All Chapters of หลงกลิ่นลีลาวดี: Chapter 21 - Chapter 30

ระย้าแก้วพอเที่ยวจนหนำใจจึงชวนอีแตงและพ่อพระพรายกลับเรือน เพราะแดดเริ่มแรงมาก ทั้งสามจึงเดินกลับไปที่ท่าเรือ เพื่อจะขึ้นเรือกลับไปที่เรือนของระย้าแก้ว"วันนี้น้องสนุกมากเลยเจ้าค่ะ พี่พระพราย"ระแก้วยิ้มอารมณ์ดี"เจ้าสนุกพี่ก็ดีใจ พี่ไม่อยากเห็นเจ้าทุกข์ใจ ไม่ว่าเรื่องอันใดก็ตาม เจ้ามิเหมาะที่จะร้องไห้หนาระย้าแก้วของพี่"ระย้าแก้วที่เห็นความจริงใจและความใส่ใจของพระพรายที่มีต่อเธอ เธอรู้สึกขอบคุณที่พระพรายเอ็นดูและเมตตาเธอเช่นนี้ไอ้สิงห์ที่เห็นพระพรายและระย้าแก้ว พากันขึ้นเรือจากท่าน้ำที่ตลาด มันจึงเร่งให้ไอ้ดำเดินตามและเตรียมออกจากตลาดเช่นกัน วันนี้มันจะต้องคุยกับระย้าแก้วให้ได้ มิว่าเกิดอันใดจักเกิดขึ้นก็ตาม"พี่จักรีบไปที่ใดกันเล่า" ไอ้ดำรีบเอ่ยถามเห็นท่าทีรีบร้อนของไอ้สิงห์"กูจะรีบไปที่ท่าเรือ มึงก็รีบตามกูมาเถิดกูมีบางอย่างจักต้องทำ"แต่พูดยังไม่ทันจบก็เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งให้ไอ้สิงห์มีเหตุเมื่อเจอนางจันทร์แรมที่กลางตลาด"พี่สิงห์..! พี่หายหน้าหายตาไปที่ใดมา เหตุใดพี่จึงมิไปหาข้าบ้างเลยเล่า"นางจันทร์แรมที่ทำท่าทีระริกระ

เช้าย่ำรุ่งไอ้สิงห์ที่ตื่นก่อนระย้าแก้ว มันจึงค่อยๆคลายอ้อมกอด ออกจากร่างอรชร ที่หลับสนิทมันแกะเชือกที่พันรอบข้อมือเล็กของระย้าแก้ว เอากลับไปผูกที่เอวของมันดังเดิมมันยังคงมลืมก้มลงไปจูบหน้าผากมนราวกับหวงแหน ความรู้สึกของมันบัดนี้ชัดเจนเกินกว่าที่มันจะปฏิเสธหัวใจของตนเองได้"ข้าจักรีบกลับมาหาเอ็ง แลทำดีกับเอ็งให้มากกว่านี้จากนี้ต่อให้เอ็งมิให้อภัยข้า ข้าก็จะตามรักเองทุกชาติไประย้าแก้ว" ไอ้สิงห์พูดจบมันก็รีบปีนออกจากห้องนอนของระย้าแก้ว หากอยู่จนมีคนมาพบมันเกรงว่าชื่อเสียงของระย้าแก้วจากเสียงหายวันนี้เป็นวันที่สองที่ระย้าแก้ว ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกมากมาย แม้ก่อนหน้านี้จะมุ่งมั่นและแน่วแน่ที่ตัดสินใจว่าจะตัดไอ้สิงห์ออกจากหัวใจ แต่หากนางกลับคิดย้อนกลับ หากเมื่อคืนที่ผ่านมามิใช่ฝันนาง ก็จะเก็บทุกความรู้สึกที่ไอ้สิงห์มอบให้จบจนวันสุดท้ายของนาง หากแม้มิใช่บุพเพสันนิวาสกันแล้วก็คงต้องแคล้วกันไป"หากพี่กับข้าเป็นเนื้อคู่กัน เราคงได้กลับมาเจอกันอีก หากเพลาในเพลานั้นข้ายังรักพี่ แลพี่เองก็ยังรักข้า เราคงได้ครองคู่กัน" ระย้าแก้วเมื่อนางตัดสิน

เมื่อรับศีลรับพรจากปู่พ่อมั่นวัดป่า ระย้าแก้วและพระพรายก็ถวายของต่างๆที่จำเป็นแด่หลวงปู่มั่น"หากโยมทั้งสองจักออกเดินทางไกล อาตมาก็ขออวยชัย อวยพร อย่าให้ได้มีอุปสรรคอันใดมากล้ำกายโยมทั้งสอง"สาธุเจ้าค่ะ/ขอรับ""หลวงปู่ขอรับ หากหลานจักขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์จากหลวงปู่ พอจักมีให้หลานหรือไม่ขอรับ""ได้สิเดี๋ยวจักให้เจ้ามานีไปเอามาให้ รดน้ำมนต์เสร็จเรียบร้อย ก็มิน่าจักมีอันใดแล้วล่ะ""คุณพี่เจ้าค่ะ น้องออกมารอด้านนอกหนาเจ้าคะประเดี๋ยวน้องจักไปไหว้พระประธานเสียหน่อย""ไปสิ แล้วอย่าไปที่ใดไกลหนา หากเกิดอันใดขึ้นกับเจ้า พี่จักโดนคุณป้าศรีนวลเอ็ดเอาได้""น้องสัญญาเจ้าค่ะ"ไอ้สิงห์ที่พายเรือตามมาอยู่ห่าง ๆ จนมาถึงวัดป่าที่มันมิคุ้นตาเท่าใดนัก เพราะมันไม่ค่อยได้มาทางนี้สักเท่าใด จึงเดินสะกดรอยตามระย้าแก้วและพระพายตามมาติดๆ มิห่าง จนกระทั่งสบโอกาสเห็นระย้าแก้วอยู่คนเดียวมันจึงได้เดินไปประชิดตัว"เหตุใดวันนี้เจ้าจึงมากับไอ้หน้าอ่อนนี่อีกหนา..!"ไอ้สิงห์ถามด้วยความไม่พอใจระย้าแก้วที่นั่งพับเพียบ ไหว้พระขอพรอยู่น

