Semua Bab ก็แค่ของแถม (set..ก็แค่): Bab 1 - Bab 10

Nuptang/Ron"แม่เงินเราจะหมดแล้วนะ เจ้าหนี้ก็มาทวงทุกวี่ทุกวัน..เอยว่าแม่ต้องขายบ้านที่ดินของพ่อนังนับเอามาใช้หนี้แล้วเราก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศกันดีไหม"นับตังค์ยืนแอบฟังเอิงเอยคนเป็นลูกและแม่ของเธอกำลังพูดคุยกัน"ขายบ้าน"หญิงสาวใบหน้าสวยพึมพำกับตัวเองแล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างสลดใจ ถ้าแม่เลี้ยงขายบ้านแล้วเธอจะไปอยู่ไหนกันล่ะ"ก็ดีเหมือนกัน แม่ก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นักหรอก""ไม่นะ"หญิงสาวร่างเล็กตัดสินใจเดินออกมาจากที่ซ่อนแล้วเอ่ยคัดค้าน"แกมีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้แม่ฉันขายบ้าน..ลืมไปแล้วเหรอพ่อแกให้แม่ฉันเป็นเจ้าของบ้านและที่ดินทั้งหมด"เอิงเอยลูกติดแม่เลี้ยงยืนขึ้นท้าวเอวแล้วพูดกระชากเสียงใส่นับตังค์"แต่บ้านหลังนี้เป็นของพ่อกับแม่นับนะ..."แล้วหันไปที่แม่เลี้ยงแล้วยกมือขึ้นพนม"...น้าออยอย่าขายบ้านเลยนะนับขอล่ะ"แม่เลี้ยงลุกจากโซฟาแล้วใช้นิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากหญิงสาวแรง ๆ"แกไม่ต้องมาห้ามฉัน ยังไงฉันจะขายทั้งบ้านทั้งที่ดินทั้งหมด"นับตังค์ได้ฟังแบบนั้นก็น้ำตาคลอ"ละ แล้วนับจะไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ"เธอเอ่ยน้ำเสียงสั่น ๆ"นั้นมันก็เรื่องของแก...ไปกันเถอะยัยเอย"ว่าจบผู้เป็นแม่ก็หันไปพูดกับลูกสา

แค้นใจNuptangฉันตื่นแต่เช้าลุกจากเตียงนอนก็ล้างหน้าล้างตาแล้วลงมาในครัวทำอาหารเช้าให้สองแม่ลูกก่อนที่จะไปทำงาน เป็นแบบนี้ทุกวัน แม้จะเหนื่อยจากการทำงานขนาดไหนกลับมาถึงบ้านก็ต้องลุยกับงานบ้านและทำอาหารเย็นถึงจะได้พัก เหนื่อยแต่มันชินแล้วแหละ เพื่อที่ฉันจะได้อยู่ที่บ้านหลังนี้ บ้านพ่อแม่ของฉัน เพราะความไว้ใจพ่อจึงได้ตัดสินใจยกที่ดินและบ้านหลังนี้ให้น้าออยเป็นคนดูแลฉันไม่ได้โกรธอะไรพ่อหรอกนะ แต่ที่ฉันโกรธก็คือน้าออย เธอไม่ยอมทำตามสัญญาที่ให้กับพ่อฉัน คำพูดของเธอเป็นแค่ลมปากฉันแค้นใจที่สุด เธอไม่ได้ส่งฉันเรียนด้วยเงินของพ่อฉันที่ฝากฝังให้เงินก้อนนั้นไว้สำหรับให้ฉันเรียนจนจบ แต่เธอกลับใช้เงินก้อนนั้นกับลูกสาวของตน ไปซื้อของฟุ่มเฟือย กินอาหารหรู เที่ยวต่างประเทศ จนเงินหมดก็ไปหายืม เป็นหนี้ไปทั่ว แล้วยังคิดจะขายบ้านขายที่ดินอีก .ฉันอยากจะใส่ยาพิษลงไปในอาหารให้สองแม่ลูกกินซะจริง ๆ แต่ก็กลัวติดคุก ปล่อยให้เวรกรรมทำหน้าที่ของมันดีกว่า หลังจากทำอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ขึ้นมาบนห้องแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานฉันทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง.รับหน้าที่เป็นทั้งเสิร์ฟชงกาแฟ ชงเครื่องดื่มก็ท

ต้องผ่านคืนนี้ให้ได้ฉันรู้สึกปวดหัวมากราวกับมีอะไรมากระแทก พอลืมตาขึ้นกวาดมองไปรอบ ๆ ห้อง ก็พบว่าฉันไม่ได้อยู่ในห้องนอนตัวเองจึงรีบหยัดกายลุกขึ้น"ที่นี่ไม่ใช่ห้องฉัน..โอ๊ะ..ปวดหัวชะมัดเลย"ฉันใช้มือทั้งสองกุมที่ศีรษะ แล้วค่อย ๆ ลงจากเตียงนอน จากนั้นก็เดินตรงไปที่ประตู กำลังจะเอื้อมมือไปเปิด แอ๊ดดดด แต่ทว่าก็มีคนเปิดเข้ามาพอดี พร้อมกับร่างชายหนุ่มตัวสูงใบหน้าเรียบนิ่ง ฉันเบิกตาโตด้วยความตกใจแฝงความดีใจ ที่ได้เจอเขาอีกครั้ง"คุณนั้นเอง เอ่อ..."ฉันหันไปที่เตียงเพื่อดูว่ามีกระเป๋าของฉันอยู่ด้วยไหม เพื่อจะคืนเงินให้เขา"นี่นะเหรอของแถมของฉัน"ฉันหันขวับกลับมายังคนพูด"เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ..."ฉันขมวดคิ้วจนเป็นปมด้วยสีหน้าสงสัยกับคำพูดของเขา"...ของแถมอะไรกัน"ชายร่างสูงเอามือสอดเข้าไปในกางเกงแล้วแสยะยิ้มร้าย"หึ""นับเป็นคนไม่ใช่สิ่งของ และก็ไม่ได้เป็นของแถมบ้าบออะไรทั้งนั้น"ฉันตวาดใส่อย่างไม่สบอารมณ์แล้วเบือนหน้าไปทางอื่นภาพที่ฉันน้าออยและพี่เอิงเอยที่นั่งดื่มไวน์กันก่อนหน้าก็ผุดเข้ามาในหัว.หรือว่า 'ฉันโดนสองแม่ลูกวางยา'"กล้าดียังไงมาตวาดใส่ฉัน""ขอทางด้วยค่ะนับจะกลับ"ฉันไม่สนใจชายตรงห

