LOGINShare
ผู้ติดตามคนใหม่
Last Updated:
2025-06-10 01:50:29ระย้าแก้วที่เห็นอาการของภูผา ในเช้าวันถัดมาดีขึ้นเป็นกองแล้ว เริ่มขยับร่างกายได้นิดหน่อย จึงได้วางแผนจะผู้ติดตามคนใหม่เขา เพราะหากอยู่นานกว่านี้ ยาที่มีในย่ามก็จะหมด และอาจทำให้ภูผาอาการทรุดหนักได้
"พี่ภูผาข้าขอเรียกพี่ว่าพี่ เถอะหากด้วยพี่อายุมากกว่าข้าหลายปีโข"ระย้าแก้วให้ความเคารพกับทุกคนทุกชนชั้น"ขอบน้ำใจที่ แม่เคารพพี่"ภูผาลุกขึ้นนั่งให้ระย้าแก้วเปลี่ยนผ้าพันแผล สายตาก็จ้องมองใบหน้าสวยมิวางตา"วันนี้พี่จักเดินลงเขากับข้าไหวรือไม่ หากใกล้ทางมิชันมาก ข้าจักให้บ่าวไพร่ผู้ชาย หามพี่ลงจากเขาหนาแผลจะได้มิฉีก""มิต้องห่วงพี่ดอกแม่ระย้าแก้ว พี่จักมิเป็นภาระให้กับแม่เป็นแน่แท้"ไอ้ภูผาพยายามอดกลั้นและเข้มแข็งเพื่อให้ระย้าแก้วได้ลงเขาได้ทันเวลาก่อนพลบค่ำ"หากพี่มิไหว พี่มิต้องฝืนร่างกายดอกหนา เดี๋ยวมันจะบวมช้ำอีกครา ข้ามิอยากนั่งเฝ้าไข้พี่อีกดอก" ระย้าแก้วแสร้งพูดแล้วหัวเราะ"ข้าสัญญา หากข้ามิไหว ข้าจักบอกเอ็งเป็นคนแรกแลมิทำตัวให้เอ็งจักต้องเป็นห่วงหน้าพะวงหลังเป็นอันขาด""ถ้าพี่รับปากข้าเช่นนี้ อีกครึ่งชั่วยามเราเก็บของเ
Latest chapter
หลงกลิ่นลีลาวดี ล่องสำเภากลับสุพรรณบุรี
"ข้าไหว้จ้ะพี่สิงห์ ข้าชื่อชบาอายุ 18 ปีแล้ว บ้านอยู่ทางคุ้งน้ำเหนือ แม่ของพี่ไปทาบทามข้ามาเพื่อดูตัวกับพี่ หากเราตกลงปลงใจกันได้ก็จะได้หาฤกษ์ยามเพื่อแต่งงานกันเจ้าค่ะ"ชบาเด็กสาวบ้านที่เลยคุ้งน้ำเหนือไปเป็นเด็กที่หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก "เจ้ากลับไปเสียเถิด ข้ามิต้องการการงานแต่งงานใดๆ ทั้งสิ้น ข้าต้องขอโทษเอ็งด้วย ที่ทำให้เอ็งเสียเวลา"ไอ้สิงห์บัดนี้กลายเป็นคนสุขุมลุ่มลึก แม้คำพูดคำจาจะน้อยคำ แต่มันก็ยังคงพูดบ้าง แต่ดูเหมือนแม่สาวชบาจะแก่นแก้วไม่น้อยเดินชม้อยชม้ายชายตา ให้ท่าไอ้สิงห์เต็มที่ไอ้สิงห์ที่ขึ้นชื่อเรื่องรูปงามสาว ๆ สตรีนางใดก็หมายปองแถมยังมีฐานะที่ร่ำรวยมิแพ้ชายใด ไม่ว่าการตีรำฟันดาบไอ้สิงห์ก็ไม่เคยแพ้ผู้ใดแถมยังเป็นลูกหัวหน้าหมู่บ้านมีหรือ ว่านางชบาจะปล่อยไอ้สิงห์ไปง่าย ๆ "แต่ว่าข้าอยากเป็นเมียของพี่หนา ข้าถูกใจพี่มิใช่น้อย ส่วนแม่ของเราทั้งสอง ก็ต่างคนต่างก็ถูกใจเราทั้งคู่ เหตุใดพี่จึงมิมองข้าเล่า ข้าจักทำให้พี่มีความสุข" เด็กชบาที่ดูแก่นแก้ว และแก่แดดเกินวัยเสียเหลือเกินยิ่งทำให้ไอ้สิงห์รู้สึกรังเกียจขึ
