All Chapters of ก็แค่ของแถม (set..ก็แค่): Chapter 11 - Chapter 20

ของแถมที่ไม่มีค่าเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง คุณรณก็กลับเข้ามาพร้อมข้าวของเต็มสองมือ ฉันเห็นแบบนั้นแล้วก็รีบไปช่วยเขาถือ"ฉันซื้อของสดมาไว้ให้เธอทำอาหารด้วย"ฉันผงกหัวรับแล้วเดินเข้าไปในครัวเพื่อนำของสดเข้าตู้เย็น ระหว่างที่กำลังจัดแจง คุณรณก็เดินเข้ามาแล้วโยนถุงยาใบเล็ก ๆ มาให้ฉัน"กินซะ"พูดจบเขาก็เดินล้วงกระเป๋าออกไป ฉันวางของแล้วหยิบของในถุงยาขึ้นมาดู มันเป็นยาคุมฉุกเฉินนั้นเอง ฉันรีบไปหยิบขวดน้ำรินใส่แก้วแล้วกินทันที ก่อนที่จะเก็บข้าวของเข้าตู้เย็นแล้วเดินออกมา ก็เห็นว่าคุณรณนั่งคุยโทรศัพท์อยู่บนโซฟา"จะมา?"ปากขยับแต่สายตามองมาที่ฉัน"กูไม่สะดวกไปเจอที่ผับล่ะกัน""ใกล้ถึงแล้ว?"เขาพ่นลมหายใจอย่างหนักเข้าไปในสาย"ทำไมไม่บอกกูก่อนวะ...เออ ๆ แค่นี้แหละ"ว่าจบคุณรณก็กดสายวางแล้วลอบหายใจอีกครั้งก่อนที่จะหันมาที่ฉันซึ่งยืนอยู่"เข้าไปอยู่ในห้องจนกว่าฉันจะให้ออกมา""ค่ะ"พอฉันขานรับแล้วก็เดินเข้าห้องตัวเองทันทีฉันปิดประตูห้องแล้วเดินไปแกะกล่องข้าวของมาจัดเรียงให้เป็นระเบียบ ห้องนี้ไม่ใหญ่ไม่แคบขนาดกำลังพอดี แอร์เย็นฉ่ำเลยแหละ ฉันเก็บของอยู่ด้านในก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูจากด้านนอกดังเข้ามา"ทำไ

คนเดียวไม่พอ?RON"ว่าไงนะ...จะให้ฉันส่งยัยนั่นเรียน?"รณเอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ"อืม ไหน ๆ แกก็เอาน้องเขามาอยู่ด้วยแล้วก็ส่งเสียน้องเรียนไปสิ จบมาจะได้ช่วยงานแก"หลังจากคุยงานกับน้องชายเสร็จทอยก็พูดถึงนับตังค์และยังขอให้คนน้องส่งให้เธอเรียนต่อ"คงจะถูกยัยนั่นออดอ้อนมาสินะ"รณหันไปมองที่ประตูห้องของหญิงสาวซึ่งเขาเห็นเธอเป็นแค่ของแถม"เปล่า นับตังค์ไม่ได้ออดอ้อนหรือร้องขออะไร ฉันเป็นคนเสนอเธอเอง"ทอยไหวไหล่แล้วพูดความจริงกับน้องชาย"หึ"รณแค่นเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกับยกแก้ววิสกี้ดื่มขณะที่สายตายังคงจ้องไปที่ประตูห้องหญิงสาว"ถ้าแกไม่สะดวก ฉันจะเป็นคนส่งเสียน้องเขาเอง"ว่าจบรณก็หันขวับไปที่พี่ชายของตน"อย่ามายุ่ง!"แล้วตวาดใส่อย่างไม่สบอารมณ์"หวง?"ทอยเอ่ยถามอย่างไม่จริงจังเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าน้องชายต่างมารดาคนนี้หวงหญิงสาวที่อยู่ในห้องมากแค่ไหน เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนมาอยู่แบบนี้แม้แต่จะเข้ามาเหยียบในห้อง"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้หวง"รณยังคงปากแข็ง"ถ้าไม่หวง งั้นพี่ขอ"คนเป็นน้องหันไปที่พี่ชายด้วยสีหน้าเรียบแฝงความแปลกใจที่อยู่ ๆ พี่ชายก็เอ่ยขอผู้หญิงที่เขาได้มาฟรี ๆ โดยที่รู้ว

