All Chapters of รักสับสน: Chapter 21 - Chapter 30

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ถ้าฉันไม่ไปตอนนี้ชีวิตต่อจากนี้ของฉันก็จะถูกกักขังอยู่กับเขา ถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงไม่เหลือค่าอะไรอีกแล้ว คิดได้แบบนั้นฉันก็วิ่งตามหนีออกมาจากในห้องทันทีโดยไม่หันมองชายหนุ่มใจร้ายอีก ....แต่ยังไม่ทันถึงไหนชายชุดดำสองคนก็เดินมาดักหน้าฉันไว้แล้วจ้องด้วยสายตาน่ากลัว"กรุณากลับเข้าไปครับ""เจ้านายคุณให้ฉันหนีได้เองนะ หลีกไป""...."พวกเขายังคงยืนนิ่งไม่ขยับ"ฉันบอกว่าฉันได้รับอนุญาตให้หนีได้ไง! ว๊าย!"คอเสื้อของฉันจะถูกกระชากจากด้านหลังอย่างแรงจนเกือบจะล้ม ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครเป็นเจ้าของมือหนานี่เขาลากตัวฉันให้กลับเข้าไปภายในห้องนอนอีกครั้งแรงของมือหนาทำให้เสื้อรัดเข้าที่คอฉันอย่างแรงจนหายใจแทบไม่ออกถึงเขาจะเห็นว่าฉันทรมานเขาก็ยังคงไม่มีท่าทีจะปล่อย"คุณยูร์ฉันเจ็บ หายใจไม่ออก""ก่อนหน้านี้ยังปากเก่งอยู่นิ ในเมื่อเธอเลือกที่จะหนีฉันก็จะทำให้รู้ว่าการคิดจะหนีฉันต้องโดนกับอะไร!"ปึก ร่างของฉันถูกเหวี่ยงกระแทกลงพื้นข้างเตียงจนจุกก่อนที่เขาจะตามเขามาจับมือทั้งสองข้างของฉันไขว้หลังไว้ แรงกดตรงข้อมือทำให้รู้สึกเจ็บจนน้ำตาไหลเหมือนกับว่ากระดูกจะแตกออกจากันให้ได้"จะทำอะไร มิ

วันนี้ฉันยังคงมาทำงานตามปกติโดยที่ไม่มีใครสังเกตถึงรอยแดงช้ำที่ข้อมือ โชคดีที่ยูนิฟอร์มของที่นี่เป็นชุดที่ปิดตั้งแต่ต้นคือลงไปและเป็นแขนยาวทำให้สามารถปกปิดลอยที่คอได้เป็นอย่างดี เมื่อเช้าฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าคุณยูร์หายไปแล้วเหลือไว้เพียงเลขาที่บอกกับฉันเพียงว่าจะมาส่งถึงหน้าสปา แน่นอนฉันไม่มีทางยอมถ้าคุณแฟรงค์มาส่งฉัน คนอื่นก็ได้อยากรู้อยากเห็นกันหมดแน่ว่าทำไมเลขาท่านรองประธานถึงมาเดินตามฉันแบบนั้น ฉันจึงให้เขาส่งก่อนถึงศูนย์สปาแล้วเดินเท้ามาเอง"มิ้น....""คะ?"ฉันหันไปตามเสียงเรียก คนตรงหน้าคือพี่มอส....เขาเองก็ดูเหมือนกำลังจะเตรียมตัวเข้างานเหมือนกัน แตกต่างกันคือสายตาของเขาที่มองฉันตอนนี้มันมีแววตาความเศร้าอยู่ภายในยังไงชอบกล"พี่เป็นอะไรไป""....พี่ขอโทษนะ....""คะ?""ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่เคยทำ ขอโทษที่ทิ้งหนี้ไว้แล้วหนีไป"ฉันนิ่ง....อะไรที่ทำให้คนที่ไม่เคยรู้สึกผิดเลยอย่างเขามานั่งขอโทษฉันแบบนี้ "พี่พูดมาเถอะ คนอย่างพี่ไม่เคยรู้สึกผิดหรอก ถ้าพี่อยากขอโทษหรืออยากรับผิดชอบมันควรเกิดขึ้นนานแล้วแต่ไม่เลย....พี่ปล่อยมิ้นจมอยู่กับคำถาม จมอยู่กับความทุกข์""พี่ขอโทษมิ้น มิ้นอย่าโม