หลงกลิ่นลีลาวดี เตรียมกลับสุพรรณบุรี
เช้าวันถัดมาเป็นวันที่ระย้าแก้ว มาหาแม่พิกุลที่เรือนเพื่อเตรียมตัวช่วยแม่พิกุล ในการออกเดินทางไปเที่ยวเมืองสุพรรณ กับตนเองและพระพราย"พี่พิกุลเจ้าขา ดูชุดที่น้องเตรียมให้พี่พิกุลสิเจ้าคะน้องเลือกเองกับมือเลยหนา สไบสีชมพูห่มกับผ้าสีน้ำตาลรากไม้ สวยงามยิ่งนักเจ้าค่ะ" ระย้าแก้วบอกกับแม่พิกุลพี่สาวสุดที่รักของตน"แม่ระย้าแก้วเป็นคนช่างเลือก พิถีพิถันเสียจริงหนาสวยสมกับที่แม่เลือกให้กับพี่""คุณที่เจ้าขา น้องเตรียมชุดสำหรับปลอมเป็นชายเอาไว้ให้เราได้ใส่เดินทาง ตอนไปสุพรรณบุรีด้วยเจ้าคะเดี๋ยวไปถึงสุพรรณ น้องจะพาคุณพี่ไปเดินชมตลาดให้ทั่วเลยเจ้าคะ""แต่น้องมิรู้ว่า ที่ตลาดจักมีอันใดเปลี่ยนไปมากเพียงใด เพราะน้องเองก็จากบ้านมาก็สี่ปีกว่าแล้ว"ระย้าแก้วพูดเป็นต่อยหอย แม่พิกุลถึงเอ็นดูระย้าแก้วเป็นนักหนา"อีแตงแล้วมึงเล่า เลือกชุดอันใดสีอันใดที่จะใส่เดินทาง"แม่พิกุลหันไปถามบ่าวคนสนิทของน้องสาวสุดที่รัก"บ่าวใส่สีอันใดก็ได้เจ้าค่ะ แล้วแต่คุณหนูระย้าแก้วจักเลือกให้บ่าวเลยเจ้าค่ะ""แหมมึงเนี่ย ตามใจนายเสียเหลือเกินหนา พี่ล่ะ
หลงกลิ่นลีลาวดี ความสวยเป็นเหตุ
ระย้าแก้วที่มีแผนจะต้องกลับไปเยี่ยมพ่อและแม่ที่เมืองสุพรรณ จึงได้พูดคุยกับพระพรายและพิกุลรอบนี้พระพรายจะเดินทางมากับระย้าแก้วและแม่พิกุลจะตามมาเที่ยวที่เมืองสุพรรณด้วย "พี่พระพรายเจ้าขา อีกสัก 2-3 เพลาหากพี่ภูผาดีขึ้น น้องจักต้องออกเดินทาง กลับสุพรรณเสียทีหนาเจ้าคะ น้องก็จากบ้านมาหลายปี ป่านนี้มิรู้พ่อและแม่ลืมหน้าลูกสาวเช่นข้าแล้วหรือยังระยาแก้วทำพูดทีเล่นทีจริงกับพระพราย "ผู้ใดจักกล้าลืมหน้าแม่บุษบาแห่ง เมืองสุพรรณได้เล่า บัดนี้โตเป็นสาวเต็มตัวสวยสะพรั่งยิ่งกว่าอัปสราเสียอีก" "หากน้องสวยถึงเพียงนั้น ป่านนี้น้องคงมีคู่หมายแล้วแหละเจ้าค่ะ ไม่อยู่ไร้คู่อยู่เป็นเพื่อนพี่แตงเหมือนทุกวันนี้ดอก"ระย้าแก้วถึงกับหัวเราะคิกคัก "เจ้าแน่ใจรือ พี่เห็นตัวเจ้านั้นหัวกระไดมิแห้งเลยหนา ผู้ไข้แต่ละคนมาบางคนก็มิได้ไข้ แต่กลับมาจีบเจ้ามากกว่า พี่เห็นขนมจีบเต็มโรงหมอเลย" "แหม ไปแอบดูน้องทำงานมาหรือเจ้าคะ รืออยากจักมาตรวจผู้ไข้เป็นเพื่อนน้องดีล่ะเจ้าคะ" "เอาเถอะพี่ไม่เถียงเจ้าแล้ว เถียงไปพี่ก็ไม่เคยชนะเจ้าดอกแม่ระย้าแก้ว "แล้วนี่น้องจะออกเดินทางเมื่อใด พี่จักได้ไปเป็นเพื่อนน้อง แลแม่พิกุลก็จะเดินทาง
