Semua Bab ก็แค่ของแถม (set..ก็แค่): Bab 31 - Bab 40

สับสนฉันรู้สึกเอือมระอากับสองแม่ลูกนี่มาก ไม่ว่าจะพูดยังไงน้าออยกับพี่เอิงเอยก็ไม่ยอมกลับ ฉันจึงเหนื่อยที่จะพูดยอมให้สองคนนั้นอยู่ไป ส่วนฉันก็เข้ามาทำอาหารในครัวต่อ"งานการไม่ทำหรือไงกันนะ"ฉันบ่นพึมพำขณะที่ทำอาหารในครัว"นังนับ มาเอาแมวแกไปสิมันเดินทั่วไปหมดฉันจะดูทีวี""แล้วรีบทำอาหารเร็ว ๆ สิ ฉันกับเอยหิวแล้ว"พอลูกพูดจบ แม่ก็เริ่มออกคำสั่งต่อ"เฮ้อ"ฉันพ่นลมหายใจพรืดใหญ่ก่อนที่จะวางมือแล้วเดินไปอุ้มลูกชุบใส่กรงแล้วยกมาในครัว"เร่งมือหน่อยพวกฉันหิวแล้ว"ระหว่างที่เดินเข้ามาในครัวเสียงแม่เลี้ยงก็ดังตามมา ฉันต้องพ่นลมหายใจอีกรอบ แล้วส่ายหัวอย่างเอือมระอา จะกลับมาทำไมก็ไม่รู้ ทำไมไม่ไปแล้วไปลับระหว่างที่ยืนทำอาหารเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้นฉันจะล้วงเข้าไปหยิบขึ้นมาดู พอเห็นเบอร์ที่โทรเข้าฉันก็ฉีกยิ้มกว้างทันทีเพราะเป็นคุณรณที่โทรเข้ามา"ค่ะ คุณรณ"ฉันกดรับแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานเข้าไปในสายทันที(ทำอะไรอยู่)ถึงแม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่มันก็ทำให้ใจฉันสั่นนะ"นับกำลังทำอาหารเช้าอยู่ค่ะ"ฉันตอบกลับไปโดยที่ใบหน้ายังยิ้มไม่หุบ(อาการเป็นยังไงบ้าง ยังเวียนหัวอาเจียนอยู่หรือเปล่า)"นิดห

ผ้าเช็ดหน้า"ให้พี่กับแม่ทำตรงไหนก่อนดี"พี่เอิงเอยหันมาที่ฉันขณะที่เดินตามทั้งเธอและแม่ของเธอเข้ามาในบ้าน"ห้องนอนก่อนเลยไหม"น้าออยว่าจบกำลังจะพาลูกสาวเดินไปที่บันได"ไม่ต้องค่ะ ในห้องนอนนับเป็นคนทำความสะอาดเองค่ะ"ไม่เข้าใจเลยว่าสองแม่ลูกอยากจะขึ้นไปห้องนอนของฉันกับคุณรณทำไมนักหนา"แต่ข้างบนมีตั้งสามห้องไม่ใช่เหรอ""ตอนนี้เหลือแค่สองห้องแล้วค่ะ พี่เอยทำอีกห้องนั้นก็ได้""ทำไมเหลือแค่สองห้อง"น้าออยดูท่าทางแปลกใจและอยากรู้ออกหน้าออกตามาก"คุณรณทุบสองห้องมารวมเป็นห้องเดียวกัน""ห้องของใคร"คนเป็นลูกก็เอ่ยถามขึ้นทันที"ห้องนับกับห้องพี่เอย""โห คงจะใหญ่น่าดูสินะ"เธอเอามือประสานกันแล้วทำสีหน้าเพ้อฝันราวกับว่าจะได้อยู่ ฉันก็ได้แต่ลอบหายใจแล้วส่ายหน้า"ถ้างั้นพี่จะไปทำห้องข้างบน....ส่วนแม่"พี่เอิงเอยหันไปที่แม่ของตนแล้วกระพริบตาใส่ทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจ"ทำข้างล่างล่ะกัน"คนเป็นแม่ยิ้มร่าแล้วเอื้อมมือมาแตะที่บ่าลูกสาว"อย่าไปทำข้าวของเขาเสียหายล่ะ รู้ใช่ไหมว่าไม่นานเราก็จะได้เป็น.....คิกคิก"น้าออยพูดไม่จบประโยคแล้วหัวเราะออกมาซะก่อน"รู้แล้วหน่าแม่"พี่เอิงเอยฉีกยิ้มตอบรับจากนั้นฉันก็เดินขึ้นบันไ