รถคันหรูแล่นเข้าที่จอดรถใต้ตึกศูนย์สปา ฉันและคนที่นั่งข้างๆ ยังคงไม่พูดคุยกันตั้งแต่เมื่อคืน....เมื่อวานพอกลับไปคอนโดเขาก็หอบเสื้อผ้าออกไปนอนที่โซฟาด้านนอกและแน่นอนฉันยินดีมากที่จะได้อยู่คนเดียวแบบนั้น แต่พอตกตอนเช้าเมื่อฉันแต่งตัวจะออกมาทำงานเขาก็บังคับให้ฉันมาพร้อมเขาอีกจนได้ฉันเองก็ไม่อยากจะมีเรื่องเลยไม่ได้ขัดขืนอะไร "ตอนเย็นจะส่งคนไปรับที่ร้าน อย่าคิดหนี""ค่ะ....""ยอมง่าย แบบนี้ก็ดี"ฉันไม่สนใจคนพูดแล้วลงรถทันที จะให้บอกว่าไม่ได้หรือยังไงในเมื่อถ้าปฏิเสธไปเขาก็ยังคงหาทางบังคับได้อยู่ดีฉันเองก็ไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ เมื่อถึงสปาพี่ๆ ที่ร้านก็เข้ามาถามอาการกันใหญ่ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นทำไมฉันถึงได้เป็นลมไป และฉันทำได้เพียงโกหกหน้าใสไปว่าพักผ่อนน้อยเครียดหลายๆ อย่างเลยทำให้หน้ามืด ทุกคนก็ยังคงชมท่านรองของตัวเองว่าเป็นสุภาพบุรุษที่ช่วยเหลือฉันและยังจัดการลางานให้คนงานธรรมดาอย่างฉันอีกความสองหน้าของเขานี่มันเกินคนจนทำให้ตกใจได้เสมอ....ฉันยังคงทำงานตามหน้าที่ต่อไปและพบว่าถ้าทำตัวยุ่งเข้าไว้สมองก็จะไม่คิดถึงคนใจร้ายนั้นได้สักพักหนึ่งฉันจึงเสนอตัวทำทุกอย่างที่สามารถทำได้"อ่อ ม

เมื่อผมกลับเข้ามาถึงห้องก็พบกับร่างบางนอนหลับใหลอยู่บนโซฟากว้าง ถ้าให้คิดเข้าข้างตัวเองเธอคงกำลังรอผมอยู่จนเผลอหลับไป ผมเดินเข้าไปนั่งลงที่ข้างตัวเธอและยื่นมือไปลูบผมเธอเบาๆ เด็กคนนี้ทำผมตกหลุมรักได้ตลอดเวลาเลยจริงๆอืม~ ร่างเล็กค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองผมด้วยความงัวเงียก่อนที่สายตาเธอจะค่อยๆ เบิกกว้างพร้อมกับร่างกายที่เด้งขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว"ตกใจฉันเหรอ""คุณไปไหนมา...."เธอถามเสียงสั้นและเริ่มมีน้ำตาปริ่ม จนผมงงไปหมด"ฉันไปทำงานมา""แล้วทำไมถึงกลับมาช้าแบบนี้""งานเยอะน่ะ""คุณคงไม่ได้ฆ่าโซ่ไปแล้วใช่ไหม"เธอถามอีกครั้งก่อนจะถอยตัวออกห่าง ผมเริ่มคิดว่าเธอคงเห็นอะไรผิดปกติบนตัวผมแน่นอนถึงได้มีท่าทีแบบนี้สายตาผมชำเลืองมองใบหน้าตัวเองผ่านกระจกเงาที่ตั้งอยู่ริมห้องแล้วก็ได้รู้คำตอบ คราบเลือดที่กระเด็นติดตรงใบหูนี่สินะที่ทำให้มิ้นตกใจ....ผมก็มัวแต่เช็ดใบหน้าจนลืมส่วนนี้ไป "ตอบสิ!....""ฉันแค่ไปทำให้คนพวกนั้นรู้ว่าถ้าฉันโกรธจะต้องเจอกับอะไร ก็แค่นั้น"หญิงสาวมีสีหน้าหวาดกลัวอย่างสุดขีดแล้วทำท่าจะวิ่งหนีไปโชคดีที่มือของผมไวจึงกระชากเข้าที่เอวบางแล้วดึงตัวเธอให้นั่งลงบนตักก่อนจะโอบรัดเธอไว้ทั้งตั

ชายหนุ่มกำลังนั่งมองเมียสาวนอนหลับปุ๋ยอยู่ในห้องทำงานตัวเอง ตั้งแต่เธอกลับมาอยู่ในอ้อมกอดเขาก็แทบจะพาเธอไปด้วยนะทุกที่นี่ขนาดอีกไม่กี่นาทีจะประชุม ใจก็อยากจะอุ้มหญิงสาวที่กำลังนอนหลับปุ๋ยนี่เข้าไปนั่งมองในห้องประชุมด้วยให้รู้แล้วรู้รอด"ท่านครับ""ว่าไง....""เด็กใหม่มารายงานตัวครับ""....น้องชายของฉันสินะ ไปเรียกเขามา"....อยากรู้จริงๆ ว่าเชื่อสายของพ่อมันจะแน่เท่าไหร่กันเชียวแฟรงค์พาเด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกับมิ้นเข้ามาในห้อง เขามองมาที่ชายหนุ่มก่อนจะหลบสายตาแล้วหันไปมองหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟากว้างด้วยความสงสัย"นั้นเมียฉัน"ยูร์พูดขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มไม่ยอมละสายตาจากร่างเมียสาวของตัวเองสักที"ขะ ขอโทษครับท่าน"เขาก้มหัวลงต่ำอย่างหวาดกลัว ยูร์ลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปยืนประจันหน้ากับคนที่มาใหม่สายตามองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสงสัย ไม่มีแม้แต่กล้ามเนื้อไม่มีแววตาที่พร้อมจะต่อสู้ อย่างนี้น่ะเหรอลูกชายหัวหน้ามาเฟียใหญ่....หรือว่าแค่ต้องการตบตา...."แนะนำตัวสิ แล้วก็พูดเบาๆ ด้วยละ"ชายหนุ่มสั่งเพราะกลัวว่าเมียสาวจะตื่นวันนี้ที่เขาเรียกเด็กใหม่ก็เพราะจะให้มาลองงานง่ายๆ ก็คือต