All Chapters of สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด: Chapter 61 - Chapter 70

"ข้าพูดเล่นเจ้าอย่าจริงจังนักเลย"ความจริงเขาเพียงแค่เย้าแหย่เล่นไม่คิดว่านางจะคิดจริงจังถึงกับโกรธได้ปานนี้ แต่น่าประหลาดยิ่งนางโกรธยิ่งงดงามขึ้นอีกหลายเท่าตัวนัก"ท่านพูดจริงนะ"หานเซียวพยักหน้า "จริงสิ ผู้ใดจะให้เจ้านอนคอกหมูกันเล่า หากทำเช่นนั้นแล้วผู้ใดจะอุ่นเตียงให้ข้ากันเล่า"หนานอิงจึงได้แต่เม้มปากตนเองแน่นมองเขาด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจ เห๊อะ ที่แท้ก็หวังผลประโยชน์ของตนเองหาได้คิดถึงนางอย่างแท้จริงมือของลู่หนิงหวังที่จับข้อมือเล็กของนางอยู่คลายออกและปล่อยนางในที่สุด หนานอิงจึงยืนนิ่ง ๆ และปล่อยให้ตนเองได้สำรวจเขาอีกครั้งลู่หนิงหวังดูจะผ่ายผอมลงเล็กน้อยกระนั้นยังหล่อเหลาทั้งยังให้ความรู้สึกสูงส่งจนน่าหวาดหวั่น สันกรามคมของเขาเด่นชัดมันคมจนทำให้นางรู้สึกได้ว่าหากแตะต้องสันกรามของเขาเข้าอาจจะทำให้มือได้รับบาดเจ็บได้เป็นแน่ดวงตาสีดำสนิทคู่นี้ยังคงงดงามและยากแก่การคาดเดาว่าเขากำลังนึกคิดสิ่งใดกันแน่ เขาเองก็กำลังมองนางเช่นกัน หนานอิงในยามที่อยู่ในอาภรณ์ของบุรุษช่างดูคล้ายหนุ่มน้อยหน้าหวานผู้หนึ่ง กระนั้นก็ยังมิอาจปิดบังความอ่อนหวานงดงามของเรือนร่างได้เพียงพบหน้าลู่หนิง

"เจ้าแน่ใจนะ"หานเซียวถามย้ำ"เจ้าค่ะ ท่านไม่ต้องห่วง""เช่นนั้นข้าจะกลับมาฟังข่าวดีของเจ้าในไม่ช้า"หานเซียวพยักหน้า ก่อนที่พวกเขาจะขึ้นม้าเร็วกลับเข้าวังหลวงไปอย่างรวดเร็ว นางรู้แต่ว่ามีพระราชโองการให้เข้าเฝ้า แต่ไม่รู้ว่าด้วยเรื่องอันใด หนานอิงเองเมื่อมาอยู่ที่นี่นางก็ยังไม่รู้ตำแหน่งที่แท้จริงของพวกเขา ด้วยคนในค่ายแห่งนี้ล้วนเรียกพวกเขาว่านายท่านและนายน้อยเช่นกัน และคนเหล่านี้ถูกฝึกฝนมาดียิ่งสิ่งใดที่ไม่ควรพูดพวกเขาย่อมไม่ปริปากวันประลองมาถึง นายกองผู้หนึ่งทำหน้าที่เป็นประธานตัดสิน หนานอิงเข้าร่วมต่อสู้ตั้งแต่เช้าจรดเย็น นางผ่านด่านทีละด่านช้า ๆ จวบจนสุดท้ายก็สามารถอยู่เป็นคู่ชิงคู่สุดท้ายได้นางไม่ได้ทำให้ลู่หนิงหวังและหานเซียวผิดหวังแม้แต่น้อย ฝีมือของนางนับว่าดีกว่าบุรุษพวกนั้นมาก นั่นเป็นเพราะพรสวรรค์ที่นางมีและได้ลู่หนิงหวังและหานเซียวเป็นผู้เคี่ยวกรำด้วยตนเองจึงรู้เคล็ดวิชามามากบัดนี้แรงของหนานอิงหมดแล้ว นางพลาดท่าถูกเตะจนปากแตกยับ ใบหน้าหวานกลายเป็นสีช้ำ ทั้งร่างกายก็เจ็บจนปวดร้าวแต่นางก็ยังอดทนคู่ต่อสู้ของนางบุรุษร่างบึกบึนผู้หนึ่ง ฝีมือของเขาแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่งเปร

