All Chapters of หลงกลิ่นลีลาวดี: Chapter 31 - Chapter 40

เช้าวันรุ่งขึ้นนางจันทร์แรม ที่ไปคลุกอยู่ตำหนักของอาจารย์คงทั้งคืน กลับมาก็สลบคาห้องแลยังสั่งอีชุ่ม ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามายุ่งวุ่นวายกับตนเองนอกจากอีชุ่มบ่าวคนใหม่ที่มารับใช้"อีชุ่มต่อจากนี้ไปบ่าวผู้ชายห้ามเข้ามาใกล้เรือนใหญ่เด็ดขาด" จันทร์แรมสั่งอีชุ่มอย่างจริงจัง"เจ้าค่ะคุณจันทร์แรม" อีชุ่มตบปากรับคำพร้อมกับนำสารไปป่าวประกาศในครัวทำให้ข้าทาสบริวารที่อยู่ ในปกครองของนางจันทร์แรม ถึงกับทำหน้างุนงง เพราะปกตินางจันทร์แรมมักจะเรียกบ่าวไพร่ที่เป็นผู้ชายไปปรนเปรอสวาทให้กับตนเองเสมอมา"ไอ้ช้างมึงว่าคุณจันทร์แรมแปลก ๆ รือเปล่าวะ ปกติจะเรียกพวกเรา เข้าไปในห้องเสมอเลยหนาเว้ย"บ่าวไพร่ผู้ชายที่เคยเชยชมนางจันทร์แรมพากันนั่งนินทาผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนาย"กูก็มิรู้เช่นกันว่ะ แต่เมื่อคืนกูเห็นคุณจันทร์แรมออกจากเรือนหนา มิได้อยู่ที่เรือนตลอดทั้งคืน""มึงว่าคุณจันทร์แรมไปติดผู้ชายบ้านอื่นอีกหรือไม่นอกจากไอ้สิงห์หน้าโง่ จักมีผู้ใดที่มิรู้ประวัติคุณจันทร์บ้างวะ"ไอ้เขียวเอ่ยเสริม บ่าวไพร่ผู้ชายพากันนินทานางจันทร์แรมอย่างสนุกปาก

 "พี่พระพรายเจ้าขา น้องมีข้อสงสัยสักประการหนึ่งเหตุใดพี่จึงสั่งคนที่เรือน หากมีผู้ใดมาถามไถ่ให้แจ้งไปว่าพี่นั้นได้ไปทำการค้าขาย ที่เมืองโคราชหาใช่สุโขทัยละเจ้าคะ"ระย้าแก้วเอง ก็เก็บความสงสัยมาเนิ่นนานจึงได้เอ่ยปากถามกับพระพรายให้รู้แจ้ง "เหตุก็เพราะพี่มิอยากให้ผู้ใดล่วงรู้การเคลื่อนไหวของเจ้าแลพี่ หากคนที่อยู่ในหัวใจของเจ้านั้น จักตามมารังควานหรือราวีเจ้า พี่เองก็คงจักยอมมิได้ หากด้วยพี่รับปากคุณลุงแลคุณป้าเอาไว้ ว่าจักดูแลเจ้าเป็นอย่างดี เจ้าเปรียบเสมือนน้องสาวแท้ๆ ของพี่หนา ระย้าแก้ว"พระพรายอธิบายโดยละเอียด ระย้าแก้วถึงกับทำหน้าตกใจเพราะไม่คิดว่า พระพรายจักเป็นคนที่รอบคอบระเอียดละออเช่นนี้ ทุกย่างก้าวทุกกระเบียดนิ้ว พระพรายจะต้องคิดการอ่านไว้ก่อนเป็นที่เรียบร้อย จึงจะลงมือทำเพราะระย้าแก้ว สังเกตตั้งแต่ที่ให้นางปลอมตัวเป็นชายออกจากเมืองสุพรรณแล้ว "พี่พระพรายคิดการได้ละเอียดรอบคอบยิ่งนักเจ้าค่ะ แล้วหากเป็นคู่ค้าหรือคนอื่น ๆ มาถามไถ่ก็จะมิรู้ว่าพี่อยู่ที่ใดใช่หรือไม่เจ้าคะ" "หากเป็นคู่ค้าหรือคนที่ไว้ใจได้ ที่สนิทสนมกับพี่มาเนิ่นน

กลุ่มลูกสมุนที่ไปตามหาแม่ระย้าแก้วตามข่าวที่ ไอ้ฟักและไอ้ดำได้มาจากบ้านของพระพราย แลจะเป็นกลลวงหากด้วยว่ามิมีผู้ใดเคยเห็นหน้าตาของพ่อพระพรายเลยแม้แต่ผู้เดียว เมืองโคราชนั้นใหญ่โตยิ่งนัก หาอยู่เกือบแรมเดือน ก็ยังไม่พบแม้แต่ปลายเส้นผมของแม่ระย้าแก้ว"พี่สิงห์ไอ้พวกนั้นส่งข่าวมา น่าจักเป็นกลลวงแล้วหนา เพราะมิมีผู้ใดรู้จักรือเคยเห็นหน้าค่าตาของคุณพระพรายแลแม่ระย้าแก้ว ผ่านมาทางนั้นเลย"ไอ้ดำกับไอ้ฟักที่ได้สารจากม้าเร็ว ไอ้สิงห์ถึงกับทรุดนั่งลง มันรู้สึกมืดแปดด้านความหวังริบหรี่เกินกว่าจะเจอนางแล้วรือ หัวใจของมันเต้นรำส่ำระสาย เมื่อได้ความว่ามิมีแม้แต่เงาของ ระย้าแก้วคนบนเรือนของระย้าแก้วเอง ก็จงรักภักดีเกินกว่าจะปริปากพูด เรื่องราวของนาง สิ่งที่ไอ้สิงห์กังวลคือเพียงอยากรู้ ว่าระย้าแก้วยังมีชีวิตอยู่รือไม่ เหตุใดคนบนเรือน จึงมิพูดเลยว่านางยังอยู่หรือตาย หรือไปที่ใดตามที่กล่าวอ้าง"ไอ้ดำมึงจงสืบหาต่อไป กูเพียงอยากรู้ว่านางมิได้ล้มหายตายจาก กูจักไปหากคนบนเรือนเค้นให้พูดความจริง ว่านางเพียงจากไปที่หัวเมืองอื่น กูก็จะคอยนางจนกว่าจะกลั