หลงกลิ่นลีลาวดี ระยาแก้วจอมซน
"แม่ระย้าแก้ว เจ้าเอาผู้ใดมาที่เรือนหนา น้องจักเอาผู้ไข้ทุกคน มาอยู่ที่เรือนมิได้"พระพรายหันไปเอ็ดน้องสาวคนสวย ที่ไม่ว่าผู้ไข้จะเป็นผู้ใดนางก็มักจะหิ้วเอากลับมาที่เรือนอยู่เป็นประจำ"โถ่..คุณพี่เจ้าขา พ่อภูผานั้นไม่มีที่ไปไร้ญาติขาดมิตรจักให้น้องทำเยี่ยงไรเล่าเจ้าคะ"ระย้าแก้วไปกอดแขนกอดขาผู้เป็นพี่ชายสุดที่รัก"เจ้ามิต้องมาทำหน้า ทำตาออดอ้อนออเซาะพี่ดอกคอยดูเถิด หากกลับเมืองสุพรรณ พี่จักไปฟ้องคุณลุงคุณป้า ว่าเจ้าเอาแต่ทำงานทำการเป็นว่าเล่น แลยังพาผู้ไข้มากหน้าหลายตา เข้ามาเต็มเรือนไปเสียหมด" พระพรายหันไปทำท่าทางขู่น้องสาว"พี่พระพรายสุดที่รักของน้อง หากพี่มิเมตตา น้องจะทำเช่นไรเล่าเจ้าค่ะ ดูสิผู้ไข้เดินก็แทบจะมิได้อยู่แล้ว ข้าหามลงเขามาถือว่าทำบุญใหญ่เถิดหนา"ระย้าแก้วทำน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะอย่างสุดฤทธิ์"ก็ได้ ก็ได้แล้วแต่เจ้าเถิด พี่เคยขัดใจเจ้าได้รือ แต่หากมันหายดี น้องจักต้องให้มันไปอยู่ที่อื่นหนา" พระพรายกลับหันมายื่นข้อเสนอให้กับระย้าแก้วไอ้ภูผาที่ได้ยินเช่นนั้นจึงได้ยกมือไหว้พระพรายพร้อมกับพูดสิ่งที่ตนอยากจะบอก"ท่านพระพายขอรับ ข้านี้เป็นคนชัยนาทมีบ้านหลังนึงมิใหญ่โต
หลงกลิ่นลีลาวดี ผู้ติดตามคนใหม่
ระย้าแก้วที่เห็นอาการของภูผา ในเช้าวันถัดมาดีขึ้นเป็นกองแล้ว เริ่มขยับร่างกายได้นิดหน่อย จึงได้วางแผนจะผู้ติดตามคนใหม่เขา เพราะหากอยู่นานกว่านี้ ยาที่มีในย่ามก็จะหมด และอาจทำให้ภูผาอาการทรุดหนักได้"พี่ภูผาข้าขอเรียกพี่ว่าพี่ เถอะหากด้วยพี่อายุมากกว่าข้าหลายปีโข"ระย้าแก้วให้ความเคารพกับทุกคนทุกชนชั้น"ขอบน้ำใจที่ แม่เคารพพี่"ภูผาลุกขึ้นนั่งให้ระย้าแก้วเปลี่ยนผ้าพันแผล สายตาก็จ้องมองใบหน้าสวยมิวางตา"วันนี้พี่จักเดินลงเขากับข้าไหวรือไม่ หากใกล้ทางมิชันมาก ข้าจักให้บ่าวไพร่ผู้ชาย หามพี่ลงจากเขาหนาแผลจะได้มิฉีก""มิต้องห่วงพี่ดอกแม่ระย้าแก้ว พี่จักมิเป็นภาระให้กับแม่เป็นแน่แท้"ไอ้ภูผาพยายามอดกลั้นและเข้มแข็งเพื่อให้ระย้าแก้วได้ลงเขาได้ทันเวลาก่อนพลบค่ำ"หากพี่มิไหว พี่มิต้องฝืนร่างกายดอกหนา เดี๋ยวมันจะบวมช้ำอีกครา ข้ามิอยากนั่งเฝ้าไข้พี่อีกดอก" ระย้าแก้วแสร้งพูดแล้วหัวเราะ"ข้าสัญญา หากข้ามิไหว ข้าจักบอกเอ็งเป็นคนแรกแลมิทำตัวให้เอ็งจักต้องเป็นห่วงหน้าพะวงหลังเป็นอันขาด""ถ้าพี่รับปากข้าเช่นนี้ อีกครึ่งชั่วยามเราเก็บของเ