รับผิดชอบคุณรณพาฉันกลับกรุงเทพแต่เช้า แล้วโทรนัดหมอไว้เรียบร้อย พอมาถึงก็พาฉันไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลทันที เราสองคนได้รับการตรวจร่างกายอย่างละเอียด โดยรวม ๆ แล้วก็แข็งแรงสมบูรณ์กันทั้งคู่ ไม่มีโรคร้ายอะไร จากนั้นก็ถึงเวลาต้องฝากครรภ์ ชายหนุ่มใบหน้าหล่อนิ่งเซ็นรับรองเป็นพ่อของเด็กในท้องฉันอย่างไม่อิดออด เขาดูมีความตื่นเต้นกับการตั้งครรภ์ของฉันอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ว่าสีหน้าและแววตาดูกังวลอะไรบางอย่างอยู่ ฉันก็พอที่จะเข้าใจว่า เด็กที่อยู่ในท้องของฉันมันไม่ได้เป็นความตั้งใจของเขาที่จะทำให้เกิดมา แต่เป็นเพราะเขายังพอมีความเป็นลูกผู้ชายที่จะรับผิดชอบฉันและลูกเด็กในทัองของฉันไม่ได้เกิดมาจากความรักของฉันกับคุณรณ แต่เป็นฉันเองที่ 'รัก' เขาฝ่ายเดียว ฉันไม่รู้หรอกว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเขาเกิดไม่ต้องการฉันกับลูกขึ้นมา ฉันนี่แหละที่จะพาลูกเดินออกไปจากชีวิตของเขาเอง เพื่อให้เขาได้เจอกับคนที่เขารักและอยากอยู่ด้วยมากกว่าฉันหลังจากทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วคุณรณก็พาฉันกลับมาที่บ้านเพื่อพักผ่อน เขาให้พี่นุชมาคอยดูแลฉันระหว่างที่เขาออกไปดูงาน และกำชับพี่นุชว่าห้ามบอกใครว่าฉันตั้งครรภ์เป็นอันขาด ซ

น้อยใจ"เธอคือ รุ่นน้องคนนั้น?"รณกรเอ่ยพร้อมกับจ้องมองหญิงสาวด้วยสีหน้าแปลกใจ ในขณะที่หัวใจก็ยังคงเต้นแรง"คุณรณหมายถึง...."เอิงเอยจ้องเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาพร้อมกับขมวดคิ้วก่อนจะค่อยคลี่ยิ้มหวานออกมา"....รุ่นพี่ที่ช่วยเอยในวันนั้น"ว่าจบ เธอก็โผเข้ากอดชายหนุ่มร่างสูงอย่างวิสาสะทำให้เจ้าของร่างหนายืนงงตัวแข็งแล้วหันไปที่พี่ชายตัวเอง ทางด้านทอยได้รับรู้สายตาขอความช่วยเหลือจากน้องชายก็เดินมาจับร่างเล็กออก"ขอโทษค่ะ เอยแค่ดีใจมากไปหน่อย"หญิงสาวก้มหน้าเขินอายในขณะที่รณกรยืนมองเธอนิ่ง ๆ"ไม่คิดเลยว่าคุณรณจะเป็นรุ่นพี่ใจดีคนนั้น...ดีใจจังที่เป็นคุณ"เจ้าของใบหน้าหล่อยังคงยืนเงียบ เขามีความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ ดีใจที่ได้พบกับรักแรกแต่ก็ไม่สุด และยังแอบรู้สึกผิดหวังที่รู้ว่ารักแรกของเขาก็คือลูกสาวแม่เลี้ยงของนับตังค์ซึ่งตอนนี้เธอกำลังจะเป็นแม่ของลูกของเขา"พูดอะไรหน่อยสิ"นั้นเป็นเสียงทอยพี่ชายต่างมารดากระชิบบอกชายหนุ่มที่ยืนไม่พูดอะไรอยู่นานแล้ว"เรามีเรื่องต้องคุยกัน"รณกรหันไปที่พี่ชายเสี้ยววินาทีก่อนจะหันมาพูดกับหญิงสาว"เอยก็มีเรื่องคุยกับพี่เหมือนกันค่ะ"เธอตอบกลับแล้วคลี่ยิ้มหวาน"นายเข

ใครสั่งให้ย้ายตอนนี้ฉันกำลังจัดเรียงข้าวของที่ขนย้ายมาจากห้องนอนใหญ่อยู่คนเดียวเพราะพี่นุชแยกตัวไปทำมื้อเย็นแล้ว ส่วนพี่เอิงเอยก็ถือวิสาสะพาน้าออยเข้าไปในห้องนอนใหญ่ ซึ่งก็ไม่มีใครพูดห้ามอะไรเพราะถึงพูดไปเธอก็คงไม่ฟัง.ฉันเองก็ไม่อยากจะไปต่อล้อต่อเถียงด้วยปัง! ปัง! ฉันสะดุ้งโหย่งเมื่อได้ยินเสียงทุบประตูห้อง ตามด้วยเสียงของสองแม่ลูก"นังนับ!""เปิดประตูสิ!"เฮ้อ..ฉันพ่นลมหายใจพรืดใหญ่แล้ววางมือเดินไปเปิดประตู"มีอะไรคะ"ฉันเอ่ยอย่างเอือมระอา"ทำไมแกถึงยังหน้าด้านอยู่ที่นี่"นั้นเป็นคำถามของแม่เลี้ยง"..."ฉันไม่ตอบได้แต่ยืนจ้องหน้าเธอกัดฟันแน่น"แกมองฉันแบบนี้หมายความว่าอะไร""แกจะทำอะไรแม่ฉัน!"คนเป็นลูกสาวแทรกตัวมายืนตรงหน้าฉันด้วยสีหน้าเอาเรื่อง"...."ฉันเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วลอบหายใจเบา ๆ"แกจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานหรอก...ฉันจะให้พี่รณไล่แกออกจากบ้านนี้ไปแน่""ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม...นับจะได้ไปจัดของต่อ"ฉันไม่สนใจคำพูดของลูกสาวแม่เลี้ยง แล้วพยายามจะหลีกเลี่ยงทั้งคู่ ระหว่างที่กำลังจะเอื้อมไปปิดประตู"เอ๊ะ..นังนับนี่แกอ้วนขึ้น?"พี่เอิงเอยเป็นคนทักเธอได้หลุบตามองที่หน้าท้องของฉันที่มีนูน ๆ ออ