โดนทำโทษระหว่างที่ฉันนั่งทานอาหารที่พนักงานเสิร์ฟนำมาให้อย่างเงียบ ๆ ก็มีสายตาคมใบหน้าหล่อเหลาแต่เรียบเฉยมองมาที่ฉันอยู่บ่อยครั้ง.มันทำให้ฉันรู้สึกเกร็งอยู่ไม่น้อยแอ๊ด..อยู่ ๆ ประตูห้องก็เปิดเข้ามาทำให้ฉันกับคุณรณต้องหันไปมองก็ปรากฎร่างชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงโปร่ง.สีหน้ายิ้มแย้ม"รณ..."เขาเอ่ยแล้วตวัดตามองมาที่ฉัน"มีอะไร"คุณรณวางปากกาแล้วลุกจากเก้าอี้เดินสอดมือล้วงกระเป๋าเดินตรงไปที่ผู้ชายคนนั้นที่ยังจ้องฉันอยู่"ใครอ่ะ"พอคุณเดินไปถึงชายหนุ่มที่มาใหม่ก็หันไปเอ่ยถาม."ยุ่ง""อ้าว ฉันพี่แกนะถามนิดถามหน่อยก็ไม่ได้...น้องคนสวยชื่ออะไรครับ"ชายหนุ่มที่มาใหม่พูดกับคุณรณก่อนจะหันมาถามฉันประโยคหลัง."ชื่อนับตะ..."ยังพูดไปจบคุณรณก็คว้าแขนผู้ชายคนนั้นแล้วกำลังจะดึงออกจากห้อง แต่ทว่าเขาหันกลับมาที่ฉัน"อยู่ในนี้ห้ามออกไปไหน"ว่าจบก็พาชายหนุ่มอีกคนออกไป"อะไรเนี่ยพี่ยังไม่ได้..."ปัง! เสียงประตูห้องปิด....RONผมดึงทอยพี่ชายต่างมารดาออกมาจากห้องด้วยความรำคาญที่พอเจอของแถมของผมแล้วมีท่าทีสนใจ."เด็กขัดดอก?"ทอยเอ่ยถามขณะที่กำลังเดินไปที่ห้องวีไอพีห้องประจำของมัน"ของแถม"ผมลอบหายใจเบา ๆ ด้วย

คู่แข่ง"อย่าใจดำไปหน่อยเลย กูก็แค่ขอจอดรถ..."ชายหนุ่มร่างสูงแสยะยิ้มแล้วยกมือชี้ไปอีกฝั่ง"...กูก็มาสำรวจที่ดินที่กูกำลังจะสร้างคาสิโนเหมือนกัน"พอเขาพูดจบคุณรณที่กระชากคอเสื้อผู้ชายคนนั้นด้วยท่าทางโกรธ"คุณรณ!"ฉันเอ่ยปรามเพราะกลัวจะมีเรื่อง."มึงคิดจะแข่งกับกู?""คุณรณอย่า"ฉันรีบดึงแขนคุณรณออกมา พอมือหลุดจากคอเสื้อผู้ชายคนนั้นก็จัดให้เรียบร้อยแล้วยกยิ้มอย่างไม่เกรงกลัว."หึ ก็ลองดูว่าใครจะแน่กว่ากัน"ว่าจบชายหนุ่มที่ชื่อเทวาก็เดินล้วงกระเป๋ากางเกงข้ามถนนไปที่ฝั่งตรงข้าม คุณรณยืนขบกรามกำหมัดแน่นมองแผ่นหลังผู้ชายคนนั้นจนเขาข้ามถนนไปแล้ว จากนั้นเจ้าของบ่อนใหญ่ก็ล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา"ทอย เตรียมหาทีมงานออกแบบ ทีมงานก่อสร้างไว้ให้ด้วย กูจะเร่งสร้างคาสิโนให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ""อืม"พอสิ้นเสียงคุณรณก็กดวางสาย เขาพ่นลมหายใจแล้วมองไปฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาเรียบนิ่งแฝงความดุดันจากนั้นคุณรณก็พาฉันนั่งรถออกมา ตลอดทางเข้านั่งเงียบมากราวกับมีเรื่องที่จนคิด เพราะดูจากสีหน้า ซึ่งฉันก็ไม่ได้ไถ่ถามอะไร จนกระทั่งคุณรณขับรถมาถึงห้างสรรพสินค้าหรูใจกลางเมือง ก่อนจะลงจากรถคุณรณได้พูดกับฉันว่า"เดี๋ยว