หลงกลิ่นลีลาวดี ผู้ไข้ถวายชีวิต
ภูผาค่อย ๆ เพ่งพินิจพิจารณา เขารู้สึกเจ็บแผลที่บริเวณหน้าอกและต้นแขนราวกับกระดูกแทบจะแตกสลายเพียงแค่ขยับนิดเดียว"โอ๊ย..! เสียงภูผาร้องลั่น"ระย้าแก้วที่ได้ยินเสียงของภูผา ระย้าก็ตกใจและตื่นขึ้นมาดูภูผาทันที มือเล็กกอบกุมมือหนาของภูผาเอาไว้แน่นตลอดทั้งคืน ภูผาที่ไม่ยอมปล่อยมือของระย้าแก้วแม้แต่เสี้ยววินาที ราวกับต้องการกำลังใจเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อ"ภูผาเจ้าเป็นอันใดมากหรือไม่ เจ้าฟื้นแล้ว" ระย้าแก้วส่งเสียงอย่างดีใจ"เจ้าช่วยข้า ข้าขอบน้ำใจเจ้ามาก หากมิได้เจ้าข้าคงกลายเป็นผีเฝ้าป่าไปเสียแล้ว"ภูผารู้สึกซาบซึ้งจึงเอ่ยขอบคุณระย้าแก้วจากหัวใจ"ท่านมิต้องพูดเช่นนั้นดอกภูผา เดี๋ยวท่านอย่าขยับหนาแผลจักปริแตกและฉีก เลือดจักไหลออกอีกได้ ท่านนอนนิ่งๆสัก 4-5 ชั่วยาม""ประเดี๋ยวข้าจัดเตรียมข้าวและอาหารอ่อน ๆ มาให้ท่านกิน จักได้กินยาลดไข้อีก เมื่อคืนท่านได้ไข้ตลอดทั้งคืน ข้ามิได้หลับได้นอนเลยหนา"ระย้าแก้วแกล้งพูดเชิงให้กำลังใจภูผาไปด้วยภูผาเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเอง จับกุมมือเรียวเล็กของระย้าแก้วเอาไว้ ถึงกับรีบปล่อยมืออ
You may also like
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน
เย่ว์เหมี่ยว195.1K viewsหลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
เชี่ยเก้อจวี๋จื่อ223.0K viewsบันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์
เซี่ยวชิงขวาง73.8K viewsทะลุมิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพลูกติด
วริษา12.3K viewsฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!
จันทร์ส่องแสง4.0K viewsนักฆ่าล่าพยัคฆ์
ชาไทยเย็น1.2K viewsพรสามประการของเทพจิ้งจอก
ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า252 viewsองค์หญิงสองสามี
ไฉ่เฉิน / หลานจิง / ราตรีฝนพรำ / เกนไลซี / ไนยาดา966 views
