Lahat ng Kabanata ng รักสับสน: Kabanata 11 - Kabanata 20

ยูร์เมื่อเห็นร่างเล็กสั่นสะท้านไปด้วยความกลัวก็ยิ่งได้ใจ ในเมื่อพูดกันดีๆ แล้วไม่ได้คำตอบก็คงต้องใช้วิธีนี้เขากัดเข้าที่ซอกคอขาวเบาๆ ไปมาโดยไม่สนเสียงร้องห้ามของคนตรงหน้ายิ่งเธอร้องเขายิ่งชอบและเพิ่มแรงกัดลงไปอีก“พูดมา….”“หยุด! หยุด”หญิงสาวร้องห้ามดังลั่นเมื่อชายหนุ่มสอดมือเข้ามาใต้ลำตัวเธอเพื่อตั้งใจจะปลดพันธนาการแต่ไม่เกินเสี้ยววินาทีเขากลับทำมันสำเร็จอย่างง่ายดายจนหญิงสาวได้แต่ทึ่งตอนนี้เธอลังเลใจแล้วว่าจะบอกไปตามตรงดีไหมเรื่องที่เธอแอบฟังเขาคุยโทรศัพท์ แต่ถ้าบอกเขาไปตอนนี้แล้วเขาโกรธเธอมากกว่าเดิมจะเป็นอย่างไร“อยากให้ฉันจูบซอกคอขาวๆ นี่มากสินะ ถึงได้ไม่ยอมพูดออกมาสักที จริงๆ ถ้าอยากอะไรกับฉันก็ไม่จำเป็นต้องแกล้งยั่วโมโหให้มันเสียเวลาหรอกเพราะฉันพร้อมสนองอยู่แล้ว”“ไอ้บ้า! ฉันไม่คิดต่ำๆ แบบนั้นหรอก! โอ็ย!”เมื่อเธอกำลังจะเตะเข้าที่ขาของคนที่คร่อมเขากลับใช้ขาข้างนั้นพลิกหนีแล้วใช้เข่ากดลงที่ขาอ่อนเธออย่างแรงจนรู้สึกปวดด้วยน้ำหนักตัวที่มากกว่าทำให้เธอไม่ต่างจากการถูกล็อก แต่ถึงแบบนั้นริมฝีปากอุ่นของเขาก็ยังคงทำหน้าที่พรมจูบไปทั่วใบหูอย่างไม่หยุดจนเธอแทบสติหลุด“ฉันได้ยินคุณคุยโ

"ฉันจำได้ค่ะ ว่าคุณเป็นเจ้าของที่นี่""อย่าลองดี....อย่าลืมว่าเวลาโมโหฉันเป็นยังไง""....ฉันลืมแล้วค่ะ"หญิงสาวเลี่ยงที่จะไม่ตอบว่าจำเขาได้หรือไม่ เพราะตอนนี้สายตาของคนตรงหน้าเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ จนเธอรู้สึกกลัวจนใจสั่น "งั้นมาดูกัน"ชายหนุ่มไม่รอให้หญิงสาวตอบโต้อะไรกลับเขาจัดการใช้แขนแกร่งล็อกเข้าท้ายทอยของหญิงสาวก่อนจะฝังริมฝีปากอุ่นลงบนริมฝีปากนุ่มอย่างรุนแรง ความรู้สึกขาดหายในใจชายหนุ่มเริ่มกลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้ง ตลอดเวลาที่เขากลับไปเขาอดนับวันรอที่จะเจอหญิงสาวไม่ได้เลย 'คิดถึงใจจะขาด'เสียงในใจชายหนุ่มดังขึ้นและมันกำลังถูกส่งผ่านความรู้สึกไปสู่หญิงสาวจากริมฝีปากอุ่นนี้ เนิ่นนานหลายนาทีกว่าเขาจะยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระก่อนที่จะดึงเธอเข้ามากอดแน่น"อย่ามาพูดว่าลืมให้ฉันได้ยินอีก"เขาพูดขู่"....ฉัน""อธิบายทุกอย่างไปหมดแล้ว""แต่ฉันเกลียดคุณ""เกลียดไปสิ แต่เธอไม่มีวันหนีฉันได้หรอกนะ"ฉันหลับตาปี๋เมื่อเห็นว่าเขากำลังยื่นหน้าเขามาเพื่อหวังจะจูบอีกครั้ง แต่เมื่อหลับตาไปสักพักกลับยังไม่รู้สึกถึงริมฝีปากอุ่นเมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าเขากำลังนั่งคิ้วขมวดอ่านข้อความบางอย่างอยู่ ก่อนจะโทรหา

หญิงสาวตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อเห็นคนตรงหน้ามีสีหน้าโกรธจัด จนเธอต้องเดินถอยหนีกำลังเดินเข้าหาด้วยท่าทีโมโหจนหลังไปติดกำแพง"ฉัน....""คิดจะหนีฉันงั้นเหรอ""คุณปล่อยฉันไปเถอะ เราก็แค่บังเอิญกลับมาเจอกันแค่ฉันลาออกคุณก็ทำเหมือนไม่เคยเจอฉันที่นี่เท่านั้นก็จบแล้ว""เธอยังทำฉันทึ่งได้เสมอเลยนะ คิดว่าฉันจะปล่อยเธอง่ายๆ งั้นเหรอ คิดว่าฉันจะทำแบบนั้นเหรอ"มิ้นตัวสั่นขึ้นไปอีกเมื่อคนตัวสูงโอบเข้าที่เอวเธอแล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างแรงจนร่างเธอปลิวไปอยู่ในอ้อมกอดแกร่งต่อหน้าแฟนเก่าของเธอและลูกน้องของเขา เขาน่ากลัวเหมือนกับว่าจะฆ่าเธอให้ได้สะตอนนี้ "คุณจะทำอะไรมิ้นน่ะ""ไม่ยักรู้ว่าคนอย่างนายกล้าห่วงคนของฉันด้วย"ยูร์หันไปตอบมอสด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ "ขะ ขอโทษครับ""ยัยนี้เป็นของฉันหน้าที่แกอย่างเดียวที่มีคือชดใช้ นี่ถ้าฉันไม่เห็นแก่ลูกแกสาบานเลยว่าแกได้จมกลองเลือดแน่ๆ"มอสตัวสั่นก้มหน้าไม่กล้าแม้แต่จะมอง เขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัวและสามารถทำตามที่พูดออกมาได้ทั้งหมด "อย่าแส่และอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของฉัน ไม่ว่าจะเป็นทางสายตาหรือทำพูด""ขะ ขอโทษครับท่าน""เอาตัวมันไปทำงาน แล้วก็เฝ้าไว้อย่าให้หน

มิ้นถูกยูร์กดดันให้พาเขาเข้ามานั่งในตัวบ้าน เธอก็รีบไปรินน้ำเย็นมาให้เผื่อว่าชายหนุ่มดื่มเข้าไปจะทำให้อารมณ์ขุ่นมัวเบาลงแต่ไม่ว่าเขาจะดื่มไปสักกี่แก้วแล้วก็ตามใบหน้าคมก็ยังคงบูดบึ้งคิ้วผูกโบไม่มีท่าทีจะคลาย "เอิ่ม ท่านรองมีอะไรจะถามมิ้นเหรอคะ""ท่านรอง? ไม่ได้อยู่ที่ทำงานก็จะเรียกแบบนี้เลยงั้นเหรอ อยากให้ผมโมโหมากกว่านี้เหรอคุณพรดา"กึก หญิงสาวชะงัก ที่จริงแล้วเมื่อสักครู่เธอไม่ได้จะประชดประชันอะไรเพียงแต่เผลอติดมาจากการทำงานเท่านั้น"คุณยูร์ มิ้นแค่ติดน่ะค่ะ"หญิงสาวหลบตาด้วยความกลัว"ผมแค่จะถามเรื่องผู้ชายเมื่อกี้ ทำไมเขาสนิทกับคุณนักแถมยังมีท่าทีเหมือนไม่ไหวใจผม"แน่ละ....ดูเขาสิมาอยู่ๆ ก็มายืนตาแข็งใจเขาแบบนั้นใครจะไว้ใจได้ละ"เขาเป็นเพื่อนพี่สาวเจ้าของบ้านค่ะเราสนิทกัน เขาคอยดูแลมิ้นมาตลอดเพราะมิ้นเป็นผู้หญิงอยู่คนเดียว เขาอยู่แถวนี้พี่ริลเลยวานให้มาดูแลมิ้นบ่อยๆ""บอกเขาสะว่าไม่ต้องมาดูแล มีผมดูแลคุณอยู่แล้ว แล้วทำไมเขาต้องมาอยู่บ้านแถวนี้ด้วย เขาตั้งใจหรือเปล่า""เขาอยู่แถวนี้มาก่อนมิ้นอีกค่ะ""ไม่รู้ละ คุณไปบอกเขาเลยว่ามีผมดูแลอยู่แล้วไม่ต้องการชายอื่น""คุณบ้าไปแล้วเหรอขืนพู

:มิ้นฉันถูกพี่สาวจับมานั่งลงบนเตียงก่อนที่จะโดนจ้องหน้านิ่งมาหลายนาที มันกดดันเสียจนไม่กล้าจะอธิบายอะไรออกมา เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับยูร์ก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ฉันจะต้องถูกดุสะทุกอย่าง"รู้จักยูร์ได้ยังไงมิ้น ทำไมยอมนั่งตักเขาแล้วอยู่ในสภาพนั้น""คะ?"อยู่ๆ ริลก็กอดอกเริ่มยิ่งคำถาม"เอิ่ม พี่ริลมิ้นไม่รู้""จะไม่รู้ได้ยังไงมิ้น พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าผู้ชายมันอันตรายอยากคุยกับใครคบใครให้ปรึกษาพี่ก่อน พี่ไม่เคยห้ามเลยนะแต่พี่ห่วงมิ้นเข้าใจไหม"พี่ริลพูดด้วยน้ำเสียงดุที่เต็มไปด้วยคำว่าห่วง ฉันเข้าใจว่าพี่ริลคงกำลังร้อนใจมากเพราะก่อนหน้านี้ไม่ว่าฉันจะคุยหรือคบกับใครฉันปรึกษาและค่อยคุยกับพี่ริลเสมอ แต่เราก็ยังพลาด....ฉันยังคงเจอกับความผิดหวังมันทำให้ฉันไม่กล้าจะรักใครอีก"เขาเหมือนจะชอบมิ้น....หรืออาจจะแค่ถูกใจ""ก็รู้แบบนั้นอยู่แล้วนิว่าความมั่นใจมันไม่มีเลยในความสัมพันธ์นี้ ทำไมมิ้นยังให้เขาเข้ามาในบ้านละถ้าเขาทำอะไรเราขึ้นมาจะทำยังไงรู้ไหมว่ายูร์น่ะเจ้าเล่ห์นะ"ฉันหันไปมองพี่ริลอย่างสับสน ฉันพอจะรู้ว่าพี่ริลคงจะรู้จักคุณยูร์อยู่แล้ว ถึงให้ฉันไปทำงานที่นั่นแต่การที่บอกว่าเขาเจ้า