ภูผาค่อย ๆ เพ่งพินิจพิจารณา เขารู้สึกเจ็บแผลที่บริเวณหน้าอกและต้นแขนราวกับกระดูกแทบจะแตกสลายเพียงแค่ขยับนิดเดียว"โอ๊ย..! เสียงภูผาร้องลั่น"ระย้าแก้วที่ได้ยินเสียงของภูผา ระย้าก็ตกใจและตื่นขึ้นมาดูภูผาทันที มือเล็กกอบกุมมือหนาของภูผาเอาไว้แน่นตลอดทั้งคืน ภูผาที่ไม่ยอมปล่อยมือของระย้าแก้วแม้แต่เสี้ยววินาที ราวกับต้องการกำลังใจเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อ"ภูผาเจ้าเป็นอันใดมากหรือไม่ เจ้าฟื้นแล้ว" ระย้าแก้วส่งเสียงอย่างดีใจ"เจ้าช่วยข้า ข้าขอบน้ำใจเจ้ามาก หากมิได้เจ้าข้าคงกลายเป็นผีเฝ้าป่าไปเสียแล้ว"ภูผารู้สึกซาบซึ้งจึงเอ่ยขอบคุณระย้าแก้วจากหัวใจ"ท่านมิต้องพูดเช่นนั้นดอกภูผา เดี๋ยวท่านอย่าขยับหนาแผลจักปริแตกและฉีก เลือดจักไหลออกอีกได้ ท่านนอนนิ่งๆสัก 4-5 ชั่วยาม""ประเดี๋ยวข้าจัดเตรียมข้าวและอาหารอ่อน ๆ มาให้ท่านกิน จักได้กินยาลดไข้อีก เมื่อคืนท่านได้ไข้ตลอดทั้งคืน ข้ามิได้หลับได้นอนเลยหนา"ระย้าแก้วแกล้งพูดเชิงให้กำลังใจภูผาไปด้วยภูผาเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเอง จับกุมมือเรียวเล็กของระย้าแก้วเอาไว้ ถึงกับรีบปล่อยมืออ

"แม่ระย้าแก้ว เจ้าเอาผู้ใดมาที่เรือนหนา น้องจักเอาผู้ไข้ทุกคน มาอยู่ที่เรือนมิได้"พระพรายหันไปเอ็ดน้องสาวคนสวย ที่ไม่ว่าผู้ไข้จะเป็นผู้ใดนางก็มักจะหิ้วเอากลับมาที่เรือนอยู่เป็นประจำ"โถ่..คุณพี่เจ้าขา พ่อภูผานั้นไม่มีที่ไปไร้ญาติขาดมิตรจักให้น้องทำเยี่ยงไรเล่าเจ้าคะ"ระย้าแก้วไปกอดแขนกอดขาผู้เป็นพี่ชายสุดที่รัก"เจ้ามิต้องมาทำหน้า ทำตาออดอ้อนออเซาะพี่ดอกคอยดูเถิด หากกลับเมืองสุพรรณ พี่จักไปฟ้องคุณลุงคุณป้า ว่าเจ้าเอาแต่ทำงานทำการเป็นว่าเล่น แลยังพาผู้ไข้มากหน้าหลายตา เข้ามาเต็มเรือนไปเสียหมด" พระพรายหันไปทำท่าทางขู่น้องสาว"พี่พระพรายสุดที่รักของน้อง หากพี่มิเมตตา น้องจะทำเช่นไรเล่าเจ้าค่ะ ดูสิผู้ไข้เดินก็แทบจะมิได้อยู่แล้ว ข้าหามลงเขามาถือว่าทำบุญใหญ่เถิดหนา"ระย้าแก้วทำน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะอย่างสุดฤทธิ์"ก็ได้ ก็ได้แล้วแต่เจ้าเถิด พี่เคยขัดใจเจ้าได้รือ แต่หากมันหายดี น้องจักต้องให้มันไปอยู่ที่อื่นหนา" พระพรายกลับหันมายื่นข้อเสนอให้กับระย้าแก้วไอ้ภูผาที่ได้ยินเช่นนั้นจึงได้ยกมือไหว้พระพรายพร้อมกับพูดสิ่งที่ตนอยากจะบอก"ท่านพระพายขอรับ ข้านี้เป็นคนชัยนาทมีบ้านหลังนึงมิใหญ่โต