คอยรับใช้ พอมาถึงคอนโดยังไม่ทันได้ลงจากรถเสียงโทรศัพท์ของคุณรณก็ดังขึ้น ทำให้ฉันหยุดชะงักแล้วเอียงหูฟังว่าใครกันที่โทรหาเขา ฉันตะหงิดใจว่าจะต้องเป็นผู้หญิงคนที่ชื่อแอมน้องสาวคุณเทวาต้องเป็นคนโทรเข้ามาแน่ ๆ"สวัสดีครับ"คุณรณกดรับสายแล้วหันมาที่ฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแฝงความดุ เพราะคงเห็นว่าฉันยังคงนั่งอยู่"น้องแอม?....อ๋อว่าไงครับ"และมันก็ใช่เธอจริง ๆ คุณรณเอามือป้องที่ลำโพงแล้วบอกกับฉันเบา ๆ ว่า"ลงไปก่อน"ฉันผงกหัวรับช้า ๆ แล้วปลดสายเบลล์เปิดประตูลงจากรถทั้งที่หัวใจรู้สึกว้าวุ่นกังวล หรือเป็นเพราะฉันไม่อยากให้เขาคุยกับผู้หญิงคนนั้น แต่ก็คงห้ามอะไรไม่ได้เพราะฉันมันก็แค่ของแถมที่เขาคิดว่าเป็นแค่สิ่งของ ไม่มีความรู้สึก และห้ามมีปากเสียงฉันเดินเข้ามาในคอนโดมือกำสายกระเป๋าเอาไว้แน่น รู้สึกเจ็บที่หัวใจจิ๊ด ๆ มันคล้ายดั่งมีดมากรีดอยู่แบบซ้ำ ๆ ไม่รู้ว่าฉันจะทนความรู้สึกแบบนี้ได้นานแค่ไหน หรือต้องรอให้ฉันไร้ความรู้สึกไปเองพอเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะมานั่งที่เก้าอี้ที่โต๊ะหนังสือ แล้วดึงลิ้นชักออกมาหยิบผ้าเช็ดหน้ารุ่นพี่ใจดีขึ้นมา จู่ ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมา"ทำไมชีวิตนั

ท้าทาย"อุน..จะพานับไปไหน"ฉันเอ่ยถามเพื่อนใหม่ที่ลากฉันมายังที่จอดรถของมหาวิทยาลัย"ไปกินข้าวนอกมอกัน"อุนหันมาบอกแล้วเดินไปเปิดประตูรถขณะที่ฉันยังคงยืนนิ่งรู้สึกกังวลและลังเล"นับต้องกลับไปดูแลคุณแอมนะ..ปานนี้เธอคง....""ก็ปล่อยไปสิยัยนั่นไม่มีมือมีตีนหรือไงกัน"อุนแทรกพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางไม่พอใจ"ถ้านับไม่กลับไป..นับอาจจะโดน"ฉันกลืนคำพูดสุดท้ายลงแล้วลอบหายใจเบา ๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าคุณรณ"โดนอะไร""ก็โดนทำโทษไงล่ะ"ฉันตอบกลับแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ ไม่รู้ว่าแอมโทรไปรายงานกับคุณรณหรือยัง ถ้าเธอโทรไปแล้วเขาจะต้องโกรธแล้วลงโทษฉันแน่ ๆ"หนักไหม"อุนเดินเข้ามาแล้วเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง"...."ฉันไม่ตอบได้แต่เบือนหน้าไปทางอื่นในหัวก็นึกถึงบทลงโทษที่ฉันเคยเจอ เจ็บช่วงล่างไปหมดเดินแทบไม่ไหว"ว่าแต่..ใครเป็นคนลงโทษนับ"อุนเปลี่ยนคำถาม"เอ่อ..."ฉันไม่รู้ว่าควรพูดดีไหม"ยัยนั่นก็คงโทรไปฟ้องเจ้านายนับแล้วแหละ..ตอนนี้จะกลับหรือไม่กลับก็โดนลงโทษเหมือนกัน"มันก็จริงอย่างที่อุนพูด ฉันคิดในใจ"ไปกันเถอะอุนหิวแล้ว..รีบไปจะได้รีบกลับ"เพื่อนใหม่ของฉันพูดพร้อมกับดึงมือฉันมาที่ฝั่งผู้โดยสารแล้วเปิดประตูรถผลักฉันเ

เตรียมตัวหนีหลังจากน้ำอาบชำระร่างกายอย่างทุลักทุเลเจ็บแสบไปทั้งตัวน้ำรดโดนตัวทีน้ำตาก็เล็ดที ยิ่งช่วงล่างต้องค่อย ๆ ทำความสะอาดอย่างเบามือ พอนึกถึงก็แค้นใจไม่หาย ฉันเดินขาถ่าง ๆ ออกมาจากห้องน้ำแล้วสวมชุดนอนตัวใหม่เสร็จก็เดินมาเก็บซากถุงยางและเศษเสื้อที่ถูกฉีกขาดทิ้งลงไปที่ถังขยะก่อนจะค่อย ๆ ล้มตัวนอน ในหัวนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาช่วงเวลาที่ได้มาอยู่กับคนใจร้ายที่นี่ ยอมรับว่าฉันรู้สึกดีกับเขาแม้ว่ามักจะพูดจาดูถูกดูแคลนและหยาบคายกับฉัน ซึ่งถึงเขาจะเป็นคนแบบนั้นแต่ก็ใส่ใจฉันอยู่ไม่น้อย เขาโอนเงินเข้าบัญชีฉันทุกเดือน ซื้อของกินและอาหารสดมาแช่ในตู้เย็นให้ไว้ทำกินโดยไม่ขาด เพราะเขาไม่ยอมให้ฉันออกไปไหน จนกระทั่งยอมให้ฉันไปเรียนจึงได้ออกมาสู่ภายนอก แต่แค่เขาได้เจอกับแอมหลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนไป ไม่ค่อยกลับมานอนที่คอนโด ร่วมเดือนพอกลับมาก็สั่งให้ฉันคอยรับใช้ผู้หญิงคนนั้นอีก ฉันน้อยใจ ทั้งรู้สึกหวง และหึงเขามาก ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ วันนี้ฉันอาจจะทำให้เขาโกรธแต่ก็ไม่ควรจะรุนแรงกับฉันแบบนี้ ฉันก็คนมีเลือดมีเนื้อมีความรู้สึกเหมือนกันนะพอกันที ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องเข้มแข็งและกล้าที