ไอ้สิงห์ที่ถอดผ้าโพกหน้าออก พร้อมกับถือตะเกียงในมือ และเดินออกมาจากห้องของระย้าแก้ว เสียงเอ็ดตะโลของมัน ทำให้ทุกคนในเรือนตื่นขึ้นมา และวิ่งมารวมตัวกันทั้งบ่าวไพ่และเจ้าของเรือน อย่างพ่อหมอไทย รวมถึงแม่ศรีนวลที่ตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงดัง"พ่อจะทำเกินไปแล้วหนา..!! เพราะก่อนหน้านี้ที่ข้ามิต่อว่า รือทำอันใดพ่อสิงห์ เหตุด้วยพ่อช่วยชีวิตลูกสาวข้า แต่หากบัดนี้พ่อสิงห์มิเคารพข้า ก็อย่าได้มาเหยียบเรือนข้าอีกไปเสียเถิด." พ่อหมอไทยเอ่ยปากไล่ไอ้สิงห์อย่างไม่ใยดี"ข้าไม่สนใจผู้ใดทั้งสิ้น ข้าถามว่าแม่ระย้าแก้วนางอยู่ที่ใด หากมิมีผู้ใดตอบข้า เราจักได้รู้กัน ว่านรกเป็นเช่นไร..!!" ไอ้สิงห์บัดนี้กลับกลายเป็นปีศาจที่มิสนผู้ใดทั้งสิ้น"หากพ่อจักมาขู่เข็ญกันเยี่ยงนี้ เราอาจจักต้องเห็นดีกัน ข้าเองก็มิอาจอยู่เฉยได้เช่นกันดอกหนาพ่อสิงห์""หุบปากซะ..!!" ไอ้สิงห์ตวาดลั่นเสียงดังก้องไปทั่วทั้งเรือน ใบหน้าเรียบเฉยแสยะยิ้มที่ดูน่ากลัว ปกติไอ้สิงห์เป็นคนแม้จะพูดจาบ้าง แต่ไม่มีผู้ใดเคยเห็นยามที่มันโมโหและเปลี่ยนไปเช่นนี้แม่ศรีนวลที่เดินออกมาจากเรือน ถึงกับเ

"ไอ้ดำมึงเห็นรือไม่ กูทำอันใดกับระย้าแก้วเอาไว้วันนี้ คืนนี้ เพลานี้ กูจะนั่งอยู่กงนี้จนกว่าจะรุ่งสาง กูอยากรู้ว่านางรู้สึกเยี่ยงไร นางเจ็บปวดมากเพียงใด""โถ่...พี่สิงห์ ข้ามิอาจบอกอันใดพี่ได้อีกแล้วหนา บัดนี้แม่ระย้าแก้วของพี่ นางไปไกลแสนไกลเหลือเกิน แลข้าก็มิรู้ว่านางไปที่ใด พี่กลับเรือนเถิดหนา"ไอ้ดำรู้สึกสงสารผู้เป็นนายจับใจแต่มันก็มิอาจช่วยอันใดได้"กูทำระยำกับแม่ระย้าแก้วเอาไว้ นางคงช้ำใจมากมาย หากกูย้อนเพลาไปได้ กูจักมิทำให้นางร้องไห้แม้แต่คราเดียว"ไอ้สิงห์เพ้อเจ้อไปหมดไอ้สิงห์ยังคงนึกย้อนไปถึงวันเก่าก่อนอีกเหตุการณ์ที่ทำให้มันรู้สึกผิด แต่ไม่เคยกล้าที่จะเอ่ยคำขอโทษต่อระย้าแก้วเลยแม้แต่คราวเดียววันที่ระย้าแก้วเอากับข้าวขนมมาให้มันที่เรือนดั่งเช่นทุกครา ที่นางทำขนมเสร็จ จักต้องวิ่งมาหามันที่เรือนเป็นคนแรก พร้อมกับอีแตง เป็นภาพคุ้นชินของบ่าวในบ้านไปหมดเสียแล้ว"พี่ดำจ๊ะ วันนี้ฉันทำแกงส้ม ชะอมทอดแลมีปลาทูน้ำพริกเอามาให้พี่สิงห์ชิมโดยจำเพาะ พี่สิงห์อยู่เรือนไหมจ๊ะ"ระย้าแก้วยิ้มแย้มแจ่มใส"พี่สิงห์อยู่