ลู่หนิงหวังยืนสง่างามเคร่งขรึม กำลังกวาดสายตาจ้องมองนายกองนามจางลี่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า คล้ายกำลังพิจารณาดูว่าคนผู้นี้มีเส้นเอ็นเนื้อหนังและกระดูกให้เขาเลาะออกมาได้กี่ชิ้นยาพิษที่อาบอยู่บนมีดนั้นเพียงแต่ทำให้ศัตรูเป็นอัมพาตและชาไปทั้งร่างในเวลาหนึ่งชั่วยามหลังจากนั้นจะค่อย ๆ หายเป็นปกติ ด้วยเหตุที่ไม่ต้องการสังหารให้ตายแต่ต้องการลงโทษหากมีผู้ใดคิดล่วงเกินหนานอิงคนผู้นั้นที่ถูกหนานอิงแทงกำลังนอนโลหิตอาบอยู่บนพื้น ลมหายใจบางเบาเป็นอย่างยิ่งแทบจะคล้ายคนตายไปครึ่งหนึ่งแล้วหนานอิงได้รับยาจากอ้ายเจิงก็รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย แต่หานเซียวยังปรนนิบัตินางอย่างดีคล้ายนางเป็นผู้โดนยาพิษของเขาเสียเอง โดยที่หานเซียวเอาแต่กอดนางเอาไว้แนบอกเช่นนั้นเขาไม่ได้เอ่ยปลอบแม้แต่คำเดียว เพียงแต่จับจ้องนางเล็กน้อยก็แสดงสีหน้าปวดใจออกมามากมายจนหนานอิงต้องปลอบเขาเสียเอง"นายน้อยข้าหาได้แย่เช่นนั้น ท่านเลิกทำหน้าตาเหมือนข้ากำลังจะตายทีเถิด""เจ้าอย่าพูดเลย เจ็บปากหรือไม่"หานเซียวมองนางอย่างเจ็บปวด เขาซัดคนสองคนจนน่วมไปแล้ว กระทั่งฟันของพวกเขาก็หักคามือของเขา แต่เมื่อเห็นใบหน้าของหนานอิงเป็นเช่นนี้ก็อยากจะลงมื

หนานอิงมิได้สนใจคนทั้งสองเช่นกัน นางเฝ้ามองการลงโทษจนตากลมโตไม่กะพริบแม้แต่น้อยอาวุธถูกโยนให้ทหารสองคนนั้นเป็นหอกยาวคมกริบคนละด้าม เสือหนึ่งตัวกับทหารสองคนจึงเริ่มประจันหน้ากันเป็นครั้งแรกที่หนานอิงได้เห็นเหตุการณ์นี้นางจึงจับจ้องอย่างตื่นเต้น มือสั่นระริกเมื่อเห็นว่าเสือกระโจนเข้ามาหาพวกเขาทั้งคำรามอย่างน่ากลัวทหารสองคนท่าทางบึกบึนแข็งแรง แต่เสือตนนั้นก็กำลังวังชาดีมากคล่องแคล่วว่องไว ผู้ใดจะเป็นผู้ชนะ"นายน้อยพวกเขาจะรอดหรือไม่เจ้าค่ะ?"หนานอิงตระหนกจนเหงื่อซึม หานเซียวรู้สึกห่วงนางยิ่งกลัวจะรับไม่ไหวแล้วล้มพับลงตรงนี้ มือยังโบกพัดให้นางไม่หยุดหวังให้ความเย็นช่วยบรรเทาให้นางดีขึ้น"ที่ผ่านมานอกจากข้าและท่านพี่แล้วก็ยังมีคนรอดอีกสองสามคน ส่วนคนอื่นล้วนกลายเป็นอาหารของเสือของข้าเสียสิ้น""ท่านหมายความว่าอย่างไร นี่พวกท่าน""ใช่ ในอดีตข้าและท่านพี่เองก็เคยทำผิดเช่นกัน ตามกฎแล้วพวกข้าก็เคยประลองกับมันและสามารถเอาชนะเสือมาได้"หนานอิงเข้าใจแล้ว"เสือนี่เป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน ตัวที่ท่านสู้ด้วยก็คือตัวนี้หรือเจ้าคะ""ไม่ใช่ตัวที่ข้าต่อสู้ ตัวนั้นพวกข้าสังหารไปแล้ว ส่วนตัวนี้เป็นตัวใหม่ท

หานเซียวจับมือหนานอิงแน่น นำพามือที่ถือกระบี่ของนางอย่างช้า ๆ แล้วทิ่มลงไปที่เนื้อหนังของจางลี่ ในขณะที่กระบี่แทงเข้าไปบนเนื้อของคนหนานอิงกัดปากจางลี่เงยหน้ายอมจำนนในขณะที่ปากกลับพ่นวาจาไม่หยุด"ข้าไม่ยอมตายเพราะสตรีเช่นนี้ ข้าไม่ยินยอมแค้นนี้ข้าจะต้องชำระ แค้นนี้ข้าต้องชำระ หนานอิง ลู่หนิงหวัง หานเซียว แม้ต้องลงปรโลกข้าก็จะรอแก้แค้นพวกเจ้า"กระบี่คมกริบค่อย ๆ ถูกแรงของหานเซียวช่วยดันเข้าไปอย่างช้า ๆ กระทั่งทะลุร่างของจางลี่ หานเซียวโอบกอดร่างที่สั่นเทาของหนานอิงเอาไว้ จับมือนางสังหารคนคล้ายกำลังจับมือนางในการฝึกปรือเขียนหนังสือเป็นครั้งแรก กระบี่ยังคาอยู่เช่นนั้นดวงตาของจางลี่ยังเบิกโพลง เขาล้มลงบนพื้นหากไม่มีหานเซียวที่กอดนางเอาไว้ในตอนนี้หนานอิงคงได้ทรุดลงบนพื้นแล้วหนานอิงปล่อยกระบี่หานเซียวจับนางเอาไว้แล้วอุ้มขึ้นมาอย่างอ่อนโยน จู่ ๆ น้ำตาของหนานอิงก็ไหลออกมา ไม่รู้ว่าไหลเพราะดีใจว่าตนเองสามารถฆ่าคนได้แล้วหรือไหลเพราะเสียใจที่สุดท้ายตนเองก็เลือกทางนี้ การฆ่าใช่ทางที่ดีที่สุดหรือไม่ บัดนี้นางไม่อาจถอยหลังได้อีกแล้ว ลู่หนิงหวังใช้หลังมือเช็ดน้ำตาให้นางแผ่วเบา เขายกยิ้มเย็นทั้งเอ