ว ข้าไม่อยากจะหาเรื่องให้ตนเองอีก แต่อย่างไรฝ่าบาทก็คือนายเหนือหัวข้าเองไม่อยากให้พระองค์ลำ

"คุณชายหวังเขารังเกียจ กลัวว่าเจ้าจะยังพร่ำเพ้อถึงเขาอย่างไร้ประโยชน์อีก จึงฝากสิ่งนี้มาคืน หนานอิงผู้น่าสงสาร โถถูกถอนหมั้นว่าน่าอับอายแล้ว อดีตคู่หมั้นยังรังเกียจถึงขนาดส่งของคืนคงจะเจ็บปวดไม่น้อยใช่หรือไม่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"หนานอิงกำหยกแน่น ความเจ็บปวดพุ่งเข้าทิ่มตำหัวใจของนางจนพังทลายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอาโจวเบิกตาโพลง นางส่ายหน้า"ต้องไม่ใช่เรื่องจริงค่ะคุณหนู อย่าเชื่อเด็ดขาดนะเจ้าค่ะ คุณหนูอย่าเชื่อนะเจ้าคะ"ก่อนออกจากวังซู่อ๋องและอวิ๋นอ๋องต่างไปเข้าเฝ้าโอรสสวรรค์เสียก่อน ทั้งนี้เพื่อป้องกันคนผู้นี้เรียกหาพวกเขาในยามที่ไม่อยู่ อย่างน้อยการมาบอกกล่าวเจ้าเหนือหัวด้วยตนเองก็เป็นการแสดงความจงรักภักดีประการหนึ่ง ทั้งเพื่อป้องกันผู้อื่นใส่ร้ายว่าพวกเขากำลังซุ่มกำลังคิดคดทรยศซู่อ๋องลู่หนิงหวังและอวิ๋นอ๋องหานเซียว ได้รับแต่งตั้งให้เป็นโอรสบุญธรรมของฝ่าบาทตั้งแต่วันที่ถูกส่งไปชายแดน พระองค์ไม่พบหน้าพวกเขาอีกเลยตั้งแต่วันนั้นบัดนี้ผ่านมานับสิบกว่าปีแล้วแม้ว่าหลังจากกลับมาจากสนามรบครานี้พวกเขาจะเข้าเฝ้าหลายครั้งแต่พระองค์กลับรู้สึกว่ามองคนทั้งสองนี้เช่นไรก็ไม่รู้สึกเบื่อหน่ายอ๋องทั้งสองอยู่ในชุด

หนานอิงได้ยินข่าวนี้จากคำบอกเล่าของหนานมิ่งและหนานเมิ่งด้วยตนเอง นางได้แต่นั่งนิ่งเงียบไม่แสดงความรู้สึกใดออกมา"ของที่เคยเป็นของเจ้าบัดนี้ข้าสามารถแย่งคืนมาได้หมดแล้ว เป็นเช่นไรเล่าความรู้สึกตอนนี้เจ้าอยากตายหรือไม่ เจ็บช้ำเพียงใดกันนะที่ถูกแย่งคนรัก เจ้ายังจำวันนั้นได้หรือไม่เป็นข้าและพี่สาวแท้ ๆ ที่ต้องดูตัวกับคุณชายหวัง แต่เพราะแผนร้ายของเจ้าที่วิ่งไปชนเขาจนตกลงไปในน้ำ เพราะเขาจำเป็นต้องช่วยเหลือเจ้าเรื่องจึงเลยเถิดมาถึงการหมั้นหมาย วันนี้ข้าเพียงแต่ใช้มารยาเดิมของเจ้าเท่านั้นเพื่อแย่งของของข้าคืน เป็นเช่นไรเล่ารู้สึกอย่างไรที่ถูกข้าเอาคืนเช่นนี้ หนานอิงเจ้ามันตกต่ำถึงที่สุดแล้ว ข้าสะใจยิ่ง"หนานอิงคิดถึงเหตุการณ์วันนั้น นางเป็นเด็กอายุยังไม่ถึงสิบปีด้วยซ้ำกำลังวิ่งตามจับผีเสื้อกับบ่าว ผู้ใดจะรู้ว่าหวังหยียนจะโผล่มาจนนางชนเข้าและเกิดเรื่อง หนานอิงเองยังเด็กไม่รู้ความเติบโตขึ้นมาก็พบว่าตนเองได้หมั้นหมายกับหวังเหยียนเสียแล้ว หากสองพี่น้องไม่กล่าวถึงเรื่องนี้นางเองก็ลืมไปแล้วไม่น่าเชื่อว่าคนพวกนี้ยังผูกใจเจ็บได้นานเพียงนี้และยังใช้อุบายนี้มาใช้กับคุณชายหวัง หนานอิงเองได้รับยาเกินขนา