All Chapters of หลงกลิ่นลีลาวดี: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงไก่ขันร้องทักเป็นการบอกเวลาว่าเช้าแสงอาทิตย์สาดส่องสีทองอร่ามวันนี้ระย้าแก้วตั้งใจจะไปทำบุญใส่บาตรที่วัดนางจึงเตรียมอาหารคาวหวานเพื่อไปทำบุญในวันพระ โดยมีสาวใช้คู่ใจอย่างนางแตงที่อายุมากกว่าระย้าแก้ว"วันนี้ทูนหัวของบ่าว สวยมากนะเจ้าคะ"อีแตงเอ่ยชมระย้าแก้วพร้อมกับแต่งองค์ทรงเครื่องให้กับเธอ"ข้าสวยจริงหรือพี่แตง หากข้าสวยดั่งที่พี่เอ่ยชมข้าคงสามารถเป็นนางในหัวใจของพี่สิงห์ได้ไปตั้งนานแล้ว"ระย้าแก้วหายใจเข้าออกก็เป็นไอ้สิงห์ไปเสียหมด"ไม่พูดเช่นนั้นนะเจ้าคะ คุณของบ่าว เพียงแต่พ่อสิงห์ลูกหัวหน้าหมู่บ้าน มีตาหามีแววไม่ ที่มองข้ามความรักและความหวังดีของคุณหนูของบ่าวไป"แตงที่เห็นความรักข้างเดียวของระย้าแก้ว"ขอบน้ำใจหนาพี่แตงที่ปลอบใจข้าเสมอ เราไปวัดกันเถอะเดี๋ยวพระจะเลยฉัน"ระย้าแก้วเธอมีดีทุกด้านยกเว้นความรักที่รู้สึกอรันทดเพียงเพราะรักเขาข้างเดียววันนี้วันพระใหญ่ประจำหมู่บ้านมีทั้งชาวบ้านภายในหมู่บ้านและชาวบ้านต่างหมู่บ้านก็ต่างพากันมาทำบุญถวายอาหารแด่พระสงฆ์รวมถึงไอ้สิงห์นางจันทร์แรมและระย้าแก้ว"ทูนหัวของบ่าว หากไม่สบายใจก็กลับเรือนเสียเถิด"นางแตงบ่าวคู่กายของระย้าแก้วพี่สงสารผู้

ไอ้สิงห์ที่เห็นทีท่าไม่ดี ดูทรงไอ้หน้าละอ่อนนี่ก็น่าจะมีฝีไม้ลายมือไม่เบาจึงได้กล้ายื่นดาบจ่อที่คอไอ้ดำอย่างไม่มีทีท่าจะเกรงกลัว"ปล่อยคนของข้าได้แล้ว"ไอ้สิงห์เดินออกมาจากหลังพุ่มไม้พร้อมกับส่งเสียงเรียบ"พี่สิงห์มาทำกระไรที่นี่จ๊ะ"ระย้าแก้วเอ่ยถาม"เรื่องของถ้าไม่ใช่เรื่องของเอ็งมิต้องยุ่ง"ไอ้สิงห์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ"เหตุใดเอ็งจึงพูดจาได้ห้วน ดั่งมะนาวไร้น้ำกับระย้าแก้วเช่นนี้เล่า"พระพายรู้สึกไม่ชอบใจกับน้ำเสียงและท่าทีของผู้ชายตรงหน้านี้เหลือเกิน"เรื่องของข้า ข้าจะพูดเยี่ยงไรมันไปหนักกบาลส่วนไหนของเอ็งเล่า"ไอ้สิงห์ใช้คำพูดและท่าทียียวนกวนประสาทพระพราย"เอ็งจงใจหาเรื่องข้าหรือไร ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็พร้อมจะมีเรื่องหนา"พระพรายยกดาบออกจากคอไอ้ดำเป็นจ่อไปที่หน้าของไอ้สิงห์แทน"พี่พระพรายจ๊ะ เราเพิ่งไปวัดมาอย่ามีเรื่องกันเลยนะถือว่าน้องขอ"ระย้าแก้วรีบเอ่ยคำวิงวอนและจับไปที่แขนแกร่งของพระพรายเพื่อให้อารมณ์เย็นลง"ก็ได้พี่เห็นแก่น้อง พี่จักไม่มีเรื่องงั้นเราไปกันเถิดเสียเวลากันมานานแล้ว"พระพรายและระย้าแก้วหันหลังเดินจากไปสิงห์ไปโดยไม่ใยดี"ถึงกับกล้าไปจับมือถือแขน กับชายอื่นต่อหน้าข้าเ

หลังจากวันนั้นที่พระพายได้กลับมา ระย้าแก้วเริ่มไปหาไอ้สิงห์น้อยลง เพราะพระพายที่มักจะพาระย้าแก้วไปเที่ยวเตร่ตามประสา เขาเองตั้งใจจะอยู่ที่นี่แรมเดือนเพื่อดูแลบ้านที่พ่อแม่มอบหมายให้กลับมาดูแล"ข้าไหว้ขอรับพ่อหมอไทย"พระพายที่หอบหิ้วเอามะพร้าวกับกล้วยที่สวนตนมาฝากบ้านระย้าแก้ว"เป็นไงมาไงละพ่อพาย""พอดีวันนี้บ่าวไพร่ ที่บ้านของหลาน มันตัดกล้วยกับมะพร้าวเยอะ เลยหิ้วมาฝากพ่อหมอไทยกับแม่ศรีนวลนะขอรับ""ขอบน้ำใจพ่อพระพาย เดี๋ยวให้บ่าวยกเข้าครัว พ่อมาเหนื่อย ๆ ขึ้นเรือนมากินน้ำกินท่าก่อนพ่อ"พระพายที่ขึ้นเรือนมา นั่งดื่มน้ำโรยดอกมะลิเย็น ๆ จนชื่นใจ ส่วนสายตาสอดส่องมองหาร่างบางของหญิงสาวสวยที่เขาหมายปอง"มองหาผู้ใดเล่าพ่อพาย"เสียงแม่ศรีนวล แม่ของระย้าแก้วที่เดินออกมาจากเรือนนอน"ข้าไหว้จ้ะ ป้าศรีนวล"พระพายยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มรับ"สบายหรือไม่ขอรับ ป้าแม่ศรีนวล""ป้าสบายดี แล้วพ่อพายเล่าเป็นเยี่ยงไรบ้าง""หลานสบายดีขอรับป้าศรีนวล"ขณะที่พระพายนั่งสนทนาอยู่กับแม่ของระย้าแก้วสายตาก็สอดส่องมองหาร่างบาง จนแม่ศรีนวลแม่ของระย้าแก้วอดขำไม่ได้"ถ้ามองหาระย้าแก้ว น้องอยู่ในสวนดอกลั่นทมโน่น""เอ่อคือ..ถ

"วันนี้ผู้คนในตลาดมากมาย แม่ระย้าแก้วเดิน ระวัง ๆ หน่อยหนา" พระพายพูดด้วยความเป็นห่วง"พี่พระพายมิต้องห่วงข้าดอก ข้าจะเดินเล่นไม่ไปไหนไกล ข้าอยากไปดูผ้าเสียหน่อย""ถ้าเยี่ยงนั้น ก็ให้แม่แตงอยู่เป็นเพื่อนเจ้าหนา เดี๋ยวพี่จะเดินไปดูของใช้อื่นๆ ด้านหน้านี้เสียหน่อย"พูดจบทั้งสองก็เดินแยกทางกันไป ซึ่งก็ไม่ได้ไกลกันมากมายนัก ส่วนระย้าแก้วนั้นไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่นาง ทุกย่างก้าวที่เดิน อยู่ภายใต้สายตาคู่นี้มิได้วาง"พี่แตง พี่จักไปเดินดูของกระไรก็ไปเถิด ข้าขอเดินเล่นคนเดียวตรงนี้นี่แหละ""บ่าวไปหนาเจ้าคะ แต่คุณหนูระย้าแก้ว ทูนหัวของบ่าวจักต้องไม่ไปไหนไกลหนาเจ้าคะ"บ่าวคู่กายอย่างนางแตงก็กระวนกระวายสองจิตสองใจไม่อยากห่างผู้เป็นนาย"ข้าโตแล้วหนาพี่ มิต้องห่วงถ้าดอก"ระย้าแก้วสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะที่จะไม่ดื้อไม่ซนทางด้านไอ้สิงห์ที่เห็นว่าระย้าแก้วออกไปกับ พระพายโดยการเดินเท้าออกจากวัดไป ปล่อยให้เรือพายนำหน้าไปก่อน มันก็ยิ่งสงสัยว่าพระพาย จักพาระย้าแก้วไปที่ใดมันจึงจะตามไปแต่ติดแม่จันทร์แรม"พี่สิงห์จักไปที่ใดกันเล่า รีบร้อนชอบกล"จันทร์แรมเอ่ยถามทันทีเห็นท่าทีรีบร้อนของ

สภาพเสื้อผ้าสไบที่เลอะเทอะ เปรอะเปื้อนสองแขนแดงเถือก น้ำตาไหลริน แต่นางกลับยังคงยิ้มส่งมาให้กับบ่าวคู่ใจเยี่ยงนางแตง"ข้ามิเป็นอันใดดอกพี่ มันเป็นอุบัติเหตุหนา" ระย้าแก้วที่ปลอบใจนางแตงบ่าวคู่ใจ"อุบัติเหตุอันใดกันเล่า..! ข้าเห็นกับตาว่าพ่อสิงห์จงใจปัดกับข้าวจนหกรดคุณหนูเยี่ยงนี้""มิเป็นไรดอกพี่ เหตุก็เป็นเพราะข้า ที่จะมาวุ่นวายกับพี่เขา ตอนที่พี่สิงห์ยังคงเจ็บแผลอยู่เลยหงุดหงิดก็เท่านั้น"คำพูดภายใต้รอยยิ้มที่เปื้อนน้ำตาระย้าแก้วมักจะหาเหตุผลหักล้างการกระทำที่ไม่ดีของไอ้สิงห์เสมอ"เมื่อใดคุณหนูของข้า จักโตขึ้นแลคิดได้เสียทีหนาบุญคุณหากต้องทดแทน ไปตลอดชีวิตมันก็มิแปลกแต่หากทดแทน แล้วเขามิต้องการก็ควรหยุดเสียทีเถิด"อีแตงพยายามปลอบใจผู้เป็นนายของตนให้รู้จักความรักที่แท้จริงเสียที"เรากลับเรือนกันเถิดหนาคุณหนู ไปล้างเนื้อล้างตัว"อีแตงประคองผู้เป็นนายกลับไปที่ท่าน้ำเพื่อพายเรือกลับสาวน้อยในวัย 17 ปีถึงแม้จะไม่รู้จักคำว่ารักที่แท้จริงเป็นเช่นไร แต่นางก็ตั้งมั่นที่จะมอบกายถวายหัวใจให้กับไอ้สิงห์ระหว่างทางไปก็ราวกับฟ้าฝนเป็นใจตกห่าใหญ่ลงมา จนเรือแทบจะล่มกลางทาง กว่าจะถึงบ้านก็ทุลักทุ